ၾကယ္စင္ေကာက္ေၾကာင္း

(အစ)

ျငိမ္သက္အိေျႏၵရေသာ နက္ျပာေရာင္ေနာက္ခံတြင္ တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ပြင့္ကေလး မ်ားကို ႏွစ္သက္သေဘာက်စြာၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္မ သိေသာ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ပါသည္ လဲ။ တစ္ပြင့္..ႏွစ္ပြင့္..သံုး ေလး ပြင့္….။ အနည္းငယ္မွ်သာ။ သို႔ေသာ္ ထိုၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ လက္ႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ထိသပ္မိသည္။ အီလက္ထေရာနစ္ေ၀့မွ စာလံုးေလးမ်ား စာရြက္ျဖဴလြလြထက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီ။ လြယ္ကူ ေသာ၊ ေခ်ာေမြ႔ေသာ၊ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ၊ တံတားခင္းေသာ လမ္းကားမဟုတ္။ သို႔ေသာ္..သူတို႔ ေရာက္ရွိ လာၾက ျပီ။ စာအုပ္ကေလးကေသေသသပ္သပ္၊ ၾကယ္ပြင့္ကိုယ္စီ၏ အရိပ္အေငြ႔တစ္မ်က္ႏွာစီ။ ၎တို႔အနီးသို႔ တေျဖး ေျဖးစီ……………..။

(ၾကယ္စင္တစ္)

စာေရးသူ = ႏွင္းပြင့္

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = အျမဲစိမ္းေတာ၊ လမိုက္ည

အျမဲစိမ္းေတာကို အရင္ဖတ္ျဖစ္သည္။ သူ႔၀တၱဳအဖြင့္တြင္ ရည္ညႊန္းထားသည့္ “သည္းခံဖို႔ၾကိဳးစားရင္း၊ ရုန္းကန္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း၊ တင္းခံဖို႔ၾကိဳးစားရင္း၊ မျပင္းထန္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း တျဖည္းျဖည္း အထီးက်န္ဆန္လာတယ္။ ကၽြန္မ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ မံႈ၀ါးေလျပီလား” စာသားကို စိတ္၀င္တစားနွင့္ အျမဲစိမ္းေတာ ကို ဆက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူဆိုလိုရင္းကို ကၽြန္မ အရိပ္အေငြ႔ေတာ့ ဖမ္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ စကားေျပႏွင့္ စကားေျပာေရာေႏွာသည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို အပိုဒ္တိုင္းတြင္ေတြ႔ေနရသည္။ သူဆိုလိုသည့္ အျမဲစိမ္းေတာ သည္ အခ်စ္၊ ဘ၀၊ က်င္လည္ရာ၀န္းက်င္မ်ားကိုျခံဳငံုျပလိုရင္း၊ ပူေလာင္မႈေတြၾကားမွ အမိုက္ေမွာင္လိုအင္ဆႏၵ၊ အတၱမ်ားကင္းေ၀းေသာ အဇၥ်တၱဘ၀ပံုရိပ္ကို ရည္ညႊန္းဟန္တူပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာသည္ ဟန္ ခ်က္မညီမပါ။ အခ်စ္အေၾကာင္းသယ္လာေသာ စာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ၀တၱဳျပီးလုျပီးခါနီးမွ ဘ၀၊ လူေနမႈ ပံုရိပ္ကို ခ်ိဳးေကြ႔သြားေသာအခါ အနည္းငယ္မညီမညာမႈကို ခံစားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခံစားမႈတစ္ခုေတာ့ ခပ္ေႏြးေႏြးရရွိ ေစလိုက္သည့္ ရသတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

လမိုက္ည ကို ဖတ္မိေသာအခါ ကၽြန္မ စိတ္တို႔ၾကမ္းရွရွ..။ မိန္းမငယ္၏ ခံစားမႈ၊ နာက်င္မႈေတြကိုျမင္ေတြ႔ကာ မခ်င့္မရဲ။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြမ်ိဳးလဲ ရွိေသးသားဟုမွတ္ခ်က္ခ်မိေသးသည္။ ေရးသားဟန္မွာ သြက္၍ ဆို လိုသည့္အေၾကာင္းအရာကို ခပ္စိပ္စိပ္တစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာသြားႏိုင္သည္။ ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ေသာ အေမး စကားမ်ားျပားေနျခင္းကေတာ့ ၀တၱဳ၏အရသာကို အနည္းငယ္ထိခိုက္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ေျပျပစ္ေသာ စကားေျပမ်ားျဖစ္လွ်င္ သိပ္လွပသည့္၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ စိတ္ခံစားမႈ အတက္အက်ကို သရုပ္ေဖာ္သြားသည္က ႏွစ္သက္စဖြယ္။ ဇာတ္အဆံုးသတ္ စာေၾကာင္းေလးက ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လံုး၏ အရွိန္ကို အျမင့္ဆံုးထိ ညႊန္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။

‘ကိုကို မလာေသာ ညက အထီးက်န္လြန္းလွသည္။ လ ကလည္းမသာ။ ညဥ့္ကလည္းနက္လုျပီ။ လျပည့္ညက်လွ်င္ေတာ့ အေျဖရွာေတြ႔ေကာင္းပါရဲ႕’

လျပည့္ညမ်ားကို ရွာေတြ႔ႏိုင္ပါေစဟု တိတ္တဆိတ္ဆုေတာင္းမိသည္ အထိ ၀တၱဳေလးက ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္။

(ၾကယ္စင္ႏွစ္)

စာေရးသူ = ခ်စ္ၾကည္ေအး

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = မၾကင္ေစာ အုန္းစတိုင္၊ အပူစာ

ေရးသားဟန္ခပ္သြက္သြက္ကို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ ပထမ ဖတ္ျဖစ္သည္မွာ မၾကင္ေစာ အုန္းစတိုင္။ေျပျပစ္ေသာ အေရးအသား၊ အေတြးခပ္သြက္သြက္တို႔က ဆြဲေဆာင္သြားသည္။ မၾကင္ေစာက အႏြဲ႔အေၾကာင္း ကို အေျပာနဲ႔ဇာတ္ကိုသယ္သြားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အႏြဲ႔ရုပ္လံုးသာမက မၾကင္ေစာရုပ္လံုးကို ပါျမင္ေယာင္လာ ေအာင္ ေရးသားသြားသည္မွာ ႏွစ္သက္စဖြယ္။ သူ အႏြဲ႔ကိုျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ အျပစ္စကားဆိုေနေပမယ့္ အႏြဲ႔ေပၚမွာပင္ ခ်စ္ခင္ေနတာ သူ႔ကိုယ္သူပင္ မၾကင္ေစာသတိထားမိဟန္မတူ။ ထို႔ျပင္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မျမင္။ျပံဳးစရာ။ အိုမင္းမစြမ္းသူေတြ၏ ခံစားခ်က္၊ လစ္ဟာမႈကို ခံစားရရွိလိုက္သည္။ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပင္။

အပူစာ ကို ဖတ္ျဖစ္ေသာအခါ လူသားတို႔၏ အေတာမသတ္ႏိုင္ေသာ ေလာဘ၊ အတၱ၊ မာန္မာနတို႔ကို ျမင္လာသည္။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြတိုးလာတိုင္း ဒီပိုင္ဆိုင္မႈေတြအေပၚ မက္ေမာသထက္မက္ေမာေသာ တပ္မက္မႈ မ်ား၊ ရသထက္ရလိုေသာ လူ႔လိုအင္ဆႏၵမ်ား၊ ခံယူခ်က္ျခင္းမတူေသာ ဘ၀ေနထိုင္မႈမွျပယ္လြင့္ရေသာခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ..။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ကိုယ္က်င့္သိကၡာနွင့္လဲလွယ္ရမွေတာ့ ဆရာမ ဆိုခဲ့သလို တကယ့္ အပူစာပင္။

ေရးသားဟန္သြက္လက္ကာ ရိုးရွင္းေသာစကားေျပအေရးအဖြဲ႔တို႔ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည့္ ၀တၱဳနွစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။

(ၾကယ္စင္သံုး)

စာေရးသူ = အိန္ဂ်ယ္လိႈင္

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = စုန္၍စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္စင္း၊ ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးသည္

စုန္၍စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္စင္း သည္ေခါင္းစဥ္နွင့္ထိမိကာ တသိမ့္သိမ့္ခံစားေစရသည့္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေအာင္၏ အေတြးပံုရိပ္မွ ထြန္းေအာင္၏မိသားစု လူေနမႈဘ၀၊ ထြန္းေအာင္ႏွင့္ ဖခင္ၾကားထဲမွ ကူးလူးဆက္ႏြယ္မႈ ေမတၱာတရားတို႔ကို သရုပ္ေဖာ္ပံုမွာ ပိရိေသသပ္ပါသည္။ စာအေရးအသားေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ သလို ဖခင္၏ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တစိမ့္စိမ့္သရုပ္ေဖာ္ျပသသြားျပီးမွ မိမိတျပန္ မိဘေနရာေရာက္သြားသည့္အခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ခံစားမႈကို ညင္ညင္သာသာေလးေရးသြားသည္မွာ လွပပါသည္။

‘သား ဆိုေသာ အသိေလးနဲ႔ ထြန္းေအာင္ရင္ထဲ တသိမ့္သိမ့္တိုး၀င္လာေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား တို႔ျဖင့္ မိုးစက္တို႔ေၾကာင့္ ေအးစက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေႏြးေထြးသြားေစခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္..’

ထိုအဆံုးသတ္ကေလးက တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ေမတၱာကိုျမင္ေယာင္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးသည္ ကို ၀တၱဳဆိုတာထက္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ဟုရည္ညႊန္းခ်င္သည္။ ညင္သာညက္ေညာ ေသာ အေရးအသားက လွပသည့္အက္ေဆးတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဟိုတစ္စသည္တစ္စ အေတြးမ်ား မွ အျဖစ္အပ်က္၊ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ခပ္ပါးပါးေရးသားသြားသည္မွာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ခပ္စင္းစင္းလြမ္းေမာျခင္းက ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႔ေသာ အေရးအသားေၾကာင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသြားေစသည္။ အေတြးစ ေတြပါေသာ စာသားအမ်ားစုကို ကၽြန္မ သေဘာက်လွသည္။

‘ထို႔ထက္ပို၍လည္း ကၽြန္မ သူ႔ထံမွ အလိုမရွိေတာ့ပါ။ ယခုအခ်ိန္ ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ရရွိေနေသာ သူနွင့္ ပတ္သတ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔သည္ ခ်ိဳသည္၊ ခါးသည္ မျမည္ေသာ သီးသန္႔အျဖဴထည္အျဖစ္သာ တည္ရွိေနသည္ပင္’

‘ကၽြန္မႏွင့္သူ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ျခင္းကို ဆံုမွတ္တစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္မည္ဆိုပါလွ်င္ ထိုဆံုမွတ္သည္ အေျဖမရွိေသာ မသိကိန္းတစ္ခုအျဖစ္ျဖင့္သာ တည္ရွိေနႏိုင္သည္’

‘ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟူသမွ်သည္ ကၽြန္မအေပၚတြင္သာ မူတည္သည္ပဲ ျဖစ္ရမည္ပင္။ တစ္ခန္းရပ္သြားျပီးမွ ဆက္ရန္မရွိေသာ အေၾကာင္းကို တရား၀င္ေခါင္းစည္းတပ္ေၾကျငာဖို႔ဆိုတာ မလိုအပ္ ေတာ့သည္ပဲေလ’

(ၾကယ္စင္ေလး)

စာေရးသူ = အိမ့္ခ်မ္းေျမ့

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = နာေနေသာလူမ်ား၊ ေသြ႔လြင္ျပင္

နာေနေသာလူမ်ား ကိုဖတ္ရသည့္အတြက္ ပထမေက်းဇူးတင္ရသည္မွာ နယ္ပယ္သစ္၊ အရသာသစ္ကို ရရွိခံစားမိေစ၍ျဖစ္သည္။ ရသ၀တၱဳဟူသည္ ေခါက္ရိုးက်ိဳးဇာတ္လမ္းမ်ားေရးဖြဲ႔ေနရမွ မဟုတ္ပါ။ ဆရာမေရးျပ သြားေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကို အေျချပဳကာ သူေတြ႔ရွိရေသာ သူမ်ားနွင့္ပတ္သတ္၍ အေတြးစ၊ အျမင္၊ အျဖစ္အပ်က္ခပ္ပါးပါးတို႔ကို ရိုးရိုးျငိမ္ျငိမ္ေလးေရးသားသြားသည္။ နာ ေနေသာသူခ်င္းတူေပမယ့္ နာပံုနာရျခင္း၊ ခံစားေနထိ္ုင္ရျခင္းေတြ မတူၾကေပ။ ေနရာေဒသမ်ားကိုျမင္ေယာင္ လာေအာင္ တစ္ခ်က္ခ်င္းသရုပ္ေဖာ္ေရးသားသြားသည္မွာလည္း နွစ္သက္စရာေကာင္းလွသည္။ သူေရးျပမွ လူအိုရံု ဟူသည္ကို ဂဃနဏနားလည္မိသည္။ လူအိုရံုဟူသည္ စြန္႔ပစ္ခံထားရသည့္ေနရာတစ္ခုမွ မဟုတ္ေပပဲ။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာေကာ အဘယ္သို႔ရွိေနၾကသည္လဲ။ စိတ္၀င္စားဖြယ္အေၾကာင္းအရာ နွင့္ေျပျပစ္ရွင္းလင္းေသာအေရးအသားေတြက အရသာသစ္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ေသြ႔လြင္ျပင္ သည္ႏူးညံ့လွပေသာ အခ်စ္၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ပင္။ လြင္ျပင္ငယ္နွင့္ အကၡရာတို႔၏ သိမ္ေမြ႔ တိတ္ဆိတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ႏုနယ္လွေသာ လြင္ျပင္ငယ္၏ ႏွလံုးသားအေရာင္လြန္႔လြန္႔မ်ား၊ ဆံုမွတ္မရွိေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းကိုအဆံုးသတ္မွျမွဳပ္ကြက္ေလးေဖာ္ကာ ဖတ္ရႈသူနင့္ေမာသြားေအာင္ေရး သားသြားခဲ့ပါသည္။ တဂိုး၏ ကဗ်ာကို အဖြင့္အပိတ္တြင္ေနရာက်နစြာထည့္ႏိုင္ျခင္းက ၀တၱဳကို ပိုမိုလွပၾကြေစ ခဲ့သည္။

(ၾကယ္စင္ငါး)

စာေရးသူ = ကိုေဇာ္

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = မာရ္နတ္ရဲ႔ရုပ္သြင္ျပင္၊ မိုးခါးေသာက္သူမ်ား

မာရ္နတ္ရဲ႔ရုပ္သြင္ျပင္သည္ အေတြးသြက္သြက္၊ အေရးသြက္သြက္ႏွင့္ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေအာင္ ဆြဲ ေဆာင္သြားပါသည္။ အန္ကယ္ညြန္႔တစ္ေယာက္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ နိစၥဓူ၀ပတ္လည္ရိုက္ေနပံုက ျပံဳးခ်င္စဖြယ္။ ေခြးက ၾကြက္နံ႔ရ ေျမတြင္းတူး၊ ဒါကို သူက ေျမျပန္ဖို႔ႏွင့္ မနက္တိုင္းၾကြက္ၽနွင့္ေခြးေတြကို ေမတၱာပို႔၊ ေမာင္းမဲေန သည္ကို ခပ္ျမဴးျမဴးအေရးအသားႏွင့္ သယ္သြားပါသည္။ ကြန္ကရစ္ေလာင္းဖို႔ရာ ေအာက္ခံေျမ မမာ၍ အခက္ အခဲေတြ႔ေနသည္မွ စာဖတ္သူပင္ ေတြးမိမည္မထင္ေသာ အခ်ိဳးကို ရုတ္တရက္ သူ ေကြ႔ခ်ျပသြားခဲ့သည္။

‘ဘယ္အရာ၊ ဘယ္ပစၥည္း၊ ဘယ္ဥစၥာ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါ၊ ဘယ္လူ၊ ဘယ္တိရိစာၦန္၊ ဘယ္သတၱ၀ါမွ လံုး၀မေကာင္းဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒီလို မေကာင္းဘူးဆိုတာကိုေတာင္မွ ကိုယ္က ျမင္တတ္ရင္ ကိုယ့္ အတြက္ ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ’

သူေကြ႔သြားေသာ အခ်ိဳးက လွပလြန္း၍ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ ကိုယ္တိုင္သာ ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

မိုးခါးေသာက္သူမ်ား သည္ မူလပင္ကို၏ ျဖဴစင္မႈသည္ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရပ္ရပ္တို႔ေၾကာင့္ တစစအေရာင္ေႏွာလာရသည့္ အေၾကာင္းတင္ျပလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသား၏ ကူညီေဖးမလိုျခင္း စာနာမႈ တရားသည္ လူသားေၾကာင့္ပင္ ပ်က္ျပယ္ရသည္ကေတာ့ တရားက်စရာေကာင္းလွသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ထိုင္ခံုရလူတန္းစားက မတ္တပ္ရပ္ရသည့္ အားႏြဲ႔သူ၊ အသက္ၾကီးရင့္သူေတြကို ဦးစားေပးၾကသည့္အလွကို အမ်ားစုကေရးဖြဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ ထိုင္ခံုေပၚ ျမဲျမဲထိုင္သြားရသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးျပသြား သည္။

‘လူေတြသည္ သာမာန္အားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ခက္ခဲစြာျဖတ္သန္းခဲ့အျပီးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႔လူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၾကပါသည္’

အဆံုးသတ္သြားေသာ စာပိုဒ္ကေလးက စာဖတ္သူကို ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ရစ္ေစခဲ့ပါသည္။

(ၾကယ္စင္ေျခာက္)

စာေရးသူ= နန္းအသခၤယာ

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = Let it be…..Honey၊ ၂၁ ရာစုအႏၶ၀န္

Let it be……….Honey ကို ၀တၱဳတိုမမည္၊ အက္ေဆးမမည္ေသာ ရသစာစုတစ္ခုအျဖစ္သာ ဖတ္ရႈခဲ့ပါသည္။

၂၁ ရာစုအႏၶ၀န္ သည္ ျပကြက္တစ္ကြက္စီႏွင့္ မိသားစုတစ္ခုအတြင္းမွ ျခစားေနမႈကို သရုပ္ေဖာ္သြား ပါသည္။ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ အက်င့္စာရိတၱရိုယြင္းမႈႏွင့္အတူ ေခတ္ကို သေရာ္ကာ ေရးသားသြား သည္။ ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းတိုးတက္လာမႈႏွင့္အတူ လူ႔ေဘာင္သည္ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ား ဒြန္တြဲေနေပရာ ဆိုးက်ိဳး၏အေမြကို သိသာျမင္သာေအာင္ ထိမိစြာေဖာ္ျပသြားပါသည္။

(ၾကယ္စင္ခုႏွစ္)

စာေရးသူ = သတိုး

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = ေဆးမင္ေၾကာင္၊ စီးတဲ့ေရ

ေဆးမင္ေၾကာင္ သည္ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ ေရးထိုးခဲ့ေသာသူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေရးသားထားသည္။ ဟုိးယခင္ေခတ္မ်ားက ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ား အေၾကာင္းပါ တစြန္းတစ ေရး သားထားရာ စိတ္၀င္စားဖြယ္။ ယခုေခတ္ တက္တူးမ်ားကိုပင္ စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိလွသည့္ ကၽြန္မအဖို႔ ဇာတ္ ေကာင္ေရးထိုးေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ေလးမ်ားကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဇာတ္ေကာင္ေနာက္ ေမ်ာပါသြားခဲ့ရ သည္ကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ သူ ေရးထိုးေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ကေလးမ်ားသည္ အတိတ္ပံုရိပ္ ကိုယ္စီႏွင့္ ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေဆးမင္ေၾကာင္ေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးခ်င္စိတ္ျဖစ္ တည္လာ ေအာင္ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရပ္ရပ္တို႔က ဖန္တီးလာသည္ျဖစ္ရာ ဟိုယခင္က ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ရာမ်ားကို သူႏွင့္အတူ ကၽြန္မပါ ႏွေမ်ာတသစိတ္ႏွင့္ လြမ္းတသသ။ ထိုအေျခအေန၊ အေၾကာင္းတရားတို႔တြင္ ကိုယ္တိုင္ပါ အတၱအခ်ိဳ႔ႏွင့္ပါ၀င္ကူညီအားျဖည့္မိခဲ့သည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ အဘိုးအိုသိပါေလစ..။

စီးတဲ့ေရ သည္ တစစေျပာင္းလဲျဖစ္တည္လာေသာ ေခတ္ကာလသေဘာတရားကို သိမ္ေမြ႔ညင္သာစြာ တရိပ္ရိပ္ေရးျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေခတ္စနစ္သည္ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာျခင္း မည္သလို အယူအဆ၊ အျမင္ ေတြကလည္း တစ္ေခတ္ႏွင့္တစ္ေခတ္ မတူညီစြာျခားနားတည္ရွိေနၾကသည္။ ေရွးရိုးစြဲ အစဥ္အလာေတြ တြင္ မြန္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္မႈမ်ားရွိေနႏွင့္ျခင္းျဖစ္သလို ၂၁ ရာစု၏ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမ်ားတြင္လည္း လိုက္မမီေသာျမန္ဆန္မႈမ်ားလည္း ရွိေနၾကသည္။ ဒါက လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ခံစားမႈႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ရႈေထာင့္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ ပါသည္။ ေခတ္သံုးေခတ္ကို ယွဥ္တြဲလွ်က္ေရးသားေဖာ္ျပသြားပံုမွာ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွသည္။

(ၾကယ္စင္ရွစ္)

စာေရးသူ = ကိုကိုးအိမ္ (မႏၱေလး)

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = ရြက္ေၾကြတို႔ရဲ႔ဒိုင္ယာရီ၊ စိမ့္စမ္းေရ

ရြက္ေၾကြတို႔ရဲ႔ဒိုင္ယာရီ သည္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔၀တၱဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ အေရးအသား ညက္ေညာကာ ဇာတ္ကို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ဆြဲေဆာင္သြားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ Third Person အေနႏွင့္ ၀တၱဳအဖြင့္မွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ First Person ႏွင့္ Third Person တလွည့္စီေရာေထြးေနသည္က ၀တၱဳကို အနည္းငယ္ထိခိုက္ေစပါသည္။ ဇာတ္ အဆံုးသတ္ နိဂံုးပိုင္းသည္ Blogger တစ္ဦးေရးသားေသာ ၀တၱဳအဆံုးသတ္ႏွင့္ အနည္းငယ္မဆိုစေလာက္ ဆင္တူေနသည္ကို သတိျပဳမိေစခ်င္ပါသည္။ ဇာတ္အိမ္အေနႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ရုပ္ရွင္ဆန္ေသာ အျပျဖစ္ေန ေသာ္လည္း ညင္သာေသာအေရးအသားက ဖတ္ေပ်ာ္ေသာ သိဂါၤရရသတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ျဖစ္တည္ေစခဲ့ပါသည္။

စိမ့္စမ္းေရ သည္ အေရးအသား၊ အဖြင့္အပိတ္ ေသသပ္လွပသည့္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ မိခင္တစ္ ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းအင္အားကို အေျပာေတြျဖင့္ ရုပ္လံုးေဖာ္သြားသည္။ ရိုးရိုးစင္းစင္းစကားေတြၾကားမွ ေဒၚျမရင္ ၏ စရိုက္၊ စိတ္ဓာတ္၊ ဘ၀ကိုသိသာျမင္သာေအာင္ ေရးသားသြားသည္မွာ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာစကားေျပာႏွင့္ စကားေျပေရာယွက္သြားေသာ္လည္း ဇာတ္ကိုထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ မေျပာပ ေလာက္ပါေပ။ အခန္းမျဖတ္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးျပသြားေသာ္လည္း အိုင္မေနဘဲ စိတ္၀င္တစားျဖစ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ စိမ့္စမ္းေရ ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္နွင့္လိုက္ဖက္စြာ ေအးျမျမခံစားလိုက္ရသည့္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပင္။

(ၾကယ္စင္ကိုး)

စာေရးသူ = ျမေသြးနီ

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = စီးဆင္းခဲ့ေသာ၊ လိပ္ျပာ

ကၽြန္မတို႔ေတြ ေသြးလွဴေသာျမင္ကြင္းမ်ားစြာ ၾကံဳခဲ့ဖူးပါလွ်က္ အမွတ္မထင္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိေနတတ္ၾကသည္။ ေသြးလွဴရသည့္ပီတိအေၾကာင္း သိရွိၾကားဖူးပါလွ်က္ သိရွိျခင္းသက္သက္သာရွိခဲ့ဖူးၾက သည္။ ဆရာမ ေရးျပလိုက္ေသာ စီးဆင္းခဲ့ေသာတြင္မူ ထိုပီတိေလး၏အနွစ္သာရကို စာဖတ္သူပါ ကိုယ္တိုင္ ခံစားပါ၀င္လာေအာင္ သြက္လက္ေသာအေရးအသားတို႔ႏွင့္ ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ ေသြးလွဴခံလူနာ၏ အလွဴရွင္ေပၚထားရွိေသာ ေလးစားအားကိုးခ်စ္ခင္မႈ စိတ္ေစတနာ။ ေမတၱာျဖင့္အျပန္အလွန္ ကူးလူးဆက္ဆံၾက သည့္ အလွဴရွင္ႏွင့္ အလွဴခံတို႔၏ ေမတၱာေပါင္းကူးမ်ား။ ေသြးလွဴခြင့္ရခဲ့သည့္ တစ္ေန႔တာကို ပီျပင္က်နစြာ သရုပ္ေဖာ္သြားပါသည္။

လိပ္ျပာ သည္ဇာတ္အဖြင့္မွစ၍ စိတ္၀င္တစားဆြဲေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ျမင္ကြင္း၊ ပစၥကၡအျခအေနကို သရုပ္ေပၚျမင္သာေအာင္ ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ အေမအိုတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားျခင္းနွင့္ေနာက္ဆက္တြဲ လိုခ်င္ ရမၼက္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ရသည့္အခါ စိတ္မသက္မသာ။ ပရိေဒ၀မီးထက္ ေလာဘမီးေတာက္ေလာင္တတ္ပံု က သံေ၀ဂယူစရာပင္။ အစ္မၾကီး၏ အတြင္းအဇၥ်တၱကို သူ ခြဲေ၀ေနပံုမွတဆင့္ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ဘာကိုမွ မက္ေမာ တြယ္တာျခင္း မရွိလွသည့္ သမီးၾကီးအတြက္ အေမအိုစီစဥ္သြားသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွသည္။

‘အခန္းထဲရွိ လူတိုင္း၏စိတ္ထဲတြင္ မိမိခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ထပ္တူ မိမိ၏ အတြင္းမေနာလိပ္ျပာေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ၀ဲပ်ံေနၾကေသာ္ျငား ထိုစိတ္လိပ္ျပာေလးမ်ား၏ အေရာင္အဆင္းမ်ားကေတာ့ျဖင့္ တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ မတူညီ၊ ကြဲျပားျခားနားေနေပလိမ့္မည္’

စာေရးသူ ဆိုလိုခ်င္ေသာ လိပ္ျပာကို ပီသရွင္းလင္းစြာျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။

(ၾကယ္ဆယ္တစ္ဆယ္)

စာေရးသူ =သက္တန္႔ခ်ိဳ

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = ခေရတစ္ပြင့္ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္၊ စံတင္

ခေရတစ္ပြင့္ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းသံစဥ္ သည္ ဘ၀ယံုၾကည္ခ်က္၊ စိတ္ေစတနာ၊ နယ္ေျမေဒသတို႔ကိုေရာစပ္ပါင္းယွက္ထားေသာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔၀တၱဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ေျပျပစ္ရွင္းလင္းေသာ အေရးအသားႏွင့္အတူေဆးပညာဆိုင္ရာဗဟုသုတအခ်ိဳ႔ကိုပါ ခပ္ပါးပါးေဖာ္ျပသြားရာ ဖတ္ရသူကိုႏွစ္သက္ေက်နပ္မႈရရွိေစပါသည္။ ရွည္လ်ားေသာကာလကို အိုင္မေနဘဲ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္း အံ၀င္ေအာင္ ေရးသားသြားေသာ အတတ္ပညာမွာ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ျဖစ္သည္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္စာသားေလးအခ်ိဳ႔ကို ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။

‘စိုးစီ စိုးစီေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေက်းငွက္မ်ားလည္း ကမၻာေျမ၏ၾကည္ႏူးဖြယ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ထင့္။ တိတ္ဆိတ္သြားၾက၏။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဖြင့္မေျပာဘဲနဲ႔လည္း ႏွလံုးသားခ်င္းခံစားသိရွိ ႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္ေပသည္’

စံတင္ သည္ တစ္ညတာကာလအတြင္းမွာပင္ ဦးစံတင္၏ဘ၀၊ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာအခက္အခဲမ်ားကို သူ၏ အသိ၊ မသိျခင္း (ဇြတ္မွိတ္ျခင္း) မ်ားႏွင့္ အားျပိဳင္မႈမွတဆင့္ ပံုေဖာ္ျပသသြားခဲ့ေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ေနလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ေတြ မည္သို႔ဆံုးျဖတ္ၾကပါမည္လဲ။ ဦးစံတင္သည္ ကၽြန္မတို႔ေတြ ခ်ိန္ထိုးေသာ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွ လြဲဖယ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ကရုဏာသက္မႈကိုေတာ့ ရရွိေစပါသည္။ သူ႔ခံစားခ်က္ကိုပါ အရွင္းသားျမင္ေနရသလို စိတ္မသက္မသာမႈကိုပါ ခံစားရပါသည္။

(ၾကယ္စင္တစ္ဆယ့္တစ္)

စာေရးသူ = ေရႊစင္ဦး

ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား = ပ်ားရည္တစ္ေပါက္ခ်ိဳဖို႔လံုေလာက္ပါရဲ႔လား၊

ပန္းေၾကြေပမယ့္ေမႊးရနံ႔ေတြေ၀နဆဲပါ

ပ်ားရည္တစ္ေပါက္ခ်ိဳဖို႔လံုေလာက္ပါရဲ႔လား ကို ဖတ္မိသည္တြင္ မက္ေမာစရာမရွိပါလွ်က္ ယခုထိခံုမင္ ေနေသးေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိေနသလိုပင္။ ဇာတ္ေကာင္၏ ဘ၀ေနထိုင္မႈကို သူ႔အေျပာေတြမွ တဆင့္ တစစျမင္ေတြ႔ရသည္။ ေ၀ဒနာနွင့္ ခႏၶာ၀န္၏ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကို ခံစားေနရသည့္ၾကားမွ သူ႔ဘ၀ကို မက္ေမာတြယ္တာေနေသးေသာ၊ ေၾကာင့္ၾကဆႏၵေတြမကင္းျပတ္ႏိုင္ေသးေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ‘ငါလည္း သူ႔လိုပါပဲလား’ ဟူေသာ အေတြးတစကို ဖတ္ရႈသူတိုင္းခံစားမိမည္ထင္သည္။ ေ၀ဒနာသက္သာသည္၊ မသက္ သာသည္ အပထား၍ မက္ေမာမႈတစ္ခုရရံုႏွင့္ မေသခ်ာသည့္ဘ၀ကို အစီအစဥ္ခ်ေနပံုမွာ ဆရာမ ဆိုလိုသည့္ ပ်ားရည္တစ္ေပါက္ခ်ိဳဖို႔ လံုေလာက္ေတာ့ေနသည္ထင္သည္။

ပန္းေၾကြေပမယ့္ေမႊးရနံ႔ေတြေ၀ေနဆဲပါ ကိုဖတ္အျပီး ကၽြန္မရင္မွာ ေတြေတြေငးေငး။ သာမာန္ အေၾကာင္းအရာေလးပါပဲ။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့ေသာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြမပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ ေအးေဆးစြာေရးသား ထားပံုက ကၽြန္မ ရင္ကိုထိရွေစသည္။

‘တိုင္းတာလို႔မရႏိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ေမတၱာတရားေတြကို ပန္းေလးေတြနဲ႔သာ တင္စားခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ေမာင္ငယ္ေလးဟာဘ၀မွာ ပထမဆံုးေၾကြလြင့္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါ’

ထိုစာသားကို ဖတ္အျပီး ရပ္တန္႔ေနသည္မွာ စကၠန္႔မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ စာေရးသူကေတာ့ မာန ေၾကာင့္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဘ၀ေတြမွာ မာနေၾကာင့္၊ မျဖစ္သင့္ဘူးဟူေသာ အသိဆႏၵေၾကာင့္၊ က်င့္၀တ္ေၾကာင့္ စသျဖင့္ေၾကြလြင့္ခဲ့ရေသာ ပန္းကေလးေတြ မည္မွ်မ်ားေနခဲ့ျပီလဲ။ သူတို႔ေမာင္ႏွစ္မေတြ။ ျဖဴစင္ေသာေမတၱာကို ျမင္ေတြ႔ဖတ္ရႈ္ေနရေသာ ကၽြန္မရင္ေတြ တနင့္နင့္။ သူဆက္ေျပာေသာ သူငယ္ခ်င္းမအေၾကာင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ စရိုက္၊ အမူအက်င့္သာမက သူ၏ စိတ္ထား၊ အဇၥ်တၱကိုပါ တြဲဖက္ျမင္ေနရ သည္။ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျခင္းျဖင့္ 1^st person ေနရာမွ ေရးသားထားသည္ဆိုေပမည့္ ဘ၀ပံုရိပ္အစိတ္ အပိုင္း၊ တြဲဖက္ပါ၀င္ေနၾကေသာသူမ်ား၏ ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကို တရိပ္ရိပ္ျမင္ေယာင္လာေစသည္။ အမွန္တရား ဆိုေတာင္ ခံသာေအာင္ေျပာသင့္တယ္ဟူေသာ အေတြးတစႏွင့္အတူ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ေၾကြလြင့္ခ့ဲရျပီကို သိလိုက္ေသာအခါ ဒီပန္းတစ္ပြင့္အတြက္ေတာ့ စာဖတ္သူကၽြန္မ ႏွေျမာတသ မျဖစ္မိေတာ့ပါ။

‘ေၾကြလြင့္သြားတဲ့ ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္ကို မၾကာခဏသတိရရင္း…တခါေလာက္မ်ားေျပာခြင့္ၾကံဳရင္..မင္း မွန္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း…ကိုယ္ ဟာ တကယ္ဘဲရင့္က်က္မႈမရွိခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္သလို… ေမာင္ငယ္ ေလးနဲ႔မ်ား တေကြ႔ေကြ႔မွာေတြ႔ခဲ့ရင္လည္း…မၾကာခဏ သတိရ လြမ္းဆြတ္ရပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္’

၀တၱဳအဆံုးသတ္မွ ျဖတ္ေတာက္ရန္ခက္လွသည့္ သံေယာဇဥ္တစြန္းတစကို ျမင္လိုက္ရသလို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္းေငးေမာသြားခဲ့မိပါသည္။

(အဆံုး)

အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္၀ယ္ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ တလက္လက္ေတာက္ပေနၾကသည္။ ကၽြန္မ သိေသာ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္လဲ…..တစ္ပြင့္..ႏွစ္ပြင့္..သံုး ေလး ပြင့္သာ..။ မည္သို႔ဆိုေစ သူတို႔ အနီးသို႔ ကၽြန္မ တိုးေရႊ႔သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အလင္းေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ထို အလင္း ေရာင္ကေလးေတြ ကာလရွည္ၾကာစြာ ေတာက္ပသည္ထက္ ေတာက္ပေစခ်င္လွပါသည္။           ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္

ေရႊအိမ္စည္