ေယာက်္ားေကာင္းအခ်စ္ေလလား

အဆိုးျမင္ဝါဒီလို႔ လက္ညႈိးထိုးလာလွ်င္ သည္းမခံခ်င္ေပမယ္႔ အခ်စ္ဆိုတာ အနိစၥလုိ႔ စြဲမွတ္ယံုကာ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုမွ မယံုၾကည္ႏုိင္ေသာ စိတ္ေရာဂါရွိသူမွာ ကၽြန္မျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္လို႔ ၾကားရတဲ႔အခါ ငါျငင္းလုိက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းမွာလုိ႔ ယံုၾကည္ေနသူလည္း ျဖစ္ျပန္ရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ ထိုသို႔အပ်က္ရႈတတ္ေသာကၽြန္မ မမွားေပဘူး။ ျငင္းၿပီးမၾကာခင္မွာပင္ ထုိခ်စ္လွခ်ည္႔ဆိုသူမ်ားက တစ္မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားေလရာ ‘ ကဲ အစတည္းက မေျပာဘူးလား’ လို႔ လက္ခေမာင္းခတ္ရမလုိပင္ ျဖစ္ေနတာ။

ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၱဳတိုတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ခဏခဏသတိရမိျပန္တာ။ ေလွစီးတုန္း လႈိင္းေလထန္လာတဲ႔အခါ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးက ရည္းစားကို ငါ ေရထဲက်သြားရင္ ကယ္မွာလားလို႔ ေမးတဲ႔အခါ ရည္းစားက ကယ္မယ္လုိ႔ ခ်က္ခ်င္းတံု႔ျပန္မေျဖခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္းကိုေလ။ ရင္နာစရာေကာင္းလွခ်ည္႔။ ဒါေပမယ္႔ ထို႔ထက္ရင္နာစရာ စာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးတာ။

ဆရာဦးသုေမာင္ ေရးတဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ သူေနမေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္းေရးရင္း ကုသေပးတဲ႔ ဆရာဝန္မ်ားကအစ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာရင္း မိန္းမကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္စရာမလုိဟု ေရးသားထားေလတာ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးလည္း မိန္းမဆိုတာ မေကာင္းလည္းခံေကာင္းလည္းစံ သူ႔ကံလုိ႔ ရွင္းလင္းေရးထားတာ အမွတ္ရေနမိေပါ့။ ထုိစာေလးကို ဖတ္ရင္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ႏွင္႔ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရတာ ယေန႔ထက္တုိင္ရယ္။

ဘယ္လုိလဲကြယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးမယားပါတဲ႔။ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ဆိုရံုနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ျခင္းငွာ မထိုက္တန္ေသာလူသားေပလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသက္မကယ္္ဘူးလို႔ ကတိမေပးခ်င္ေနပါေစ။ ေစတနာအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳရံုနဲ႔ ေက်နပ္လိုက္ရမွာလား။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဝေအာင္ေကၽြး၊ လွေအာင္ဆင္ဆိုရံုမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင္႔ရဲတတ္ရမွာလား။

စိတ္မေကာင္းစရာ ဒီထက္အဆိုးျမင္ခ်င္လွ်င္ေတာ႔ ေရာဘတ္ကူးဗား (Robert Coover) ရဲ႕ Briar Rose ကို သတိရလိုက္ရံုသာ ရွိတယ္ေလ။ မင္းသားေလးအနမ္းနဲ႔ ႏုိးထမွ က်ိန္စာေျပမယ့္ မႏွင္းဆီေလးရဲ႕ ၾကမၼာမွာ ( sleeping beauty) ပံုျပင္ေလး နဲ႔ ျခားနားစြာ သရုပ္ကြဲေလတာ။ ခ်ိဳသာၾကင္နာမယ္ထင္ရတဲ႔ မင္းသားေလးမ်ားဟာ ဘီလူးေခါင္းေဆာင္းထားျခင္းသာရယ္။ မႏွင္းဆီေလးမွာ မတရားက်င့္ခံရျခင္း၊ ကေလးေမြးရျခင္း၊ မယားငယ္ထားခံရျခင္း (ျမန္မာဓေလ႔အရ မယားၿပိဳင္ထားျခင္း) ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရျခင္းဆိုတဲ႔ တုန္လႈပ္ေၾကကြဲစရာဇာတ္သိမ္းအမ်ိဳးုမ်ိဳးနဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားေလတာ။

ဒီလိုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေလသတည္းဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား…ဆိုတဲ႔ သံသယကို ပုိေသခ်ာေစခဲ႔။ မယံုၾကည္ျခင္းမီးပြားကို အညြန္႔တလူလူျဖစ္ေစရန္ အားျပဳေလခဲ႔။  ေနေပ်ာ္ပါတယ္ ။ တကယ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ အခ်စ္ေတြမျမင္ေအာင္ကြယ္ရင္း လြတ္လပ္ေပ်ာ္ျမဴးေနဆဲမွာပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ေကာ္လုိရာဒိုျပည္နယ္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ လူဆယ္႔ႏွစ္ေယာက္ ေသနတ္ပစ္ခံရၿပီး ေသဆံုးသြားေသာသတင္းဆိုးကို ဖတ္ခဲ႔ရတာ။

သိပ္အံ႔ၾသစရာေကာင္းတာရယ္။ ညီမငယ္တစ္ေယာက္က တင္စားသလုိ ေက်ာက္ခဲလို မာေရေက်ာေရႏုိင္လွေသာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အေျခအေနမွာ ယိုင္ႏြဲ႕ေဝဝါးသြားခဲ႔ၿပီ။ ခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြကို က်ည္ဆန္ေဘးမွ ဒိုင္းလုိကာကြယ္ေပးရင္ အေသခံသြားေသာ ခ်စ္သူေကာင္ေလးမ်ားကို ‘Real Superheroes’ လို႔ သတင္းေတြက ေခါင္းစဥ္တပ္ထားၾကေလတာ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ သူ႔ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသလို႔ ဖတ္ဖူးခဲ႔ေပမယ္႔ ခုလို အသက္ေပးေစာင္႔ေရွာက္သြားတာကိုေတာ႔ ေယာက္်ားေကာင္းအခ်စ္လို႔ သတ္မွတ္ရေလမလား။ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။  ထိုသူမ်ားမွာ ခ်စ္သူကခိုင္းလွ်င္ ပင္လယ္ကို လက္ပစ္ကူးျပမယ္ဆိုတဲ႔ စကားပိုေတြ ခြန္းထပ္မဆိုဘဲ ေနခ်င္ေနခဲ႔ေပမယ္႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အသြင္အျပင္ေတြက မႏူးည႔ံေပမယ္႔ အားနည္းသူကို ညွာတာၾကင္နာတတ္ေသာ တကယ္လူ႔ႀကီးလူေကာင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေပတာပဲ။

ကၽြန္မ သတင္းစာကို ေဘးခ်ၿပီး မ်က္ႏွာမူရာေရွးရႈ  ေငးေနမိေပါ႔။ ေဇာအသြယ္သြယ္နဲ႔ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြကို ၾကည္႔တယ္။ ေျခလွမ္းတက္ၾကစြာနဲ႔သူတို႔ေတြ  ေပ်ာ္ေနၾကသလိုရယ္။ အသက္ႏွင္႔ရင္းကာ အခ်စ္ခံရလို႔ အမ်ိဳးသမီးတုိင္း အားက်မယ္႔ အေဝးကမိန္းကေလးမ်ားကေတာ႔ မဟာကံထူးရွင္ဆိုကာ  ေပ်ာ္ႏုိင္မယ္မထင္ပါ။ ေသခ်ာတာက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမတို႔ ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ မေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ အသက္ထက္လြန္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြကို သူမတုိ႔ ေမ႔ႏုိင္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ အခ်စ္သူရဲေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေစတနာရွင္လူစြမ္းေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ တစိမ္းသူေတြလည္း ဒီစြန္႔လႊတ္ကယ္တင္ခဲ႔သူေတြကို လြယ္လင္႔တကူေမ႔သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အေသခ်ာဆံုးမွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဆိုတာ ဟာသပါလုိ႔ ရယ္ေသြးသြမ္းဖို႔ ကၽြန္မႏႈတ္ဆြံ႔သြားခဲ႔ၿပီရယ္။ ။

မယ္႔ကိုး