ဆူးတို႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းထား၏

(၁)

သူမရဲ႕ နာမည္က ဆူး။ ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္းလိုပဲ စူးရွေနတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးလို ႏူးညံ့ေနရမယ့္ သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ဆူးခၽြန္ျမျမေတြနဲ႕ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္ ၀န္းခက္ကာရံ ထားသလိုပါပဲ။ ရာသီဥတုသာယာတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့။ အဲဒီေန႕က ဆူးဟာ မာေက်ာေက်ာ ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ ညဳိွးေခြေခြနဲ႕ အိပ္ခ်င္မူးတူး ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္းရယ္ပါ။

“တနဂၤေႏြ မနက္ ၁၁ နာရီ Orchard လမ္းက Coffee Bean ကိုလာခဲ့ပါ။

ခဏေလး ထိုင္ေပးရုံပါ။ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ ခ်ိန္းထားတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ခ်င္လုိ႕”

ကိုယ္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေလးကို ဆူးရဲ႕ လက္ကုိင္ဖုန္းကို ပို႕ထားခဲ့တယ္။ အိုေခ ဆိုတဲ့ အေျဖနဲ႕အတူ အဲဒီမနက္က သူမ အခ်ိန္မီ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဆူးက Cafe Latte တစ္ခြက္ မွာတယ္။ Salmon Salad တစ္ပြဲ မွာတယ္။ အိပ္ရာထၿပီး တန္းလာတာ အရမ္းဆာေနတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ အရွိန္မျပယ္ေသးဘူး လို႕လည္းေျပာတယ္။ မ်က္လံုးေလးေတြက ရီေနတယ္။ ညက ဘယ္ကိုသြားခဲ့သလဲ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ ကိုယ္က မေမးပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြမွာ ႀကီးျပင္းေနထိုင္ခဲ့ရၿပီး အရြယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူမကို ၿပံဳးၾကည့္ေနလုိက္တယ္။

ဟိုမွာ ကိုယ္တို႕ ေစာင့္ေနသူ …

ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲ ၀င္လာတာကို ကိုယ္က အေ၀းႀကီး ကတည္းကျမင္သားပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း မိန္းကေလးတို႕ ထံုးစံအတိုင္း ဆူးကို မသိမသာ အခ်က္ျပ ကိုယ္တို႕အခ်င္းခ်င္း မသိသလို စကားေျပာေနၿပီး အနားေရာက္ေတာ့မွ .. ေဟာ.. ေရာက္လာၿပီလား ေပါ့။

ဥေရာပတိုက္သား တစ္ဦးရဲ႕ နာမည္ရွည္ရွည္ကို ေျပာျပရတာ ေထာင့္လြန္းပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုး အသံထြက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေအလီယန္ (Alien) လို႕ပဲ ေခၚလိုက္ၾကပါစို႕။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူက ဆူးရဲ႕ ကမၻာေလးထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ လူစိမ္းတေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ ေအလီယန္က ကိုယ့္ကို ဟိုင္း လို႕ ခပ္တိုးတိုး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကိုယ့္ေဘးက ဆူးကို စူးစမ္းသလို တခ်က္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆူးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည့္က ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။

(၂)

“မ, မွတ္မိလား။

အဲဒီေန႕က ဆူးက ေခါင္းထဲမွာ ရီေ၀ေ၀အရွိန္နဲ႕ မူးေနာက္ေနေသးတာ။ သူနဲ႕ပထမဆံုး ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေတြေျပာမိမွန္းကို မသိပါဘူး”

အဲဒီလို ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆူးရဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြဟာ အေရာင္ ေတာက္ေနတယ္။ ေနေရာင္ထဲမွာ တျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတဲ့ ေရလိႈင္းျပာျပာေတြလိုပဲ။ ဘ၀ရဲ႕ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပပဲလို႕ ကိုယ္ထင္မိတယ္။

“ဆူးရဲ႕ ဘ၀မွာ ဆူးေတြ အမ်ားႀကီး ၾကမ္းခဲ့ရတယ္ မ, ရယ္။

ႏူးညံ့မႈ တစ္ခုေအာက္မွာ အနည္က်ခ်င္ပါၿပီ..” တဲ့။

သူမ မၾကာခဏ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ ပဋိပကၡေတြ ၾကားမွာ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ ေပ်ာက္ခဲ့ရတာေတြ။ ႏိုင္ငံေတြ ေျပာင္းေနရေတာ့ မ်ိဳးမတူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကား အထာမက် ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ၊ အဲဒီၾကားက လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသား ဇာတ္လမ္းေတြ ဆိုပါေတာ့။ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြ ျဖတ္သန္းသင္ယူခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႕ မတူတဲ့ ဘာသာစကား ဗဟုသုတ အေတြးအေခၚ ဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈေတြကို ဆူး အသက္အရြယ္မွာ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက လူငယ္တေယာက္ ရႏိုင္တာထက္ ပိုၿပီး ရယူလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ တဖက္ကလည္း အဲဒါကပဲ ဆူးကို ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လူမႈအသုိင္းအ၀ိုင္း ဆက္ဆံေရးတခ်ိဳ႕မွာ ကိုးလို႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္လာေစတယ္။ အဲဒါကပဲ ဆူးကို သူမနဲ႕ စကားေျပာဖို႕ နားလည္မႈ ပိုရႏိုင္သူ ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။

ဘ၀ေတြမွာ အပူနဲ႕ အေအး ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အျဖဴနဲ႕ အနက္ ႏွစ္ေရာင္သာ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အလင္းနဲ႕ အေမွာင္ ႏွစ္ျခမ္းတည္း ကြဲျပားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို အတက္အက်ေတြျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ ဇာတ္မနာခဲ့ေပမယ့္ သက္သက္ကေလး ခါးေနတဲ့ ဘ၀ေတြ ရွိတယ္။ ခိုးလုိးခုလုေလး စူးရုံစူးေနတဲ့ ဆူးေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္လုိေျပာျပရပါ့မလဲ။ အေျပာင္းအလဲေတြၾကားမွာ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳး တခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္ေနႏိုင္တဲ့ ဆူးကို ကိုယ္ ဒီႏိုင္ငံေလးမွာ လာဆံုေတြ႕ခဲ့တယ္။

အဲဒီ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ဆူးကေလးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ လူတကာ အလြယ္တကူ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ျဖဴစင္မႈေလးေတြကို ကိုယ္က အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ဆူး ေတြ႕စ ကာလေတြမွာေတာ့ သူမကို ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ တစံုတေယာက္အတြက္ ဆူးရိုင္းကေလးေတြ ၾကမ္းရွေနခ်ိန္ေပါ့။ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ဆံုၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ဆူးခက္ကေလးေတြ ႏုသစ္ လန္းဆန္းလာတယ္။ သူမ ကို ေအလီယန္က ဆက္ၿပီး ဆက္သြယ္လာေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ၿပီး ေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း တခါတခါ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လွမ္းပို႕လာတဲ့ စာေၾကာင္းေတြထဲမွာ ရယ္က်ဲက်ဲ ေပ်ာ္ရႊင္သံေလးေတြ ပါေနတာ ကိုယ္သတိထားမိတာေပါ့။ မျမန္လြန္းဘူးလား။ ေအလီယန္ က တျခား ပတ္သက္တာေတြ ရွိသလား။ အတည္လား အေပ်ာ္လား။ ဒီေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳလည္း ရွိသင့္သေလာက္ ရွိၿပီး ျဖစ္တဲ့ ဆူး ကိုယ္တိုင္အတြက္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေအလီယန္ရဲ႕ သြားစရာ ပြဲလမ္းေတြကိုပါ ဆူးကို ေခၚသြားတာတို႕ အမ်ိဳးေတြ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးတာတို႕ ဆူးက ေျပာျပပါတယ္။

“မ.. ျပန္ေျပာျပေနာ္။

အဲဒီ စေတြ႕တဲ့ေန႕က ဘာေတြ ေျပာျဖစ္ၾကလို႕လဲ။

ဘာျဖစ္လို႕ ဆူးနဲ႕ သူ တစ္ခါတည္း ဓာတ္တည့္သြားၾကတာလဲ။

ဆူး ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး သိလား”

ကိုယ္လည္း အလုပ္မအားတာက တစ္ေၾကာင္း ဆူးေမးတာကိုလည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႕ အာရုံသိပ္မထားမိတာက တစ္ေၾကာင္းမုိ႕ အဲဒီအခ်ိန္က ျပန္မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။

(၃)

တခ်ိဳ႕ဇာတ္လမ္းေတြက ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပါပဲ။ သိပ္ထူးထူးျခားျခားေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္းကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးပဲေလ။ ဇာတ္ေပါင္းမွာလား ကြဲမွာလားေပါ့။

“ဒါက ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္ေနရာမွာ ျဖတ္လိုက္လဲ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ မူတည္တယ္။

တကယ့္ လူ႕ဘ၀ထဲမွာ ဇာတ္လမ္းေတြက မေသမခ်င္း သိမ္းလို႕ရတာမွ မဟုတ္ပဲေလ”

ဆူးက မခိုးမခန္႕ ရယ္သြမ္းေသြးရင္း ဒီလို ေျပာလာတယ္။

“တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕က ေအလီယန္နဲ႕ ဆူးကို ဒီလိုပတ္သက္လာေအာင္ ေတြ႕ေပးမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး”

ကိုယ္ဒီလိုေျပာေတာ့ ဆူးက ေခါင္းခါပါတယ္။

“ဒီလိုလည္း မဟုတ္ဘူး။

ေနာက္ဆက္တြဲေတြက မ ရဲ႕အျပစ္ေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ဘူးေလ”

(၄)

ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစက ကိုယ္ပါပဲ။ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုမွာ ေအလီယန္ နဲ႕ ဆံုေတြ႕ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္ခံပြဲက ၿပီးဆံုးခါ နီးေနၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း မိုးတိုးမတ္တတ္ စားၾကေသာက္ၾကရင္း မိတ္ဆက္ၾက လိပ္စာကဒ္ေတြ လဲလွယ္ၾက အလုပ္ကိစၥ ပတ္သက္မလား ခ်ိတ္ဆက္ၾကေပါ့။ ျပန္ခါနီးမွ ေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္မိတဲ့ ေအလီယန္နဲ႕ ကိုယ္ စကားေျပာၾကတာ သံုးေလးခြန္းေတာင္ မျပည့္ခဲ့ဘူး ထင္တာပဲ။

သြားေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့မွ သူက ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္း နံပါတ္ကို ေတာင္းလာတယ္။

“ပြဲက ၿပီးလုေနၿပီေလ။ ေနာက္မွ အျပင္မွာ ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာၾကတာေပါ့။

မင္းတို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ကိုယ္စိတ္၀င္စားတယ္”တဲ့။

ဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ေဘးကလူေတြလည္း ရွိေတာ့ အားနာၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ ေပးမိသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ ေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္ေယာက္က ခင္မင္ေတြ႕ဆံုခ်င္တယ္ ေျပာတိုင္း ကိုယ့္ကို မရိုးသားတဲ့ သေဘာနဲ႕ စိတ္၀င္စားတယ္လို႕ အဲဒီ တဒဂၤမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္တႀကီးနဲ႕ အလြယ္တကူ ဘယ္လိုလုပ္ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္မွာလဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဗယ္လက္က လက္ေခ်ာင္းေတြကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိရဲ႕လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း စိန္ပြင့္ေသးေသးပါတဲ့ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းကို လက္ခလယ္မွာ ၀တ္ထားတာပဲ ျမင္ရလိမ့္မယ္။

ေနာက္တေန႕မွာ ေအလီယန္႕ ဆီက ႏႈတ္ခြန္းဆက္တဲ့ စာေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ ဖုန္းထဲ၀င္လာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ဒီၾကားထဲ ခရီးသြားဖို႕ ျဖစ္ေနတယ္။ မိသားစု ကိစၥေတြနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနတယ္ လို႕ ျပန္လိုက္တယ္။ ဒါဆို သူ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါရဲ႕လို႕ ထင္လုိက္ေသးတယ္။ ကိုယ္ခရီးကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အားရင္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႕ ေတြ႕ၾကရေအာင္ ဆုိတဲ့ စာေၾကာင္းတစ္ခုကို ထပ္ရျပန္တယ္။

ခက္တယ္ေလ။ မေတြ႕ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ရိုင္းရာေရာက္ေနမလား။ ဒီမွာ ပိုင္ရွင္နဲ႕ေနာ္ လို႕ စကားမဆက္မစပ္နဲ႕ အသားလြတ္ ေျပာရမွာလည္း ေကာင္းပါ့မလား။ သူဟာ တကယ္ကိုပဲ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ေတြ႕ဆံုခ်င္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ကိုယ့္လူလည္း အနားမွာ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

(၅)

“ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္မလာေအာင္ တားဖို႕လုပ္ခဲ့တာက ဇာတ္လမ္းေနာက္တစ္ခု စဖို႕ ျဖစ္လာတယ္…

တကယ္လို႕…”

ကိုယ္ခဏရပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္တယ္။ တကယ္လို႕ေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကိုယ္က လက္စြပ္ေလးကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ လက္စြပ္ေလးက လက္ဆစ္ ဖုထစ္မေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္သူၾကြယ္နဲ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ကုိေခ်ာင္တယ္။ ေလွ်ာၿပီး ကၽြတ္က်မတတ္ပဲ။ လက္သူၾကြယ္ကို ေျပာင္းစြပ္လိုက္ေတာ့ လက္ခလယ္မွာ ၾကာရွည္၀တ္ထားခဲ့တဲ့ ေနရာက အျဖဴရစ္ကေလး ေပၚလာတယ္။

အဲဒီေန႕က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ စားပြဲေပၚကို တင္ထားတဲ့ ကိုယ့္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာင္းစြပ္ထားတဲ့ ဒီလက္စြပ္ကို ေအလီယန္ သတိထားမိမယ္ ထင္တာပဲေလ။ အင္း.. ေအလီယန္ရဲ႕ လက္မွာေတာ့ ဘာမွ ၀တ္ဆင္ထားတာ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို လံုး၀ မဆက္သြယ္ေတာ့တဲ့ ေအလီယန္၊ ကိုယ္မိတ္ဆက္ေပးမိတဲ့ ဆူးနဲ႕ ဇာတ္လမ္းအေသအခ်ာ ဆက္ျဖစ္ေအာင္ကုိ ဆက္သြားတဲ့ ေအလီယန္ ဟာ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ့္ကို စေတြ႕ခ်င္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ သိပ္စဥ္းစားစရာေတာ့ မလိုေတာ့ဘူး။

တကယ္လို႕ ကိုယ္သာ လက္စြပ္ကေလး တစ္ကြင္းကို မွန္ကန္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းမွာ စြပ္ထားခဲ့မိရင္ ေအလီယန္က ေတြ႕ၾကရေအာင္ လို႕ ခ်ိန္းဆိုလာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဒါဆို ေအလီယန္နဲ႕ ဆူးနဲ႕လည္း ေတြ႕လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့။

“တကယ္လို႕ ေအလီယန္ ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာကို မ က မလာခဲ့ရင္လည္း ကိစၥက ျပတ္ေနတာပဲ”

“ဟင့္အင္း သူက ထပ္ခ်ိန္းေနဦးမွာပဲ ထင္တယ္ေလ။

ကိုယ္က စၿပီး တခုခု တည့္တိုး ေျပာမျပလိုက္မခ်င္းေပါ့ ”

ကိုယ္က ေစာဒက တက္လိုက္ေသးတယ္။ တခါတခါေတာ့လည္း သိမ္ေမြ႕တဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြမွာ သူ႕အလြန္ ကိုယ့္အလြန္ မျဖစ္ေအာင္ ေရႊ႕ကြက္ေတြက ထင္သေလာက္ မလြယ္လွဘူး။ ဘယ္သူက စေရႊ႕မွာလဲ။ တကယ္လို႕ အေဖာ္ေခၚသြားမိသူက ဆူး မဟုတ္ခဲ့ပဲ တျခားတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေရာ….။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားတခ်ိဳ႕ကို သတိရေနပါေသးတယ္။

“ဒါက ဆူး ပါ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေပါ့”

“ေအာ္.. မင္းတို႕လူမ်ိဳးတူေပါ့။ သိပ္ေတာ့ ရုပ္ခ်င္းမဆင္ဘူးေနာ္”

ကိုယ္နဲ႕ ဆူး ရယ္လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။

“အင္း.. လူမ်ိဳးက တူေတာ့တူတယ္။ ေမြးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံလည္း တူတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ မတူသလို ဆူးက ေသြးေတြ အမ်ိဳးစံု ေရာေနတယ္”

ကိုယ္တို႕ႏိုင္ငံေလးမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြ တစ္ရာေက်ာ္ရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ တရုတ္ အိႏၵိယ က ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ခဲ့ၾကသူ ေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ဆက္ေျပာျဖစ္သြားတဲ့ လတ္တေလာ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္း ဘာသာစကားေတြအေၾကာင္း စတဲ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေခါင္းစဥ္ အစံုေတြၾကားမွာ သြက္လက္တဲ့ ဆူးမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူက ၀င္ေျပာႏိုင္ခဲ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆူးက သူ႕အသက္ကို ေျပာျဖစ္သြားတယ္။

အုိး.. မင္းက ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာပဲ ဆိုၿပီး ေအလီယန္ဟာ ေနာက္ဆံုး တအံ့တၾသနဲ႕ သေဘာက်သြားခဲ့တာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း စူးသြားတာပဲ ျဖစ္ခဲ့ရမွာေပါ့။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ တကယ္လို႕ ေအလီယန္က ကိုယ့္ကို ေတြ႕ခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္လို႕ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ မေတြ႕ဆံုပဲ ျငင္းခဲ့တာျဖစ္ျဖစ္ဆိုရင္ေတာ့ အခု ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပေနစရာ အေၾကာင္းကို မရွိေတာ့ဘူးေလ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကိုယ္က ေအလီယန္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုခဲ့တယ္။ ဆူးကိုမွလည္း ေခၚသြားခဲ့မိတယ္။ တကယ္လို႕ ဆူးမဟုတ္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္ ဆိုရင္…။

အဲဒါေတြအားလံုး လြန္ေျမာက္ခဲ့လို႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အခါက်ျပန္ေတာ့ တကယ္လို႕ ကိုယ္ဟာ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဒီ့ထက္ေစာေစာ အခ်ိန္ေတြကတည္းက ေျပာျပခဲ့ရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ လို႕ ၾကားၾကရလိမ့္မယ္။

အခုေတာ့….။

(၆)

ေရွ႕လဆိုရင္ ေအလီယန္က အလုပ္ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းကုန္လို႕ သူ႕ႏိုင္ငံကို အၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။

“ဒါဆို ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ဆူး။

ယူတို႕က အေလးအနက္လား”

ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ရိုက္ထားခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးေနတဲ့ ဆူးကို ကိုယ္က ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဆူးက ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။

“ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ ဆူးတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး”

ဆူး ဒီလို ေျပာလာတာကို ကိုယ္သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသမိတာ အမွန္ပဲ။

“သူ႕ရဲ႕ အိမ္မွာ ေနရာလပ္ တစ္ေနရာ ရွိေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ဆီကို ဆူးလိုက္မသြားပါဘူး။

ဆူးက ဒီမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ သူကလည္း ဆူးကို မေခၚေသးပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူက တျခားတစ္ေယာက္ေတြကိုလည္း မေခၚဘူး”

ဆူးက ဓာတ္ပံုေတြကို ယုယုယယ ျပန္ေကာက္သိမ္းလိုက္တယ္။

“သူက စိတ္မေကာင္းပါဘူး လို႕ ေျပာလာတယ္။

ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္မမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ အခ်ိန္ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲေ၀းေ၀း ရွင့္အိမ္တံခါး၀ကို အခ်ိန္မေရြး လာေခါက္လို႕ ရတာပဲေလ.. လို႕ ပဲ ဆူး ေျပာလုိက္ေတာ့ သူ ငိုင္သြားတယ္”

ဆူးက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆက္ေျပာေနတယ္။ ဆူးရိုင္းကေလးေတြ ျပန္ၾကမ္းရွ လာျပန္ၿပီလား။ ဆူးခက္ေလးေတြ ေအလီယန္ကို တကယ္ တြယ္ၿငိသြားခဲ့သလား လို႕ ကိုယ္ေမးခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဒီအခ်ိန္မွာမွ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႕ ေစာေစာကသာေျပာျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေတြ႕သြားၾကေလသတည္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကို ၾကားရမွာေပါ့။ အခုမွ ျပန္ေျပာခဲ့ေတာ့ သူတို႕ ေ၀းသြားၾကေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကို ၾကားၾကေတာ့မယ္။

တကယ္လို႕ ေနာက္ တစ္လ.. တစ္ႏွစ္.. သံုးႏွစ္.. ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းက ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ မသိႏုိင္ဘူး။

“တကယ္လို႕ မ မွာ ဒီလက္စြပ္တစ္ကြင္း လံုး၀ မရွိခဲ့ဘူး ဆုိရင္ေရာ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ”

ဆူးက ဒီလိုေမးလာလိမ့္မယ္လို႕ ကိုယ္ထင္သားပဲ။ ကိုယ္က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ အသာၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ဒီလို ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ေနလိမ့္မယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဆူး သိသားပဲ။ လက္စြပ္ကေလး ၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ့္လက္ဖ်ားေတြကို ဆူးက အသာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။

“တကယ္လို႕”ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ဘ၀တေလ်ာက္လံုးမွာ ဖူးစာ ဆိုတာ ေျပာျပဖို႕ ခက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါပဲ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာကေရာ…။

ကိုယ္တို႕ ထုိင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးက ျပဴတင္းေပါက္မွာ ေလျပည္ေလး သာသာတုိက္ေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ ေလကို မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခန္းဆီးေလး လႈပ္ေနတာကိုပဲ အေသအခ်ာ ျမင္ေနရေတာ့တယ္။

ပန္ဒိုရာ