စည္းရုိးကေလးမ်ား

လံုၿခံဳခိုင္ခံ႔ေသာစည္းရိုးမ်ားကို သင္တို႔ျမင္ဖူးၾကပါသလား။ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးဖ်က္ဆီး၍ မပ်က္စီးေသာ စည္းရိုး။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ စသည့္ သဘာဝဒဏ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္သည့္ စည္းရိုး။

ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဖ်က္၍လည္း မၿပိဳလဲ မယိမ္းယိုင္ေသာစည္းရိုးမ်ဳိးျမင္ဖူးၾကပါသလား။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ၾကားေရာ ၾကားဖူးၾကပါသလား။ ရွိသည္ဟုေရာ ယံုၾကည္ ၾကပါသလား။ လြတ္လပ္စြာေတြးေတာရင္း စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

စည္းရိုးေပါင္းမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခဲ႔ပါသည္။ ဝါးျဖင္႔ခတ္ထားသည့္စည္းရိုး ၊ သစ္လံုးမ်ားျဖင္႔ခတ္ထားသည့္ စည္းရိုး ၊ အုတ္တံတိုင္းျဖင္႔ကာရံထားသည့္စည္းရိုး ၊ သံစကာမ်ားျဖင္႔ကာထားသည့္စည္းရိုး .. စသျဖင္႔ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စည္းရိုးမ်ားကုိျမင္ဖူးပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ စည္းခတ္သည္မွာ လံုၿခံဳမႈတစ္ခုအတြက္ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစည္းရိုးကေလးမ်ားသည္ တဒဂၤသာ လံုၿခံဳမႈကိုအျပည့္အဝေပးႏိုင္ပါလိမ္႔မည္။ ေရရွည္ခိုင္ခံ႔လံုၿခံဳရန္မူ မစြမ္းသာေပ။ တကယ္ေတာ႔ ျမင္ရသည့္သက္မဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုသာ စည္းရိုးခတ္ရန္ စိုင္းျပင္းေနၾကျခင္းထက္ မျမင္ရသည့္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ကိုစည္းခတ္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ထိုအေရးႀကီးဆံုးအရာတစ္ခုကို စည္းခတ္ရန္ေတာ႔ အားလံုးေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ၾကပါသည္။

စည္းရိုးမ်ားျဖင္႔ကာရံသည္မွာ မိမိအိမ္ဝန္းကို လံုၿခံဳမႈရွိရန္ကာကြယ္ထားျခင္းပင္။ သူတို႔က တိရိစာၦန္မ်ားကိုေၾကာက္၍ စည္းခတ္ထားခဲ႔သည္လား။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းလွပါသည္။ တိရိစာၦန္မ်ားက တုတ္ျဖင္႔ရိုက္၍ ေမာင္း ထုတ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျခာက္လွန္႔လိုက္ရံုျဖင္႔ေသာ္လည္းေကာင္း အေၾကာက္အကန္ ထြက္ေျပးသြားၾကပါလိမ္႔မည္။ ဒါဆို လူေတြဘာကိုေၾကာက္၍ စည္းခတ္ၾကပါသနည္း။ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ လူေတြအားလံုးကေၾကာက္ေနၾကပါသည္။ေၾကာက္၍လည္း လံုၿခံဳခိုင္ခံ႔သည့္စည္းရိုးႀကီးမ်ားကို အကုန္အက်ခံကာျပဳလုပ္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တတ္ႏိုင္သည့္သူက အခိုင္ခံ႔ဆံုးစည္းရိုးကိုျပဳလုပ္ၾကသလို မတတ္ႏိုင္သူမ်ားကလည္း ဝါးစည္းရိုးေလာက္ကိုျဖင္႔စည္းခတ္ထားၾကပါသည္။ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္တိုင္း ျမင္ေနရသည္က လူက လူကို လွည့္စားၾကသလို လူက လူကို အေကာက္ႀကံေနခဲ႔ၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုး လူကို လူက ျပန္ေၾကာက္ေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါေလေတာ႔သည္။

တကယ္ေတာ႔ လူေတြကို အေကာက္ႀကံေနသည့္ အေရးႀကီးဆံုးအရာတစ္ခုက ရွိခဲ႔ပါေသးသည္။ ထိုအရာကို လူေတြကိုယ္တိုင္သတိမထားမိခဲ႔သလို ဂရုလည္းမစိုက္ခဲ႔ၾကပါေစ။ သို႔ႏွင္႔ ထိုအရာက လူေတြကို စိတ္တိုင္းက် ခ်ယ္လွယ္ လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ ထိုအရာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႔လာခဲ႔ရေသာအခါတြင္မူ ..။

(၂)

ခရီးသြားရသည္ကို ဝါသနာပါလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အလုပ္ကိစၥတစ္ခုႏွင္႔ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လာခဲ႔ျပန္သည္။ ရြာမွ ရန္ကုန္သို႔တစ္ေနကုန္ကားစီးရ၏။ မနက္ငါးနာရီထြက္လာခဲ႔ေသာကားက ညရွစ္နာရီထိုးမွရန္ကုန္သို႔ေရာက္လာခဲ႔၏။ ကားဂိတ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမင္းႏိုင္ လာႀကဳိေနသျဖင္႔ေတာ္ေသးသည္ဟုဆိုရပါမည္။ မင္းႏိုင္က ကၽြန္ေတာ္႔လိုပင္ တစ္ေယာက္ တည္းသမားလူပ်ဳိႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ မင္းႏိုင္၏အိမ္သို႔ေရာက္လာေသာအခါ ည ဆယ္႔တစ္နာရီ ရွိခဲ႔ျပီျဖစ္၏။ မင္းႏိုင္က ရပ္ ကြက္တစ္ခုတြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ဝန္းေလးႏွင္႔ေနသူျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင္႔ တိုက္ခန္းႏွင္႔စာလွ်င္ အမ်ားႀကီး လြတ္လပ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

မနက္လင္းေသာအခါ အလုပ္ကိစၥအတြက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕ထဲသို႔ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ဖူးေနက်ဆိုေသာ္လည္း ဘတ္စ္ကားတိုးစီးရသည္မွာေတာ႔ မရိုးႏိုင္ေသာျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္၏။ ငပိသိပ္ ငခ်ဥ္သိပ္သလို တိုးၾကပ္လြန္းေသာ ဘတ္စ္ကားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္စီးခဲ႔ဖူးသည္။ ညီမအရြယ္ အစ္မအရြယ္မ်ားကို မစာနာစြာ အသားယူ သာယာေနတတ္သူမ်ားကိုလည္းျမင္ေတြ႔ရေပါင္းမ်ားလွျပီ။ လူတိုင္းက ထိုသို႔စိတ္မထားတတ္ေသာ္လည္း နီးရာအိုင္တြင္ေျခေဆးခ်င္ၾကသည့္အခြင္႔ေရးသမားစုန္းျပဴးမ်ားေၾကာင္႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ခ်ဳိ႕၏ မယံုသကၤာမ်က္လံုးမ်ားႏွင္႔ၾကည့္သည္ကို ခံခဲ႔ရဖူး၏။ ရိုးသားစြာထိမိျခင္းကိုပင္ တစ္မ်ဳိးအထင္ခံခဲ႔ရသည္။

ဘတ္စ္ကားစီးရာတြင္ ေယာက်ာ္း မိန္းမ ႀကီးငယ္အရြယ္သံုးပါးစလံုး သတိထားၾကရသည္က ခါးပိုက္ႏိႈက္ပင္ ျဖစ္ သည္။ အခြင္႔အေရးရသည္ႏွင္႔ မ်က္ႏွာမၾကည့္ပဲ ရလိုမႈတစ္ခုသာၾကည့္တတ္သည့္ ထိုထိုကဲ႔သို႔ေသာ မသမာသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကဆဲပင္။ မႈခင္းဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ လစဥ္ျပတ္သည္မရွိေဖာ္ျပေနေသာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားထဲတြင္  ေယာက်္ားေလး အျပင္ မိန္းမခါးပိုက္ႏႈိက္ႏွင္႔ ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ပင္ပါလာတတ္ေသးသည္။ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ဟု အေၾကာင္း ျပလွ်င္ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံုမႈမရွိပါ။ သမာအာဇီဝအလုပ္လုပ္၍လည္း ထမင္းဝပါသည္။ ထိုသို႔ က်ီးလန္႔ အစာစား မသမာမႈက်ဴးလြန္သည့္ အလုပ္ထက္လည္း ပင္ပန္းမည္မထင္ပါ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြေသာစိတ္တို႔က အေမွာင္ဘက္သို႔ နယ္လြန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ႔ စိတ္သည္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးႏွင္႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္အခက္ခဲဆံုး အရာတစ္ခုဆိုလွ်င္ မွားမည္ မထင္ေပ။ စိတ္သည္ အမွန္တရားဆီသို႔ေျဖာင္႔တန္းစြာသြားႏိုင္သလို လမ္းမွားသို႔လည္း ေရာက္ေအာင္သြားတတ္ျပန္ေသး သည္။ အလင္းဆီဦးတည္ေနရင္းကပင္ အေမွာင္ထဲ နားခ်င္နားတတ္ျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အမွန္တရားကို မွားေအာင္ စိတ္ကစြမ္းေဆာင္တတ္ေသးသည္။ အမွားကိုအမွန္ျမင္ေအာင္လည္း မ်က္လွည့္ျပတတ္ေသးသည္။ စိတ္သည္ ဖမ္းဆုပ္ရန္ ခက္ခဲေသာအရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကိစၥၿပီးစီးေသာအခါ ညေန သံုးနာရီရွိခဲ႔ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ဘတ္စ္ကားတိုးစီးခဲ႔ရျပန္သည္။ အိမ္ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးျပဴးရျပန္သည္။ ၿခံထဲရွိ ႀကဳိးတန္းေပၚတြင္လွန္းထားခဲ႔ေသာအက်ႌႏွင္႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ မ်ားမရွိေတာ႔ေပ။ ႀကိဳးတန္းေလးတစ္ခုသာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ကာက်န္ခဲ႔သည္။ ၿခံတံခါးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာ ေသာ႔ခတ္ထားခဲ႔သည္။ ထိုသူခိုးက ဘယ္ကဘယ္လို ဝင္ခိုးသြားခဲ႔သလဲမေျပာတတ္ပါ။ သူခိုးဝင္သည့္လမ္းကို လိုက္ရွာၾကည့္ ေသာအခါ ၿခံေထာင္႔ရွိ အေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကိုျမင္ရေလသည္။ ဝါးျဖင္႔ကာရံထားေသာစည္းရိုးေလးက အခ်ိဳးခံထားရ၏။ ၿခံခတ္ထားသည္မွာၾကာၿပီမို႔ ဝါးျခမ္းမ်ားကလည္း ေဆြးေျမ့ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အလြယ္တကူခ်ဳိးဖ်က္ကာ ၿခံထဲဝင္ႏိုင္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္႔ၿခံ ကိုယ္႔ဝန္းသည္ပင္ မလံုၿခံဳေတာ႔ပါဟု မင္းႏိုင္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာေျပာ၏။ မင္းႏိုင္ေျပာသည္မွာ လည္းမွန္၏။ ကိုယ္႔အိမ္သည္ပင္ လံုၿခံဳမႈကိုအျပည့္မေပးႏိုင္သည့္အေျခအေနပါ။

“ ငါ႔ၿခံ၀င္းေလးကို စည္းရိုးျပန္ခတ္မွျဖစ္ေတာ႔မယ္ကြာ၊ ၾကာရင္အိမ္ထဲကပစၥည္းေတြေတာင္မွ အခိုးခံရလာႏိုင္တယ္”

မင္းႏိုင္က ေဆြးေျမ့က်ဳိးပဲ႔ေနျပီျဖစ္သည့္စည္းရိုးမ်ားကိုၾကည့္ၿပီးေျပာ၏။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ မင္းႏိုင္က လူငွား၍ ၿခံဝင္းတစ္ခုလံုးကို စည္းရိုးခတ္ျပန္သည္။ အနီးအနားမွအိမ္မ်ားကလည္း ေပါက္ေနသည့္စည္းရိုးမ်ားကို ဖာသည့္သူ က ဖာသည္။ အသစ္လုပ္သူကလည္း လုပ္သည္။ အခုတေလာ အိမ္တိုင္းလိုလို အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္မ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေပ်ာက္ေနသည့္အတြက္ စည္းရိုးမခတ္၍လည္းမျဖစ္ေတာ႔ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ တတ္နိုင္သူမ်ားက စည္းရိုးကို အုတ္တံတိုင္းႀကီး မ်ားျဖင္႔ကာထားၾကသည္။ အုတ္တံတိုင္းထက္တြင္ သံဆူး ႀကိဳး အေခြလိပ္မ်ားကို တင္ထားၾကသည္။ ထိုအခါ အုတ္တံတိုင္း ေပၚသို႔ လူမဆိုထားႏွင္႔ ေၾကာင္မ်ားပင္မတက္ႏိုင္ေတာ႔ပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ႔ အုတ္တံတိုင္းေပၚတြင္ ပုလင္းကြဲမ်ားကိုျမွဳပ္ထည့္ ထားၾကသည္။ အိမ္မ်ားက တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ ေထာင္ႏွင္႔ တူလာသည္။ သက္မဲ႔ပစၥည္းမ်ားကလည္း လူတို႔ ခတ္ထားသည့္ စည္းရိုးအတြင္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာပင္တည္ရွိေနခဲ႔ၾကသည္။ တကယ္ေတာ႔ မၿငိမ္သက္သည့္အရာမ်ားကို စည္းရိုးခတ္ရန္မူ အားလံုးက ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ၾကပါသည္။

ထိုစည္းရိုးမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားစြာျဖင္႔ လႈပ္ခတ္ေနခဲ႔သည္။ အသစ္ျပန္ခတ္မည့္ စည္းရိုးမ်ားက အျပည့္အ၀လံုၿခံဳႏိုင္မႈေပးႏိုင္မည္လားဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ႔ မည္သည့္အတိုင္းအတာထိ လံုၿခံဳမႈ ေပးႏိုင္မည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကေတာ႔ အသစ္ျပန္ခတ္မည့္ စည္းရိုးေလးမ်ားကလည္း လံုၿခံဳမႈရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ဟုထင္မိသည္။ ဆူးစည္းရိုးႏွင္႔ပင္ ကာရံထားပါေစ။ မလံုၿခံဳသည္ကေတာ႔အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔ ေရြ႕လ်ား လြင္႔ေမ်ာေနသည့္ စိတ္မိုက္ စိတ္ရိုင္းမ်ားအား ဖမ္းဆုပ္ထိန္းခ်ဳပ္ရန္လိုပါသည္။ လူတိုင္းသန္႔စင္သည့္စိတ္ထားမ်ားပိုင္ဆိုင္လွ်င္ ထိုစည္းရိုးမ်ား မလိုအပ္ေတာ႔ပါ။ အခုခ်ိန္အထိေတာ႔ ထိုစည္းရိုးမ်ားက မရွိမျဖစ္ဆိုသလို အေရးပါေနခဲ႔ပါသည္။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္႔ အလုပ္ကိစၥလည္းၿပီးသြားခဲ႔ၿပီမို႔ ရြာသို႔ျပန္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔အတူ မင္းႏိုင္လည္းပါလာခဲ႔သည္။ အစကေတာ႔ မင္းႏိုင္က မလိုက္ဘူးဟုျငင္းေသးသည္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ အတင္းေခၚသျဖင္႔ လိုက္ခဲ႔ျခင္းပင္။ တကယ္ေတာ႔ မင္းႏိုင္က သူ႔အိမ္ကေလးကိုေနာက္ဆံတင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ စည္းရိုးအသစ္ေလးခတ္ထားသည္ကိုပင္ မင္းႏိုင္ က စိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ႔ေသးသည္။ ရြာသို႔ေရာက္သည္ႏွင္႔ မင္းႏိုင္ တအံ႔တၾသျဖစ္ေနသည္မွာ စည္းရိုးမခတ္ထားသည့္ အိမ္မ်ား ကိုျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ စည္းရိုးခတ္ထားသည့္အိမ္က နည္းသည္။ အိမ္တိုင္းလိုလို ၿခံစပ္တြင္ စံပယ္ပန္းရံုမ်ားကို သာ တန္းစီ၍စိုက္ထားၾကသည္ကမ်ား၏။ ထိုပန္းၿခံဳမ်ားက ၿခံစည္းရိုးလည္းျဖစ္သလို ဟိုဘက္အိမ္ႏွင္႔ ဒီဘက္အိမ္လည္း ဘုရားပန္းတင္ရန္ စံပယ္ပန္းမ်ားခူး၍ရေသးသည္။ သူ႔ပစၥည္း ကိုယ္႔ပစၥည္းဟူ၍ မတြက္ကပ္ၾကေပ။

“ ဟာ .. မင္းၿခံက သန္႔ရွင္းေနပါလား၊ မင္းငါ႔ဆီလာတာ ေလးရက္ရွိၿပီေနာ္၊ ဒါေတာင္ၿခံထဲမွာအမိႈက္မရွိပါလား ”

ကၽြန္ေတာ္႔ ၿခံဝန္းေလးထဲသို႔စဝင္သည္ႏွင္႔ မင္းႏိုင္က တအံ႔တၾသေျပာ၏။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ၿခံဝန္းေလးထဲ တြင္ သန္႔ရွင္းသန္႔ရပ္ေနပါသည္။ ခဏေနေတာ႔ အိမ္ေနာက္ဖက္မွ ေဒၚႀကီးစိန္ႏွင္႔ ကေလးသံုးေယာက္ထြက္လာၾကသည္။ ေဒၚႀကီးစိန္၏လက္ထဲတြင္ တံျမက္စည္းအၾကမ္းတစ္ခုကိုကိုင္ထား၏။ ကေလးမ်ား၏လက္ထဲတြင္မႈ အမိႈက္ေတာင္းေလး ကိုယ္စီႏွင္႔။ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး မင္းႏိုင္က အံ႔ၾသေနဟန္တူ၏။

“ ေဟာ .. ေမာင္ရဲ ျပန္လာၿပီလား၊ ေဒၚႀကီးလည္းအားေနတာနဲ႔ ၿခံထဲမွာအမိႈက္ဝင္လွဲေပးေနတာ၊ ဒီေမ်ာက္ေလာင္း ေလးသံုးေကာင္ကလည္းအားကိုးရသား ေမာင္ရဲ ရဲ႕ ”

“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေဒၚႀကီးရယ္၊ ေဒၚႀကီးတို႔အတြက္ ၿမိဳ႕ကလက္ေဆာင္ေတြဝယ္လာတယ္၊ ဒီေမ်ာက္ကေလး ေတြအတြက္လည္းပါေသးတယ္ ”

“ မလိုပါဘူး ေမာင္ရဲရယ္၊ ငါတို႔အိမ္နီးခ်င္းမိသားစုေတြပဲဟယ္ ”

ေဒၚႀကီးစိန္ႏွင္႔ ကေလးေတြကို ဝယ္လာသည့္မုန္႔ေတြေပးလိုက္၏။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မရွိသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဒၚႀကီးစိန္တို႔က အိမ္ကိုၾကည့္ေပးထားသည့္အျပင္ ထိုသို႔သန္႔ရွင္းေရးလည္းလုပ္ေပးထားၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ ရြာတြင္ ခိုးမႈ ေတြလည္းနည္းပါးလွပါသည္။ ၿခံထြက္သီးႏွံမ်ားကိုလည္း ေရာင္းတန္သည္ေရာင္း၍ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေဝငွေပးတတ္ သည့္ဓေလ႔ရွိသည္။ တစ္ခုခုဆို အားလံုးက ေသြးစည္းၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အားလံုးက ေစတနာအရင္းခံကာ မိသားစုလို ရင္းႏွီးၾကသည္ကမ်ား၏။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ခရီးထြက္စဥ္ ပစ္ထားခဲ႔သည့္အိမ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ရွိေနစဥ္ကလိုပင္ သန္႔ ရွင္းလံုၿခံဳေနခဲ႔ပါသည္။ အေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိအိမ္နီးခ်င္းမ်ားကလည္း အေကာင္းဆံုးစည္းရိုးမ်ားျဖစ္သည္။

“တကယ္ေတာ႔ ၿခံစည္းရိုးထက္ လူေတြရဲ႕စိတ္စည္းရိုးက ပိုခိုင္ခံ႔ဖို႔လိုမွန္း ငါ သိလိုက္ရၿပီ ရဲခန္႔ရာ ”

မင္းႏိုင္က ေတြးေတြးဆဆလွမ္းေျပာ၏။ မင္းႏိုင္၏စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ကာ ေထာက္ခံလိုက္မိပါသည္။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အိမ္ကို ပူပန္ရန္မလိုပါ။ စည္းရိုးခတ္စရာမလိုပါ။ စိုးရိမ္ ေၾကာင္႔ၾကေနစရာမလိုခဲ႔ပါ။ တကယ္ေတာ႔ သက္မဲ႔စည္းရိုးေလးမ်ားက အခ်ိန္အတိုင္းတာတစ္ခုအထိသာ လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္ပါ လိမ္႔မည္။ ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် မတည္ၿမဲသည့္နိယာမအတိုင္း ေဆြးေျမ့လာေတာ႔မည္။ ထိုၿခံစည္းရိုးထက္ လံုၿခံဳမႈရွိေစရန္ မည္သို႔ေသာ စည္းရိုးမ်ား လိုအပ္ပါေလသနည္း။

အေျဖကရွင္းပါသည္။ သက္မဲ႔ ပစၥည္းမ်ားေဆြးေျမ့ျခင္း မလံုၿခံဳျခင္းမွာ သဘာဝကုိအရင္းခံကာ ပ်က္စီးလြယ္ျခင္းျဖစ္ သည္။ သက္ရွိ လူတို႔၏ စိတ္မ်ားမွာ သဘာဝတရားက ကိုယ္တြယ္ညႊန္ၾကားထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္သာ ပဲ႔ကိုင္ ထားျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္မိုက္စိတ္ရိုင္းမ်ားအား တြန္းကန္ႏွင္ထုတ္ရန္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္သာတတ္စြမ္းႏိုင္ပါသည္။ ထိုစိတ္သည္ အေမွာင္ကို အေမွာင္မွန္း ျမင္တတ္ရန္လိုသလို အေကာင္းကို အဆိုးမျမင္ရန္လည္း လိုပါသည္။ သက္မဲ႔ပစၥည္းမ်ားကို စည္းရိုး ခတ္သည္ထက္ လူတို႔၏ လြတ္ထြက္ေနသည့္စိတ္မ်ားကိုသာ စာရိတၱစည္းရိုးေလးခတ္ရန္လိုပါသည္။ စိတ္စည္းရိုးမ်ားကသာ သက္မဲ႔စည္းရိုးမ်ားထက္ ပို၍ခိုင္ခံ႔လံုၿခံဳႏိုင္ပါသည္။ စိတ္စည္းရိုးမ်ားထက္ မည္သည့္စည္းရိုးကမွ ခိုင္ခံ႔လံုၿခံဳမႈရွိမည္မထင္ေပ။ သန္႔စင္သည့္စိတ္မ်ားသည္သာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္ အလံုၿခံဳဆံုးစည္းရိုးမ်ားျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ အခုခ်ိန္ထိေတာ႔ သက္မဲ႔စည္းရိုးမ်ားက မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနပါေသးသည္။ အသံုးဝင္ေနခဲ႔ပါေသးသည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လိုအပ္ေနဦးမည္ဆိုသည္ကေတာ႔ ..။

နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)