ျပန္လိုခ်င္မိေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံု

ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္ယာမွ ႏိုးလာသည္။ သူမ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုရြန္းရြန္း စားစား ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

"ကေလး မအိပ္ဘူးလား ဘာလို႔ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ေနတာလဲ"

"ကေလး မအိပ္ခ်င္ပါဘူး ကိုကိုအိပ္ေနတာၾကည့္ေကာင္းလို႔ ထုိင္ၾကည့္ေနတာ"

ကိုေက်ာ္စြာ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္လွ်က္သူမကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေထြးေပြ႕ထားလိုက္ရင္း

"ကေလးရယ္ ကိုကိုေလ ကေလးအရင္ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထားခဲ့ဘူးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုအိပ္ေန ရင္ ကေလးလိုမ်ိဳး ကိုကို႔ကိုၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးတခါမွ မေတြ႔ဘူးဘူး"

"ဘာလဲ ကိုကိုက ကေလးကို သူတို႔နဲ႔ တတန္းတည္းထားတာလား"

"အာ ကေလးကေတာ့ လုပ္ျပီ ရစ္ျပီ အရူးမေလး"

ကိုေက်ာ္စြာ ကေလး လက္ေမာင္းကေလးကို ဖြဖြေလးဆုပ္ညွစ္လိုက္ျပီး နဖူးေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္း လိုက္ေလသည္။

ကိုေက်ာ္စြာက ေဆးေက်ာင္းျပီးထားတာ ငါးႏွစ္ရွိျပီ။ ဘြဲ႕သာယူထားေသာ္လည္း ေဆးကုသည့္အလုပ္ ကို သူ မလုပ္ခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ NGO တစ္ခုမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူ။ ကေလးက သူနဲ႔ေတာ္ေတာ္ အသက္ ကြာသည္။ ယခုမွ တကၠသို္လ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ့ မိဘေတြက နယ္ျမိဳ႔ကေလးမွာ စီးပြား ေရးအတန္ငယ္ေျပလည္သျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာက ရန္ကုန္မွာ အပူအပင္မရွိပဲ မိဘပိုင္ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္းေလးမွာ ေနထိုင္သူ။ ကေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖုန္း ရပ္ကြက္ကေလးမွ ျဖစ္သည္။ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ကအလိုလိုက္ ထားသူေလးျဖစ္ သည္။

ကေလးႏွင့္ကိုေက်ာ္စြာ စသိခဲ့တာက အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္မွာ သူစိမ္း ေတြ အသိအကၽြမ္းမ်ားျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သၾကၤန္မွာပါ။ ကိုေက်ာ္စြာတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မ႑ပ္စုေဆာက္ၾက သည္။ ကေလးတို႕ (၁၀)တန္းေအာင္ျပီးစ ေက်ာင္းသူေလးတစ္စုက မ႑ပ္လာထိုင္ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ထူးမျခား နားသၾကၤန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ကိုေက်ာ္စြာက ကေလးမတိုင္မွီ ရည္းစားေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက တစ္ႏွစ္ ခန္႔ တခ်ိဳ႕ေတြက တစ္လခန္႔ စသျဖင့္ တြဲဖူးသူေတြ မ်ားျပားလွသည္။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကိုေက်ာ္စြာမယံု။ အသည္းလဲမကြဲဖူးရံုမက မိန္းမေတြကို ေယာက်္ားေတြ၏ အသံုးေတာ္ခံအျဖစ္သာ သူသတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သံေယာဇဥ္ကို မယံု။ ရမၼက္ကိုသာယံုသည္။ မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမည္ကို သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကေလးဆံုေတြ႕လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

ကေလးႏွင့္စတင္ခ်စ္ၾကိဳက္စဥ္က ကိုေက်ာ္စြာအတြက္မူ သာမန္ခံစားမွဳသာရွိသည္။ အရင္ရည္းစား ခ်စ္သူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ မနက္တိုင္းညတိုင္း ဖုန္းေျပာ၊ အားရင္ေက်ာင္းသြားၾကိဳသည္၊ မုန္႔သြားပို႔သည္။ ဒါကသူ႔အ တြက္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ကိစၥေတြမဟုတ္။ သူသာမာန္သြားလာေနထိုင္ရာ ဘ၀ထဲသို႔ ကေလးကို ခဏအလည္ေခၚ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

ကေလးအတြက္ကေတာ့ ကိုေက်ာ္စြာသည္ သူမ၏ဘ၀ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ရန္ျဖစ္ျပီး သူမ ငိုရ ေသာမ်က္ရည္မ်ားက သက္ေသပင္။ ရုပ္ေခ်ာ ပညာတတ္ ဥစၥာေပါရည္းစား တစ္ေယာက္ကို လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ ျခင္း က သူမအတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္။ သူမ ဗိုက္ဆာလွ်င္ဖုန္းဆက္လိုက္ရံု ကိုေက်ာ္စြာက ေက်ာင္း၀င္းထဲထိ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ မုန္႔လာေပးသူ။ သူမ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ရွည္သည္းခံ နား ေထာင္ေပးသူ၊ သူမဆိုးသမွ် အႏြံတာခံသူ ကိုေက်ာ္စြာ သည္ သူမ၏ အခ်စ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ အိမ္ကစိတ္ညစ္ စရာ မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အတင္းအဖ်င္းမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နားေထာင္ေပးေသာ ကိုေက်ာ္စြာကို သူမ အလြန္တြယ္တာသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သျဖင့္ အေဖာ္မက္ေသာသူမ အတြက္ ကိုေက်ာ္စြာသည္ သူမ၏ ဒုတိယကိုယ္ပြားျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာမရွိလွ်င္သူမတစ္ေယာက္ေလာကၾကီးထဲ မွာပင္ ဆက္လက္ေန ထိုင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဒါေတြအားလံုးေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ေျပာသမွ် သူမဘက္မွ ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ ေပးခဲ့သည္။ ယုတ္ဆြအဆံုး သူမတို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပင္ သူမ ဘ၀ကို ကိုေက်ာ္စြာ့ လက္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။

****************************

ဒီလိုႏွင ့္ကေလးတို႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္လာသည္။ ကေလးအတြက္က ကိုေက်ာ္စြာ မရွိမျဖစ္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္သည္ထင္သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးကို သံေယာဇဥ္ပိုလာ၏။ အတူေနေသာကာလၾကာရွည္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုေက်ာ္စြာ အခ်စ္ဆိုေသာအရာကို လက္ခံလာမိသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ တီဗီြထိုင္ၾကည့္ေနလွ်င္ ကေလးကိုေျပာစရာမလို ေကာ္ဖီေဖ်ာ္လာေပး၏။ ကိုေက်ာ္စြာကို မခံခ်င္ ေအာင္ စေနာက္တတ္ျပီး အိပ္ခန္းေလးထဲတြင္ စိန္ေျပးလိုက္တမ္းကစားေနတတ္သည္။ အလြန္ယားတတ္ေသာ ကေလးကို ကိုေက်ာ္စြာက ကလိလိုက္ထိုးေနတတ္သည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကိုေက်ာ္စြာ ႏွင့္ အတူတိုက္ခန္းေအာက္က ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ သြားစားၾက၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကား ညဘက္အတူမရွိတာသာ ကြာသည္။ ညားကားစ လင္မယားလိုပင္ျဖစ္ေနၾက၏။ ကေလးက ေက်ာင္းေျပးျပီး ကိုေက်ာ္စြာ တိုက္ခန္းကို လာ လာေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာကလည္း NGO ကိစၥ ခရီးထြက္ရက္မွ အပ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အိမ္မွာရွိတာမ်ား သည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးမွာ တေန႔ထက္တေန႔ ျမဲျမံလာေသာ အခါတြင္ေတာ့……..။

အရင္က သ၀န္မတိုဘူးေသာ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးအတြက္ သ၀န္တိုရသည္။ အရင္က မိန္းမရွဳပ္ေသာ ကိုေက်ာ္စြာ ကေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွခံစားလို႔မရေတာ့ပါ။ တေန႔တေန႔ သူ၏ အေတြးမ်ားအတြင္း ကေလး သာစိုးမိုးထားသည္။ ကေလးေမြးေန႔ ကေလးႏွင့္သူ၏ ႏွစ္ပတ္လည္ စသျဖင့္ အထိန္းအမွတ္ေတြက သူ႔ကိုေက် ၾကည္ႏူးစြာ စိုးမိုးလာေတာ့သည္။ ကိုေက်ာ္စြာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို လက္ခံလိုက္ရပါျပီ။ သူေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဆို ကေလးကို သူလက္ထပ္ေတာ့မည္။ ကေလးကလြဲျပီး သူဘယ္ သူ႔ကိုမွ လက္ထပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးခဲ့သလို သူ႔၏ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္တြင္ ကေလး၏ နာမည္အတိုေကာက္ကို forever ဆိုတဲ့စာလံုးေလးႏွင့္ေပါင္းျပီး တက္တူးထိုးထားလိုက္သည္။

ကေလးနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္ရရရွိေနသည္က ကေလး၏ အျပစ္ကင္းစင္ျပီးလွပေသာ မ်က္လံုးေလး ေတြျဖစ္သည္။ သူမ မ်က္၀န္းေလးေတြက ကိုေက်ာ္စြာေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲတြင္ေတာ့ အလွဆံုးျဖစ္သည္။ မ်က္၀န္း မ်က္ဖန္ေကာင္းရံုမက မ်က္ေတာင္ေလးေတြက ေကာ့စင္းေနသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္ေမာ က်ေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးက ကိုေက်ာ္စြာကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ရြန္းရြန္းစားစားေလး ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္  ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ားကို ကိုေက်ာ္စြာ အလြန္ျမတ္ႏိုးသည္။ ဘယ္မိန္းမကမွ် ကိုေက်ာ္စြာကို ထိုသို႔ မၾကည့္ဖူးပါေခ်။ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ားကပင္ ဘီလူးၾကီးေက်ာ္စြာကို အခ်စ္ႏြံထဲဆြဲခ်သြားႏိုင္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။

************************

သို႔ႏွင့္ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကမၻာေလးထဲသို႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ မထင္မွတ္ေသာ ကိစၥတစ္ခု ၀င္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

"ကိုကို ကေလး ရက္ေက်ာ္ေနတာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီ ေနရတာလည္းတမ်ိဳးၾကီးပဲ"

NGO က ခရီးေရာက္မဆိုက္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ လန္႔ဖ်န္႔သြားရသည္။

"ကေလးကလည္း ကို႔ကိုဘာလို႔မေျပာလည္းကြာ ဒါအေရးၾကီးတယ္ေနာ္ ဖုန္းဆက္ေနတာပဲ ဘာလို႔မေျပာတာလဲ"

"ကိုကိုကလည္း ကို႔ကိုဖုန္းကေခၚလို႔မွမရတာ ျပီးေတာ့ဖုန္းဆက္တုိင္း ကိုိကိုပဲ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ ႏိုင္လြန္းလို႔"

"ဒါအေရးၾကီးတယ္ေလကြာ ကေလးကေတာ့လုပ္ျပီ နည္းနည္းေလးလူၾကီးစိတ္ေမြးဦး ေနရာတကာ ကိုကို႔ကိုခ်ည္း အားကိုးေနရင္မွားမွာေပါ့ @#$%@"

"ကိုကို ကေလးကိုအဲ့လိုမေအာ္နဲ႔ ကေလးမၾကိဳက္ဘူး"

"ဟာ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ .......... ကဲ ဘာမွထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ကေလး ေရာ့ ဒီဆီးစစ္တာေလး ေတြယူသြား ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာ ကိုကိုဖုန္းဆက္မယ္ ဖုန္းကိုင္ပါ ျပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေလးေတြကို အန္တီၤ တို႔မျမင္ေစနဲ႔ ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ့ပါခ်ာ၀န္ၾကီး" ကေလးက စပ္ျဖီးျဖီးျဖင့္ ေနာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ကိုေက်ာ္စြာကေတာ့ တစ္စံုတခု ကိုေတြးပူေနမိေလေတာ့သည္။

ထိုညက ခရီးပန္းလာေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေခါင္းထဲတြင္ စူပါကြန္ပ်ဴတာကဲ့သို႔ တ ခ်က္ခ်က္တြက္ခ်က္ေနသည္။ မျဖစ္ပါ ကိုယ္၀န္ရွိသြားလို႔မျဖစ္ပါ။ ခေလးကို သူခ်စ္တာမွန္ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ သူ ပိုခ်စ္သည္။ သူ႕ဘ၀မွာလုပ္စရာေတြ ဒုႏွင့္ေဒး။ ခုလုပ္ေနတဲ့ NGO က သူ႕ကိုႏိုင္ငံျခားလႊတ္ေတာ့မည္။ သံုး ႏွစ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္။ သူကေလးကိုခ်စ္ေသာ္လည္း ဟိုမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္။ ျပီးေတာ့ အခုသူ႔ကိုလႊတ္တယ္ဆိုတာကလည္း လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္သျဖင့္လႊတ္တာျဖစ္သည္။ ကေလးကလည္း ခုမွ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ။ ကေလးမိဘမ်ားက ကေလးကို တကယ့္ကေလးေလးထင္ေနတာပါ။ ရည္းစားရွိတာလဲ မသိပါဘူး။ ဒါဆိုတကယ္လို႔ မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း မနက္ထြက္လာမည့္……….         အေျဖ က  .  . . .  . . . . . . .။

ကိုေက်ာ္စြာ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။

ကိုေက်ာ္စြာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္၀န္တားနည္းေတြကို သူမ်ားေတြထက္ပိုသိသည္။ NGO မွာလည္း သားဆက္ျခားစီမံကိန္း ပညာေပး တာ၀န္ယူထားသူျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥေတြကိုပဲ ေန႔စဥ္ေျပာေနရ သည့္သူျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ေဆးပညာဆိုသည္မွာ ဘယ္အရာမဆို ခြ်င္းခ်က္ရွိသည္။ ကိုေက်ာ္စြာတို႔ေခတ္က အရင္တုန္းကထက္ပိုပြင့္လင္းလာသည္။ အေရးေပၚတားေဆးေတြက ဘယ္ဆိုင္မွာမဆို ၀ယ္ေသာက္လို႔ရသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ဒါက ရန္ကုန္ျဖစ္သည္။  ေဆးဆိုင္တစ္ခုမွာ ၀ယ္ျပီးထိုေဆးေရာင္းသူႏွင့္ ေနာင္တစ္ၾကိမ္ဆံုရန္မလြယ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာပူစရာလဲမလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ခေလးကို ခ်စ္ေသာကိုေက်ာ္စြာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားေသာ ထိုေဆးမ်ားကို ခဏ ခဏ မတိုက္ရက္ပါ။

ထိုေန႔က သူခရီးမထြက္ခင္တရက္ကျဖစ္သည္။ ရက္တြက္လိုက္ေသာအခါ safety period ထဲမွာပဲျဖစ္ သည္။ ရာသီစလာျပီး ေျခာက္ရက္ထဲမွာပါ။ ကိုေက်ာ္စြာ ေပါ့ေပါ့ပဲတြက္လိုက္မိသည္။ သူတို႔ေနလာတာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ျပီ။ ဒီလိုမ်ိဳးေန႔ေတြ မ်ားစြာကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးျပီျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ ေဆးမတိုက္ခဲ့ပါေခ်။ ခရီးစဥ္တခုလံုး အလုပ္နဲ႔သာ ပိေနသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ထိုကိစၥကို ဂရုမစိုက္အား။ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ကေလးက မေျပာျပ။ သူလည္းထင္ထားပံုမရ။ ဒီလိုနဲ႔တစ္လေက်ာ္ခဲ့ေလသည္။ ယခုျပသာနာစျပီ........။

မနက္ ၈ နာရီ ။ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ လန္႔ႏိုးလာသည္။ အပ်င္းဆန္႔လိုက္ျပီးမွ မေန႔က ကိစၥ သတိရျပီး ဖုန္းကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

"ဘယ္လိုလဲ ကေလး" အသံကို ထိန္းေျပာေနေသာ္လည္း တုန္ေနမွန္းေတာ့ သိသာသည္။

"ကိုကို ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚေနတယ္ ကိုကိုေပးလိုက္တဲ့ သံုးခုစလံုးပဲ"

"ဘာ ဘယ္လို" ကိုေက်ာ္စြာ ရင္၀ကိုေျခႏွင့္ေဆာင့္ကန္ခံရသလို ျဖစ္သြားသည္။ တုန္ရီေနေသာ လက္ အစံုျဖင့္ ဖုန္းကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ရင္း

"ကေလး ကိုကို ျပီးမွ ဖုန္းျပန္ေခၚမယ္ေနာ္ အဲ့ဒါေလးေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ေနာ္ လူမျမင္ေစနဲ႔ ဒါပဲေနာ္ခ်စ္ဆံုး" အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းျပီး ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

မျဖစ္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ ဒီကေလးေမြးလာလို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ သူေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ေရႊအိပ္မက္ေတြ ဒီကေလးေၾကာင့္ အပ်က္မခံႏိုင္ပါ။ သူ႕မွာလုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ယူဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ပါတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အလုပ္ကလူေတြ မ်က္ႏွာမ်ားကို သူတစ္ခုျခင္းစီ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာပင္ ထိုလူေတြက သူ႔ကို လက္ညွိဳးထိုးဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾကျပီ။

ကေလးအေဖၾကီး ကေလးအေဖၾကီး ..................။

မျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္ကိုလည္း ဘယ္လိုမ်က္ႏွာႏွင့္သြားေျပာရမည္ကို သူမေတြးတတ္ေတာ့။ ကေလး အိမ္ ကေရာ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ဒါဆို ဒီကိုယ္၀န္ကို ယူမွာလား မယူဘူးလား။ မယူခ်င္ပါ သူ မည္သို႔မွ် မယူခ်င္ပါ။ သူယံုတာ သူအတၱ တစ္ခုသာရွိသည္။ ကေလးကို ခ်စ္ေသာ္လည္း ဒီကိစၥကိုေတာ့ သူလက္မခံခ်င္ေတာ့။ ျပီး ေတာ့ ကေလးက အခုမွ ၁ရႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ၁၈ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသး။ ျပသာနာတစ္ခုခုတက္လွ်င္ ဥပေဒ အရ သူ႔ဘ၀ တစ္ခန္းရပ္သြားႏိုင္သည္။

သူႏွင့္ မဆိုင္ပါလို႔ေတာ့ မျငင္းလိုက္ခ်င္ပါ။ သူ ကေလးကို ခ်စ္သည္။ ကေလး ကို တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္းျဖစ္လာလွ်င္ ကေလးအိမ္က ေနမွာမဟုတ္ ျပသာနာက သူ႔ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္သည္။

ဒါဆို ဖ်က္ခ်လိုက္ရင္ေကာ.......ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္က ဖ်က္ခ်ေစ ခ်င္လွ်င္ တရား၀င္ဖ်က္ခ်ခြင့္ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒါကလူသတ္မွဳျဖစ္သည္။ ဘယ္ဥပေဒကမွ ခြင့္ျပဳ မထား။ ဘယ္ဆရာ၀န္မွ လုပ္ခြင့္မရွိ။ တရားဥပေဒေရာ ဘာသာေရးအရပါ တားျမစ္ထားသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ေရွးဦးစြာ တရားရံုးေတာ္ၾကီးကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ သံတိုင္မ်ား…….။

တျဖည္းျဖည္း ညက နက္လာသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေသး။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘာလုပ္သင့္ သလဲ။ သူ႕ေရွ႕မွ စာရြက္မ်ားတြင္လည္း စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ျခစ္ေနမိသည္။ air-con ခန္းထဲတြင္ သူေခၽြး တလံုးလံုးျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူ၏အခန္းထဲမွ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ကာ ဂူးဂယ္လ္ တြင္ ေအာက္ပါစာလံုးကို ရိုက္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

"THERAPEUTIC ABORTION"

ကေလး ကိုကို႔ကို အံ့ၾသစြာၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုကို ဒီေလာက္ပ်ာယာခတ္ေနတာ တခါမွမေတြ႕ဘူးပါ။ ကိုကို သည္အျမဲတမ္း ေအးေဆးစြာေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ဘယ္ကိစၥမဆို ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္းတတ္ သည္။ ကိုကို႔ကိုခ်စ္ေသာအခ်က္ေတြ မ်ားစြာထဲမွာ ဒီအခ်က္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူ႔ေရွ႔ မွာရွိေနေသာ ကိုကိုသည္ ယခင္သူ႔ခ်စ္သူ မဟုတ္သလို ထူးျခားေနသည္။ တစ္စံုတစ္ခုခုကို ေၾကာက္ရြံေနဟန္ လကၡဏာျဖစ္ေနသည္။ ကေလးကေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ပါ သူ႔အနားမွာ ကိုကို ရွိေနပါက အရာရာ ျပီးျပည့္စံုေန ပါျပီ။ ဘာဆိုဘာမွကို မလိုအပ္တာပါ။ ကေလး အတြက္ ကိုကို က နတ္ဘုရားတစ္ပါးပါပဲ။

ကိုယ္၀န္ရွိျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ကာ သူမ အနည္းငယ္ေတာ့ ဗဟုသုတရွိသည္။ ေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေနၾကသည္ေတာ့ သူမၾကာခဏ ၾကားဖူးေနသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလဲေတြ႔ဖူးသည္။ တကယ့္တတ္သိ နားလည္သူေတြေျပာတာေတာ့ နားမေထာင္ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို သူမ မလိုအပ္ပါ။ သူမအတြက္ ကိုကို ကသာ တတ္သိနားလည္သ၊ူ ကိုကိုကသာ အဘိဓာန္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာေသာ စကားမ်ား ဆရာမ မ်ားေျပာေသာစကား ၊ယုတ္ဆြအဆံုး မိဘ စကားထက္ ကိုကို႔စကားကို သူပိုယံုသည္။

ကိုယ္၀န္ရွိေနရင္ေတာ့ ေၾကာက္ရမွာေတြရွိသည္။ ပထမ သူမ၏ မိဘႏွစ္ပါး ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေနာက္ ေတာ့ သူမ အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒါေတြကိုေတာ့ ေတြးပူမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ဓါတ္ပံုထုတ္ၾကည့္လိုက္ လွ်င္ ထိုေတြးပူသမွ် ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ကိုကို ရွိေနတာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုက ပစ္သြားမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူမေလးေလးနက္နက္ၾကီး ယံုၾကည္သည္။ ယခုကိုကို႔ပံုစံၾကည့္ရတာ ကေလး လံုး၀လိုခ်င္ပံုမေပၚ စိတ္အိုက္ေနေသာလကၡဏာရွိသည္။ ကိုကို႔ကို ၾကည့္ျပီး သူမ အားနာလာသည္။ ကိုကို စိတ္ရွဳပ္ေအာင္လုပ္မိေသာ မိမိကိုယ္ကို ကေလးရလာသည္ကို ပင္ အျပစ္တင္မိသည္။ ကိုကို သူ႕ေၾကာင့္ဘယ္ ေသာအခါမွ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။

ဒီေန႔ေတြ႕ေတာ့ ကိုကို သူမကို ေဆးအမ်ားၾကီးတိုက္လိုက္သည္။ သူမ သံသယ စိုးစဥ္းမွ်မရွိပါပဲ ေသာက္ ခ်လိုက္သည္။ ဘာအတြက္ တိုက္သည္ဆိုသည္ကိုပင္ သူမ မေမးပါ။ ကိုကိုက သူမ ဒုကၡေရာက္ မည့္အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူမ အၾကြင္းမဲ့ယံုသည္။ ေနာက္ ျပန္ခါနီး ေဆးကဒ္ ႏွစ္ကဒ္ေပးလိုက္ သည္။ ဒါေတြကို ဘယ္သူမွမေတြ႕ေစရန္ တဖြဖြမွာေနရင္း သူမ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အံ၀ွက္ကေလးထဲသို႔ သူကုိယ္ တိုင္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ညေနေက်ာင္းျပန္ေတာ့ ကိုကိုက လိုက္ပို႔ေပး၏။ ေက်ာင္းကားေပၚေသခ်ာလိုက္ပို႔ျပီး ကိုကို ျပန္သြားသည္။ ေက်ာင္းကားေပၚမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခ်ာေမာခန္႔ညားေသာ ကိုကို႔ကို ၀ိုင္းေငးေနၾက သျဖင့္  ကိုကို႔ လက္ကိုအတင္းတြဲကာ သူမ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ျပခဲ့ရေသးသည္။

ထိုေန႔က သူမ မွတ္မွတ္ရရ ေသာၾကာေန႔ ညေနခင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

ကိုေက်ာ္စြာ အိပ္မေပ်ာ္တာ သံုးရက္ခန္႔ရွိေနျပီ။ ကေလးကို တိုက္လိုက္ေသာ ေဆးမ်ား၏ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးေတြကို သူေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေသာၾကာေန႔ကတိုက္လိုက္ေသာေဆးေတြ အျပင္ စေနေန႔က ဖုန္းဆက္ကာထပ္ေသာက္ခိုင္းလိုက္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္လာျပီ။ ဘာမွမထူးျခားေသးသျဖင့္ သူ စိတ္ပူလာသည္။ မေတာ္တဆ မပ်က္က်ပါပဲ အထဲမွာတင္ ကေလးေသသြားလွ်င္၄င္း ေျခလက္မစံု ထြက္ လာလွ်င္ ၄င္း ပိုဒုကၡမ်ားေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကို သူတင္းထားလိုက္သည္။

မိုက္မယ့္မိုက္ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္ေတာ့မယ္။

ငါေကာင္းဖို႔အတြက္ လုပ္ေနတာ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ႏိုင္ဘူးကြာ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မပ်က္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။

ေနာက္ဆံုးမရေတာ့လွ်င္ D&C ေခၚ သားအိမ္ျခစ္သည္ အထိ သူစဥ္းစားထားျပီးသားျဖစ္သည္။

တနဂၤေႏြ ညေန(၄)နာရီ အတိတြင္ျဖစ္သည္။

ဖုန္းျမည္လာသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စြာ ဖုန္းကို အေရးတၾကီး ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

တစ္ဖက္မွ ကေလးအသံက အားေလ်ာ့ေနတာ သိသာလွသည္။

"ကိုကို ကေလးေသြးေတြ အမ်ားၾကီးဆင္းေနတယ္ကိုကို အရမ္းလည္းမူးလာတယ္ တစ္ခါမွ အဲ့ေလာက္ မဆင္းဖူးဘူး"

တဖက္မွ ကေလး အသံက ႏြမ္းလ်ေနေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္စြာ့အသံကား ခ်က္ခ်င္းရႊင္လန္း တက္ၾကြ သြားသည္။ ရျပီ ဆင္းသြားျပီ အကုသိုလ္ေလးသြားျပီ ဟု က်ိတ္ကာေျပာေနမိသည္။

"ဟုတ္လား ကေလး ေအး နားေနလိုက္ နားေနလုိက္ ေၾသာ္ေအးေအး ေနဦး ေနဦး အာ ေနပါဦး ဘာေျပာမလို႔ပါလိမ့္ ေၾသာ္သိျပီ ကေလးကို ေပးထားတဲ့ ေဆးေတြ ေအးေအး အဲ့ဒါေတြ အခုပဲ လႊင့္ပစ္ လိုက္ေတာ့ေနာ္ ၾကားလား"

၀မ္းသာအားရ ႏွင့္ေျပာဆိုေနသျဖင့္ စကားမ်ားပင္ ထစ္ေနေသးသည္။ ဟုတ္သည္ေလ ဒါေတြက တကယ့္ျပသာနာေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို လူၾကီးေတြ ေတြ႕သြားလို႔ မျဖစ္ပါ။ Medical Profession ေတြအကုန္ ဒီေဆးကို ျမင္တာနဲ႔ ဘာမွန္းတန္းသိတယ္ေလ။ သိလို႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ပါ။

"အင္း ပစ္လိုက္ပါ့မယ္ ကိုကို အခုေတာ့ေလ အရမ္းမူးေနလို႔ ေနာက္မွ သြားပစ္လိုက္မယ္ေလ"

"အာ ......... ကိုကိုပစ္ခိုင္းတာကို ခ်က္ျခင္းသြားပစ္စမ္း ကေလး ခုသြားပစ္စမ္း"

"မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုရယ္ ကေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုသြားပစ္ဆုိ သြားပစ္ပါ့မယ္"

"ေအး ပစ္ျပီးရင္ ကိုကိုဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္ ၾကားလား"

ခဏေနေတာ့ ဖုန္းျပန္ျမည္လာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ခုန္ေပါက္သီခ်င္းဆိုေနရာမွ ကိုေက်ာ္စြာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

"ပစ္ျပီးပါျပီ ကိုကို ဒါေပမယ့္ေလ အခု ကေလး အရမ္းမူးတာပဲ ေသြးေတြကလည္း အခဲလိုက္ဆင္းတယ္ ကိုကို တစ္ခါမွ အဲ့လိုမျဖစ္ဖူးဘူး ကေလးေၾကာက္လာျပီ"

"မေၾကာက္ပါနဲ႔ကြာ ကိုကို တစ္ေယာက္လံုး အနားမွာရွိပါတယ္ တစ္ခုခုဆို ကိုကို႔ကိုေျပာပါေနာ္။ ဟုတ္ျပီလား ေသြးဆင္းတာက ခဏေနရင္ ရပ္သြားမွာပါ အခုအိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္ ေၾသာ္ေနဦး မအိပ္ခင္ အခ်ိဳရည္ တစ္ခုခုေသာက္လိုက္ ဟုတ္ျပီလား"

"ကိုကို ကေလးမရေတာ့ဘူး အသက္ရွဴရလည္း က်ပ္ေနတယ္ အေမ့ကိုေျပာျပီး ေဆးခန္းသြားျပ...."

"ဟာ မေျပာနဲ႔ မေျပာနဲ႔ ဘယ္သူကိုမွလည္း မေျပာနဲ႔ ဘယ္မွမျပနဲ႔ ျပစရာ ေျပာစရာလည္း မလိုဘူး"

"ကိုကို ကလည္း ကေလးမွ မေနႏိုင္ေတာ့တာ အရမ္းမူးျပီး အရမ္းလဲ အားျပတ္ေနတယ္ေလ ဟိုတစ္ ခါလို အားေဆးသြားသြင္းရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူးေနာ္"

" ဟာ မလိုပါဘူးဆိုမွကြာ ေအး း း း း နင္ေနာ္ ငါ့မၾကိဳက္တာကို လုပ္ရင္ နင္နဲ႔ငါျပတ္ျပီ ငါ့ကို တစ္သက္ လံုးလာမေတြ႕နဲ႔ ငါ့ကို ဘာမွတ္ေနလဲ ငါဆိုတဲ့....."

"မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကို ရယ္ မေအာ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကိုကိုမုန္းမွာ ေၾကာက္ လြန္းလို႔ ကေလးကိုကို ခိုင္းသမွ် အကုန္လိုက္လုပ္ေပးခဲ့တာပါ ကိုကိုရယ္ ခု ကေလး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေန တာပါ ခေလးကို မေအာ္ပါနဲ႔ ကေလး ကိုကို မေျပာနဲ႔ ဆို မေျပာေတာ့ပါဘူး အီးဟီးဟီး"

ကေလး စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႔ထြက္မလာပါ။ သူမ ေမာေနပါျပီ။ ထိုအခါမွ သူမလက္အစံုကိုျပန္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးေသြးဆုတ္လွ်က္ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ လက္သည္းမ်ားသည္ပင္ အျဖဴေရာင္ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ ပံုစံေပါက္ေနသည္။ သူမ အားငယ္လာ သည္။ အေရးထဲတြင္ ကိုကိုက ေအာ္လိုက္သျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္သြားရသည္။ ကိုကိုဆီက ျပတ္စဲမည္ဆို ေသာ စကားကို သူမ ပထမဆံုးၾကားလိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္သြားရသည္။ ကိုကို မရွိလို႔မျဖစ္ပါ။ ကိုကိုသာ သူမဘ၀ျဖစ္သည္။ ကိုကိုမရွိလွ်င္ သူမဘ၀ရွင္လွ်က္ႏွင့္ ေသဆံုးသြားသလိုပင္ျဖစ္ေနေတာ့မည္။

ကေလးငိုေနသံၾကားသျဖင့္ ကိုေက်ာ္စြာ စိတ္မေကာင္းပါ သို႔ေသာ္ သူစိတ္ကိုတင္းထားသည္။ တျခား သူေတြ သိလို႔ေတာ့မျဖစ္ ကေလးဖ်က္ခ်တာက လူသတ္မွဳျဖစ္သည္။ ကေလး အေမက ကေလးကို ေဆးခန္း သြားျပပါက ေဆးခန္းရွိဆရာ၀န္က သိလွ်က္ႏွင့္ေတာ့ ျငိမ္ေနမွာမဟုတ္။ သူ႔က်င့္၀တ္အရ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္ လုပ္ေနလွ်င္ မိမိ ေထာင္ထဲသို႔ တန္းကနဲ ေရာက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို ေအးေအးသာထိုင္ ေနေစခ်င္သည္။ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ထားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ မိမိေထာင္ က်ခံမည္လား၊ ကေလးကိုအေသခံခို္င္းမလား ဆုိလွ်င္ တစ္ခုကိုပင္ အၾကြင္းမရွိေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္သည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ ဖုန္းထဲသို႔ ကေလးအေမ၏ အသံ၀င္လာသည္။

"သမီး တံခါးဖြင့္ပါဦး ထမင္းလဲ လာမစားဘူး ေနမေကာင္းဘူးလား တံခါးဖြင့္စမ္းပါဦး သမီးရဲ႕"

ကိုေက်ာ္စြာ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုးပစ္သြင္းလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္

ဘာေျပာရမွန္း မသိခင္မွာပင္ ကေလးက အားတင္းျပီး အိပ္ေနေၾကာင္း မႏိွဳးပါနဲ႔ ဟုေျပာလိုက္သံကို ဖုန္းထဲကၾကားလုိက္ရေတာ့မွ သက္ျပင္းတခ်က္ ေလးပင္စြာ မွဳတ္ထုတ္လိုက္ရသည္။

ေတာ္ေသးတာေပါ့

"ကေလး အရမ္းလိမၼာတယ္ကြာ ကိုကို အရမ္းခ်စ္သြားျပီ"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို အခု ကေလး အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနျပီ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ ကိုကိုရယ။ ႏိုးမွပဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ ကိုကို ကေလးကိုထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္ ခေလး ကိုကိုထားခဲ့ရင္ေသမွာပဲ ေနာ္ကိုကိုေနာ္"

အားတင္းကာေျပာေနေသာ္လည္း ကေလး အသံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ကိုေက်ာ္စြာ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္ျပီး

"ကေလးရယ္ ဒီေလာကၾကီးမွာေလ ကေလးကလြဲရင္ ကိုကို ဘယ္သူ႕ကုိမွ ခ်စ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ လက္ထပ္မွာပါ။ ကဲကဲ ကိုကို႔ စကား နားေထာင္ တဲ့ခေလးကို ကိုကိုက ဆုခ်မယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ခေလးေက်ာင္းကို ခေလးၾကိဳက္တဲ့ 77က cheese ကိတ္လာ ပို႔ မယ္   သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေ၀စားေပါ့ ကိုကိုလာပို႔တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ၾကြားလိုက္ဦး ၾကားလား"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"

"ဟာ ၾကည့္စမ္း ကိုကို ကေလးက လိမၼာတယ။ ကဲ မ်က္စိမွိတ္ထား ေရာ့ အာာာာာဘြားးးးးးးးးး ဟားးးးး ခါးခါးနံ႔ေလးက ေမႊးေနတာပဲ ၾကည့္စမ္း"

"ကိုကို႔ကိုလည္း အာာာာဘြားးးးးး ကိုကို ကေလးအိပ္ျပီ ဘိုင့္ဘိုင္"

"ႏိုးရင္ဖုန္းဆက္ပါ ခ်စ္ဆံုး"

"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"

".................."

ႏွဳတ္ဆက္ျပီးအိပ္သြားျပီးေနာက္   ကေလး ဘယ္ေသာအခါမွ မႏိုးေတာ့ႏိုင္ပါ။ ေလာကၾကီးကို ထာ၀ရ ႏွဳတ္ဆက္သြားျပီ ျဖစ္သည္္။ ေသြးဆင္းမ်ားလြန္းသျဖင့္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ အလြန္အမင္းက်ဆင္းျပီး လူမသိ သူမသိ အသက္ပါသြားခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔႔ ကိုေက်ာ္စြာ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ကိတ္မုန္႔ဘူးနဲ႔ လာေစာင့္ေန ေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ လာမယူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိတ္မုန္႔ဘူးနဲ႔ တေနကုန္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ မလာႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္ေနေပမယ့္ ဖုန္းကိုင္မယ့္သူလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ညေနေစာင္း ေရာက္မွ ခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူအေၾကာင္းစံုသိသြား ပါ ေတာ့ သည္။

ကိုေက်ာ္စြာ တစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚမွာပဲ ဒူးေထာက္က်သြားပါတယ္။ သူခ်စ္ရတဲ့ကေလး အတြက္ ယူလာခဲ့တဲ့ ကိတ္မုန္႔ဗူးနဲ႔ ေခ်ာကလက္ေဖ်ာ္ရည္ ဟာလည္း လမ္းမေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလို႔ေပါ့။ အျဖစ္မွန္ကို အသိဆံုး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပိုျပီးေတာ့ ရင္နင့္ေစရပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ၾကား ထဲ မွာ သူ မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျခံဳးပြဲခ်ငိုေၾကြးေနပါသည္။ စိတ္ထဲက တိတ္တဆိတ္ ေအာ္ဟစ္ေနမိရင္း…။

ကေလးကို သတ္လိုက္တာ ကိုကိုပါကြာ..... ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့.........

ကေလးရဲ႕ အသုဘကေတာ့ သူ႕အတြက္ တစ္သက္တာအမွတ္တရပါပဲ။ သူသတ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕ အသုဘကို အခ်စ္ၾကီးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ျပီးလာခဲ့ရပါသည္။ အျဖစ္မွန္ကို မသိၾကတဲ့သူတိုင္းက သူ႔ကို သနားၾကင္နာတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ

သူဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပဲ ေမ့လဲသြားရေတာ့သည္။။။။။။

*****************************

"ေဖေဖ ေဖေဖ"

"ေဟ ေဟ ေအး..........."

သမီးျဖစ္သူ ႏိွဳးလိုက္သျဖင့္ ဦးေက်ာ္စြာ လန္႔ႏိုးသြားရသည္။

"သမီး သရဲကားေတြ ၾကည့္ျပီး အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေဖေဖတို႔နဲ႔ လာအိပ္မလို႔"

"သမီးကလည္း ဒီအတိ္ုင္း၀င္အိပ္လည္းရသားနဲ႔ကြာ ေဖေဖတို႔က အသက္ၾကီးျပီ ညဘက္ႏိုးလာရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးကြ"

"ဟင္ ေဖေဖကလည္း ဒီေလာက္ေနရာယူထားတာ သမီးက ဘယ္လိုတိတ္တိတ္ ၀င္အိပ္မွာတုန္း" ေျပာေျပာဆိုဆို သမီးျဖစ္သူက သူေဘးနားသို႔ အတင္းတိုး၀င္ျပီး ေနရာယူလိုက္သည္။ သမီးေလးက ဆယ္ ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ကေလးေလးလိုပင္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမို႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အလိုလိုက္ထားသျဖင့္ မိဘအေပၚအရမ္းဆိုးခ်င္သည္။ ခုလည္းၾကည့္ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ သူ႔ဘာ သာ သူေျပာေျပာဆိုဆို ၀င္အိပ္သြားသည္။

ဦးေက်ာ္စြာတစ္ေယာက္ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ နဖူးေပၚ လက္တင္ လိုက္ျပီး

"သြားျပီ ဒီညေတာ့ အိပ္ရဖို႔လမ္းမျမင္ေတာ့....

ေၾသာ္  ေမ့ေနလိုက္တာ အိပ္မွျဖစ္မယ္     ေနာက္ေန႔ .....တကၠသိုလ္မွာ က်န္းမာေရးပညာေပး ေဟာေျပာပြဲ သြားေဟာရဦးမွာပဲ"

သူလို စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အျငိမ္းစား ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ကို လာဖိတ္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အမ်ားအျပား၊ ဒါေတာင္က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ တပါတ္လွ်င္ တစ္ေက်ာင္းသာသြားႏိုင္သည္။ ကေလးေတြက အလြန္ဆံုးရွိမွ ၁၇ ၁၈ ႏွစ္ေလးေတြ။ သူသာ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်လွ်င္ သူ႕ေျမးအရြယ္ ေလးေတြေပါ့။

"အင္း ေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေက်ာင္းကို သြားေဟာရဦးမွာပဲ။ ဟာသေလးေတြ သံုးျပီး ကေလးေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ေတာ့ ရွင္းျပရဦးမယ္။ ေနပါဦး။ ေက်ာင္းဆိုလို႔ ေနာက္တစ္ပါတ္္က ဘယ္ေက်ာင္းကိုသြားရမွာပါလိမ့္။ ေၾသာ္ ..................... ကေလးတို႔ ေက်ာင္းကိုးးးးးးးးးးးးး

ဦးေက်ာ္စြာ ငိုင္က်သြားရသည္။ အေရးအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အိုမင္းေသာသူ၏မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္ျမင္လာမိက အျပံဳးတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္။

သူ၏ ရီေ၀ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားတြင္ေတာ့ သူ႕အားတခ်ိန္က ရြန္းရြန္းစားစားေလးၾကည့္ေနတတ္ေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့သည္။ ၾကာခဲ့ျပီ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့ မွ ေတာ့ မေမ့ပါဘူး။ ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မက္ေတြထဲမွာ တမ္းတရတဲ့ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုပါ။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါျပီ သူမေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ထိ ခေလးကို သူအိမ္မက္မက္ဆဲ။ သတိရတမ္းတေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ အိမ္မက္ေတြထဲမွာ ကေလးက ရထားၾကီးတစင္းေပၚတြင္ လိုက္ပါသြားျပီး သူ႔ကို လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ေနသည္။ သူ အားကုန္ေျပးလုိက္မိသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ လန္႔ႏိုးသြားသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါ။

ကေလးကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္တလ သူ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားသည္။ အစားထိုးမရေသာ ႏွလံုးသား ကြက္လပ္ကို ဒီအတိုင္းေလးပဲ လွပ္ထားလိုက္သည္။ ခ်စ္သူရည္းစားလည္း မထားေတာ့ပဲ အလုပ္တစ္ခုတည္း ကိုသာ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္လာျပီး အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကာမွ ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ိုင္း၀န္းေပးစားသျဖင့္ သူ႕ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေသာ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သမီးေလးေတာင္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ကို ေနာက္လဆိုစတက္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ေတြက အၾကာၾကီးလိုႏွင့္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကေလးႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားလည္း ယခုမရွိေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္သည္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္အတြင္း အိမ္ယာအသစ္မ်ားစြာျဖင့္ သူတို႔၏ အတိတ္မ်ားကို ဖံုးလႊမ္းသြားျပီ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ႏွလံုးသားထဲမွ ကေလးကိုေတာ့ ဘယ္အရာကမွ် ဖံုးလႊမ္းမသြားႏိုင္ပါေခ်။

"ကေလးေရ ကေလးရွိေနေသးရင္ ကိုကို ဒီလိုႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆို ကိုကိုေဘးမွာ ကိုကိုျပန္အိပ္ သြားတဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနမွာလားဟင္ ...................... ေစာင့္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး ကိုကိုေတာင္ အခု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ျပီေလ ကေလးလည္း အခုရွိေနဦးမယ္ဆို အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ျပီေပါ့ .........................အဘြားၾကီး ေတာင္ျဖစ္ေနျပီ ကိုကို႔အရင္ေတာင္ ေစာအိပ္သြားလို႔ ကိုကိုကေတာင္ ျပန္ေစာင့္အိပ္ေနရဦးမယ္ေနာ ...... ငတိမေလး ခ်ာတိတ္မေလး"

ဦးေက်ာ္စြာ တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္ေနရင္း ႏွဳတ္ခမ္းအစံုကို ျပံဳးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မ်က္လံုး မ်ားမွ မ်က္ရည္ပူမ်ားကေတာ့ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔အာရံုထဲတြင္မေတာ့ သူႏွင့္ရန္ျဖစ္တိုင္း ကေလးေျပာေနၾကစကားတခြန္းကိုသာ အထပ္ထပ္ၾကားေယာင္ေနမိေနပါေတာ့သည္။

"ကိုကို ၀ဋ္ဆိုတာ လည္တတ္တယ္" တဲ့

ကိုကိုဦး

4.2.2013 ( 5-AM )

(အက်ဥ္းဦးစီးဌာနသို႔ ေဆးသြားစစ္ခ်ိန္က ေထာင္က်ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္းကို မွီျငမ္းပါသည္)