ေနာက္မက်ခ်င္သူ နွင့္ ေခတၱ ကြန္ဂို

တံခါးေခါက္သံ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔အတူ သူမ နိုးလာေတာ့ ေမေမ့အသံဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ထလိုက္မိတယ္။ ကုတင္ေဘးက စားပဲြတင္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ငါးနာရီအတိ။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ”

“အေဖ့ လည္ပင္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပလာစတာ ကြာသြားလို႔ ေမလည္း ျပန္ကပ္ေပးထားေပမယ့္ ခဏခဏျပန္ကြာျပီး ေသြးစေလးနည္းနည္းေတြ႕တာနဲ႔ လန္႔လို႔ သမီးကို လာနိႈးတာ”

ေမေမ့စကားကိုနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း သူမကိုလွမ္းေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ့ အားနာတဲ့မ်က္၀န္းအစံုက သူမရင္ကို ဆဲြဆုတ္လိုက္သလို နာက်င္ေစလြန္းခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကပ္ နွစ္ခုလံုးအားနည္းျပီး အေရးေပၚေက်ာက္ကပ္ေဆးဖို႔ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္ပတ္ကမွ လည္ပင္းက ေသြးေၾကာမွာ ပိုက္တပ္ထားရသူမို႔ ေက်ာက္ကပ္ေဆးေနတုန္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ အႏၱရာယ္ကို  စိုးရိမ္ရတဲ့အျပင္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကပ္ထားတဲ့ ပလာစတာ ကြာသြားမွာ ၊ ေသြးေၾကာကေန ေသြးေတြတရေ၀ါထြက္လာတတ္မွာ၊ အခန္႔မသင့္လို႔  ပိုး၀င္ျပီးေသြးဆိပ္တက္မွာ စတာေတြကို သူမတို႔ မိသားစု စိုးရိမ္ရတာ အျမဲပါပဲ။

“ဘယ္တုန္းက ကြာသြားတာလဲ ေဖေဖ”

“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး သမီးရဲ့ သမီးအေမက စိုးရိမ္လို႔ပါ”

“ဘာ… ဘယ္တုန္းက မၾကာေသးရမတုန္း ေတာ္ ရဲ့ မနက္  ႏွစ္ နာရီကတည္းကေလ”

“ေစာေစာက နိႈးလိုက္ေရာေပါ့ ေမေမရယ္၊ ေတာ္ၾကာ ကြာေနတဲ့ အစ ကေန ေယာင္ျပီးဆဲြမိျပီး ေသြးေတြ ထြက္လာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ပိုအလုပ္ရႈပ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့ ”

ေဒါသေနွာျပီး သူမ ေစာဒက တက္မိေတာ့

“သမီးကို နိႈးမယ္လို႔ ေျပာတာကို ပင္ပန္းလို႔ိအိပ္တာ အိပ္ပါေစဆိုျပီး သမီးအေဖက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ အခုမွ နိႈးေပးပါဆိုလို႔ ”

“မင္း ကြာ …”

“…………………..”

“…………………………..”

လင္မယားနွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ တစ္ပ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာတာကို လစ္လ်ဴရႈရင္း ပလာစတာ ျပန္ကပ္ေပးေနျဖစ္သည္။ 

နွစ္ေယာက္သား ျငင္းခံုၾကတဲ့အေၾကာင္းက ေဆးရံုတက္တုန္းကလည္း ညတိုင္းေစာင့္အိပ္ခဲ့တဲ့ သူမကို အိပ္ေရးပ်က္မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ အားလံုးျပီးလို႔ ျပန္အိပ္လို႔ရျပီလို႔ေျပာျပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ ရွိျပီျဖစ္တဲ့ မိဘနွစ္ပါးရဲ့ သမီး ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အားနာလို႔ၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ သူမ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။

တကယ္ဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဳခ်ာလြန္းခဲ့တဲ့ သူမကို ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ေဆးရံုေဆးခန္း ကို ခဏခဏ ပို႔ခဲ့ရတဲ့ ေဖေဖ့ကို သူမ ဘယ္တုန္းကမွ အားမနာခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတုန္းမွာ ညမိုးခ်ဳပ္ထိ စာဖတ္တတ္တဲ့ သူမကို ျခင္ကိုက္မွာစိုးလို႔ ၊ စာဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာစိုးလို႔ ေဘးနားက ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္တတ္တဲ ေမေမ့ကို သူမ ဘယ္တုန္းကမွ အားမနာျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္မိေတာ့ သူမကိုယ္သူမ ရွက္လည္း ရွက္ ၀မ္းလည္းနည္းမိတာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူမရဲ့ ရက္ေတြကို ေဆးရံုေဆးခန္းမွာ ေဖေဖ့ရဲ့ လူနာေစာင့္အျဖစ္ ေမေမနဲ႔အတူ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။

အဲဒီတစ္ေန႔အထိေပါ့…

အဲဒီေန႔ဆိုတာ အာဖရိက အလယ္ပိုင္း နိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကြန္ဂို (DR congo) နိုင္ငံမွာ ကမာၻ႕ကုလသမဂၢအဖဲြ႕ၾကီးရဲ့ ေဆးကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အလုပ္ခန္႔စာ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ေန႔ပါ။ ခန္႔စာအေၾကာင္း ခ်စ္ခင္တဲ့သူေတြကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပဖို႔ သူမမွာ အားမရွိခဲ့ဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းနွစ္ေတြမွာ သူမကို အားကိုးတစ္ၾကီးရွိလာျပီး တစ္ပတ္ကို နွစ္ခါ ေက်ာက္ကပ္ေဆးေနရတဲ့ ေဖေဖ့ကို သူနဲ႔ေ၀းရာကို ခဲြသြားဦးမယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာမထြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အေၾကာင္းျပန္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြ နီးလာတာနဲ႔အမွ် ရင္ေတြ ပူေလာင္ေနမိေတာ့တာပါပဲ။ နွစ္ရွည္ လမ်ား ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုတာ သူမ နားလည္ ေပမယ့္ တစ္နွစ္ဆိုတာ အရာအားလံုးကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္မို႔ အိပ္မရတဲ့ ရက္ေတြ ဆိုတာလည္း ေန႔တိုင္းလိုလိုပဲေပါ့။

ေန႔တိုင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ေနေပမယ့္ သူမသိတာက သူမ ေဖေဖ့အနားမွာ ဒီလိုပဲေနခ်င္မိတယ္။ သူမေပးဆပ္လို႔ရသေလာက္ ေပးဆပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ  ဘ၀ေနာင္ေရး ၊ အနာဂါတ္၊ တိုးတက္မႈဆိုတာေတြကို သူမ ဘာကိုမွ နားမလည္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူမမွာ အေျဖဆိုတာ မရွိခဲ့နိင္ဘူး။

……………………………………………………………………………

“သမီး UN (United Nation) က အလုပ္ကို လက္ခံဖို႔ အေၾကာင္းမျပန္ ေသးဘူးလား”

စာၾကည့္စားပဲြမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူမကိုေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို အ့ံၾသတၾကီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လက္ထဲမွာ ဟိုတပတ္က အၾကမ္းထုတ္ထားတဲ့ အလုပ္ခန္႔စာကို ကိုင္ထားတဲ့ ေဖေဖက...

“သမီးအတြက္ ေဖေဖ အျမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနမွာပါ။ ၉ လဆိုတာ ၾကာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျမန္ျမန္သြားေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္လာလို႔ရတာေပါ့ ” လို႔ ေျပာေတာ့ သူမ မ်က္ရည္ေတြ ေဖေဖ မျမင္ေအာင္ သိမ္းထားခ့ဲမိတယ္။

ေဖေဖ့ရဲ့စကားအဆံုးမွာ ကြန္ဂိုနိုင္ငံ ကင္ရွဆာ(Kinshasa) ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးကို ခရီးထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နားမေကာင္းလို႔ သူ႔ဘက္က မၾကားရေပမယ့္ ဖုန္းလာတိုင္း နားေထာင္ခ်င္တဲ့၊ ေနမေကာင္းေပမဲ့ အျမဲတက္ၾကြေနတဲ့ ေဖေဖ့အသံကို ၾကားဖို႔ ကြန္ဂိုရဲ့ ေန႔တိုင္းကို တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာဟာ သူမဘက္က မလြန္ဘူးထင္တာပါပဲ ။ အဆင္မေျပရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာဖို႔ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ စိုးရိမ္တတ္တဲ့ ေမေမ့အသံကို သူမၾကားတိုင္းလည္း အိမ္နဲ႔ အိမ္ရဲ့အရိပ္ေတြကိုျမင္နိုင္တာမို႔ ဖုန္းမၾကာ မၾကာ ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုတဲ့အခါ သူ႔သမီးအငယ္ဆံုးက ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူ႕အတြက္လည္း အစစအရာရာ ဘယ္လိုစီစဥ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုျပီး ေဖေဖက ခပ္ၾကြားၾကြား ခပ္ပိုပို ေျပာတတ္တယ္လို႔ ေမေမကတဆင့္ အားမနာတမ္း ၾကားရတတ္တဲ့အခါ သူမနွလံုးသားမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြန္ဂိုမွာသူမ ကြန္းခိုျဖစ္ခဲ့တာ ရက္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ပါျပီ။ 

အနည္မထိုင္ေသးတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရင္း အိမ္လြမ္းတဲ့ရက္ေတြကိုလည္း ျပကၡဒိန္မွာ ေရးျခစ္ေနရတုန္းပါပဲ။ ခုေတာ့ ကြန္ဂိုရဲ့ နို၀င္ဘာကိုေတာင္ သူမ ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့။ နို၀င္ဘာလ လယ္ေလာက္ကစျပီး ကြန္ဂိုနိုင္ငံ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကင္ရွဆာ (Kinshasa) ရဲ့ လံုျခံဳေရးအေျခအေနဟာ ေန႔စဥ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲလို႔ လံုျခံဳေရးတင္းက်ပ္ျပီး အလုပ္ခြင္ျပင္ပကို ထြက္ခြင့္ မရတဲ့ နာရီေတြနဲ႔လည္း သူမ ၾကံဳခဲ့ရဖူးျပီေလ။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မို႔ အေရးေပၚ အေျခအေနေပၚလာတဲ့အခါ အေရးေပၚကားနဲ႔အတူ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ျမိဳ႔ရဲ့လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း သူမရဲရဲရင့္ရင့္ေနတတ္ခဲ့ျပီ။ ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲပါေစ ကြန္ဂိုဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ျပီး သူမအတြက္ လင္းေပးေနတဲ့ ေနနဲ႔ လ က သူမရဲ့ေန႔ေတြ ညေတြကို လမ္းျပေပးေနဆဲပါပဲ။ သူမကလည္း အဲဒီအလင္းေတြ ကို အားမနာတမ္း ယူရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနျဖစ္ခဲ့တယ္။

လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ သူမအတြက္ မနက္တိုင္း ေနထြက္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ဖို႔အခ်ိန္ မရွိခဲ့သလို ေန၀င္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႔ အခြင့္မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ဂိုရဲ့ ေန႔ေတြညေတြတိုင္းမွာ ဆႏၵေလးတစ္ခုေတာ့ အျမဲရွိေနခဲ့တယ္။  သူမ ေနာက္မက်ခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီ ေ၀းရတဲ့ ရက္ေတြကို သူမအျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္ျပီ...။

(ေဖေဖက သူမကို ေနတစ္စင္းျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူမကေတာ့ ေဖေဖေၾကာင့္ လင္းတဲ့ လတစ္စင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ )

မြန္းသက္ပန္ (ေဆး-၁)
စရဏမဂၢဇင္း
၂၀၁၃ခုနွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ

မွတ္ခ်က္

ဆရာမ မြန္းသက္ပန္ရဲ႕  "ေနာက္မက်ခ်င္သူႏွင္႔ ေခတၱကြန္ဂုိ" စာမူရဲ႕ ဒီဇုိင္းဟာ ဆရာမတာ၀န္က်ရာ အာဖရိကႏုိင္ငံမွာ တာ၀န္က်စဥ္က အာဖရိကကေလးငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ ရုိက္ထားသည္႔ပုံျဖစ္ၿပီး ။ ဓာတ္ပုံအား ခဲျခစ္ဒီဇုိင္းအျဖစ္ ပုံစံေဖာ္ေပးထားျခင္းသာျဖစ္သည္