ရွင္သန္ျခင္း အႏုပညာ

( ၁ )

နံရံတစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုနံရံသည္ တစ္ခါတရံနီးလာလိုက္၊ တစ္ခါတရံေ၀းသြားလိုက္။ ထိုနံရံနီးကပ္လာလွ်င္ ေအးစက္ေျခာက္ျခားေသာ ခံစားမႈတို႔ လႊမ္းျခံဳ၍၊ ထိုနံရံေ၀းကြာ သြားလွ်င္မူ ၎ေနရာသို႔ေရာက္ရန္ မရပ္မနားရုန္းကန္ရျပန္ပါသည္။ လမ္းခရီးတို႔သည္ မညီမညာၾကမ္းတမ္းလိုက္၊ သက္ေတာင့္သက္သာေခ်ာ့ေမြ႔လိုက္ျဖင့္လူးလြန္႔ကာရွင္သန္ရင္းနံရံေတြဆီသို႔သာတေရြ႔ေရြ႔တိုးကပ္လာေနရပါသည္။ မေရာက္ခင္မွာ လက္မိႈင္မခ်စတမ္း ကိုယ့္အားအင္ႏွင့္ ကိုယ္ အလွပဆံုးရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္လည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကသည္။ျပိဳလဲရာေတြ ရွိေနပါေစ၊ က်ရံႈးမႈေတြ ရွိေနပါေစ ဘ၀ဟူေသာစက္၀န္းတစ္ခုကို အနားသတ္ညီညာေအာင္ ပံုေဖာ္ၾကသည္။ ထိုအရာသည္ လွပေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ ရပ္တည္ရွင္သန္ျခင္း၏ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈ။

ထိုအျခင္းအရာသည္ “ရွင္သန္ျခင္း အႏုပညာ” ျဖစ္ပါသည္။

*********************************

( ၂  )

လူတိုင္းလူတိုင္း ဘ၀မွာ မုန္တိုင္းေတြေတာ့ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္ပင္။ ဘ၀မုန္တိုင္းေတြၾကားမွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အႏိုင္ ရခဲ့ဖူးတာ ရွိသလို၊ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြလည္း ရခဲ့ဖူးမွာပင္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကၽြန္မတို႔ လူသားမ်ားသည္ ဇြဲမေလ်ာ့ခဲ့ၾကပါ။ အသက္ ရွင္သန္ရန္အတြက္၊ ရပ္တည္ေနရေသာ ဘ၀မျပိဳလဲရန္အတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံုေတာ့ ၾကိဳးစားေနဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါ တရံေတာ့လည္း အေျဖမသိေသာ ေမးခြန္းမ်ားၾကား မြန္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္မိပါသည္။

တစ္ရံေရာအခါက အေမးစကားကို ၾကားေယာင္မိသလိုလို။

“နားခ်င္ျပီ….. ဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနရတာလဲ”

မဟုတ္ဘူး……ရင္ထဲမွလ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ျငင္းဆန္ေနေသာ္လည္းႏွဳတ္ဖ်ားမွ မည္သည့္အေျဖစကားမွေတာ့ ထြက္က် မလာခဲ့။

“ဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနရတာလဲ” တဲ့။

ရွင္သန္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ေျဖရွင္းမရေသာ အခက္အခဲမ်ားနွင့္ ၾကံဳတိုင္း၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈတို႔နွင့္ ၾကံဳတိုင္း မၾကာ ခဏေတြးခဲ့မိပါသည္။ေန႔စဥ္ျပဳျမဲ စားေသာက္ျခင္း၊ အိပ္စက္ျခင္း၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ကိုပင္ စိတ္ပ်က္ လာသည္အထိ ရွင္သန္ျခင္းကို ျငီးေငြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုရွင္သန္ျခင္းကို ရပ္တန္႔ပစ္ေလာက္သည္အထိ ေတာ့ ကၽြန္မ မ၀ံ့စားေသးပါ (တစ္နည္းမဟုတ္) မမိုက္မဲမိေသးပါ။ ဒါဟာ ရူးသြပ္မႈ တစ္ရပ္၊ ၾကံ့ၾကံ့မခံႏိုင္ေသးသူတို႔၏ အဆံုး သတ္ျခင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဘ၀တြင္ေငြအတြက္၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္၊ အလုပ္အတြက္၊ အခ်စ္အတြက္ ေမာပန္း၍ ရံႈးနိမ့္ခဲ့သူေတြ ဘယ္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိခဲ့ျပီလဲ။ မည္သူေတြသည္ လူမႈ၀န္းက်င္၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ နာက်င္ေၾကကြဲခဲ့ရျပီလဲ။လာက၏ လိႈင္းတံပိုးမ်ားအေၾကာင္း ေတြးမိေသာ ကၽြန္မ မ်က္၀န္း၀ယ္ မ်က္ရည္ေတာ့ ေ၀့မိသည္ထင္သည္။ ကၽြန္မ ေမာပန္းေနခဲ့ေလျပီလား။ ကၽြန္မ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးခ်င္ခဲ့ေလျပီလား။ ကၽြန္မ ရပ္   တန္႔   ခ်င္    ျပီ    လား  ။

ခပ္သြက္သြက္ ေခါင္းခါယမ္းမိ၍ ေ၀့ေနသည့္ မ်က္ရည္စက ပါးျပင္ေပၚ ဖ်တ္ကနဲ က်သည္။

*********************************

( ၃ )

သံသယေပါင္းမ်ားစြာ၊ အထင္လြဲမႈမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ “အမွန္တရားသည္ တစ္ခါတရံ အဆိပ္တစ္ခြက္ ျဖစ္ခဲ့ေလ သည္လား”။ ေျဖရွင္းရန္ မလိုေသာ၊ ေျဖရွင္းခြင့္မၾကံဳေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ အသာအယာေခါင္းယမ္းေနရံုမွလြဲ၍ လုပ္စရာ အျခားမရွိခဲ့ပါ။ ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းသည္ မွန္ကန္သည္လား၊ ယိမ္းယိုင္သည္လား…..မည္သို႔ျဖစ္ေစ မယုတ္ညံ့ခဲ့တာ ေတာ့ ေသခ်ာသည္။

ၾကိဳတင္ၾကံစည္၍ မလိမ္ညာဖူးခဲ့တာ မွန္သည္။ ၾကိဳတင္ၾကံစည္၍ သူတစ္ပါးခ်စ္ျခင္းမခြဲခဲ႔ဖူးတာ မွန္သည္။ ကံစီမံရာအတိုင္း အလ်ားသင့္ျဖစ္တည္စီးေမ်ာရင္းမွ ဘယ္ေသာင္္ဘယ္ကမ္းဆိုက္ရမည္မွန္း မသိေအာင္ ရွင္သန္ျခင္း ၀ဲကယက္တြင္း တ၀ဲလည္လည္။

“ျငိမ္းခ်မ္းရာသည္ မိမိကိုယ္တြင္းမွာသာရွိ” သတဲ့။

ထိုျငိမ္းခ်မ္းမႈကို အမိအရဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ကၽြန္မ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိလြယ္ရွလြယ္ေသာ၊ ဆူညံသံတစ္ခု ၾကားရလွ်င္ပင္ တုန္လႈပ္တတ္ေသာစိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ကၽြန္မအတြက္ ခက္ခဲေလးလံခဲ့ပါသည္။ သံေယာဇဥ္ဟူ သည္ ရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔တတ္ေသာ ၾကိဳးေတြျဖစ္ေလသလား။ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန္မာနေတြသည္ ကိုယ္ခႏၶာကို တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ျမိဳက္ေစတတ္သလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား၌ အၾကိမ္ၾကိမ္က်ရံႈးခဲ့တတ္ျခင္းသည္လည္း မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ စြမ္းအင္ေတြ နည္းပါးေစတတ္ျပန္ပါသည္။

လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈမ်ားၾကား၌ မည္သည့္အရာေတြ ရွိေနႏိုင္ပါသည္လဲ။ ေမတၱာတရား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ နားလည္မႈ စသည့္အရာမ်ားျဖစ္ႏိုင္သလို အမုန္းတရား၊ စက္ဆုပ္မႈ စသျဖင့္လည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းနွင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ ၾကသလို မုန္းျခင္းျဖင့္လည္း ေႏွာင္ဖြဲ႕ၾကေသာ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရန္ အားအင္ေတြ ကုန္ခန္းလွျပီ။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

“မျပည့္ေသာအိုး

ျပည့္ေသာအိုးမ်ားရဲ႕

လွ်ံက်ေနေသာ အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား”

ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြားထက္သတဲ့။ ကေလာင္ကိုင္တိုင္းလည္းျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေနရန္ မၾကိမ္းေသလွပါ။ ျပည့္ေသာအိုးျဖစ္ေစ၊ မျပည့္ေသာအိုးျဖစ္ေစ လူသားဟူ၍ ျဖစ္တည္ေနသေရြ႔ “ငါ” ဟူသည္ကေတာ့ လွ်ံက်ေနျမဲပင္။

“ငါ့မိဘ

ငါ့သားသမီး                                                                                                                                                                                

ငါ့သူငယ္ခ်င္း                                                                                                                                                                                                                               

ငါ့ခ်စ္သူ                                                                                                                                                                      

ငါ……….

ငါ…”

ဘာကိုမွ မေသခ်ာ၊ မေရရာသည့္ သံသရာ၀ယ္ ဘယ္အရာေတြကိုမ်ား ပိုင္ဆိုင္လိုမႈ၊ ျပိဳင္ဆိုင္လိုမႈ၊ ရယူလိုမႈ၊ မဆံုးရံႈးခ်င္မႈ၊ ပ်က္စီးေစလိုစိတ္…..စသျဖင့္ ခိုင္ျမဲေနၾကပါလိမ့္။ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ အလုအယက္ တြန္းတိုက္ေရြ႔လ်ားေနတာေတြ႔ရသည္။ ဘယ္ေနရာကိုမ်ား ဦးတည္ေရြ႔လ်ားေနၾကသည္လဲ။ ေကာင္းကင္ ဟာေကာင္းကင္ပဲ မဟုတ္လား။ သည္လိုပဲ ကၽြန္မတို႔ လူသားေတြဟာ တေရြ႔ေရြ႔သြားလာေနၾကရတာပဲ။ ဘ၀ တေလွ်ာက္ လံုးေလ…..။ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြအျဖစ္ ကမၻာေျမေပၚ သက္ဆင္းရတာပင္။ အတြန္း အတိုက္၊ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ။ေလအေသာ့အေနာ့မ်ားၾကား၀ယ္ အေရာင္အေသြးစံုလင္ေသာ တိမ္ေတြက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး။ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ (သို႔မဟုတ္) တိမ္အျဖစ္ ရွိေနစဥ္အခိုက္ လွပေသသပ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ ေနၾကသည္။

ေသးေသးမႊားမႊားပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာ မ်ားခဲ့ျပီ။ ၾကီးၾကီးမားမားပိုင္ဆိုင္မႈ ဟူသည္ကေတာ့ အိပ္မက္ ထဲေတာင္ေယာင္ယမ္းအလည္ေရာက္မလာပါ။ သက္တမ္းေတာ့ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ျပီ။ အခ်ိန္ေတြ ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ ေတာ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ကၽြန္မ ေရွ႔ရွိ နံရံက ကၽြန္မႏွင့္ ပိုနီးကပ္လာသလိုပင္။ သံသရာအတြက္ ကၽြန္မ ဘာေတြျပင္ဆင္ျပီးျပီလဲ။ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အဓိပၶာယ္ျပည့္၀ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။

တစ္ေန႔က တီဗြီသတင္းထဲတြင္ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲရာမွေခ်ာ္ရည္ေတြပန္းထြက္သည့္ အေၾကာင္းျမင္ေတြ႔ လိုက္ရသည္။ေခ်ာ္ရည္အပူရွိန္ေၾကာင့္ ထိစပ္ပတ္သတ္ရာ နယ္ေျမေဒသမ်ားကို တမဟုတ္ခ်င္းေလာင္ကၽြမ္းသြားေစ သည္။ သတင္း မွတ္တမ္း ကလည္း အမိအရေသခ်ာရိုက္ကူးထားရာ ကမၻာပ်က္သလိုျဖစ္ေနသည့္ မီးလွ်ံလံုးမ်ား၊ ေလာင္ကၽြမ္းမႈမ်ား၊ သမုဒၵရာထဲသို႔ မီးလွ်ံမ်ား အေထြးလိုက္ လိမ့္ဆင္းသြားပံုမ်ားကိုျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သတင္းတင္ဆက္ သူက အပ်က္အစီး၊ အဆံုးအရံႈး အေသအေပ်ာက္ မည္ေရြ႔မည္မွ် စာရင္းျပဳစု ေၾကညာေနေသာ္လည္း ကၽြန္မ မၾကားမိေတာ့ပါ။ သည္လို ကမၻာ ေျမၾကီး အတြင္းပိုင္းမွာ လိႈက္၍ လိႈက္၍ ပူေလာင္မႈေတြေကာ မည္မွ် မ်ားေနခဲ့မည္လဲ။ လူေတြ၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာန၊ ေမာဟ အပူမီးေတြေၾကာင့္မ်ား ရွႈင္သန္ေနထိုင္ရာ ကမၻာေျမၾကီး ပူေလာင္လာေလေရာ့သလား။ သည္လိုျဖင့္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္မ်ား ေနေလမလား။

*********************************

(၄)

သဘာ၀တရားသည္ သစ္လြင္ေတာက္ပမႈမ်ား ရွိလာသလို၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈမ်ားလည္း ရွိလာသည္။ လူတို႔ဖန္တီး၍ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ယိုယြင္းမႈကေတာ့ ပိုမ်ားလာမည္ထင္သည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာသည္တြင္ရွင္သန္ျခင္း၏ အဓိပၸာယ္က ပိုမိုေလးနက္လာသည္။ ျပန္လည္တည့္မတ္ျခင္းေတြ၊ ေဖးမကူညီျခင္းေတြ၊ ေပါင္းစည္းေဖာ္ေဆာင္ျခင္းေတြျဖင့္ လူသားအသိုက္အျမံဳသည္ ရင္းႏွီး ေႏြးေထြးလာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ရွင္သန္ျခင္းသည္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ကာ လွပလွသည္။

ျပင္သစ္ဘာသာျပန္စာအုပ္တစ္အုပ္မွ Le Petit Prince ကို သတိရမိသည္။ `လူေတြဟာ သူတို႔အျမန္ရထားနဲ႔သာ ခရီး သြားေနၾကတယ္။ သူတို႔ ဘာကိုရွာေဖြေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ဟာသူတို႔ မသိၾကဘူး။´ မင္းသားေလးေျပာခဲ့ေသာ စကား ျဖစ္ပါသည္။ အေဆာတလ်င္ ဟိုေျပးသည္ေျပးနဲ႔ အလ်င္လည္း လိုေနၾကသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔သည္ ကိုယ့္ရထား ကိုယ္စီးနင္း ကာ ဘယ္ဆီေတြသြားေနၾကမွန္းမသိ။ ဘယ္ဆီေရာက္မည္လည္း မေသခ်ာ။ ဒီၾကားထဲ အလ်င္လိုေန ၾကေသးသည္။ ဘာအတြက္ စိတ္ေစာေနၾကသလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာကိုမ်ား ေရာက္ခ်င္ေနၾကသည္လဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဆီ ဆိုတာ သတ္မွတ္ႏိုင္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ သိပ္အေရးမၾကီးလွပါ။ ရွင္သန္ျခင္းဟူေသာ အပိုင္းအျခားသည္ ဘာကို ရွာေဖြေနတယ္ဆိုတာေကာင္းစြာသိျမင္ႏိုင္ရန္ အေသခ်ာဆံုးကာလျဖစ္သည္။ သဘာ၀တရားကေပးေသာ ရွင္သန္ခြင့္ကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔သာလိုပါသည္။

ျဖစ္တည္ေနၾကေသာ ဘ၀အေျခအေနမ်ား၊ ကံစီမံရာပံုခ်ျခင္းခံခဲ့ရပါေသာ အိပ္မက္အသၤေခ်မ်ား၊ ေခါက္သိမ္းခဲ့ရေသာ လိုအင္ဆႏၵမ်ား၊ ထပ္တူက်ျခင္း မက်ျခင္းရွိေနၾကပါေသာ ပန္းတိုင္မ်ား…..သည္အရာေတြက လူေတြကို ရွင္သန္ရန္ျငီးေငြ႔ေစသည္။ `ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ´ေရရြတ္ျမည္တမ္းၾကသည္။ ဆႏၵႏွင့္ဘ၀ထပ္တူက်သူေတြက `ဘ၀ဟာတိုတိုေလး´ ဆိုၾကသလို၊ ဆႏၵႏွင့္ဘ၀ေျပာင္းျပန္အခ်ိဳးက်သူေတြက `ဘ၀ဟာ မျပီးဆံုးႏိုင္ေသာ ခရီးရွည္´ ဟုညည္းညဴၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဟူသည္ သူ႔အခ်ိန္ ကာလႏွင့္သူ တည္ရွိျပီးသားပင္။ သဘာ၀တရားက `ရွင္သန္ခြင့္´ ဟူေသာ ဆုလာဘ္ကို လူသားအားလံုးကို ညီတူညီမွ် ေပးစြမ္းထားေလသည္။

ရွင္သန္ခြင့္ဟူေသာ စက္၀န္းထဲေရာက္ရွိေနသေရြ႕ အစြမ္းကုန္လန္းဆန္းႏိုင္ခြင့္သည္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထဲမွာပင္ရွိသည္။ျပိဳလဲရာတို႔မွျပန္လည္ထူမတ္ရန္သည္ ကၽြန္မတို႔လက္ထဲမွာပင္ ရွိသည္။ ဘ၀သည္ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုသာ ဆိုလွ်င္ ထိုျဖစ္တည္မႈကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိလွပေအာင္ ကၽြန္မတို႔ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ပါသည္။

*********************************

(၅)

ကၽြန္မတို႔ေတြ လမ္းတစ္ခုေပၚ တေရြ႔ေရြ႔သြားလာေနၾကသည္။ မေျဖာင့္တန္းေသာ လမ္းအသြယ္သြယ္ တို႔ျဖစ္၍ အဆံုးအစ မသိေအာင္ေကြ႕၀ိုက္၀ကၤဘာဆန္လြန္းလွသည္။ သာယာေသာ ျမင္ကြင္းေတြေတြ႕လိုက္၊ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြေတြ႔လိုက္၊ မိုးသည္းထန္လိုက္၊ ေနသာလိုက္ျဖင့္ လမ္းေတြေပၚ ခရီးႏွင္ေနၾကရသည္။ ခရီးတစ္ခုကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ လွပေစရန္ ကၽြန္မတို႔ျပဳျပင္ဖန္တီး၍ ရသည္။ ျပိဳလဲမႈမ်ားစြာတို႔မွလည္း ျပန္လည္တည့္မတ္ရွင္သန္ေစရန္ ကၽြန္မတို႔ ၾကိဳးပမ္းႏိုင္ပါ သည္။ ကၽြန္မတို႔ရွင္သန္ေနေသာအခိုက္၊ ကၽြန္မတို႔အသက္ရႈေနေသာ အခိုက္ ထိုအခိုက္အတန္႔ကို သိမ္ေမြ႕လွ႔ေအာင္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘ၀ဟူသည္ တံခါးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုတံခါးမ်ားကို သံၾကိဳးအထပ္ထပ္တို႔ျဖင့္ ပိတ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္ေနရန္ မလိုအပ္လွပါ။ ကၽြန္မတို႔၏ တခ်ိဳ႔တံခါးမ်ားကို ေစ့ရံုေစ့ထားကာ၊ တခ်ိဳ႕တံခါးမ်ားကို ဟင္းလင္း ဖြင့္ထားလုိက္ပါ။ အလင္းေရာင္ကို ကၽြန္မတို႔ခံစားၾကရမည္။ေလေျပေလညင္းကို ကၽြန္မတို႔ခံစားၾကရမည္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္မတို႔ ရွာေဖြေနေသာ အရာကိုပါ တေျဖးေျဖးသိျမင္လာပါမည္။ ထိုအရာသည္ လွပေသာ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ ရပ္တည္ရွင္သန္ျခင္း။ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈ။ ထိုအျခင္းအရာသည္ `ရွင္သန္ျခင္း အႏုပညာ´ ျဖစ္ပါသည္။     ။

ေရႊအိမ္စည္

10.1.2013

PM: 10:25

အယ္ဒီတာ မွတ္ခ်က္

ရွင္သန္ျခင္း အႏုပညာ ကုိိေရးသားသူ ဆရာမ ေရႊအိမ္စည္သည္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ထဲက စာေပေလာကထဲေရာက္ရွိလာသူျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၁၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေတြမွာေရႊအသစ္က႑မ်ားမွာ ႏွစ္ၾကိမ္ေဖာ္ျပခံရသူျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕ ေရႊအသစ္က႑မွာ “အလင္းႏွင့္အေမွာင္”၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧျပီလေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းရဲ႕ ေရႊအသစ္က႑မွာ “အေႏွာင္အဖြဲ႔အလြမ္းျပဇာတ္” တုိ႕ကုိ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရသည္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေမာင္ကမၻာစာေပကထုတ္ေ၀တဲ႔ “ေရြအသစ္ရဲ႕ ေရႊစုမ်ား” ရယ္လို႔ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ဆရာမေရးသားခဲ႔တဲ႔ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ “အေႏွာင္အဖြဲ႔အလြမ္းျပဇာတ္” ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ႔ရသည္။

အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ၂၀၁၀ကအစျပဳျပီး http://shweainsi.blogspot.com ဆိုတဲ့ blog တစ္ခုဖြင့္ျပီး စာေပေတြ ေရးသားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ပံုႏွိပ္စာမူ ၂၀ ေက်ာ္လြန္ခဲ့တဲ့ အတြက္ စာေရးသူရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ႔ ပုသိမ္ျမိဳ႔နယ္ စာနယ္ဇင္းကေနပါ၀င္ခဲ့ျပီး၊ ကေလာင္အမည္ေရႊအိမ္စည္အမည္ျဖင္႔ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပႏွင္႔စာနယ္ဇင္းတြင္ မွတ္ပုံတင္ခဲ႔ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပႏွင္႔စာနယ္ဇင္းမွ စာေရးဆရာအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳ ကဒ္လည္း ရရွိထားသူျဖစ္သည္။ ကေလာင္အမည္ ေရႊအိမ္စည္၊ စာနယ္ဇင္းအမွတ္မွာ ၇၂၆၂ ျဖစ္ပါသည္။

ေရႊအိမ္စည္အမည္ျဖင္႔ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္း (ယခင္)၊ န၀ေဒးမဂၢဇင္း၊ အပ်ိဳမ မဂၢဇင္း၊ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း၊ Beauty မဂၢဇင္း တို႔မွာ ၀တၱဳတိုေတြ ေရးသားခဲ့သလုိ လက္ရွိ ေရႊေဒါင္းေတာင္အြန္လုိင္း မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ တာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္ေပးေနၿပီး စာေပေလာကအက်ဳိးကုိ သယ္ပုိးထမ္းရြက္ေနသူျဖစ္ပါသည္။

ယခု ဆရာမ ေရႊအိမ္စည္ရဲ႕ စာေပကုိယ္ေရးအက်ဥ္းကုိ ေဖာ္ျပတင္ျပေပးလုိက္တာက ေရႊအိမ္စည္ ကေလာင္အမည္တူေတြေပၚထြက္လာေနျခင္းႏွင္႔ မွားယြင္းထင္မွတ္မူမ်ားရွိေနျခင္းေၾကာင္႔  မလုိလားအပ္သည္႔ ျပသနာမ်ားမျဖစ္ေပၚေစျခင္းႏွင္႔ မွားယြင္းထင္မွတ္မူမ်ား မျဖစ္ေပၚေစေရးအတြက္ အယ္ဒီတာမွတ္ခ်က္ျဖင္႔ေဖာ္ျပေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ကုိ စာဖတ္သူမ်ား နားလည္ခြင္႔လြတ္ေပးႏုိင္ၾကလိမ္႕မည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔မိပါသည္။

ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လုိင္းမဂၢဇင္း

တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ