ကုိမဲႀကီး

'ကုိမဲႀကီး' ဆုိလွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ကေလးႏွင္႔ေခြးကအစ သိၾကသည္။ သူႏွင္႔ ဆက္ဆံဖူးသူတုိင္းက ခ်စ္ခင္ၾက၏။ အေစာပုိင္းဆုိလွ်င္ေတာ႔ 'ကုိမဲႀကီး' ကုိဘယ္လုိလူပါလိမ္႔ဟု ေတြးၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔စ႐ုိက္၊ သူ႔အျပဳအမူ အေျပာအဆုိတုိ႔ကုိ ေလ႔က်က္မိသြားသူမ်ား အဖုိ႔ေတာ႔ 'ကုိမဲႀကီး' သည္ ခင္မင္ႏွစ္လုိဖြယ္ရာဆုိသည္ထက္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ လူတစ္ဦးပင္။

'ကုိမဲႀကီး'သည္ အမည္နာမႏွင္႔ လုိက္ဖက္စြာ အသားအေရမွာလည္း ညိဳသည္ဆုိတာထက္ မည္းသည္႔ဘက္သုိ႔ကဲသည္။ ဇရာကုိေဖာ္ညႊန္းျပေနသည္႔ အျဖဴက်ဲက်ဲဆံစတုိ႔ကုိလည္း မၿဖီးမသင္၊ ဆီလိမ္းသည္ဆုိျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲေသာအရာတစ္ခုလုိ။ တစ္ခါတေလ စိတ္လုိလက္ရ႐ွိမွသာ မီးဖုိေခ်ာင္အတြင္း ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွ ဆီပုလင္းထဲ လက္ႏႈိက္သည္။

ဆံပင္တင္ဖုိသီဖတ္သီမဟုတ္။ အဝတ္အစားမ်ားကုိလည္း ကပုိက႐ုိဝတ္ေလ႔႐ွိ၏။ သူ႔အဝတ္အစားဝတ္ဟန္သည္ အေဝးမွျမင္လွ်င္ပင္ 'ကုိမဲႀကီး'ပဲဟု သိေစႏုိင္သည္။ ေဆာင္းတြင္းဆုိလွ်င္ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္၊ ပုဆုိးႏွင္႔ေနတတ္ေသာ 'ကုိမဲႀကီး'သည္ ေႏြေရာက္ၿပီေဟ႔ဆုိလွ်င္ ေဘာင္းဘီ႐ွည္၊ အက်ၤ ီလက္႐ွည္ႏွင္႔။ ဖိနပ္စီးလွ်င္လည္း အၿမဲတေစ ညာဘက္တြင္အေရာင္တစ္မ်ိဳး၊ ဘယ္ဘက္တြင္တစ္မ်ိဳး စီးတတ္သည္၏။ စတုိင္လ္လုပ္ျခင္းမဟုတ္။ သူ႔စိတ္ထဲ စိတ္ကူးေပါက္သည္႔အတုိင္း လုပ္တတ္ျခင္းပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ မိန္းမဖိနပ္ ေကာက္စီးခ်င္ စီးသြားတတ္သည္။ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားကုိလည္းမၾကည္႔။ ေျခေထာက္စြပ္၍ ေတာ္သည္ဆုိလွ်င္ စီးခ်သြားတတ္သည္။

* * * * *

စင္စစ္ 'ကုိမဲႀကီး'သည္ မွတ္ဥာဏ္အနည္းငယ္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသူျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေမ႔တတ္၏။ အသက္အ႐ြယ္ရလာသည္႔ႏွင္႔အမွ် မွတ္ဥာဏ္စြမ္းရည္ေလ်ာ႔လာရာမွ တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းသည္႔ဘက္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ႔သည္။

'ကုိမဲႀကီး' ငယ္စဥ္က ဝါသနာအရ လူ႐ႊင္ေတာ္အျဖစ္ အသုံးေတာ္ခံဖူးသည္။ မိဘေမာင္ႏွမမ်ားလည္း သဘင္မ်ိဳး႐ုိးျဖစ္သည္႔အျပင္ သူကုိယ္တုိင္တြင္လည္း အေပ်ာ္အျပက္လုပ္တတ္ေသာဥာဥ္႐ွိျခင္းေၾကာင္႔ လူ႐ႊင္ေတာ္ဘဝအား ေျခလွမ္းစခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ေမ႔တတ္ေသာေရာဂါသည္ သူ႔အား လူ႐ႊင္ေတာ္ဘဝအား အၿပီးတုိင္စြန္႔ခြာေစခဲ႔သည္။ ဇာတ္ခုံေပၚေရာက္ ျပက္လုံးျပက္ခ်ိန္မွ ကုိယ္႔အလွည္႔ေျပာရမည္႔ျပက္လုံး ေမ႔ကုန္သည္မွာ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္။ သည္လုိႏွင္႔ က်န္ေသာေမာင္ႏွမမ်ား သဘင္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း 'ကုိမဲႀကီး'မွာ သူခ်စ္သည္႔ အႏုပညာကုိ သူ႔ရင္တြင္း၌သာ စေတးလုိက္ရေတာ႔သည္။

'ကုိမဲႀကီး' သည္ ေၾကာက္လြန္း၍ ဆုိင္ကယ္စီးလည္းမသင္။ သင္ေပးလည္းမတတ္။ သူ႔တစ္ကုိယ္ေတာ္ စက္ဘီးစုတ္ေလးကုိသာ သ,ေနတတ္သည္။ သူတစ္ခုခုလုိၿပီဆုိလွ်င္ အေမ႔ဆီ လက္ျဖန္႔လုိက္႐ုံသာ။ သူ႔ကုိစိတ္မခ်သျဖင္႔ အိမ္သားမ်ားက ဘာမွမလုပ္ေစဘဲထားသည္။ သူ႔အတြက္ကလည္း အကုန္အက်မ်ားလွသည္မဟုတ္။ ကြမ္းဖုိးႏွင္႔ လၻက္ရည္ဖုိးသာ သူ႔အတြက္လုိသည္။ 'ကုိမဲႀကီး'အားေလာဘနည္းသူ၊ ေလာဘမ႐ွိသူဟု ပတ္ဝန္းက်င္က ဆုိၾက၏။ သုိ႔ေပမယ္႔ 'ကုိမဲႀကီး' တြင္ တစ္ပတ္(၅)ရက္ မနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညေနတစ္ႀကိမ္ ေလာဘ႐ွိသည္။ အျခားမဟုတ္။ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ဖြင္႔ေသာ ထုိင္းထီ(ေခၚ)ႏွစ္လုံးကစားျခင္းပင္။ ႏွစ္လုံးဖြင္႔ရက္မ်ားတြင္ ေတာ႔ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ တေနကုန္အလုပ္႐ွဳပ္ေနတတ္သည္။ မ်ားမ်ားစားစား ထုိးသည္လည္းမဟုတ္။ သူထုိးဖုိ႔ပုိက္ဆံမ႐ွိလွ်င္ အေမ႔ထံ၊ ေမာင္ႏွမေတြထံ '႐ုိက္ဒုတ္ေလးမ်ား မစၾကပါ' ဟုေတာင္းတတ္သည္။ သူ ႏွစ္လုံးေပါက္ၿပီဆုိလွ်င္ေတာ႔ ရပ္ကြက္တြင္း႐ွိကေလးမ်ားအား မုန္႔မ်ားဝယ္ေကၽြး၍ ပုိသည္႔ေငြအား သူ႔အေမအားေပးသည္။ သူ႔ဘဝေနာင္ေရးကုိလည္း စိတ္မပူ။ ဘာလုိအင္မွလည္းမ႐ွိ။ တစ္ရက္ တစ္ရက္ ႏွစ္လုံးတြက္၊ အခ်ိန္တန္ လၻက္ရည္ေလးေသာက္၊ ကြမ္းစားေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနေသာသူပင္။ သူတကာထက္ အကုသုိလ္ကင္းေသာသူ၊ ေလာဘနည္းေသာသူျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ျဖစ္မည္။ ကံအက်ိဳးေပးလည္းေကာင္းသည္။ ေပး၊ ေကၽြးမည္႔ သူမ်ားႏွင္႔ ခ်စ္ခင္သူမ်ားလည္း ေပါသည္။

တစ္ခါက လၻက္ရည္သြားဝယ္ရာ လူတစ္ဦးမွ စက္ဘီးခ်င္းမွားယူသြားသည္။ ထုိစဥ္တုန္းက သူ႔စက္ဘီးေလးသည္ တန္ဖုိးအနည္းငယ္႐ွိေသာ ဖီးဆင္႔အမ်ိဳးအစား။ 'ကုိမဲႀကီး' အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ဝုိင္းေမးၾက၊ က႐ုဏာေဒါသႏွင္႔ ေျပာဆုိၾကရာ 'ကုိမဲႀကီး' ျပန္ေျပာလုိက္တာက -'ကၽြန္ေတာ္လည္း အညံ႔မခံပါဘူး။ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ဘီးယူသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ဘီး ျပန္ယူလာတာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ႐ွံဳးပါဘူး' တဲ႔။ ယူလာသည္႔ဘီးက အေတာ္႔ကုိအုိေဟာင္းေနသည္႔ တ႐ုတ္ျဖစ္ဘီး။ အိမ္ကဖိနပ္ေတြေပ်ာက္လွ်င္လည္း 'ကုိမဲႀကီး' ပင္။ အိမ္ကအထြက္စီးသြားေသာ ဖိနပ္အား တျခားအိမ္တြင္ခၽြတ္ထားခဲ႔၍ ေျခဗလာႏွင္႔ျပန္လာတတ္သည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ဖိနပ္ စီးထားသလား၊ မစီးထားသလား မသိေပ။ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္လည္း စားၿပီး၊မၿပီး ေမ႔ေနတတ္ျပန္၏။ သုိ႔ေပမယ္႔ 'ကုိမဲႀကီး' က သူကုိယ္တုိင္ဝန္ခံထားသည္မွာ 'ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းမ႐ူးပါဘူး' ဟူ၍။

* * * * *

'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ အလုပ္ရေလၿပီ။ အိမ္သားမ်ားက မလုပ္ေစလုိေသာ္လည္း သူကလုပ္ခ်င္ေနသည္။ အလုပ္ကညေစာင္႔။ ညေစာင္႔ဆုိေသာ္လည္း ေန႔ဂ်ဴတီသမား ဖ်ားနာလွ်င္ အစားေစာင္႔ေပးရသည္။ 'ကုိမဲႀကီး'ကေတာ႔ သူ႔အလုပ္ႏွင္႔သူေပ်ာ္ေနသည္။ လကုန္ရက္ဆုိလွ်င္ မ်က္ႏွာထားက မသိမသာေျပာင္းေနတတ္၏။ 'ဟြန္း… လက္ထဲပုိက္ဆံကေလး ငါးေသာင္းေလာက္ရတာကုိမ်ား အ႐ွဳေတာ္ခံေနလုိက္တာ' ဟု ေမာင္ႏွမမ်ားက စ,ၾကသည္။ သူရသည္႔ လစာအကုန္လုံးအေမ႔အားအပ္သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္လည္း အႀကီး၊အငယ္ဟူ၍ မခြဲျခား၊ သူလုပ္ေပးႏုိင္သမွ် အတတ္ႏုိင္ဆုံးလုပ္ေပးသည္။

'ကုိမဲႀကီး' အလုပ္ဝင္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ အေမ႔အားအပ္ထားသည္႔ေငြမ်ားျဖင္႔ ငယ္စဥ္ကေနခဲ႔သည္႔႐ြာေက်ာင္းမွ ဦးဇင္းတစ္ပါးအား ကံထပ္မဂၤလာျပဳသည္။ အလွဴ႕ဒါယိကာဆုိေတာ႔ ခါတုိင္းမၿဖီးမသင္သည္႔ ဆံပင္အား ဆီ႐ႊဲ႐ႊဲလိမ္း၊ တုိက္ပုံအက်ၤ ီ၊ ပုဆုိးအသစ္ႏွင္႔ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြႏွင္႔။ အလွဴကလည္း ႐ြာလုံးကၽြတ္ျဖစ္၍ အင္မတန္စည္ကားသည္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး စုေဆာင္းထားသည္႔ ေခၽြးနဲစာေလးျဖင္႔ ခုလုိအလွဴႀကီးလုပ္ႏုိင္သည္႔အတြက္ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးလုိ႔မဆုံးႏုိင္။

ေရစက္ခ်မည္႔အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ 'ကုိမဲႀကီး' အား႐ွာမေတြ႔။ ေက်ာင္းေပၚလည္းမ႐ွိ၊ အလွဴမ႑ပ္မွာလည္းမေတြ႔၊ ႐ြာထဲတြင္လည္း ႐ွာမရ။ အလွဴ႕ဒါယိကာက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ေနေလၿပီ။ ႐ွာမေတြ႔သည္႔အဆုံး အေမႏွင္႔ ေမာင္ႏွမမ်ားစုေပါင္း၍ ေရစက္ခ် အမွ်ေဝလုိက္ၾကေတာ႔သည္။

ေန႔ခင္း(၁၂)ေက်ာ္မွ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အားလုံးကဝုိင္းေမးၾကရာ '၉နာရီ ဘာဂဏန္းထြက္လဲသိခ်င္လုိ႔ စေလာင္းလုိက္႐ွာရင္း ဟုိဘက္႐ြာေရာက္သြားတာ။ ေန႔ခင္းထုိးဖုိ႔ ဂဏန္းထုိင္တြက္ေနတာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း'

'ဟဲ႔… ဘာျဖစ္ရမွာတုန္း… အလွဴေရစက္ခ်ခါနီး နင္႔႐ွာမေတြ႔လုိ႔ ငါတုိ႔ပဲ ေရစက္ခ်လုိက္ရတယ္'

အေမ႔စကားအဆုံး 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားရင္း စပ္ၿဖဲၿဖဲေလး ေျပာလုိက္တာကေတာ႔ -

'အဲ… ဟုတ္သားပဲ… ကၽြန္ေတာ္႔အလွဴကုိေမ႔ၿပီး ႏွလုံးတြက္္ေနတာ… စဥ္းေတာ႔စဥ္းစားေနသား… ဒီအက်ၤ ီေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဝတ္ထားမိပါလိမ္႔လုိ႔… ခုမွ သတိရတယ္…. ဟီး…'

ထုိကဲ႔သုိ႔ေသာ 'ကုိမဲႀကီး' ပင္။

* * * * *

'ကုိမဲႀကီး' အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ဆုိေတာ႔ ၾကားသူတုိင္းအံ႔အားသင္႔ၾက၏။ 'သူ႔လုိလူမ်ိဳး ယူတဲ႔ မိန္းကေလး႐ွိေသးတယ္ေပါ႔'၊ 'ကုိမဲႀကီးကုိ ထင္ေတာင္မထားဘူး' စသျဖင္႔ 'ကုိမဲႀကီး' ကိစၥသည္ အားလုံးအတြက္ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။

သူေျပာေျပာခ်င္း အေမႏွင္႔အိမ္သားေတြပင္ မယုံ။ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ မဲႀကီး စိတ္ေဖာက္ၿပီးမ်ားေျပာဆုိေနတာမ်ားလားဟု ထင္ၾကသည္။ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္လုိပဲထင္ထင္ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ကေတာ႔ စင္စစ္အိမ္ေထာင္က်ေလၿပီ။

'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ မဂၤလာဦးညျဖစ္ေသာ္ျငား တစ္စြန္းတစ္စပင္မေသာက္ဖူးေသာ အရက္ကုိ တစ္တုိ႔မွ်ပင္ မတုိ႔ေခ်။ ဇနီးအသစ္စက္စက္ေလးႏွင္႔ ေစာစီးစြာ အိပ္ရာဝင္သည္။ အသက္ႀကီးခါမွ အိမ္ေထာင္က်သည္႔သူ႔အတြက္ ရင္ခုန္ျခင္းဆုိတာကုိ ခုမွခံစားရျခင္းပင္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္လည္း တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲလ်က္…။

'ကုိမဲႀကီး' စိတ္ညစ္ေနသည္။ သည္ေန႔ ေတြ႔သမွ်လူတုိင္းက သူ႔ကုိ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည္႔သြားၾကသည္။ 'လူေတြဘာလုိ႔မ်ား ၾကည္႔ၾကည္႔သြားပါလိမ္႔' ဟုေတြးေတာ႔လည္း စဥ္းစားမရ။ 'ကုိမဲႀကီး' ျပန္လာခ်ိန္ မိန္းမျဖစ္သူ မရီက မီးဖုိေခ်ာင္ဝင္ေနေလသည္။

'မိန္းမေရ… မိန္းမ… ခဏလာဦး'

ေအာ္သံေၾကာင္႔ ေျပးထြက္လာေသာ မိန္းမျဖစ္သူကုိၾကည္႔၍

'ငါ႔ကုိလူေတြ ဒီေန႔ ၿပံဳးၿပံဳးၿပီးၾကည္႔သြားၾကတယ္ဟ… ေနာက္ၿပီး လမ္းထိပ္က အုပ္စုကလည္း ေမးလုိက္ေသးတယ္… ညက အုိေကလားတဲ႔… အဲ႔ဒါ ငါ နားမလည္ဘူး… ဘာကုိအုိေကတာလဲ'

သူ႔စကားသံအဆုံး မိန္းမျဖစ္သူက ႐ွက္ရယ္ရယ္၍

'ေတာ္ကလည္း… အဲ႔ဒါ ေတာ္႔ကုိ လူပ်ိဳဘဝကၽြတ္ၿပီလားလုိ႔ ေမးတာ ေတာ္ေရ႕…' ဟု ေျပာဆုိရင္း မီးဖုိထဲျပန္ဝင္သြားေလသည္။

အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းတြင္ေတာ႔ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ မိန္းမေျပာသြားေသာအေျဖကုိ စဥ္းစားရင္း၊ ေခါင္းကုတ္ရင္းႏွင္႔ က်န္ေနခဲ႔ရင္း ေနာက္ဆုံး ေရ႐ြတ္လုိက္တာကေတာ႔ -

'ကၽြတ္ၿပီထင္ပါရဲ႕… ဟုတ္မွာပါ… ငါ ေမ႔ေနတာပဲျဖစ္မွာပါ'

* * * * *

'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲ။ အလုပ္သြားၿမဲ၊ ထုိင္းထီထုိးၿမဲ၊ ကေလးမ်ားအား မုန္႔ေကၽြးၿမဲ။ မရီကလည္း အလုိက္သိသည္။ သူ႔ေယာက္်ားဘာလုပ္လုပ္ ဘာတစ္ခုမွ် အျပစ္မဆုိ။ တစ္အိမ္လုံး၏ ကိစၥအဝဝကုိလည္း သိမ္းက်ံဳးလုပ္သည္။ 'ကုိမဲႀကီး' ၏ စိတ္ထင္ရာ လုပ္တတ္သည္ကုိလည္း ခြင္႔လႊတ္သည္းခံရွာသည္။

လအနည္းငယ္ခန္႔အၾကာတြင္ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တုိ႔ သည္ မုိးခ်ဳပ္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္။ အိမ္သားမ်ားေမးလွ်င္လည္း 'ဘုရားက ျပန္လာတာ' ဟုသာေျဖသည္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ 'ကုိမဲႀကီး' တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္သြားသည္။ ရွာ၍လည္းမေတြ႔။ ၂ ရက္အၾကာ ယခင္ေနခဲ႔ဖူးေသာ ေရႊေပၚကၽြန္းမွ သတင္းၾကားရသည္။

* * * * *

ေယာဂီဝတ္စုံႏွင္႔ 'ကုိမဲႀကီး' ကုိျမင္လွ်င္ မရီ သည္ ဝမ္းသာရမလုိ၊ ဝမ္းနည္းရမလုိႏွင္႔။ အေမကေတာ႔ သားျဖစ္သူကုိ မ်က္ရည္အဝဲသားႏွင္႔ ၾကည္႔ေန၏။

'ဒကာမႀကီးသားက အၿပီးေနၿပီး တရားအားထုတ္ေတာ႔မယ္လုိ႔ ေျပာေနတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာသေလာက္ ေနပါေစ။ တရားအလုပ္လုပ္တယ္ဆုိတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ သူ မေပ်ာ္လုိ႔ ျပန္ခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ဘုန္းႀကီး ကုိယ္တုိင္ ေသခ်ာျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါ႔မယ္။'

ရြာဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ စကားကုိ 'တင္ပါ႔' ဟု ေျပာရင္း 'ငါ႔သား စိတ္ခ်မ္းသာသလုိေနေနာ္။ အေမ႔ကုိ မပူနဲ႔ သိလား။ သား ညီ၊ ညီမေတြနဲ႔ မရီလည္း ရွိတယ္။ အေမ႔အတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔။ ငါ႔သား တရားအလုပ္သာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔တန္းတန္း လုပ္ေနာ္'

'ကုိမဲႀကီး' က ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ သူ႔အေမႏွင္႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏ အျပန္အလွန္ေျပာစကားမ်ားအား ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ၿပီးေနာက္၊ သူ တရားအားထုတ္ရာ အေဆာင္ဆီသုိ႔ ျဖည္းညွင္းစြာ ေလွ်ာက္သြားေလေတာ႔သည္။

* * * * *

ျပကၡဒိန္ေပၚ႐ွိ ေန႔ရက္တုိ႔သည္ ဒီေရတုိက္စားသလုိ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ႏွင္႔။

မရီသည္လည္း အိမ္အလုပ္မ်ားႏွင္႔ လုံးခ်ာလည္ရင္း ေယာက္်ားျဖစ္သူကုိ သတိရလြမ္းမိသည္။ တန္ခူးေရာက္လွ်င္ေတာ႔ ေရႊေပၚကၽြန္းသုိ႔သြားရန္ အေမတုိ႔ႏွင္႔ တုိင္ပင္ဦးမည္ဟု ေတြးေန၏။

ေခြးမ မိနီသည္လည္း မီးဖြားၿပီး၍ သူ႔ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ လုံျခံဳသည္႔ေနရာအား ရွာေဖြေနသည္။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ ဘႀကီးေငြ၏ အိမ္ဆုိင္ေလးသည္ ကေလးငယ္မ်ားျဖင္႔ စည္ကားေနသည္။

'ဦးမဲႀကီးကုိ လြမ္းတာကြာ'

'ေအးေလ… ခါတုိင္းဆုိ ငါတုိ႔ မုန္႔ဖုိးမကုန္ဘူး… ဦးမဲႀကီးကပဲ ခဏခဏ ဝယ္ေကၽြးေနတာ'

'ေအာင္မယ္… ညည္းေလးတုိ႔ကသာ လြမ္းေန… ဟုိကျဖင္႔ သူ႔မိန္းမကုိေတာင္ ထားသြားတာ.. ညည္းေလးတုိ႔ကုိ သတိရေနပါလိမ္႔မယ္..ေဝးစြ'

ဘႀကီးေငြသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကေလးမ်ား ဆြဲျဖဳတ္၍ က်သြားေသာ မုန္႔ထုပ္အခ်ိဳ႕ကုိ ျပန္ခ်ိတ္ရင္း လမ္းထိပ္ဆီသုိ႔ အၾကည္႔ေရာက္သြားရာ…။

* * * * *

ဆံပင္မ်ားက ဖြာလန္ၾကဲ၊ ၾကယ္သီးမတပ္ထားသျဖင္႔ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနေသာ အက်ၤ ီလက္ရွည္၊ ပုဆုိးခပ္တုိတုိႏွင္႔ ကားယားေလွ်ာက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္။

ထုိလူကုိ ကေလးမ်ားျမင္လွ်င္ 'ေဟး' ဟုေအာ္၍ ေျပးဖက္ၾကသည္။ ေခြးမ မိနီကလည္း ကုိက္လက္စ ေခြးေပါက္စေလးကုိ ကုိက္ခ်ီထားရင္း အၿမီးေလးတနံ႔နံ႔ႏွင္႔ ႀကိဳ၏။ ဘႀကီးေငြ၏ ေအာ္သံေၾကာင္႔ အေမတုိ႔ မိသားစု အိမ္ေရွ႕သုိ႔ အေျပးထြက္လာၾကသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ကေလးမ်ားအား တြန္းဖယ္၍ ထုိသူအား မ်က္ရည္မ်ားျဖင္႔ ဆီးႀကိဳေပြ႔ဖက္ေနေသာ မရီ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ လွပေသာအၿပံဳးပန္းေလး ေဝဆာ ပြင္႔လန္းေနေလသည္။

ဂၽြန္မုိး

21022014 (8:44 PM)