ညဦးယံ

ေရခ်ိဳးျပီး ဧည့္ခန္းကိုထြက္လာေတာ့ မိုးေငြ႔အရိပ္အသက္ပါသည့္ ေလေအးက ခပ္သဲ့သဲ့ တိုက္ခတ္ ေန တာ သတိျပဳမိသည္။ မိုးေႏွာင္းကာလေပမယ့္ အစိုးမရေသာမိုးေၾကာင့္ ရြာေတာ့မွာလားမသိဟု ေၾကာင့္ၾကစိတ္ ႏွင့္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မိႈင္းညိဳ႕မေနေသာ္လည္း သိပ္ၾကည္ၾကည္စင္စင္ေတာ့ မရွိလွ။

မိုးရြာလွ်င္ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္။

ျပတင္းတံခါးကိုမီရပ္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို တေစ့တေစာင္းအကဲခတ္ေနမိသည္။ ဒီ ၀န္းက်င္သည္ မိ အတြက္ အစိမ္းသက္သက္ပင္။ သြားလာလႈပ္ရွားေနသူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွ သည္။ လမ္းမထက္၀ယ္ အသြားအလာလည္း ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွား၍ မေန။ ရံုးအျပန္၊ ေက်ာင္းအျပန္ ေျခလွမ္း တို႔ကို အမ်ားဆံုးေတြ႔ရသည္။ ေစ်းဆြဲျခင္းဆြဲလာသည့္သူတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ဒီ အနီးအနားမွာပဲ ညေန ေစ်းရွိသည္ထင္သည္။ မိ ေတာ့ ေသခ်ာမသိေသး။ ေနာက္မ်ားေတာ့ ေမးျမန္းရဦးမည္။ ခြင့္ရက္ရွည္ကုန္သြား လ်င္ မနက္ေစာေစာသြားရမည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္တို႔အတြက္ ညေနေစ်းက ပိုအဆင္ေျပေပလိမ့္မည္။

ၾကည့္စမ္း မိ သည္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လူၾကီးသူမတစ္ေယာက္ႏွယ္ ျဖစ္သြားပါေရာလား။ တစ္ကုိယ္ တည္းေတြးမိရင္း ျပံဳးမိျပန္သည္။ ဒီလို ေရွ႕ေနာက္စီကာစဥ္ကာေတြ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့တာ က်န္ခဲ့ေသာ သက္ တမ္းတေလ်ာက္ပင္။ ယခုေတာ့ မိ သည္ ယခင္က မိ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ေမေမက ‘လိမ္မာလိုက္တာ သမီးေလး ရယ္’ ဟု ခပ္တိုးတိုးဆိုကာ မိ နဖူးျပင္ကို ဖြဖြနမ္းခဲ့ေသးသည္။ ထိုအေႏြးဓာတ္သည္ ယခုတိုင္က်န္ရွိဆဲလို ခံစား မိသည္။

မိ သည္ လိမ္မာျပီထင္သည္။

******

ေဆာင္း၀င္ကာစမို႔ေပလားမသိ။ ညေနခင္းက လ်င္ျမန္စြာေမွာင္ရိပ္ဆင္သြားသည္။ နီယြန္မီးေရာင္စံုျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အသားက်ခဲ့ေသာ မိ သည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားေသာ၀န္းက်င္ကို ေယာင္ကန္းကန္းေလး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေသာ သူတို႔မရွိ၊ ကားတ၀ီ၀ီတို႔မရွိ။ အသံစာစာေအာ္ျမည္သံတို႔မရွိ။ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားဆီမွ ျပန္လာ၍ အနားယူေနၾကေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကေအးခ်မ္းျငိမ္သက္လ်က္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

မိ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာသည္ လူစည္ကားေသာျမိဳ႕လယ္ေခါင္မွကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တိုက္ ခန္းႏွစ္ခန္းတြဲကို ယူကာအလယ္တံတိုင္းကို ျဖိဳေစလ်က္ အိမ္အသြင္ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ေဖေဖေၾကာင့္ မိ တို႔ ေတြေနရတာ က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္းလွသည္ေတာ့ မဆိုသာပါ။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက အိပ္ခန္းက်ယ္တစ္ခန္း။ မိ တို႔ ေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ခန္းႏွင့္ စုစုေပါင္း အိပ္ခန္းေလးခန္းဖြဲ႕စည္းႏိုင္ကာ မီးဖိုခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ ဧည့္ခန္းတို႔ႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာအိမ္ေတာ့ မည္ခဲ့သည္ပင္။

သို႔ေပမယ့္ ေလးလႊာတြင္ရွိေသာ မိ တို႔ တိုက္ခန္းအထိ လမ္းမထက္မွပ်ားပန္းခတ္အသံတို႔က အစဥ္ ပ်ံ႕ လြင့္လို႔လာေလ့ရွိတတ္သည္။ ျပတင္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္လ်င္ ကားတ၀ီ၀ီ၊ အသံတစီစီေတြ ျမင္၊ ေတြ႔၊ ၾကားရမွာပင္။ မိ ေနေသာ ျမိဳ႕ေတာ္သည္အိပ္မွအိပ္ၾကပါေလစ ဟုပင္ အေတြးေရာက္ခဲ့မိေသးသည္။ သန္းေခါင္ယံ တေရးႏိုး ထၾကည့္လ်င္လည္း လမ္းမသည္ယခင္ႏွယ္။ မနက္ေစာေစာအာရံုတက္ခ်ိန္လည္း ဒီ အတိုင္းသြားလာမျပတ္ ရွိ လွသည္။ သဘာ၀အလင္းေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့တာႏွင့္ ေတာက္ပတာသာကြာမည္။ နီယြန္မီးေရာင္ကေတာ့ ထိန္ထိန္ သာေတာက္ပေပးလ်က္ပင္။

ဒီလို၀န္းက်င္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ရွင္သန္ခဲ့ေသာ မိ သည္ ယခုကာလကို ေငးေမာမင္တက္ လ်က္ ဘာရယ္မသိေသာခံစားခ်က္ကို တသိမ့္သိမ့္ခံစားလ်က္ရွိသည္။ တကယ္ေတာ့ ၀န္းက်င္အေျပာင္းအလဲ က မိ ကို ခံစားေငးေမာေစသည္လား။ ညေနခင္းဆီက အေျပာင္းအလဲတစ္ခုက ခပ္လွပ္လွပ္ခံစားမိေစသည္ လား။ မိ ေသခ်ာေရရာစြာမသိ။

မိ အတြက္ေတာ့ အရာအားလံုးကစိမ္းသက္ေနသည္ပင္။ မိ ရႈရိႈက္လိုက္ေသာ ေလထုကစိမ္းသက္ သည္။ မိ ေငးေမာေသာ ပစၥကၡ၀န္းက်င္က စိမ္းသက္သည္။ မိ ရပ္တည္ေနေသာၾကမ္းျပင္က စိမ္းသက္သည္။ မိ ထိုင္ရန္စိတ္မကူးမိေသးေသာ ဆိုဖာထိုင္ခံုေတြက စိမ္းသက္သည္။ ျပတင္းတံခါးမွ အသစ္တပ္ဆင္ထားေသာ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးပါသည့္ ခန္းဆီးစက စိမး္သက္သည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမႏွင့္ သိပ္မကြာေ၀းေသာ ျခံထဲမွ ပန္းေရာင္စံု လွလွေလးမ်ားက စိမ္းသက္သည္။ ဆိုရလ်င္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကိုမဆိုထားႏွင့္ တစ္အိမ္လံုးကိုပင္ ေစ့ငွစြာ ေသခ်ာၾကည့္ရေသးျခင္း မရွိေသး။ ေရခ်ိဳးျပီးအ၀တ္လဲစဥ္ကပင္ အိပ္ခန္းကို မိ သည္ ေသခ်ာေစ့ေစ့ မၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့။

စင္စစ္ေတာ့ မိ သည္ အေျပာင္းအလဲကုိသိရွိရမွာ ရွက္ရြံ႕ေနသလိုပင္။ ဘ၀ကႏွစ္ပိုင္းရွိသည္ဆိုလ်င္ မိ ၏ ပထမတစ္ပိုင္းကက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ၏ အိမ္မွာ ကေလးဆန္ေသာ၊ တဇြတ္ထိုးဆန္ေသာ မိ က က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ယခု မိ ကေတာ့ ဘ၀တစ္ခုကိုစတင္ရေတာ့မည့္ မိ သာ။ မိ ဘ၀တေလ်ာက္လက္တြဲသြားရမည့္ သတု႔ိသားကိုပင္ ေသခ်ာစြာမရင္းႏွီးမကၽြမ္း၀င္ေသး။ ထို ထို ေသာအေတြးမ်ားႏွင့္ မိ သည္ ဘ၀အစကိုစိုးရြံ႕ေန သည္လား။ ဘာရယ္မမွန္းဆႏိုင္ေသာ စိုးထိတ္မႈႏွင့္ သက္ျပင္းဖြဖြတစ္ခုကိုသာ ခ်ျဖစ္သည္။

******

ေလေအးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔ႏွင့္အတူ မိုးစက္မိုးမႈန္အခ်ိဳ႕က မိ မ်က္ႏွာကိုထိခတ္ေတာ့ အျပင္ကိုအလန္႔ တၾကားၾကည့္ျဖစ္သည္။ မိုးရြာစ ျပဳေနျပီ။ ရာသီဥတုမမွန္ေတာ့ေသာ ကမၻာေျမသည္ ေဆာင္းရယ္၊ မိုးရယ္ မပီ ျပင္လွေတာ့။ ျပတင္းတံခါးကိုပိတ္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ကာ တီဗီၾကည့္ရမလား စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ႏွယ္ေခါင္းယမ္းကာ ခံုပုေလးတစ္ခံုကိုသာယူလ်က္ ျပတင္းတံခါးအနီးတြင္သာထိုင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထုတ္ေငး ေမာရံုႏွင့္ေတာ့ မိုးမ်ားစြာမစိုေလာက္ဘူးထင္သည္။ ခပ္ဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနေသာ မိုးစက္ေတြကို လမ္းမီးတိုင္မွိန္ဖ်ဖ် ေအာက္၀ယ္ ေငးေမာေနရင္း မိ ၏ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏိုင္ေသာ စိတ္ကိုအတန္သင့္ ေျပ ေပ်ာက္ႏိုင္ေစရန္ ၾကိဳးပမ္း မိေလသည္။

နံရံထက္ရွိ နာရီမွ ခုႏွစ္နာရီထိုးေသာ တီးလံုးသံထြက္ေပၚလာေတာ့ မိ သည္ဆတ္ခနဲဲျဖစ္သြားသည္။ ‘ေနာက္က်ေနရင္ ညစာစားထားႏွင့္ေနာ္…အဆာခံေစာင့္မေနနဲ႔’ ဟု သတို႔သားက သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္တစ္မ အလစ္ ေခါင္းကိုအသာပုတ္ကာ ခပ္တိုးတိုးဆိုသြားခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ျပင္ထားေသာ စားဖြယ္ရာမ်ားရွိေသာ္ လည္း မိ တစ္ေယာက္တည္းမစားလိုလွ။ ၀မ္းကဆာေနေသာ္လည္း ထမင္းစားခန္းဆီသြားဖို႔ ၀န္ေလးေနေသာ မိ သည္ ျပတင္းတံခါးအနီးမွ မခြာေပ။

တကယ္ဆို ဒီေန႔မွ အိမ္ကိုစတင္ေရာက္ဖူးတဲ့ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုပစ္မထားသင့္ဘူး။ မိ သည္ ၀မ္းပန္းတနည္းေတြးေတာကာ ေငးငိုင္လ်က္ရွိသည္။ ၀န္းက်င္ကစိမ္းသက္ရသည့္အထဲ အခါကာလက စိုစြတ္ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေတာ့ အားငယ္စိတ္က ျပဴရီလ်က္ရွိသည္။ ျပဳစုပါဦးဆိုကာ တြန္းထိုးေခၚငင္သြား သည့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုသူမ်ားကေကာ အိမ္တြင္ မိ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့ရသည္ကို နည္းနည္းေလးမွ မစာ နာဘူးလားရယ္မသိ။ ေမွာင္မိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္ပို႔သင့္လွသည္။ ေနစမ္းပါဦး..ဆြဲသူက ဆြဲေစဦး.. ျပန္လို သူက ျပန္မည္ဆိုလ်င္ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အဆံုးတြင္ေတာ့ သတို႔သားကိုယ္တိုင္ ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားေနမွာကိုပင္။

မိ သည္ တစစ္စစ္နာေသာ ရင္ျဖင့္ ျပတင္းတံခါးကိုတိုးလို႔သာ မီွေနသည္။ ‘သူစိမ္းပဲ……သူစိမ္းဟာ သူစိမ္းပဲ..’ ဟုလည္း တတြတ္တြတ္ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ ခန္းမထက္လွလွပပ ၀င့္ၾကြားကာ သတို႔သား လက္ ေမာင္းကိုခိုလ်က္ ဧည့္ပရိသတ္ေတြကို လိုက္လံဧည့္ခံေနတုန္းက သာယာေပ်ာ္ရႊင္မိသည့္ခံစားမႈလည္း ေပ်ာက္ ကြယ္လ်က္ရွိသည္။ ေသခ်ာစြာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကားမဆိုဖူးေသာ္လည္း ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ကိုရိုေသ ခ်ိဳသာစြာ ဆက္ဆံပံုမ်ားကို ခိုးၾကည့္ အမွတ္ေပးခဲ့ရသည္ကိုလည္း ေမ့ပစ္ခ်င္ျပီ။ မိ ကို ေတြ႔တိုင္း ကေလးတစ္ေယာက္ ႏွယ္ သေဘာထားကာ ျပံဳးၾကည့္ေႏြးေထြးစြာ စကားဆိုတတ္ေသာအမူအယာေတြကိုလည္း သတိမရခ်င္ ေတာ့ ျပီ။

သိပ္ေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္က အိမ္ကဇနီးမယားအေပၚ မၾကင္နာတတ္သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အို ဇနီး….။ မိ သည္ တစ္ကိုယ္တည္းေတြးေတာရင္း သူ႔ဘာသာရွက္ရြံ႕သြားျပန္သည္။

ရုတ္တရက္ ဖုန္းျမည္သံၾကားေတာ့ လန္႔ထိတ္သြားျပီးမွ အျပန္ေနာက္က်လို႔ ဆက္ေလျပီဟု ေက်နပ္ စိတ္ႏွင့္ ဖုန္းကိုလိုက္လံရွာေဖြသည္။ ေရခ်ိဳးျပီး ဧည့္ခန္းစားပြဲထက္ ပစ္တင္ထားခဲ့ေသာ မိ ၏ လက္ကိုင္ဖုန္း ေလးက မီးေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းလ်က္ ရွိသည္။

လက္ကိုင္ဖုန္းမွ နံပါတ္ကိုျမင္လိုက္ေတာ့ မိ သည္ slide ကုိတြန္းကာနားေထာင္လိုက္ဖို႔ ေၾကာင္ေတြေန သည္။ မိ ၏ သတို႔သားဆက္ျခင္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဒီ နံပါတ္ကို မိ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သိရံုမက တစ္ ခ်ိန္တုန္းက မိ မၾကာခဏဆက္ခဲ့ေသာ၊ မိ ဆီ ေန႔တစ္ၾကိမ္..ညတစ္ၾကိမ္ဆက္ခဲ့ေသာ နံပါတ္လည္း ျဖစ္၏။ ယခု Contact List ထဲ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ဤကိုးလံုးေသာ နံပါတ္တို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ မိ မွတ္ဥာဏ္က မခ်ိဳ႕ယြင္းေသး။

ဖုန္း သည္ ငယ္သံပါေနသလို အၾကိမ္မ်ားစြာ ေအာ္ျမည္ျပီးေနာက္ ျငိမ္က်သြားသည္။ ထိုအခါမွ မိသည္ သတိ၀င္လာသလို ဖုန္းကို ေကာက္ယူကာ ျပတင္းတံခါးအနီးျပန္လာလ်က္ ခံုပုေလးေပၚ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ သည္။

ဘာအတြက္ ဖုန္းဆက္ရပါသလဲ…။ တကယ္ေတာ့ ထိုနံပါတ္က မိ ဆီ မဆက္ေတာ့တာ (ဆက္ခြင့္မရွိ ေတာ့တာ) ကာလတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီးျပီ။ သူ သည္ ဒီ ေရေျမမွာမရွိေတာ့ဟုသည့္ သတင္းေတာင္ ၾကားခဲ့ ရ ျပီးျပီ။ ယခုမွ မည္သို႔ဆက္သြယ္လာသည္လဲ။ သူ ေကာ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ မိ သည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးလွစြာ ေခါင္း ယမ္းမိေလသည္။

******

မိုးသည္ ခပ္က်ဲက်ဲရြာေနရာမွ အနည္းငယ္သည္းစ ျပဳလာသည္။ ေလအသဲ့မွာ မုိးစက္အနည္းငယ္ ဖ်န္း ပက္ေတာ့ မိ ကိုယ္ပါ စိုစြတ္ေတာ့ေလမလား စိုးမိေသးေပမယ့္ ေလကထင္သေလာက္ မထန္ေတာ့ ထိုင္ေနရာမွ မေရြ႕ျဖစ္ေသး။ ညမီးေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနသည့္ မိုးစက္တို႔ကို ၾကည့္ေနရတာ တစ္ မ်ိဳးေကာင္းလွသည္။ မိ အေတြးေတြကို မိုးစက္ေတြထဲ ျမွပ္ႏွံထားလို႔ရသည္။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းသံေလး နား ေထာင္ရလ်င္ပိုေကာင္းမည္။ သီခ်င္းသံထက္ တီးလံုးသံဆိုလ်င္ေကာ။ ဥပမာ- တေယာသံ..။

မိ သည္ ရုတ္ခ်ည္းဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာသြားသလိုျဖစ္ျပီးမွ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ ရြံမုန္းမိသြားသည္။ မိ လိမ္မာသင့္ျပီ။ အႏုပညာကိုခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္ႏွင့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ခြဲျခားႏိုင္သင့္ျပီ။ အရာရာကို မွန္ကန္ စြာဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ျပီးပါလ်က္ ယခုမွေတာ့ ဒီလိုလြမ္းေမာေနတာ မသင့္လွေပ။

ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ဆံုးမရင္း စိတ္သက္သာရာရသလို ျဖစ္သြားသည့္ မိ သည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္မံျမည္ လာေသာ ဖုန္း ေၾကာင့္ တဖန္ျပန္လည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖြင့္ကာကိုင္လိုက္မည္ စိတ္ ကူးသည္။ ယေန႔ပင္ မိ လက္ထပ္ခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရမည္။ မိ ကို ထပ္မံမေႏွာက္ယွက္ဖို႔ ေျပာကိုေျပာရေတာ့ မည္ ျဖစ္သည္။

‘မိ ေျပာေနပါတယ္’

‘မိ…’

သူ႔ အသံသည္ ဟိုးအေ၀းၾကီးမွ လာသလို ေျခာက္ေသြ႔ၾကမ္းရွရွိလွသည္။ အသက္ရႈသံခပ္ျပင္းျပင္းကို ေတာင္ မိ ၾကားမိေလသလားပဲ။

‘ ကိုယ္ အေရာက္ျပန္လာေပမယ့္ မမီေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ပဲ မိ လက္ထပ္သြားျပီ’

တစ္လံုးခ်င္းေျပာေနသည့္ သူ႔စကားသံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း မိ လက္ထပ္တာ သူ သိသားပဲဟု မ်က္ ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ဘာစကားမွေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္။

‘ အခု မိ တို အိမ္နားမွာ ေရာက္ေနတယ္’

မိ သည္ ေခါင္းနပန္းၾကီးသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရား ဘုရား သူ ဘာလာလုပ္ပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္းႏွယ္ ျခံေရွ႕၀ဲယာကိုေ၀့၀ဲၾကည့္ေတာ့ မုိးစက္မႈန္၀ါးမ်ားေအာက္မွာ အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ စိုးထိတ္ ေသာ စိတ္ တို႔ႏွင့္ မိ သည္ ေၾကာင္ေတြျငိမ္သက္သြားသလိုပင္။

‘မိ ကို အရမ္းလြမ္းတယ္…ကိုယ္ တကယ္ခ်စ္တာ မိ ကိုပဲဆိုတာ မိ နဲ႔ ေ၀းေနရမွ ပို သိလာတယ္။ ကိုယ့္ အမွားေတြကို ျပဳျပင္ဖို႔၊ မိ ခြင့္လႊတ္ေအာင္ေတာင္းပန္ဖို႔ မိ ဆီကို အေရာက္ျပန္လာခဲ့တာပဲ…ဒါေပမယ့္ေနာက္က် သြားတယ္ မိ ရယ္..။ ကိုယ့္ကို နည္းနည္းေလးမွ သတိရမေနဘူးလားဟင္။ ကိုယ္တို႔ေတြ အခ်ိန္မီပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ အတြက္ မိ ဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မီတယ္ သိလား။ မိ သာ ကိုယ့္ကိုအရင္လိုျပန္ ခ်စ္ေပး။ ကိုယ္တို႔ ဘ၀တစ္ခုကို အသစ္ စ လိုက္ၾကရေအာင္ေလ မိ ေနာ္’

မိ သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ကာ ခြန္းတံု႔မျပန္ႏိုင္။ ခံျပင္းျခင္းေဒါသႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္စိတ္က မိ တစ္ကိုယ္လံုးကို လႊမ္းျခံဳလ်က္ရွိသည္။ လက္ထပ္ျပီးေသာ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုစကားဆိုရက္ေလ ေသာ သူ႔ကို ရြံမုန္းမိလွသည္။ ေအးေလ စကတည္းက ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းခဲ့သူေကာ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ သူ႔အတြက္က ထိုအရာမ်ိဳးက ျပဳက်င့္ေနက် က်င့္၀တ္လိုပင္ ျဖစ္လို႔ေနသည္။

သူ႔ေၾကာင့္ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔၏ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရဖူးသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ မိ ေမာင္ဘြားမ်ား၏ ခံျပင္းေဒါသ မ်ား လိႈင္းထန္ခဲ့ရဖူးသည္။ မိ တင္မက မိ တို႔၏ ေအးခ်မ္းျဖဴစင္လွေသာ မိသားစုမ်ားကို ပူေလာင္ေစခဲ့ေသာ သူ။ စင္စစ္ သူ႔အေၾကာင္းကို မသိဘဲဲ ခ်စ္စိတ္၀င္ခဲ့မိေသာ မိ ၏ အမွားက ပို၍ၾကီးခဲ့သည္။ ခ်စ္ေနစဥ္တြင္ေတာ့ သူ ဟာဘယ္လို လူစားပါဆိုတာလဲ မိ နားမ၀င္လွေပ။ သတင္းစကားဆိုခဲ့သူကိုပင္ ဆိုရက္ေလျခင္းဟု မ်က္မိ ေသးသည္။ မိ ကို ႏူးညံ့ညင္သာစြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေသာ၊ မိ ၏ စိတ္ကိုနားလည္သိျမင္ေသာ၊ မိ ခ်စ္ေသာ ဂီတေတြဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ သူ သည္ မိ အတြက္ မင္းသားတစ္ပါးေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ပင္။

ဖုန္းကို ပါ၀ါေအာ့ဖ္လိုက္ျပီး ျပတင္းတံခါးမွ ေခ်ာင္းကြယ္ၾကည့္ေတာ့ သူ ရွိေနျမဲ။ မိုးက ပိုမိုသည္းထန္ စြာ ရြာလာသည္။ မိုးသံေတြၾကားမွ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ဆြဲငင္တီးခတ္လိုက္ေသာ တေယာသံက ပ်ံ႕လြင့္ထြက္ေပၚလာသည္။ သူ သည္ အခါမ်ားစြာကႏွယ္ ဂီတသံျဖင့္ မိ ကို ျဖားေယာင္းရန္ၾကိဳးပမ္းေခ်ျပီ။ မိ လို အေျခအေနကိုျဖားေယာင္း ျခင္းကို အျပစ္တစ္ခုလို႔ သူ မထင္တတ္ေတာ့ျပီ။ သူ႕ဘ၀တေလ်ာက္လံုး အျပစ္တို႔မ်ားလွသည္ကို ေတြးမိကာ စိတ္ကမေကာင္းေသးျပန္။ အမွားကို အမွားလို႔၊ အျပစ္ကို အျပစ္လို႔ေထာက္ျပေျပာဆိုမည့္သူသည္ သူ႔ဘ၀မွာ မေပၚေတာ့ျပီထင္သည္။

မိ တြင္ခ်စ္သူရွိျပီဆိုတာ သိရေတာ့ မိသားစုတြင္းမွာ ဘာပူေလာင္မႈမွ မရွိေသး။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ သားသမီး၏ ေရြးျခယ္ပိုင္ခြင့္ကို အေလးထားေသာ မိဘမ်ားသာျဖစ္သည္။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ဆိုးသည္ ေကာင္းသည္ အလ်င္မေျပာေသးဘဲ သူ႔အေၾကာင္းကို တိတ္တဆိတ္စံုစမ္းၾကသည္။ ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုတြင္ ၾကီးၾကပ္သူရာထူးျဖင့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကိုကိုၾကီးႏွင့္ ေျခာက္လတစ္ၾကိမ္ သေဘာၤလိုင္းလိုက္သူ ကိုကို ေလးတို႔၏ စံုစမ္းေတြ႔ရွိမႈက ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ေနေသာအခါ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ေတာက္ တေခါက္ေခါက္ ရွိ လွသည္။

မိ သည္အစ္ကိုမ်ား၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏွမအငယ္ေလးေပပဲ။ မိ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကကာ သူ႔ အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္လည္း ေျပာမထြက္ခဲ့ၾက။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကို အသိေပး…မိ ကို ပါ ေျပာျပ ျပဳလုပ္ၾကရေတာ့သည္။

‘သူ႔ရဲ႕ အဓိကအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းက သူငယ္ ပဲ မိ’

ထိုစကားကို ၾကားၾကားခ်င္းလည္း မိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္နားမလည္။ မိ သည္ အမိအဖရင္ေငြ႔ေအာက္မွာ ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာစြာေနခဲ့ေသာ ကေလးမပင္ျဖစ္ရာ ျပင္ပေလာက၏ ရႈပ္ေထြးမႈတို႔ကို ေတာ္ရံုႏွင့္ နားမလည္ တတ္ျပန္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္သလဲ ဟုပင္မသိဆိုးရြားစြာ ျပန္ေမးခဲ့မိေသးသည္။ ဒါကိုပင္ ေဒါသေပါက္ကြဲကာ ကိုကို ေလးက ကရားေရလႊတ္ ရွင္းျပေတာ့ စကားလံုးၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားအတြက္ ေမေမ ကပင္ ဟန္႔တားယူရသည္။

‘ဘာျဖစ္သလဲ ဟုတ္လား..။ နင္ ကေလးလို လုပ္မေနနဲ႔ မိ..။ သူငယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ကေတာ္ ေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖခံပဲ။ လင္ေယာက်ာ္းမရွိခိုက္၊ လင္ေယာက်ာ္းဆီက သုခကိုအျပည့္အ၀မရခိုက္ ပိုက္ဆံေၾကးၾကီး ေပး ေခၚတဲ့ အေဖာ္၊ ေယာက်ာ္းေဖာ္ ရွင္းျပီလား…’

မိ သည္ မိုက္ခနဲေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ ဒါ ကာေမသုေလ ဘုရား ဘုရား..။ျပီးေတာ့ ဒါ ေယာက်ာ္း တစ္ ေယာက္ရပ္တည္သင့္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတာင္ မဟုတ္။ သူ လုပ္ပါ့မလား..။ သန္႔စင္ေခ်ာမြတ္ေသာ သူ႔ သြင္ ျပင္ကို ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ရင္က တနင့္နင့္..။

မိ ခ်စ္ေသာ ဂီတသံေတြဖန္တီးကာ မိ အေပၚ ေႏြးေထြးညင္သာစြာေခ်ာ့ေမာ့ဆက္ဆံတတ္မႈက သူ၏ က်င့္သားရေနေသာ အမူအက်င့္မ်ားေပပဲလား။ အေမအရြယ္၊ အေဒၚအရြယ္ အိမ္ေထာင္ရွိအမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ားကို ဒီလိုပင္ခ်ိဳသာေႏြးေထြးစြာ ေျပာဆိုတတ္ခဲ့မွာပင္။ ပိုက္ဆံအတြက္ ရပ္တည္မႈရွားေလသလားကြယ္။

လူတစ္ေယာက္ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ သိကၡာႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားကို ခ်နင္းစရာ လိုေလာက္ မည္ေတာ့ မိ မထင္လွပါ။ မည္မွ်ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါေစ သန္႔စင္ေသာထမင္းတစ္လုတ္ေတာ့ ဖန္တီး၍ ရႏိုင္သည္ ပင္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ မိ ကမၻာသည္ျပိဳကြဲနာက်င္ရျခင္းမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ခဲ့ပါေလသည္။

******

မိုးသည္ သည္းသည္ထက္သည္းထန္လာသည္။ ျပတင္းအကြယ္မွ ေၾကာင္ေတြျငိမ္သက္လ်က္ရွိေသာ မိ ကို မိုးေရတို႔ကျဖန္းပက္ကာ ကိုယ္ခႏၶာသည္မိုးေရတို႔ျဖင့္ စိုစြတ္စျပဳလာသည္။ တေယာသံက ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ထြက္ေပၚေနဆဲ။ သူ ဘာလို႔မျပန္ေသးပါလိမ့္။ မိ ဖုန္းပိတ္လိုက္ျခင္းကို သေဘာေပါက္နားလည္သင့္လွသည္။ မိ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာရွိေနတာမ်ား သူ သိေနေရာ့သလား။

ျခံတံခါးေတြသည္ ခိုင္ခန္႔ပါရဲ႕လား။ မိ သည္ အေတြးကိုရုတ္တရက္အားနာသလိုတန္႔သြားျပန္သည္။ သူ ဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ ဆိုးသြမ္းႏိုင္သူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္ကြယ္။ မိ ထြက္လာႏိုးေမွ်ာ္လင့္တာလား၊ သူ႔ စိတ္ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ေနသည္လား။ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိ အတြက္မသင့္ေလ်ာ္လွတာ ေတြးမိသင့္လွသည္။ သူ ဟာ မိ ဘ၀ကို ၿပိဳကြဲေအာင္ဖန္တီးကာ သူ႔ဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္လာေအာင္ အားထုတ္ခ်င္ သည္လား။

မိ သည္ နံရံကိုမွီတြယ္ထားရတာကိုပင္ ေမာဟိုက္သလို ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ခံုပုကေလးက မိ မွီတြယ္ ခိုငင္ရာျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ အေစာေလးကမွ ဒီ ခံုပုက မိ ထိုင္ရာခံုျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ယခုအားယုတ္ေလ်ာ့ေတာ့ သူ႔ကို မွီတြယ္ရသူက မိ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ မိ သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ၾကိဳးစား ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ဘဲ တစြန္းတစငိုညည္းသံျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္ရိႈက္ငိုလ်က္ရွိသည္။

သူသည္ စပြန္ဆာတစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ထြက္သြားခဲ့ျပီဆိုတာ မိ ေသခ်ာ ၾကားခဲ့ရသည့္ သတင္းပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္ေရာက္လာပါလိမ့္။ ကိုယ္ရပ္တည္ရာကို ခိုင္မာစြာ ေရြးျခယ္ခဲ့ျပီး မွေတာ့ ‘အခ်စ္..အခ်စ္’ ျမည္တမ္းေနဖို႔ မသင့္လွေတာ့ပါ။ ကိုယ္ ေလ်ာက္ေသာလမ္းကိုသာ တည့္မတ္ေအာင္ ေလ်ာက္သင့္လွသည္ မဟုတ္လား။ မိ သည္ပင္ သင္ထားေသာပညာရပ္ႏွင့္ အလုပ္၀င္လုပ္ရင္း ယခု ဘ၀တစ္ခု ေတာင္ ထူေထာင္ခဲ့ျပီးျပီ။

တုန္ယင္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကိုၾကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္၍ ျခံ၀င္းအျပင္ကိုၾကည့္ေတာ့ မိုးကသည္းၾကီးမည္း ၾကီး ေမွာင္က်ေအာင္ရြာလ်က္ရွိသည္။ တေယာသံသည္ တိတ္သြားတာလား၊ မိုးသံကိုမေဖာက္ထြင္းႏိုင္ေတာ့ တာလား မသိ။ ေလကလည္း မၾကာခဏေ၀ွ႔ရမ္းကာ မိ ကိုယ္ သည္ မိုးေရတို႔ျဖင့္ စိုစိုရႊဲလ်က္ရွိသည္။ ခိုက္ခိုက္ တုန္လွသည့္တိုင္ သူ ျပန္သြားျပီဆိုလွ်င္ မိ စိတ္ေအးေႏြးေထြးပါလိမ့္မည္။ ဟိုသည္ ေ၀့ ၀ဲ ရွာေဖြရင္း လွ်ပ္ေရာင္ က ၀င္းခနဲျပိဳးပ်က္သြားသည္။ လွ်ပ္ေရာင္၏ အလင္းတစ္ခ်က္တြင္ ဘိုးတံကိုဆြဲငင္လ်က္ရွိေသာ သူ႔ကို ျမင္ေတြ႔ လိုက္ရစဥ္ မိ ၏ စိတ္ႏွလံုးသည္ ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိနိမ့္ဆင္းသြားသလိုပင္။

တြယ္ခဲ့ဖူးေသာ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ သူ႔ကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးတစ္စံုတစ္ရာ မျဖစ္ေစခ်င္လွသလို မိ ၏သတို႔သား ျပန္လာသည္ႏွင့္တိုး၍ ျပႆနာအထူးထူးျဖစ္မွာလည္း စိုးရြံ႕လွသည္။ မိ သည္ မိဘသေဘာမွ် စီစဥ္ေပးေသာ အိမ္ေထာင္ကိုအစျပဳခဲ့ရေပမည့္ ခ်မ္းေျမ့သာယာေအာင္ တည္ေဆာက္လိုေသာ မိန္းမပ်ိဳမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ ျခင္းဆိုတာ ဘ၀မွာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေၾကာင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ရွိခဲ့ဖူး၊ ရွိေနႏိုင္ၾကသည္ပဲ။ ထူေထာင္မိေသာ ဘ၀ကိုကား ဘ၀တေလ်ာက္လံုးအတြက္ တည္တံ့ခိုင္မာေအာင္၊ သာယာေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္သည္သာ။ ဒါ သည္ လည္း ဘ၀အႏွစ္သာထဲမွ တစ္ခုပင္ မဟုတ္လားကြယ္။

မိ သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္၊ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ရန္လည္း ခဲယဥ္းစြာ ဒူးေပၚေမးတင္၍ က်ံဳ႕ က်ံဳ႕ထိုင္လ်က္ ရိႈက္ငင္ေနသည္။ ျပတင္းတံခါးကိုေတာင္ ပိတ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ရႊဲရႊဲစိုျပီးမွေတာ့ ထပ္မံက်လာ ေသာ မိုးစက္ေတြကိုလည္း ေရွာင္ဖယ္ရန္ မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့။ ဘ၀ကိုေတာ့ မိုးေရအနည္းငယ္မွ် စိုေအာင္ မိ မျဖစ္ေစခ်င္လွပါ။ ျပတင္းတံခါးမပိတ္မိသလို မိုးစက္ ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုးရႊဲရႊဲစိုမွာ စိုးရြံ႕လွသည္။ မိုးခါးေရစက္တို႔ကို ေခါင္းငံု႔စြာျငိမ္သက္ရင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ မွာ ေၾကာက္ရြံ႕လွသည္။

မိ ကား ရိႈက္ငိုျမဲ၊ မိုး သည္ သည္းထန္ျမဲ၊ လွ်ပ္ေရာင္သည္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျပက္ျမဲပင္ ရွိသည္။

******

အိမ္ေရွ႕သို႔ထိုးဆိုက္လာေသာ ကားမီးေရာင္ကိုအေတြ႔ မိ သည္ ဆတ္ခနဲတုန္ယင္သြားသည္။ စကားဆို သံ၊ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ား ၾကားရျပီးေနာက္ အိမ္တံခါးမကို ေသာ့ဖြင့္လ်က္ သတို႔သားက ၀င္လာေလသည္။ ျပတင္း တံခါးအနီး မိုးေရေတြစိုစိုရႊဲလ်က္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေသာ မိ ကို ျမင္ရသည္တြင္ ‘ဟင္..မိ….မိ’ ဟု အာေမဋိတ္သံ ျပဳလ်က္ မိ ထံပါးခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလာသည္။

မိ သည္ ၀မ္းနည္းနာက်င္ရျခင္းတို႔ေပ်ာက္ကြယ္၊ ထားခဲ့ရေကာင္းလားဟု ျမည္တမ္းရန္လည္း ေမ့ေလ်ာ့ လ်က္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္အားကိုးမဲ့ျခင္း အေျခအေနဆိုးမွ ပစၥကၡတြင္း ရုတ္ခ်ည္းလြတ္ေျမာက္လာသူႏွယ္ ျငိမ္း ေအးရာရရင္း သူ႔သတို႔သားကို ေမာ့ၾကည့္လ်က္ လက္ကမ္းမိေတာ့သည္။

ၾကင္သူ၏ ေထြးေပြ႔ေခ်ာ့ငင္ေသာ ရင္ခြင္တြင္မ်က္ႏွာအပ္လ်က္ ျငိမ္သက္စြာ ရွိေနရင္း အႏၱရာယ္အမ်ိဳး မ်ိဳးမွ လံုျခံဳေလျပီ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ေလေသာ တစ္ခဏ ၀င္းခနဲျပက္သြားေသာ လွ်ပ္ေရာင္ကိုပင္ မိ သည္ မျမင္ ေလေတာ့ျပီ။        ။

ေရႊအိမ္စည္ေမ