ေမွ်ာ္ရင္း လင့္ခဲ့ပါေသာ ခင္ေလး

"မညိဳ"

ေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေခၚသံနဲ႔ တစ္ဆက္ထည္း ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၾကမ္းခင္းေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခသံၾကားကတည္းက အေဖေရခ်ိန္မွန္လာၿပီဆုိတာကို ခင္ေလး အလုိလို သိေနၿပီ။ ခင္ေလးတင္မကဘူး အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲျဖစ္ေနတဲ့ အေမနဲ႔ အငယ္ေလးေတြလည္း ႏိုးလာပံုရတယ္။ အေမသုတ္ခနဲ အိပ္ေနရာကေန ထသြားတာကိုလည္း ျမင္လုိက္ရသည္။ ခင္ေလးတို႔ သားအမိတစ္ေတြ အေဖမူးလာရင္ ေနစရာမရွိေအာင္ စိတ္ညစ္ရတာ ခင္ေလး လူမွန္းသိတက္စ အငယ္ဆံုး ညီမေလး ေမြးၿပီးကတည္းကပဲ။ ခင္ေလးအေမ့ကိုလည္း အားမရဘူး။ အေမဘာလုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ဆုိးတဲ့ အေဖ့ကို သည္းခံၿပီးေတာ့ ေပါင္းသင္းေနတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ခင္ေလး အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကိုသနားရေကာင္းမွန္းသိလာၿပီး အေဖ့ကို ခင္ေလးအၾကည္ညိဳပ်က္လာခဲ့သည္။ အေမကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္ သမီးႀကီးရယ္ ကံႀကီးထိုက္လိမ့္မယ္ ငရဲမယူရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိတက္တဲ့အရြယ္ ရွက္တက္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ခင္ေလးကေတာ့ အေမဘယ္ေလာက္သင္သင္ အေဖ့ကိုခ်စ္ခင္အားကိုးလုိ႔ မရေတာ့တာ အမွန္ပါ။ အေမေျပာတဲ့ ကံႀကီးထုိက္မယ့္ကိစၥလည္း ခင္ေလးစိတ္ထဲ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းမသိပဲ အေမ့ကိုသနားတဲ့စိတ္ပဲ အခ်ိန္ျပည့္ေနရာယူလာေတာ့တယ္။

"ဒုန္း ဂလြမ္ ဂလြမ္"

ခင္ေလး အေတြးေတြကို စားပြဲခုန္လွန္ခ်လိုက္တဲ့ အသံက ဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ။ ခင္ေလး အိပ္ရာထဲက ကမန္းကတန္း ထၿပီးေနာက္ေဖးဖက္ကိုေျပးထြက္လာမိသည္။ေျပးသာထြက္လာမိတာပါ တကယ့္တကယ္က ဒီအသံရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို  ခင္ေလးသိၿပီးသားပါ။ ဒါအေဖတစ္ေယာက္ မူးမူးနဲ႔ ဟင္းမေကာင္းလို႔ ထမင္းစားပြဲကိုလွန္ခ်လိုက္တဲ့အသံပါ။ အရင္ကလည္း ခဏခဏ အေဖအခုလိုပဲ ထမင္းဝုိင္းကိုေမွာက္ေနက်ေပမယ့္ ခင္ေလး စိတ္ထဲ အခုေတာ့ အေဖ့ကို ေတာ္ေတာ္မုန္းမိသြားသည္။ အခုအေဖလွန္ျပစ္လိုက္တဲ့ ထမင္းဝုိင္းဟာ ခင္ေလးတုိ႔သားသမီးေတြအတြက္ တစ္လေန တစ္ခါေတာင္ အေမခ်က္မေကၽြးတဲ့ ဟင္းေတြပါတယ္ေလ။ အငယ္ေလးဆို ဒီဟင္းေတြ စားခ်င္လုိ႔ မနက္က အေမ့ကို ပူဆာေပမယ့္ အေမမေကၽြးပဲ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္တဲ့အေဖ့အတြက္ ဦးဖယ္ခ်န္ထားတဲ့ ခ်က္ထားတဲ့ ခင္ေလးတို႔ အိမ္အေနအထားနဲ႔ဆို အေကာင္းဆံုးဟင္းေတြလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတဲ့ ဟင္းေတြပါေနတာေတာင္ အေဖ့အတြက္ေတာ့ ဒါေတြက ဟင္းေကာင္း ေကၽြးေကာင္းေတြ မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့လား။ ခင္ေလး ေဒါသနဲ႔ ျပန္မေျပာဖူးတဲ့ အေဖ့ကို ျပန္ေအာ္လုိက္မိတယ္။

"အေဖ ဘယ္လိုလုပ္လုိက္တာလည္း ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ဟင္းေတာင္ အေဖမေကာင္းေသးဘူးထင္ရင္ အေဖဒီထက္မက ေငြရွာၿပီးအိမ္ကို အပ္ေလ။ ဒါအေဖေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ခ်က္ထားတယ္မ်ား ထင္ေနလို႔လား။ ဒါမိခင္ေလးနဲ႔ေဟာဒီက အေမ ရပ္ကြက္တကာအိမ္လည္အဝတ္ေလွ်ာ္လာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြ။ သားသမီးေတြထက္ အိမ္ဦးနတ္ကို အေလးေပးၿပီး ေကၽြးတဲ့ ဟင္းေတြ။ အေဖတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လွခ်ည္လား။"

ခင္ေလး စကားမဆံုးခင္ ခင္ေလးမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ လည္ထြက္သြားတယ္။ ခင္ေလးမယံုႏုိင္လြန္းစြာ အေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္မိသလို အေဖလည္း ႐ုတ္တရက္မို႔ အေမဒီလို လုပ္လိမ့္မယ္ မထင္မိစြာ ၿငိမ္သြားသည္။

"မိခင္ေလး ညည္းက ကိုယ္အေဖကိုယ္ အာခံတယ္ေပါ့ေလ။ ဒီအေဖျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လို႔ ညည္းဒီအရြယ္ေရာက္လာတာကိုမ်ား ညည္းတုိ႔က အရြယ္ေလးရလာၿပီး အလုပ္ေလး ဘာေလးလုပ္လုိ႔ေငြဝင္လာေတာ့ မေလးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဦးမက်ိဳးခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ညည္းသိပ္ၿပီး လူတက္ႀကီးလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ညည္းအလုပ္လုပ္မွ စားရေသာက္ရတယ္ထင္ေနရင္ မွားသြားမယ္ေနာ္။ ညည္းက်ပ္က်ပ္သတိထား။ ဦးခ်ိဳးခံရမယ္။ သြားေတာ့ သြားအိပ္ေတာ့ သြား"

အေမက အေဖပါ ခင္ေလးကို ႐ိုက္မွာဆိုးလို႔လား ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ပဲ ခင္ေလးကို မ်က္စိေရွ႕ မျမင္ေစခ်င္လုိ႔လားမသိဘူး တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ခင္ေလး မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရင္း အေမ့ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနမိသည္။ အေမကိုယ္တုိင္ ခင္ေလးကို ႐ိုက္လိုက္သတဲ့လား။ ခင္ေလး အိ္ပ္မက္ဆိုးမက္ၿပီး ငိုေနမိတဲ့လူတစ္ေယာက္လို မ်က္ရည္ေတြသာက်ၿပီး ဘာကို နားလည္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနမိသည္။ အငယ္ေတြလည္း အသံမထြက္ပဲ ငိုရင္း ခင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ခင္ေလး အေမ့ကုိယ္စား မခံႏုိင္လြန္းလို႔ ဝင္ေျပာေပးတာ ဘာမွားသြားလည္း အေမရယ္လုိ႔ ခင္ေလး အသံတိတ္ေမးလိုက္မိသည္။ ခင္ေလးခ်စ္တဲ့ ခင္ေလးအားကိုးတဲ့ အေမက ခင္ေလးကို ဒီလို႐ိုက္လိုက္သတဲ့လား။ ခင္ေလးရင္ထဲ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြ တအားလိႈက္တက္လာရင္း အေမ့ေရွ႕ကေန ေျပးထြက္လာမိသည္။ ဒါပထမဆံုး ခင္ေလးရင္ထဲကို အထိရွဆံုးျဖစ္ရပ္အျဖစ္ စြဲထင္သြားခဲ့သည္။ ခင္ေလးတစ္သက္ အေဖ့လိုေယာက္်ားမယူဘူး။ အရက္အျမဲမူးၿပီး ဆိုးသြမ္းလြန္းတဲ့ ဒီလို အေဖမ်ိဳးေၾကာင့္ ခင္ေလးကို အေမ႐ိုက္လုိက္တာဆုိၿပီး ခင္ေလး မဆီမဆိုင္ အေဖ့ကို ပိုၿပီးမုန္းတီးသြားမိသည္။

****************************************************************

"ညည္းနဲ႔ေအ ကေလးက ညည္းဘက္ကေျပာေပးတဲ့ဟာကိုး ဘာလုိ႔အဲေလာက္ထိ လုပ္လိုက္ရတာလည္း ဟင္ မညိဳ"

ဒါဖြားေလးအသံပဲ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ ဖြားေလးေသသြားတာ ခင္ေလး မဂၤလာေဆာင္တဲ့ႏွစ္ကပဲ။ အခု ဘာလုိ႔ ဖြားေလးအသံကို ထင္ထင္ရွားရွားၾကားလုိက္ရတာလည္း။ ၿပီးေတာ့ အခု ဖြားေလးေျပာေနတာက ခင္ေလး အပ်ိဳတုန္းက အေမပထမဆံုး ခင္ေလးကို ပါး႐ိုက္တုန္းက ကိစၥပဲ။ ခင္ေလး ဘာလို႔ အဲဒါေတြ ျပန္ၾကားေနတာလည္း။

"ဆရာမလုပ္ပါဦး ဆရာမလုပ္ပါဦး ဒီမွာ လူနာတက္သြားျပန္ၿပီ"

ခင္ေလးနားထဲ ဘာသံေတြ ထပ္ၾကားရျပန္တာလည္း။ ခင္ေလး အခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလည္း။

"လုပ္လုပ္ လူနာ့ပါးစပ္ထဲ ဒီဇြန္းေလးထည့္ေပးပါဦး။ လက္မဝင္သြားေစနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ဦး။ လက္ကို ကိုက္ထားဦးမယ္"

ခင္ေလး ပါစပ္ထဲ ဇြန္းႀကီး လာထည့္ေနၾကပါလား။ ဒါဆို တက္သြားတဲ့ လူနာဆိုတာ ခင္ေလးေပါ့။ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ ခင္ေလးဘာျဖစ္တာလည္း ခင္ေလးဘာလို႔တက္သြားတာလည္း။

"လူနာအေတာ္ဆုိးတယ္ ေဆး႐ံုေရာက္တာလည္း ေနာက္က်ေနၿပီ ဒီကအမႀကီးက ဘာေတာ္လည္း ကိုယ္ဝန္ဆိပ္က ေတာ္ေတာ့္ကို ပ်ံ႕ေနၿပီ လူနာရွင္ဘယ္သူလည္း"

ဆရာဝန္မရဲ႕ အသံစူးစူးနဲ႔ေအာ္သံ ခင္ေလးနားထဲ ဝင္ဝင္လာျပန္တယ္ ဒါဆိုခင္ေလး ေဆး႐ံုေပၚမွာေပါ့။ လူနာရွင္ဆိုပါလား။ ဘယ္ေခ်ာင္မွာ မူးၿပီးေသေနၿပီလည္းမသိဘူးလို႔ ခင္ေလး ေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးလည္ေခ်ာင္းကေန အသံထြက္မလာဘူး။ မူးလိုက္တာ ခင္ေလး မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝေနတာပဲ ခင္ေလး ခင္ေလး မေသခ်င္ေသးဘူး။ ခင္ေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးပဲ ခင္ေလး လူ႔ေလာကထဲကေန ထြက္မသြားခ်င္ဘူး။ ခင္ေလးကို ကယ္ပါ ဆရာမရယ္။ အေမေရ ခင္ေလးကို ကယ္ပါ။ အေမေရ။

"တက္သြားျပန္ၿပီ တက္သြားျပန္ၿပီ ခြဲခန္းဝင္ရေအာင္ လက္မွတ္ထုိးမယ္ လူနာရွင္ လူနာရွင္"

ေအာ္သံေတြ အားလံုးဟာ ခင္ေလးနဲ႔ ေဝးေဝးသြားပါလား။ အေမေရ..............................

******************************************************************

အိမ္ထဲမွာ အေမနဲ႔ ဖြားေလး စကားေျပာေနၾကတာျမင္ကတည္းက ခင္ေလးအေၾကာင္း အေမတုိင္ေနတယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသား။ ခင္ေလးအေၾကာင္းဘာေတြမ်ား အေမတုိင္ေနပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ခင္ေလး အိမ္ထဲဆက္မဝင္ျဖစ္ပဲ တံခါးအကြယ္ကေန ရပ္နားေထာင္ေနမိသည္။

"အေဒၚရယ္ က်ဳပ္ျဖင့္ စိတ္မ်ားညစ္မိပါရဲ႕ ကေလးေတြအေဖကလည္း မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္မူး႐ူးေနတာ ဆိုက္ကားလည္းေသခ်ာမနင္းေတာ့ အံုနာက အခုဆုိက္ကားလည္းျပန္သိမ္းသြာၿပီေလ။ ဆို္က္ကားနင္းတုန္းကမွ သူ႔အရက္ဖိုး သူရွာသလိုမို႔ ကၽြန္မက အရက္ဖိုးရွာမေပးရေတာ့ ခံသာေသးတယ္။ အခုေတာ့ သူ႔အရက္ဖိုးေကာ အိမ္စားရိတ္ေကာ က်ဳပ္ၾကည့္ ဒိုင္ခံရွာေနရတာ ပင္ပန္းတယ္ေတာ္။ ခင္ေလးကလည္း အခုမွ လက္ကူရလာတာမလား။ ဒီၾကားထဲ သားသမီးေတြက က်ဳပ္ေစတနာကို နားမလည္ၾကဘူး။ မိခင္ေလးကလည္း ဟိုေန႔ကၽြန္မ႐ိုက္ကတည္းက အခ်ိဳးကေျပာင္းခ်င္ခ်င္ ဘာကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး အေဒၚရယ္"

အေမက အက်ႌလက္နဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ဖြားေလးကို ရင္ဖြင့္ေနတာျမင္ေတာ့ ခင္ေလးပါ ေရာေယာင္မ်က္ရည္က်မိသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ေလးတုိ႔အေမ တအားပင္ပန္းလွတယ္။ လင္ဆိုးမယား တဖားဖားဆိုတဲ့အတုိင္း အိမ္စီးပြားေရးေကာ လူမႈေရးေကာ ရပ္ေရးရြာေရးေကာ အေမ့ေခါင္းေပၚၾကည့္ဆိုေတာ့ အေမလည္းပင္ပန္းလွပါၿပီ။

"ေအးေပါ့ေအ ကေလးေတြကို ဆံုးမတာလည္း ပါးစပ္နဲ႔တန္သည္ ဆံုးမေပါ့ေအ နင္ပဲငဆ ေျပာဆို ႐ိုက္ႏွက္ေနဦးေတာ့ နာခံခ်င္တဲ့ ကေလးမွ နာခံတာေအ့ အခု ညည္းသားသမီးေတြက လိမ္မာပါတယ္ေအ ညည္းေယာက္်ားအခ်ိဳးမက်လို႔သာ"

ဖြားေလးက ေျပရာေျပေၾကာင္းလည္းေျပာရင္း ခါးၾကားမွာလိမ္က်စ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးလည္း ေျဖေနေလသည္။ ခင္ေလးသိလိုက္ၿပီ။ ဖြားေလးအေမ့ကို သနားၿပီးသူစုထားတာေလးေတြ ေပးခဲ့ဦးမယ္ဆိုတာကို။ ဖြားေလးလည္း ခင္ေလးတို႔မိသားစုအေပၚ က်ရွာေပမယ့္ သူလည္း သူ႔အထြာနဲ႔သူမုိ႔ ထင္သေလာက္ လက္မေရာက္ႏုိင္ရွာ။

"ေနပါေစ အေဒၚရယ္ အားနာလွပါၿပီ အႀကီးကၾကည့္ အငယ္ကိုေပးေနရတာ ရွက္လည္း ရွက္လွပါတယ္။ ေနပါေစ အေဒၚပဲသံုးပါ။"

ဖြားေလး တြန္းတြန္းထိုးထိုးေပးေတာ့ မေျပလည္တဲ့အေမ့ခမ်ာ မျငင္းႏုိင္ရွာဘူး။ ခင္ေလးအေမ့ကို သနားလွတယ္ အေမရယ္။ ခင္ေလး မဆိုးေတာ့ပါဘူး အေမ။ အေမမၾကားေပမယ့္ ခင္ေလး တိတ္တိတ္ေလး ကတိေပးေနမိသည္။

"ေအာ္ အေရးႀကီးတာေျပာဖို႔ က်န္ေသးတယ္ မိခင္ေလးေျခလွမ္းေတြ ပ်က္ေနတယ္ အေဒၚရယ္ ေကာင္ေလးက ဆုိးေတာ့ မဆိုးရွာဘူးလို႔က်ဳပ္ေတာ့ထင္တယ္။ ဟိုဘက္ ရပ္ကြက္ထဲကေလ လက္သမားဆရာရဲ႕ သားေလး။ သူ႔အေဖအလုပ္ထဲပဲ လိုက္လုပ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးေလးငယ္ေသးလားလို႔ေလ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က အိမ္ေထာင္ေရးကံမေကာင္းတာျမင္ထားေတာ့ သူ႔မွာ အိမ္ေထာင္ေရးအစြဲေလးမ်ားရွိေနမလားလို႔ေလ အေဒၚေကာ ဘယ္လိုျမင္လည္း သူ႔အေဖရဲ႕ ဝဋ္ကလည္း ကၽြတ္ခ်င္ရွာတယ္ထင္ပါ့။"

အေမရိပ္မိသြားၿပီပဲ ခင္ေလး သူ႔ကိုခ်စ္တယ္ အေမ သူက ခင္ေလးမုန္းတဲ့ အေဖလို စ႐ိုက္ဆိုးေတြ သူ႔မွာမရွိဘူးဆိုတာ ခင္ေလးသိေနတယ္။ သူက အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္။ ခင္ေလးကိုလည္း ၾကင္နာတယ္။ ကတိလည္းေပးတယ္အေမ ခင္ေလးလိုခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး သူေနပါ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပ့ါ။ ဟုတ္တယ္အေမ အေမေျပာသလိုပဲ ခင္ေလးမူး႐ူးဆဲဆိုေနတဲ့ အသံေတြၾကားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ခင္ေလး ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းခ်င္တယ္ အေမရယ္။ မရွိအတူ ရွိအတူေနခ်င္တယ္ ေက်ာပူတာ ခံႏိုင္ေသးတယ္ အေမ နားပူတာ မခံႏုိင္လုိ႔ပါ သမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါ အေမလို႔ ခင္ေလး ရင္ထဲကေန တိတ္တိတ္ေလး အေမ့ကို ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရင္း အိမ္ထဲမဝင္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အေမ့ကိုယ္စား အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ဖို႔ ခင္ေလး ေရကန္ကို တိတ္တိတ္ေလးပဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနရင္းလည္း ခင္ေလး ဆက္ေတြးေနမိသည္။ ခင္ေလးသူနဲ႔ေနရင္ အရမ္းကိုေပ်ာ္ရႊင္မိမွာပဲ အေမရယ္ ခင္ေလးသိေနတယ္ အေမ။ သူက အေဖ့လို အရက္လည္းမေသာက္ဘူး ခင္ေလးအေပၚလည္း အလုိလိုက္တယ္ ခင္ေလး ကံေကာင္းမွာပါ အေမ။

***********************************************************

"ခင္ေလး ဘယ္ကေနျပန္တာလည္း ငါ့တူမ ညည္းနဲ႔ ထမီေတြလည္း ေရေတြဆိုလို႔ပါလား ညည္းဂ႐ုစိုက္ဦးေနာ္ ေျခေထာက္ေတြေကာ မ်က္ႏွာေတြေကာ ေဖာလို႔ ေယာင္လုိ႔ပါလား။ ကိုယ္ဝန္က ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီမုိ႔ေသြးက်ေနတာလည္းေအ။ ညည္းေယာက္်ားေကာ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလား။ ညည္းအေမ မညိဳနဲ႔ေတြ႕ရင္ ငါေျပာလုိက္ပါဦးမယ္"

ခင္ေလး အဝတ္ေလွ်ာ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာ အေမတို႔အိမ္နားက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ ရပ္စကားေျပာေတာ့ ခင္ေလးရဲ႕ ေဖာေန ေယာင္ေနတာေတြကို သတိထားမိသြားပါပေကာလား။ အေမသိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အေမ့ကိုလည္း ခင္ေလး ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခင္ေလးဘဝနဲ႔ ခင္ေလး ရွိပါေစေလ။

"ေနေကာင္းပါတယ္ ေဒၚေဒၚရဲ႕ အေမ့ေတာ့သြားမေျပာပါနဲ႔။ ဒီေယာင္တာေလးကေတာ့ အခန္႔မသင့္ရင္ေယာင္တက္တယ္မလား အေဒၚရယ္။ ကၽြန္မ ေရစိုေနလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ အေမ့ေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔အေဒၚရယ္ေနာ္။"

"ေအးပါ ေအးပါ ညည္းမေပါ့နဲ႔ေနာ္ သိလား ငါ့တူမ"

ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျဖရင္း ခင္ေလးေရစိုတမီတုတ္တုတ္နဲ႔ အိမ္ဘက္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ အေမာစို႔စရာျမင္ကြင္းကေစာင့္ႀကိဳေနေတာ့ ခင္ေလး ရင္ထဲ စို႔သြားရင္း ေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ပါးစပ္က အလုိလို ေျပာလိုက္မိျပန္သည္။

"ရွင္ အရက္မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့လားဟင္ အခုဆို ခင္ေလးမွာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္လည္း ရွိေနၿပီေလ အရင္တုန္းကေတာ့ ရွင္ပဲ ခင္ေလးဘဝကို ခင္ေလးျဖစ္ေစခ်င္သလို ခင္ေလးေမွ်ာ္လင့္သလို တည္ေဆာက္ခြင့္ေပးမယ္ဆို"

ခင္ေလးတစ္ေယာက္ လင္ေတာ္ေမာင္ ငမူးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ကတိေလးမ်ား ရမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေမးေပမယ့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကေတာ့ အရက္ေတာင္ အေသာက္မပ်က္ရွာဘူး။

"နားညည္းလုိက္တာ မိခင္ေလးရာ နင့္မလည္း ငါအရက္ေသာက္တာ အျပစ္ႀကီးကိုျဖစ္လို႔ နင္အမူးသမား မျမင္ဖူးတဲ့ ဘဝက လာလို႔လား ဟုတ္လား နင့္အေဖတစ္ေယာက္လံုးေတာင္ေသာက္ေနေသးတာ နင္လည္းေမြးကတည္းက အရက္န႔ံနဲ႔ေနလာတာမ်ား အခုမွ ငါေသာက္တာ အထူးအဆန္းကိုျဖစ္လုိ႔ေအးေအးေဆးေဆးေနပါရေစဟာ သြားစမ္းပါ အခ်ိန္တန္ နင့္ကို ပိုက္ဆံအပ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့ ခင္ေလးရာေဝးေဝးသြားေနစမ္းပါ ကုိယ္ဝန္မေဆာင္ဖူးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ဆုိတာ ရွိကို မရွိတာ နင့္က်မွ ကိုယ္ဝန္ရွိတာေလးနဲ႔ ငါ့ကုိ အရက္မေသာက္ရဘူးေလ ဘာေလး လာခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္ အရက္ေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္ ေအးေအးမေသာက္ရဘူး ပူပူဆူဆူနဲ႔ စိတ္ပ်က္တယ္"

ခင္ေလးကိုလည္း ေျပာရင္း ေသာက္ေနရာကေန ေငါက္ကနဲထၿပီး ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အရက္ဆိုင္ဘက္ ဦးတည္ဆင္းသြားတဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္ကို မ်က္စိတဆံုးလိုက္ၾကည့္ရင္း ခင္ေလးခ်ံဳးပြဲခ်ငိုလိုက္မိသည္။ ခင္ေလး အပ်ိဳဘဝကေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဘဝေလး မိသားစုဘဝေလး ဘယ္ေတာ့ရမွာလည္း။ ေမွ်ာ္ရင္လင့္တက္တယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ခင္ေလးသိလုိက္ပါၿပီ။ ခင္ေလးဘဝ အခုမွေတာ့ အဖက္ဆည္ေတာင္ အရည္မက်န္ေတာ့တဲ့ဘဝမို႔ ခင္ေလး အေမ့ကိုအခုေတာ့ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သြားပါၿပီ အေမရယ္လို႔ ခင္ေလးအေမ့ကိုတတၿပီး ငိုလိုက္မိသည္။

********************************************************************

ခင္ေလး အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလား။ အိပ္မက္ဆိုလည္း ခင္ေလး အဲလို အိပ္မက္ေတြ မမက္ခ်င္ဘူး။ ခင္ေလး မက္ခ်င္တာ အဲလိုအိပ္မက္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ခင္ေလး အတင္း႐ုန္းၿပီး ထထိုင္ေပမယ့္ ထလို႔မရဘူး။ ခင္ေလး ခင္ေလး ဘာလို႔ အိပ္မက္ဆိုးေတြက မလြန္ေျမာက္ေသးတာလည္း။

"လူနာရွင္ မပါလာဘူး ဟုတ္လား ဒါဆုိရွင္တုိ႔ကေကာ"

တာဝန္က် ဆရာဝန္မက ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးေတာ့ လူနာနဲ႔ေတာက္ေလွ်ာက္ပါလာတဲ့ အေဒၚႀကီးခမ်ာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေျဖရရွာသည္။

"ကၽြန္မတို႔က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး အေဒၚရယ္ေျပာလို႔ ခဏတျဖဳတ္စကားသြားေျပာေနတုန္း မေျပာမဆို တက္သြားလို႔ နီးစပ္ရာ အကူအညီေတာင္းၿပီးေဆး႐ံုတင္ခဲ့တာပဲ ဆရာမရယ္။ေကာင္မေလးက သနားစရာပါ သူ႔ေယာက္်ားကလည္း ဆိုးလိုက္တာ တာေတကိုလန္ေနတာပဲ အခုလည္း ဘယ္အရက္ဆုိင္မွာ မူးေနၿပီလည္းမသိလို႔ ရွာၿပီးေျပာခိုင္းခဲ့တယ္ဆရာမရယ္။ သူ႔အေမအိမ္လည္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဆရာမတုိ႔ပဲ အားကိုးစရာရွိပါတယ္ ဆရာမရယ္။ ကယ္ပါ ဆရာမရယ္။ သနားစရာေကာင္မေလးပါ။"

"ဒုကၡပဲ။ လူနာရွင္က မပါလာဘူး။ အေရးေပၚခြဲခန္းဝင္ရမယ္။ အခုအေနအထားေတာင္ ကေလးက ရခ်င္မွ ရေတာ့မယ္။ လူနာက အားကလည္းမရွိဘူး။ ေသြးေပါင္ေတြလည္း တအားတက္ေနတယ္ ခက္ေတာ့တာပဲ ရွင္တုိ႔ကလည္း ကိုယ္ဝန္သည္ကို ဂ႐ုမစို္က္ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာေနရင္ လူႀကီးအသက္ပါ အႏၲရာယ္မ်ားႏုိင္တယ္။ ရွင္တုိ႔က ကိုယ္ဝန္ဆိပ္တက္တာ ေပါ့ေပါ့မ်ားထင္ေနၾကလားမသိဘူး။ "

ဆရာဝန္မရဲ႕ ညည္းတြားသံ အဆံုးသတ္မွာေတာ့

"ခင္ေလး ခင္ေလး အေမ့သမီးေလး ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း သမီးသမီး"

ေဒၚညိဳတစ္ေယာက္ ကမန္းကတန္း သမီးေလးရွိရာဆီ ငိုရင္း ေျပးဝင္လာမိသည္။ မနက္ကတည္းက ရင္ထဲေလးေနတယ္လို႔ ထင္မိသား။ ရင္ထဲေလးေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သမီးလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္မိဘူး။ ကေလးေတြ အေဖပဲ စိုးရိမ္လိုက္မိတာ။ အခုေတာ့ သမီးႀကီးျဖစ္ေနပါေပါ့လား သမီးရယ္။ အေမ့ကိုေျပာေတာ့ အျမဲတမ္းေနေကာင္းတယ္ဆို သမီးဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ဆို။ အခုေတာ့ အေမဘာလို႔ အေဖ့ကို မကြာတာလည္းဆိုတာ သိပါၿပီဆုိၿပီး ဝန္ခံခဲ့တဲ့သမီးေလး။ အခုေတာ့ ၾကည့္ပါဦး ျပာႏွမ္းေနပါေရာ့လား။ သမီးေလး အသက္မွ ရွင္ပါ့မလား။ အားကိုးတႀကီး တာဝန္က်ဆရာဝန္မကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

"ရွင္က လူနာနဲ႔ဘာေတာ္လည္း"

"ကၽြန္မ သူ႔အေမပါ ကၽြန္မသမီးအေနအထားေလး သိခ်င္လို႔ပါ သူေတာ္ေကာင္းသမီးေလးပါ ဆရာမရယ္ ကယ္ပါ ကေလးမရခ်င္ေနပါေစေတာ့ ကၽြန္မသမီးေလးပဲ ရေအာင္ကယ္ေပးပါေနာ္ ဆရာမရယ္ေနာ္"

ေဒၚညိဳ စိတ္ထိန္းေလ စိတ္ထိန္းလို႔ေဘးကေနဝုိင္းေျပာေနတဲ့ လူေတြအသံေတြကိုလည္း နားထဲကေနလွ်ံထြက္သြားခဲ့တယ္။ သမီးေလး အေမ့သမီးေလး ဒုကၡမ်ားခဲ့ရွာတဲ့ သမီးေလး အခုေတာ့ သတိေတာင္ ရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႔ အေမ့ကိုေတာင္ေနေကာင္းလား မေမးႏုိင္ေတာ့ရွာဘူး။ ေဒၚညိဳတစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သတိေမ့ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ တက္တက္သြားတဲ့ သမီးအျဖစ္ကုိ မၾကည့္ရက္ႏုိင္စြာ ဆရာမကို ေျပာလိုက္မိသည္။

"ကၽြန္မ လက္မွတ္ထုိးေပးပါ့မယ္ ကၽြန္မသူ႔အေမပါ။ ကၽြန္မ အားလံုးတာဝန္ယူပါတယ္။ သမီးအသက္ရွင္ေအာင္သာ ကယ္ပါ ဆရာမရယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ ဒါဆိုလည္း ေဒၚေဒၚ ဒီမွာ လက္မွတ္ေလး ထိုးေပးပါေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့"

ေဒၚညိဳတစ္ေယာက္ တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဝဝါးစြာ လက္မွတ္ထိုးေနတုန္း

"ခင္ေလး ခင္ေလး သတိထားေလ ေဒၚညိဳ ရွင့္သမီးၾကည့္ပါဦး ဆရာမ ဆရာမလုပ္ပါဦး"

စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံအဆံုး ေဒၚညိဳ ဆက္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လုိက္တာဟာ သမီးအသက္ထြက္တာကို လွည့္ၾကည့္လုိက္သလိုျဖစ္သြားသည္။ ခင္ေလးေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ တက္သြားၿပီးေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္ပါတယ္ အားကိုးပါတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ေယာက္်ား ငမူးေကာ သူသိပ္စိတ္ပ်က္လွပါတယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔အေဖ ငမူးေကာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔အငယ္ေမာင္ႏွစ္မေတြေကာ သူသိပ္သနားၿပီး စာနာပါတယ္ေျပာတဲ့ အေမ့ကိုေကာ ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ သူမသြားခ်င္တဲ့ တမလြန္ခရီးကို စတင္ထြက္သြားပါေတာ့သည္။

သမီးရယ္ ညည္းကံဆိုးလိုက္တာ။ ညည္းႏွယ္ေအ အေမေျဖမဆည္ဘူး သမီးရယ္။ ညည္းပဲ ညည္းအေဖ ငမူးကို စိတ္ပ်က္လို႔ ညည္းအေဖလို လူမ်ိဳးကို မယူဘူးဆို။ ဒီေကာင္ေလးက သမီးကိုခ်စ္ပါတယ္ အေမရယ္ဆုိ အရက္လည္းမေသာက္တက္ပါဘူးဆို အခုေတာ့ ညည္းႏွယ္ေအ အိမ္ေထာင္ေရးကံဆိုးလိုက္တာ။ အခုေတာ့ ညည္းလည္း ငါ့အိမ္ေထာင္ေရးကံနဲ႔ ဘာထူးလို႔လည္းသမီးရယ္။ ညည္းလည္း လင္ဆုိးမယားတဖားဖားဘဝနဲ႔ပဲ ညည္းေမွ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အိမ္ေထာင္ေရးက လင့္ခဲ့ရၿပီမဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ဘဝက်ရင္ ညည္းသိပ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေပ်ာ္ရႊယ္ဖြယ္ေသာ အိမ္ေထာင္စုေလးမွာ သြားၿပီးဝင္စားပါေစ။ တင္ရွိသမွ် ဝဋ္ေၾကြးေတြလည္း ဒီဘဝ ဒီမွ်နဲ႔ အေက်ဆပ္ၿပီးသား ျဖစ္ပါေစလို႔ အေမဆုေတာင္းတယ္ သမီးရယ္။ အေမ့အေပၚသိတက္တဲ့ သမီးေလးေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစလို႔လည္း အေမအျမဲတမ္း ဆုေတာင္းေနမွာပါ သမီးရယ္...............သြားပါေတာ့။ေနာက္ဆံမငင္ဘဲ သြားပါေတာ့.......................။           ။

ေခးေဟသာ