ျမားႏွစ္စင္းရဲ႕သားေကာင္မ်ား

ျမားႏွစ္စင္းရဲ႕သားေကာင္မ်ား

ႏွင္းမႈန္ကေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ႔ ညခ်မ္းတစ္ခု…။ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ အသံလႊင့္လိႈင္းေတြကို ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း… ေျပာင္းလို႔ၾကည္႔ေနတုန္း  စက်င္ေက်ာက္နဲ႔ထြင္းထားတဲ႔ ရုပ္ထုေလးတစ္ခုကို ဖ်တ္ကနဲလွမ္းျမင္လိုက္တယ္..။

“တဏွာေနာက္ကိုလိုက္ရင္ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဘာမွကို မရတတ္ဘူးဆိုတာ လူေတြ တရားရေအာင္….”

ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာေနသူရဲ႕ စကားသံကိုလည္း ၾကားလိုက္မိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ကခလုပ္ႏွိပ္တာျမန္ေတာ႔ အျခားအသံလႊင႔္လိႈင္းကိုေရာက္ေနၿပီ။ ဖ်တ္ကနဲျမင္လိုက္ရေပမယ္႔ ရုပ္ထုေလးက ဆဲြေဆာင္မႈ အားေကာင္းလြန္းလို႔ရယ္၊ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူရဲ႕စကားကို စိတ္၀င္စားသြားလို႔ရယ္… အဲဒီအသံလႊင့္လိုင္းကို ျပန္ရွာေပမယ္႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။

ဘယ္လိုမွ ျပန္ရွာလို႔ မရေတာ႔ဘူး။

ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္ခု  ျဖစ္လို႔သြားတယ္..။

ေနာက္ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထိ အဲဒီရုပ္ထုေလးကိုပဲ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ႔တယ္။

“တျဖည္းျဖည္းသူ႕အနားေရာက္ေတာ့ရင္ ♪ ♫ ♪ ♫♪ အျမင္သစ္အေတြးသစ္ခင္မင္ ♪ ♫ ♪ သံသရာအေငြ႕ထင္♪ ♫ အနီးအေ၀း  ရွဳတိုင္းလွတဲ႔ခင္ ♪ ♫ ♪ ♫♪ ဆုေတာင္းေကာင္းတဲ႕အပ်ိဳစင္ ဆိုစရာအျပစ္မျမင္♪ ♫ ♪ ♫♪” …

ဆိုတဲ႔ မႏၱေလးဦးဘသိန္း ရဲ႕ “ပန္းပုသူဇာခင္” ေတးလက္ရာေလးထဲကလို ဒီရုပ္ထုေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တအုံေႏြးေႏြး ခံစားေနရတယ္။

ရုပ္ထုေလးအေၾကာင္း လႊင့္ေနတဲ႔ အဲဒီအသံလႊင့္လိုင္းက ဥေရာပခရီးသြားေတြအေၾကာင္း လႊင့္တာမ်ားေတာ႔ ဂူဂဲလ္္မွာ ဥေရာပ၊ စက်င္ေက်ာက္ရုပ္ထုု၊ ရုပ္ထု၊ ရုပ္ထုမ်ား၊ စသျဖင့္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ရွာေနမိတယ္။

“စံနမူနာတင္ စာေတြ႕အလွဘုရင္ ♪ ♫ ♪ ♫♪ ဥမၼဒႏၱီ ပပ၀တီနဲ႕ပင္ သူတို႕ကိုလည္း မျမင္ဖူးလို႕ ယွဥ္တုလိုျဖင္႕ မဆိုခ်င္♪ ♫ ♪ ♫♪ ကိုယ္ထင္ရာအမႊန္းတင္ သူပဲအလွဘုရင္ ♪ ♫ ♪ ♫♪  တေရးေရး စြဲစြဲလမ္းလမ္း ထင္ ♪ ♫ ♪ ♫♪”

ကၽြန္မျမင္လိုက္တဲ႔ ရုပ္ထုေလးဟာ အလွဘုရင္မတစ္ဆူလို တုႏိႈင္းမရလွပတာတင္မက၊ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို အရမ္းေၾကာက္လန္႔ေနတဲ႔ပုံျဖစ္ေနတယ္။

အဲသလို ကၽြန္မ စိတ္မွာ စြဲစြဲလမ္းလမ္းထင္ေစတဲ႔ ရုပ္ထုေလးကို ဒီေန႔ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပုံကေလး လွမ္းျမင္လိုက္ရတာနဲ႔တင္ စြဲလန္းသြားေအာင္ ထုဆစ္ႏိုင္သူ ပန္းပုဆရာကိုလည္း စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ … ရုပ္ထုေလးေနာက္ကိုလုိက္ရင္း ရုပ္ထုေလးေနာက္က ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းကိုလည္း ဖတ္ရႈေလ႔လာလိုက္ရတယ္။ ဒီရုပ္ထုကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခ်င္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေစလြန္းေအာင္လည္း ပန္းပုဆရာႀကီးက ထုဆစ္ထားႏိုင္လြန္းတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။

ရုပ္ထုေနာက္က ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႔ ဒီလိုပါရွင္…။

ဟိုးတစ္ခါက “အပိုလို” ဆိုတဲ႔ေနနတ္သားတစ္ပါးဟာ “ျမားနတ္ေမာင္”လက္ထဲကျမားေတြကိုၾကည္႔ၿပီး ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္လိုက္တယ္။ ကေလးဟာကေလးလိုေန၊ျမားမကိုင္ရဘူးရယ္လို႔ ဆိုတယ္။ျမားနတ္ေမာင္ဟာ စိတ္ခုသြားၿပီး ျမားႏွစ္စင္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ တစ္စင္း ေရႊေရာင္ျမားျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္စင္းကေတာ႔ ခဲသတၱဳျမားျဖစ္တယ္။ ျမားနတ္ေမာင္ဟာ “အပိုလို”ရဲ႕ အသည္းႏွလုံးတည္႔တည္႔ကိုခ်ိန္ၿပီး ေရႊေရာင္ျမားနဲ႔ ပစ္ခြင္းလိုက္တယ္။ ခဲသတၱဳျမားကိုေတာ႔ ေရနတ္သားတစ္ပါးရဲ႕ အလြန္လွပတဲ႔ သမီးေတာ္တစ္ပါးျဖစ္တဲ႔ “ဒက္ဖနီ” ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲကို ပစ္ခြင္းလိုက္တယ္။

ေရႊေရာင္ျမားဟာ ဘယ္လိုျမားမ်ိဳးလဲဆိုရင္ အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တဲ႔ ျမားျဖစ္တယ္။ ခဲသတၱဳျမားကေတာ႔ အမုန္းက်ိန္စာသင့္ျမားေပါ့။ ေရႊေရာင္ျမားပစ္ခြင္းခံရတဲ႔ အပိုလိုဟာ ပထမဆုံးေတြ႔လိုက္တဲ႔ ေရနတ္သားရဲ႕ သမီးေတာ္ဒက္ဖနီကို အရမ္းခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သြားခဲ႔တယ္။

ဒက္ဖနီထိထားတဲ႔ျမားကေတာ႔ အခ်စ္ကိုမုန္းတဲ႔ျမား၊ ေယာကၤ်ားေတြရဲ႕အခ်စ္ကို ရြံရွာတဲ႔ က်ိန္စာသင့္ျမားမို႔ အက္ဖနီဟာ အခ်စ္ဆိုတာကို မကိုးကြယ္တတ္တဲ႔ မိန္းမျဖစ္ေနတာေပါ့။

တစ္ေယာက္က အခ်စ္ကိုအရူးအမူးကိုးကြယ္ေစတဲ႔ က်ိန္စာသင့္ျမား ထိထားတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ အခ်စ္ကိုရြံရွာစက္စုပ္တဲ႔ က်ိန္စာသင့္ျမား ထိထားတယ္။ အဲဒီမွာ အပိုလိုဟာ ဒက္ဖနီကို အရူးအမူးခ်စ္ေတာ႔တာပဲ။ အပိုလိုဟာ ဒက္ဖနီရဲ႕အခ်စ္ကို ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ ရယူဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ္႔လည္း ဒက္ဖနီဟာ အပိုလိုကို လွည္႔ေတာင္မၾကည္႔ခ်င္ပါဘူး။ အပိုလိုျပတဲ႔ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာေတြ၊ သစၥာေတြ၊ အၾကင္နာေတြဟာလည္း ဒက္ဖနီအတြက္ကေတာ႔ စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ ပူေလာင္စရာ၊ မြန္းၾကပ္စရာျဖစ္ေစေတာ႔တာပါပဲ။

မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကိုလိုခ်င္လာရင္ လုပ္တတ္တဲ႔ေယာကၤ်ားေတြရဲ႕ မာယာေတြျဖစ္တဲ႔း၊ ကိုယ္႔အစြမ္းအစကို ထုတ္ေဖာ္ျပျခင္း၊ တံစိုးလက္ေဆာင္မ်ား အတင္းကာေရာေပးျခင္း၊ အလြန္အကၽြံဂရုစိုက္ျပျခင္း၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအသနားခံျခင္းမွအစ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ အၾကပ္ကိုင္ျခင္း စတဲ႔မာယာလက္နက္ေတြကို အပိုလိုဟာ ထုတ္သုံးလာခဲ႔တယ္။

အပိုလိုဟာ အခ်စ္ကၽြန္၊ တဏွာကၽြန္ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ႔ရတယ္။ နတ္သားျဖစ္တဲ႔အတြက္လည္း ဒက္ဖနီသြားရာမွာ ေနရာတကာေပၚေပၚလာေနတာ၊ ဒက္ဖနီ႔အခ်စ္ကိုရဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားလာတာဟာ ဒက္ဖနီတြက္ကေတာ႔ စိတ္မႊန္းၾကပ္စရာအျဖစ္၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္စရာအျဖစ္ႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလစကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ harassment ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။

အဲဒီမွာ မခံႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ဒက္ဖနီဟာ သူမဖခင္ႀကီးကိုတိုင္တည္ဆုေတာင္းေတာ႔တယ္။

Photo source ; ciee.typepad.com

“ကၽြန္မ ကို ဒုကၡေပးေနတဲ႔ ဒီအလွတရားကိုဖ်က္ဆီးေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကၽြန္မ ဘ၀ကိုဖ်က္ဆီးေနတဲ႔ ဒီကိုယ္ခႏၵာႀကီးကို ေျပာင္းလဲေပးပါေတာ႔၊ အပိုလိုရဲ႕ စိတ္ေႏွာက္ယွက္မႈကို မခံႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး” လို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ သူမ ဆုေတာင္းလို႔ မဆုံးခင္မွာဘဲ သူမ ကိုယ္မွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ စတင္ျဖစ္ေပၚလာေတာ႔တယ္။ ပထမေတာ႔ ပါးလႊာတဲ႔သစ္ေခါက္ေတြက သူမကိုယ္ကို တျဖည္းျဖည္းပတ္ရစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူမရဲ႕ဆံႏြယ္ေတြဟာ လႈပ္ရွားေနတဲ႔ သစ္ရြက္ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္၊ သူမရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြကေတာ႔ ေလယူရာတိမ္းတဲ႔ သစ္ကိုင္းေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတယ္၊ သူမရဲ႕ လႈပ္ရွားလို႔ရခဲ႔တဲ႔ေျခအစုံကေတာ႔ေျမႀကီးထဲကိုနစ္၀င္သြားေတာ႔တယ္။ သူမဟာ အပိုလိုဆီကေန ထြက္ေျပးဖို႔ မလိုေတာ႔ဘူး။ သူမကိုယ္ဟာ သစ္ပင္အျဖစ္ကိုေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္တယ္။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာဟာလည္း သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ႔သတဲ႔။

ဒါေတာင္မွ အပိုလိုဟာ လက္မေလ်ာ႔ေသးဘဲနဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို စြဲလန္းတမ္းတေနခဲ႔သတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ အပိုလို အနားကပ္လာတာနဲ႔ကို သစ္ကိုင္းေတြဟာ အပိုလိုနဲ႔ေဝးတဲ႔ဘက္ကို ယိမ္းလို႔သြားတယ္။ အပိုလိုဟာ သစ္ပင္ႀကီးနားမွာပဲ သူ႔ဘဝကို ကုန္ဆုံးေစတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕အရြက္ေတြကို ဘုရင္ေတြ၊ ဘုရင္မေတြရဲ႕သရဖူေနရာမွာ အသုံးျပဳၿပီးသုံးတယ္။ အပိုလိုမွာရွိေနတဲ႔ ထာဝရငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳျခင္းေတြနဲ႔ ခြန္အားသတၱိေတြကိုလည္း သစ္ပင္ႀကီးကို ေပးအပ္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီသစ္ပင္ရဲ႕အရြက္ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ မညိွဳးႏြမ္းတဲ႔ သစ္ရြက္ေတြျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီသစ္ရြက္ဟာ ခုခ်ိန္မွာေျမထဲပင္လယ္ဘက္က ကရေဝးရြက္အမ်ိဳးျဖစ္တဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွမညိွဳးႏြမ္းတဲ႔ (bay) အရြက္တစ္ရြက္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

လူအမ်ားစုကေတာ႔ အပိုလိုကို အသနားပိုၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရုပ္ထုကို ျမင္ရၾကတဲ႔ လူအခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အပိုလို႔လက္ကလြတ္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုကိုယ္ သစ္ပင္အျဖစ္ ဘ၀ေျပာင္းလိုက္ရတဲ႔ ဒက္ဖနီ႔ဘ၀ကို အသနားပိုၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒက္ဖနီ႔ဘက္ကၾကည္႔ရင္ေတာ႔ အပိုလိုလက္ကလြတ္ေအာင္ ဘဝေျပာင္းၿပီး သစ္ပင္ဘဝနဲ႔ ေနရတာေတာင္မွ အပိုလိုက အနားကမခြာပါဘူး။ ဒါဟာလည္း က်ိန္စာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။

ဒီရုပ္ထုကို ထုဆစ္သူကေတာ႔ ဂရိေတြယဥ္ေက်းမႈလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္တုန္းက ထိပ္ထိပ္ႀကဲပန္းပုပညာရွင္ျဖစ္သူ၊ အသက္ ၂၃ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ႔ အီတာလွ်ံပန္းပုပညာရွင္ ဆိုသူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရုပ္ထုဟာ ၁၆၂၂ ခုႏွစ္မွာ စတင္ထုလုပ္ခံရၿပီး ၁၆၂၅ မွာ ၿပီးဆုံးခဲ႔ပါတယ္။

ဒီပန္းပုရဲ႕အမည္ဟာ “Apollo and Daphne” ပါ။ ဒီရုပ္ထုကို ဘာနီနီတစ္ဦးတည္း ထုတာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ႔ဆိုပါတယ္။ ဘာနီနီရဲ႕လက္ေထာက္ေတြ အကူေတြကလည္း ဝိုင္းထုၾကတာလို႔ ဆိုတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပင္စည္၊ သစ္ကိုင္း၊ ေလယူရာလြင့္ေနတဲ႔ ဒက္ဖနီ႔ဆံႏြယ္ေတြကေန သစ္ရြက္ေတြျဖစ္လာတာေတြ ဟာ ဘာနီနီရဲ႕တပည္႔ျဖစ္တဲ႔ ဂူလီယာႏို ဖနီလီ (Giuliano Finelli) ဆိုတဲ႔ ပန္းပုပညာရွင္လူငယ္ေလးက ထုဆစ္ခဲ႔တာျဖစ္တယ္။

ေနနတ္သားအပိုလိုနဲ႔ ဒက္ဖနီရဲ႕အျဖစ္ဟာျဗဟၼစရိယ နဲ႔ ကာမတဏွာတို႔ စစ္တိုက္တာကို သဏၭာန္ေဆာင္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒက္ဖနီဟာ ျဗဟၼစရိယကို အၿမဲတမ္းက်င့္သြားခ်င္လို႔ သူမရဲ႕လွပတဲ႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ပူေဇာ္သကာျပဳခဲ႔တယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္ရွင္။

ဘာနီနီဟာ ကာမတဏွာကို ေၾကာက္ရြံ႕စြာခံစားေနရတဲ႔ ဒက္ဖနီရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ထုဆစ္ႏိုင္ခဲ႔ရုံမက၊ အျခားေသာ သလင္းေက်ာက္၊ နာမယ္ႀကီး စက်င္ေက်ာက္ရုပ္ထုေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာနီနီဟာ အသက္၂၃ႏွစ္အရြယ္မွာ သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ကို ရခဲ႔ပါတယ္။

“ဘဝရဲ႕မတည္ၿမဲတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေနာက္ကိုေျပးလိုက္သူေတြဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လက္ထဲမွာ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ခါးေနတဲ႔ အသီးေတြပဲ က်န္ခဲ႔တယ္”

ရုပ္ထုရဲ႕ေအာက္က စာတန္းေလးက ဆိုပါတယ္။

Photo source ; ancientromerefocused.org

ခ်စ္ခင္လွ်က္..

အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕