အဇၥ်တၳသံစဥ္

 

(၁)

သူေရာက္လာစဥ္က ကၽြန္မ အေတာ္ကို အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေတြ၏ အေျဖလႊာကို စစ္ ေဆးေနရင္း ေဘးတြင္ မီးပူတိုက္ရမည့္ တစ္ပတ္စာအ၀တ္ျခင္းေတာင္းကလည္း အသင့္ေစာင့္ၾကိဳေနသည္။

ရံုးမွ အေၾကြးပါလာသည့္လခ်ဳပ္စာရင္းစာရြက္မ်ားကလည္း `လာပါ´ `လုပ္ပါ´ လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ႏွယ္ အိတ္ထဲ မွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အသံေတာင္ထြက္ခ်င္စိတ္မရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ဧည့္သည္  တစ္ဦးကို ဧည့္ခံဖို႔ ကၽြန္မ စိတ္မပါလွပါ။ သို႔တိုင္ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ ျပံဳးျပျဖစ္ပါသည္။

သူက တစ္ခုခုကို ေတြးေနပံုမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္မ ေဘးရွိထိုင္ခံုမွာ အသာအယာ၀င္ထိုင္သည္။ `ဘယ္ကိုသြား မလို႔လဲ ညီမ´ ကၽြန္မ အေမးစကားကို ၾကားဟန္မတူဘဲ တာစူလာခဲ့ပံုရေသာ ကေသာကေမ်ာ အေမးစကားႏွင့္ အလ်င္စလိုေျပာေလသည္။

`အစ္မ အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ေနတယ္ဆို´

`အမ္….ၾသ´

ရုတ္တရက္ေၾကာင္ေတြျပီးမွ သတိရသြားသည္။ Web Designer ေနရာကို အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ တင္ တာကို ေျပာတာျဖစ္မည္။

`ဘာအေၾကာင္းထူးေသးလဲ အစ္မ´

`ေဟ…ဘာမွ မထူးပါဘူး´

`အင္း စိတ္ညစ္ပါတယ္ အစ္မရယ္။ သမီးလည္း တူတူပဲ၊ ဟိုဟာလည္းမရ….ဒီဟာလည္းမရ´

အစခ်ီကာ သူ အလုပ္မွန္သမွ် ေလွ်ာက္သည့္အေၾကာင္း၊ ဘယ္ အလုပ္မွ မရသည့္အေၾကာင္း၊ စီကာ ပတ္ကံုး တတြတ္တြတ္ေျပာေတာ့သည္။ ကၽြန္မ အသာအယာျပံဳးကာ နားေထာင္ေပးသည္မွ အပ မည္သည့္ စကားမွ တံု႔ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ၾကည့္ရတာ ဒီ ကေလးမ ရင္ဖြင့္ခ်င္ေနတာပဲျဖစ္ရမယ္။ အေျဖလႊာမ်ားကို ခပ္သြက္ သြက္ျခစ္ရင္း သူ႔ စကားကိုသာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေကာက္ကာငင္ ကာ သူ ေျပာလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။

`အစ္မလည္း သနားပါတယ္….မထူးပါဘူး အစ္မရယ္၊ အလုပ္မရတဲ့ တူတူ ေယာက်ာ္းပဲ ယူလိုက္ ပါ ေတာ့´

****************

(၂)

သူကေတာ့ေျပာခ်င္တာေတြေျပာျပီးသြား၍လား၊ ရင္ဖြင့္လိုက္ရ၍ ေက်နပ္သြားသည္လားမသိ။ ကၽြန္မ ကို ႏႈတ္ဆက္လွ်က္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ သာလွ်င္ တေရြ႔ေရြ႔သြားေနေသာ သူ႔ ေနာက္ေက်ာျပင္ ကို ၾကည့္လွ်က္ အံ့ၾသေငးေမာရင္း က်န္ေနခဲ့သည္။

သူေျပာသြားတာ ကၽြန္မ ကိုမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ “အလုပ္မရတဲ့ အတူတူ” တဲ့။ အေျဖလႊာေတြကိုကိုင္ရင္း၊ လခ်ဳပ္စာရင္းေတြကို ေ၀့ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားသည္။ သူ ဘာေတြ ေျပာသြားပါလိမ့္။ သူ႔ ပံုစံၾကည့္ရ တာ ကၽြန္မ အလုပ္ရႈပ္ေနတာလည္းျမင္ပံုမရပါ။ (သို႔မဟုတ္) ကၽြန္မ ကို ကၽြန္မအျဖစ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားတာလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မည္။ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ တစ္ပံုတပင္ႏွင့္ မည္သည့္အရာမွျဖစ္တည္လာေအာင္ မစြမ္း ေဆာင္ႏိုင္ လာသည့္အခါ ရင္ဖြင့္ရင္း၊ ရင္ဖြင့္ရင္း ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထြက္ေပါက္မရွိေသာ သူ႔ဇာတ္ေကာင္က ကၽြန္မ ျဖစ္သြားပံုရသည္။ ျဖစ္ရေလ….။ ကၽြန္မ ျပံဳးမိပါသည္။

သူ ထြက္သြားသည္ကို ေငးေမာရင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြကို တနံတလ်ားဆက္ေတြးေနမိသည္။ သူသည္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ ညီမျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဇာတိမွာ ကန္ရြာဆိုလား၊ ကန္ခ်ိဳင္ဆိုလား ကၽြန္မ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့သည့္ ရြာတစ္ရြာမွ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ သူ႔မိသားစုသည္ ေခ်ာင္လည္ၾကြယ္၀သည့္ ရြာ ေၾကးရတတ္ေတြပင္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက သမီးအၾကီး၊ သူက အလတ္၊ သူ႔ေအာက္တြင္ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ညီအစ္မေလးေယာက္သာျဖစ္လွ်က္ ေမာင္ဘြား တစ္ေယာက္မွမပါပါ။ မိဘမ်ားကေျပလည္သည့္ အေလ်ာက္ သမီးေတြကို ရြာအလယ္တန္းေက်ာင္းေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါျမိဳ႔မေက်ာင္းသို႔ ဆက္ပို႔ပါသည္။ ေနေရး၊ စားေရး အဆင္ေျပေစရန္ ျမိဳ႕ေပၚရွိ သင့္တင့္ေသာ ရက္ကြက္တစ္ခုမွာ အိမ္တစ္လံုး၀ယ္သည္။ အေမ ဘက္မွ ေတာ္စပ္ေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္နွင့္အတူ ေနထိုင္ေစလွ်က္ သူတို႔ညီအစ္မေတြ၏ ပညာေရးကို လိုေလေသးမရွိ ပံ့ပိုးထားေပးခဲ့သည္။

တိုတိုေျပာရလွ်င္ သူတို႔၏ ငယ္စဥ္ဘ၀သည္ျပည့္စံုမႈေတြႏွင့္ သာယာခ်မ္းေျမ့ခဲ့သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကာလက ေရြ႕လ်ားေနသလို ကံၾကမၼာကလည္း တသမတ္တည္း တည္ျမဲမေနျပန္ပါ။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ဘြဲ႕ရျပီးခ်ိန္ (သူ ဆယ္တန္းတက္ေသာႏွစ္) တြင္ သူ႔ဖခင္တိမ္းပါးေလသည္။ အိမ္မႈကိစၥသာ ႏိုင္နင္း ၍ ခပ္ရိုးရိုးအေတြးအျမင္သာရွိေသာ သူ႔အေမႏွင့္ မိဘအဆင္သင့္ဖန္တီးေပးမႈႏွင့္ ေအးေအးသက္သာ ေက်ာင္း တက္ေနဆဲ သူတို႔ညီအစ္မေတြအတြက္ ေရႊေတာင္ၾကီး ျပိဳသကဲ့သို႔ပင္။

မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ႏွင့္ လုပ္ငန္းတြင္းေျခစံုပစ္၀င္ေသာ သူ႔အေမေၾကာင့္ ပ်က္စီးေလလြင့္မႈေတြ၊ လူလိမ္ခံရမႈေတြ အက္ေၾကာင္းထပ္လာသည္။ သို႔တိုင္ သူ႔ဖခင္ထားရွိခဲ့ေသာ အသိုက္အျမံဳသည္ ခိုင္ခန္႔လွ သျဖင့္ သူတို႔ညီအစ္မ၏ ၀င္ေငြသံုးစြဲလည္ပတ္မႈသည္ ယခင္ကႏွယ္ မေျပာင္းလဲခဲ့ေသးပါ။ ဖတဆိုး သမီးေလး ေတြ ျမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေစရန္ သူ႔အေမက လစဥ္ပို႔ေငြကို ယခင္ကထက္ပိုလွ်ံေအာင္ ပို႔ေပးသည္။ ၀င္ေငြမရွိဘဲ ထြက္ေငြသာ ျပေနသည္ထက္ သူ႔အေမ၏ အေတြးထဲတြင္ သူ႔သမီးေတြ ပညာေရး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ျပီးဆံုးဖို႔၊ သူပလို ေတာရြာမွာ မကုန္ဆံုးရေစဖို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ေမတၱာေတြ တပံုတပင္ႏွင့္ ျခိဳးျခံေခၽြ တာဖို႔အေရး ေယာင္လို႔ေတာင္ ေတြးမိခဲ့ဟန္ မတူပါ။

ဖခင္မရွိေတာ့သည့္ သမီးေတြကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပင္ ကရုဏာပါထပ္ေလာင္း၍ အသံုးအစြဲကို မပိတ္ ပင္သည့္အျပင္ ေတာင့္တသမွ်ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံျမိဳ႕ေပၚ၌ အေရးကိစၥၾကီးငယ္ ေပၚေပါက္လာပါ က ကိုယ္ေပၚရွိ ဆင္ထားေသာ လက္၀တ္တန္ဆာတို႔ကို ေပါင္ႏွံအသံုးျပဳရန္ပင္ မွာၾကားထားေသးသည္။ မိခင္၏ ရည္ရြယ္ရင္းကေတာ့ ရြာမွပို႔ေငြမေရာက္ေသးမီ လိုအပ္ခ်က္ရွိခဲ့ပါက ေငြေၾကးအတြက္ ေခါင္းမခဲေစရန္ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ “တစ္တက္စား ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စား ၾကက္သြန္” ဆိုသလို တစ္ခါေပါင္ႏွံရာမွ လက္လြယ္စျပဳလာ ေသာအခါ ညီအစ္မတေတြ ေငြလိုတိုင္း ဆြဲၾကိဳး၊ လက္ေကာက္ စသျဖင့္ လြယ္လင့္တကူ ေပါင္ႏွံ အသံုးျပဳလာ တတ္သည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ျပည့္တတ္၊ မျပည့္တတ္တြင္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းမွာ ကုမၸဏီတစ္ခု၌ အလုပ္ရဖို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ားကို  ကန္ေတာ့ဖို႔လိုအပ္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အလ်င္လို၍ သူ႔လက္ေကာက္ ကို ေပါင္ႏွံပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္ကိစၥမ်ား အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕၍ သင္တန္းတက္ရန္ အေၾကာင္းကိစၥထပ္ဖန္ လာသျဖင့္ လက္၀တ္လက္စားတို႔ကို အသံုးျပဳရျပန္သည္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း၏ ကိစၥ အ၀၀ျပီးဆံုး၍ အလုပ္ တစ္ခုနွင့္ အေျခက်သြားေသာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ အျမင္တင့္တယ္ရံု နားကပ္ေလးတစ္ရံႏွင့္သာ က်န္ေနရစ္ ခဲ့ပါသည္။ ေရႊတိုးျဖစ္၍ အတိုးသိပ္မမ်ားလွရာ သူ႔တစ္ကိုယ္ေရ တကာယအတြက္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု တြင္ ေျပလည္ျပီးဆံုးသြားမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ သိပ္ေတာ့ စိုးရိမ္မႈမရွိလွၾကပါေပ။

သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း၏ ေအာက္မွ ပညာသင္ယူေနဆဲ ညီမသံုးေယာက္အတြက္ ထြက္ေငြသည္ အရွိန္ မပ်က္ စီးဆင္းဆဲျဖစ္ရာ မိခင္၏ ပို႔ရေငြသည္ ေလ်ာ့ပါးမသြားရပါေပ။ ရြာတြင္ လုပ္ငန္းမ်ားဆက္လက္လုပ္ကိုင္ ေနသည့္ မိခင္သည္ အဆင္မေျပမႈေတြ တင္းၾကမ္းျဖစ္လာသည္။ မျဖစ္ဘဲလည္း မခံႏိုင္ပါ။ လုပ္ငန္းမကၽြမ္းက်င္ ၍အရံႈးေပၚရသည္တြင္ ျမိဳ႕သို႔ပို႔ရေငြက အဆက္မျပတ္မ်ားသထက္ မ်ားလာရသည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ယိုင္နဲ႔ရာမွ ျပိဳလဲ၊ ျပိဳလဲရာမွ ေရာင္းခ်စသျဖင့္ အေျခအေနမ်ားသို႔ တစတစ ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ရြာလယ္ ရွိ ခိုင္ခံ့ေသာ ေနအိမ္ၾကီးတစ္လံုးသာ က်န္ေတာ့၍ ျမိဳ႕ေပၚသို႔ ေငြမပို႔ႏိုင္ေတာ့ေပ။ တကၠသိုလ္တက္ေနၾက သည့္ ညီမမ်ားအတြက္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၏လစာမွာ အျပည့္အ၀မဆိုထားဘိ၊ တစိတ္တေဒသပင္ မပံ့ပိုးႏိုင္ပါ။ ထိုအခါ ေပါင္ႏွံစရာမရွိေတာ့၍ လက္လြယ္သည့္ အေလ့အထက ေငြတိုးဘက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ ရြာရွိ အိမ္ေရာင္းထြက္လွ်က္ အကုန္အစင္ဆပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ေအးလက္ေအးရွိၾကပံုလည္း ရွိသည္။ မိခင္ပါ ျမိဳ႕ ေပၚရွိ အိမ္သို႔ တေပါင္းတစည္းထဲ စုစည္းေနထိုင္ၾကမည္ဟု စီစဥ္ျပဳထားၾကေလသည္။

************

(၃)

စင္စစ္ ေငြတိုးဟူသည္ ကၽြံမိလွ်င္ ရုန္းမရ၊ ျပဳမရနွင့္ လႈပ္ေလ၊ ျမဳပ္တတ္ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းမိသားစု သိခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္ကလြန္ခဲ့ျပီ။ အိမ္တစ္လံုး ေရာင္းရေငြသည္ ေရ၀ပ္ေသာ ရက္ကြက္တြင္ရွိသည့္ျမိဳ႕ေပၚရွိေန အိမ္ကို ေနသာေအာင္ျပဳျပင္,ျပင္ဆင္ျပီးသည့္ေနာက္ တရိပ္ရိပ္တက္ေနေသာ အတိုးမ်ားႏွင့္ ေၾကြးျမီမ်ားကို အကုန္အစင္ဆပ္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ အသံုးအစြဲေလွ်ာ့ကာ ေၾကြးျမီမ်ားရွင္းရေတာ့မည္ သိလာၾကခ်ိန္ တြင္ မိသားစုတေတြ အင္အားရွိသေလာက္ေတာ့ ၾကိဳးစားၾကပါသည္။ မိခင္က ရြာႏွင့္ ျမိဳ႕ကူးသန္းကာ ေဒသ ထြက္ကုန္မ်ားကို အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳသည္။ ဆယ္တန္းေျဖျပီးကာစ အငယ္ဆံုးညီမကေလးက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ တြင္ အေရာင္းစာေရးအျဖစ္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ပါသည္။ ထိုကေလးမအတြက္မူ အစဥ္အဆက္အစ္မမ်ားလက္ထက္ ကလို တကၠသိုလ္ဟူသည္ကို မက္ခြင့္မရိွရွာေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းျပီးေနၾကျပီျဖစ္ေသာ က်န္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ လည္း ရရာလုပ္ငန္းခြင္မ်ားသို႔၀င္ၾကရသည္။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္မ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ (သူ) ၏ အေၾကာင္းက စပါျပီ။ အျခားသူမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ လုပ္ခေငြမ်ားကို အိမ္သုိ႔ျပန္လည္အပ္ႏွံၾကေသာ္လည္း သူ႔အတြက္မူ သူ႔လစာေငြႏွင့္ သူ႔ အသံုးစရိတ္ ပင္ မေလာက္ပါ။ အလိုဆႏၵဟူသည္ အေတာမသတ္ႏိုင္ျဖစ္ရကား ဒီတစ္လ တစ္ခုျဖည့္ဆည္းျပီးလွ်င္ ေနာက္လ တစ္ခုနွင့္ သူ႔တြင္ တစ္ေယာက္တည္း အလ်င္မမီပါ။ လစာေငြ နည္းပါးတာကလည္း ပါ,ပါမည္။ ဤအထိက သူလည္း မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ဟု နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပး၍ ရေနပါေသးသည္။ မိခင္သည္ သမီးမ်ားကို အထူးခ်စ္ခင္အလိုလိုက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း ညီမမ်ားကို အႏြံတာခံ သနားညွာတာသူျဖစ္ရာ သူ႔ အတြက္ အိမ္အေပၚထပ္တြင္ အခန္းတစ္ခန္းသတ္သတ္ေပးထားျပီး သူတင္မက ညီအစ္မမ်ားအားလံုး ထမင္း လက္ေဆးစားရံု အေနအထားမွာ ရွိေစခဲ့ပါသည္။

အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ တာ၀န္မ်ားတြင္ မိခင္ႏွင့္ အစ္မၾကီးျဖစ္သူကို အားနာၾကေသာ ညီမအငယ္ႏွစ္ ေယာက္က အလွည့္က်ပါ၀င္ကူညီၾကေသာ္လည္း သူ႔အတြက္မူ ဒါေတြသည္က မသက္ဆိုင္သလိုျဖစ္ေနသည္။ သူ ၀တ္ျပီးလွ်င္ အိမ္ေအာက္ထပ္ရွိ ျခင္းေတာင္းထဲသို႔ လာထည့္မည္။ တဖန္ ဘီရိုပုေလးေပၚရွိ မီးပူတိုက္ျပီး အထပ္ေတြထဲမွ သူ႔အ၀တ္မ်ားကို ေရြးယူကာ အိမ္အေပၚထပ္ သူ႔အခန္းသို႔ ျပန္တက္မည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တန္ လွ်င္ ထမင္းဆင္းစားမည္။ သူ႔ပန္းကန္ သူေဆး၍ သူ႔အခန္းသို႔သာျပန္တက္မည္။ တစ္အိမ္သားလံုးနွင့္လည္း စကားဟဟမေျပာလွပါ။ ျဖဴျဖဴပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ အစဥ္တည္ထားေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ အျပင္ပန္းၾကည့္ ေသာ္ ေအးေဆးတည္ျငိမ္ေသာ အသြင္ကိုေတာ့ ေဆာင္ပါသည္။ သူ ၀ယ္ယူထားေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို လည္း ညီအစ္မမ်ားအား ငွားယူသံုးစြဲခြင့္မျပဳပါ။ ယုတ္စြအဆံုး သူ႔အခန္းကိုပင္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ ေသာ့ခတ္၍ သြားပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ေျပာျပစရာရွိသည္မွာ သူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္တြင္ စက္ဘီးတစ္စီးသာရွိျပီး ညီမမ်ား အလုပ္ သြား၊ အလုပ္ျပန္ တစ္ေယာက္စီ အလွည့္က် အစ္မၾကီးျဖစ္သူက နင္းကာ လိုက္ပို႔သည္ကို ယံုၾကပါမည္လား။ အမွန္ကိုပင္ ညီမ သံုးေယာက္လံုးကို တစ္ေနရာစီ တင္နင္းကာ လိုက္ပို႔ပါသည္။ ညီမမ်ားအားလံုးကို လိုက္ပို႔ျပီး မွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ သူ႔အလုပ္ရွိရာ သြားသူမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း (အစ္မၾကီး) ျဖစ္သူျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ျပန္ တြင္ေတာ့ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မတူညီၾကေလေသာ ညီမမ်ားကို တာ၀န္ေက်စြာ သြားေရာက္ၾကိဳသည္ခ်ည္း။ တစ္ခါ တရံ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား တလွည့္နင္းခိုင္းသည္ မထင္ပါႏွင့္။ သူသာ နင္းပို႔ခဲ့သည္သာ။ ေမာပန္းႏြမ္း နယ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို မၾကာခဏေတြ႕ရ၍ စိတ္မသက္သာစြာ ကၽြန္မ ေျပာမိခဲ့ေသးသည္။

“နင့္ဟာ..မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လမ္းေၾကာင္းတူတဲ့ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို စက္ဘီးေပးလိုက္။ သူတို႔ အတူတူသြားပါေစ။ နင္ နဲ႔ အလတ္မက လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပါ့။ ေ၀းလွတာမွ မဟုတ္တာ။ နိစၥဓူ၀ ဆိုက္ကား သမားေတာင္ နင့္ေလာက္ပင္ပန္းမယ္မထင္ဘူး။”

ကၽြန္မႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည့္ မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဘးဘီၾကားမည္ စိုးလွသည့္အလား….မ်က္လံုးျပဴးကေလးႏွင့္ ေလသံခပ္တိုးတိုး ေျပာသံကို ၾကားရသည္တြင္ အံအားတသင့္ ျဖစ္မိသည္။

“အဲ့စကားကို အလတ္မၾကားရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္”

“ဟမ္…ဘာကုိ စိတ္ဆိုးမွာလဲ”

“သူက ငါ့တုန္းက ျပည့္ျပည့္စံုစံုေနရတယ္။ သူ႔အလွည့္မွသာ ဟိုဟာျခိဳးျခံရ၊ ဒီဟာျခိဳးျခံရနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ တယ္တဲ့။ ငါက်ေတာ့ အလုပ္ေကာင္းရတယ္ေပါ့ဟာ။ သူ႔အတြက္က် အဲလို ပံ့ပိုးမေပးႏိုင္ေတာ့ ဆိုင္အလုပ္ သမားပဲ ျဖစ္ရတယ္တဲ့။ အငယ္နွစ္ေယာက္ကို စက္ဘီးေပးလိုက္ျပီး သူ႔ကို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းရင္ ပို စိတ္ဆိုးလိမ့္ မယ္”

မဟုတ္ေသးပါဘူး။ စိတ္ထဲမွသာ ကၽြန္မ ညည္းတြားမိသည္။ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ၊ ကံၾကမၼာ ဆို သည္မွာ ဖန္တီးျပဳျပင္၍ မရေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္မွန္း သူ သိဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ယခုလို တက္ညီ လက္ညီ ရုန္းၾက၇မည့္အခ်ိန္တြင္ သည္လို သင္းကြဲတလြဲနာက်ည္းေနျခင္းေတာ့ မျဖစ္သင့္လွပါေပ။ မိသားစု ကေကာ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မသြန္သင္ၾကေတာ့ပဲ အလိုလိုက္ျခင္းျဖင့္သာ ေျဖရွင္းေလသည္လား။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကိုေတာ့ ကၽြန္မ မည္သို႔မွ တံု႔ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူ႔မိသားစု၊ သူ႔ညီမ အေရးမို႔ သူငယ္ခ်င္းမွာ လည္း သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာ စိတ္ခံစားမႈေတာ့ ရွိပါလိမ့္မည္။

********

(၄)

အိမ္ေပၚလွမ္းအတက္ ဖူးေယာင္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္မကို အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေစသည္။ အငယ္ ဆံုးညီမေလးအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ အလုပ္တစ္ေနရာကို ေတြ႔ရွိ၍ ေလွ်ာက္လႊာလာေရာက္ေပးရန္ သူတို႔အိမ္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ အငယ္ဆံုးညီမမွာ အဂၤလိပ္စာအထူးျပဳယူထားကာ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေသာ ကေလးမျဖစ္၍ သင့္ေတာ္သူဟု သတ္မွတ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ လာရင္းကိစၥေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႔ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၾကပါသည္။ ကေလးမကလည္း တက္တက္ၾကြၾကြရွိလွသည္။ ထိုစဥ္ သူ သည္ ကၽြန္မ လက္ ထဲမွ စာရြက္ကိုဆက္ကနဲဆြဲယူ၍ ဖတ္ရႈုျပီး ႏႈတ္ခမ္းအစံုမဲ့ေကြးကာ “လူေတြက ေရမ်ားရာပဲ မိုးရြာတယ္။ ေျမနိမ့္ ရာ လွံစိုက္တယ္” ေျပာျပီး အိမ္အေပၚထပ္သို႔ တ၀ုန္း၀ုန္းျမည္ေအာင္တက္သြားသည္။ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲအသံမ်ား ၾကားမွ အိကနဲရိႈက္ငင္လိုက္ေသာ အသံကိုေတာ့ ၾကားလုိက္ရသလိုရွိသည္။ ကၽြန္မ နားမလည္မႈမ်ားနွင့္ စိတ္မ ေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါသည္။ သူက ျမန္မာစာ ဘြဲ႕ရမို႔ ကၽြန္မေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ အလုပ္ကို သူ႔အတြက္ မျမင္မိတာ သမားရိုးက်သာျဖစ္ပါသည္။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျခင္းကင္းစြာ မနာခံတတ္ေသာသူ႔ကို ကၽြန္မ အတြင္းစိတ္တစ္ေနရာမွ မစဥ္းစားရဲတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါမည္။ ကၽြန္မ တာ၀န္ခံေပးရမည့္ အလုပ္ေနရာသည္ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာကာ၊ အထက္လူၾကီးစကားကို နာခံေသာ၊ အဂၤလိပ္စာအနည္းအက်ဥ္းေျပာတတ္ကာ၊ ရိုးသားပြင့္လင္း အျပံဳးပန္းေ၀ေနတတ္သည့္ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ရပါမည္။ သို႔အတြက္ အငယ္မေလးကိုသာ ကၽြန္မျမင္မိျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မ ကို အားတံု႔အားနာျဖစ္ေနေသာ မိခင္ျဖစ္သူက

“အခုတင္ ရိုက္ႏွက္ထားလို႔ ေသာင္းက်န္းတာ သမီးေရ။ အရမ္းအားနာတာပဲ”

အားနာစကားထက္ ရိုက္ႏွက္ထားတာဟူေသာ စကားကိုသာ အံ့အားတသင့္ျဖစ္စြာ နားေထြးလွသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ဖူးေယာင္ေနတာေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္ျမင္ပဲ။ ဘာျဖစ္မွန္းသာ ေသခ်ာေစ့ငွစြာ မသိခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကို အလိုလိုက္ ခ်စ္ခင္ကာ အႏြံတာခံလွေသာ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ အစ္မၾကီးျဖစ္သူအေၾကာင္းကို သိရွိ ေနျပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ပိုလို႔သာ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ အဘယ္အေရးၾကီးကိစၥကမ်ား ရိုက္ႏွက္သည္ အထိျဖစ္ခဲ့ရ ပါသနည္း။

အေၾကာင္းစံုကို သိရေတာ့ သက္ျပင္းကိုသာ နာနာခ်မိပါသည္။ သည္လိုအေနအထားမ်ိဳး၊ အခ်ိန္မွာမွ ေရာက္လာခဲ့မိေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အျပစ္တင္မိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သီတင္းပတ္က မနာခံတတ္ေသာ သူ သည္ လက္ရွိအလုပ္မွ ရပ္နားခံရသည္။ ထို အေတာအတြင္း စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာ ေဆြမ်ိဳး နီးစပ္ေတာ္စပ္သူ အစ္မတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါသည္။ ပင္နီဆူလာပလာဇာတြင္ ျမန္မာဆိုင္ဖြင့္ထားရာ လူရင္းလိုသျဖင့္ သူတို႔ညီအစ္မေတြထဲမွ တစ္ေယာက္ကို ေခၚရန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္အတြက္ ဆိုေပမည့္ အေၾကာ္၊ အေလွာ္၊ ဟင္းလ်ာမ်ားပါတင္ေရာင္းသည္ ျဖစ္ရာ အိမ္တြင္လည္း ထိုအေၾကာ္ အေလွာ္ မ်ား ေၾကာ္ရ မည္ျဖစ္သလို ဆိုင္လည္း အလွည့္က်ထိုင္ေပး၊ ေရာင္းေပးရပါမည္။ အိမ္အလုပ္လည္း အဆင္သင့္ သလို လုပ္ရ ပါလိမ့္မည္။ မခိုမကပ္အစဥ္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သည္ ျမန္မာျပည္မွ ဆိုင္မ်ားလို သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ေရာင္းေနရံုႏွင့္ေတာ့ ရမည္မဟုတ္ပါ။

မညွာမတာေျပာရေသာ္ အပိုးက်ိဳးက်ိဳး၊ နာခံရိုက်ိဳးကာ အလုပ္ကိုေထာင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္ရပါမည္။ သို႔အတြက္ ထိုအစ္မျဖစ္သူေရြးခ်ယ္ေခၚယူသြားသည္မွာ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အၾကီးမေလးျဖစ္သည္ ဆိုျခင္း ကိုမူ အထူးေျပာစရာလိုမည္မထင္ေတာ့ပါ။ ထို ကေလးမေလးအတြက္ မိခင္ျဖစ္သူအပါအ၀င္ တစ္အိမ္သားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာေနၾကခ်ိန္တြင္ သူ က ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုယိုေသာင္းက်န္းသည္မွာ လာေခၚသူအစ္မ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္သည္အထိပင္။ သူ႔ရင္ထဲကို ကၽြန္မ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ေဒါသမထြက္စဖူး ထြက္ကာ မိခင္ျဖစ္သူမွ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမသည္ ၾကားသိရေသာ္ ရင္ထဲမေကာင္းပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာမွ ထပ္မံေရာက္ရွိလာမိေသာ ကၽြန္မ အျပဳ အမူအတြက္ သူ ေပါက္ကြဲတာ သဘာ၀က်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မည္သို႔မွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ရန္လိုစူးရွေသာ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္အေပၚ အဆိုးျမင္ေသာမ်က္၀န္းႏွင့္သြင္ျပင္ကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္း အလုပ္ တစ္ေနရာအတြက္ အာမခံေပး၀ံ့လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ထိုအရာသည္ အမုန္းမခံ၊ျပႆနာေတြနွင့္ ေ၀းရာကို ေရွာင္ခြာခ်င္ေသာ ကၽြန္မ၏ အတၱလည္းျဖစ္ပါသည္။

******

သူကေတာ့ ျပန္သြားျပီ။ ကၽြန္မ အေတြးစတို႔ ဟိုတစ္စ၊ သည္တစ္စလြင့္ေမ်ာေနဆဲ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ မိသားစုသည္ တည္ျငိမ္စျပဳလာေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာျပီသို႔ေျပာႏိုင္ေသာ အေနအထားမွာ ေရာက္ရွိေနျပီ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံေရာက္ရွိေနသည့္ ကေလးမက လိမ္မာနာခံကာ အလုပ္,လုပ္ႏိုင္သည့္အတြက္ အလုပ္ရွင္မွ ဆယ္လစာထုတ္ေပးမည္ဟူ၍ပင္ အေၾကာင္းၾကားလာရာ သူတို႔မိသားစုတင္ရွိေသာ ေၾကြးျမီမ်ား ကုန္စင္ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မ တာ၀န္ခံေပးေသာ အလုပ္ေနရာမွာ အငယ္ဆံုးညီမက အဆင္ေျပစြာ ရွိျပီး၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း မူလအလုပ္ႏွင့္ အေျခတက်။ ထိုအဆင္မေျပမႈအတြက္ သာေတာင့္သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား “ငါက်ေတာ့” ဟူသည့္အေတြးမ်ားႏွင့္ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္ေနသူမွာ သူပင္ျဖစ္သည္။

မိသားစုႏွင့္ သူ သည္ တစ္အိမ္ထဲအတူေနပါလွ်က္ ေ၀းကြာသထက္ ေ၀းကြာလာသည္။ အျမဲ အလို လိုက္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ေသာ မိခင္သည္လည္း စိတ္ရွည္ေတာ့ဟန္မတူပါ။ သူ ရွာေဖြေသာင္းက်န္းေသာ ျပႆနာမ်ား ေနာက္ဆက္တြဲ ရိုက္ႏွက္သံေတြ မၾကာခဏၾကားလာရသည္။ အျဖစ္အပ်က္က ဂ်ာေအး သူ႔အေမ ရိုက္သကဲ့ သို႔ပင္။ သူ က တလြဲပိုနာက်ည္း၊ မိသားစုက ပိုစိတ္ညစ္..။ အတြင္းအဇၥ်တၱက ဘ၀ကို အခိုးရိုက္ခတ္ ေစသည္ လားမသိပါ။ သူ႔အတြက္ အလုပ္တစ္ေနရာ အခုထက္ထိရွာေဖြမရပါ။ သို႔တိုင္ ယခုထက္ထိ ထမင္းလက္ေဆး စား အေျခအေနမွာပဲ သူတို႔မိသားစုတြင္း ရွိေနပါေသးသည္။

******

(၅)

“ကံဆိုးမ သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ရြာ” ဟူေသာစကားပံုတစ္ရပ္ ရွိေနပါသည္။ သံသရာမွ အက်ိဳးဆက္ မ်ားေၾကာင့္ မိုးရြာေနျခင္းေတာ့ မွန္ပါသည္။ ကံဆိုးမျဖစ္ျခင္းအား ကံေကာင္းသူအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေျပာင္းလဲ၍ မရေသာ္လည္း မိုးတုတ္တုတ္က် မစိုေစရန္ကား ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစား၍ ရပါသည္။ မိုးလြတ္ရာ အရိပ္ ေအာက္ ေျပးခို၍ရသလို၊ ကိုယ္ခႏၶာကို အနည္းငယ္လံုျခံဳေစမည့္ထီးတစ္လက္လည္း ဖန္တီး၍ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရိပ္ခိုရာ ေနရာ၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ဒီေနရာက် ေျခာက္ေသြ႔ေနရသလဲ မျမင္မိရန္ လိုပါ သည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ျပဳေသာ အျပဳအမူသည္ ကိုယ့္ကိုသာ ျပန္လည္ရိုက္ခတ္ ေစႏိုင္ေၾကာင္း နားလည္ရန္လိုပါသည္။ “ငါ့က်မွ” ဟူေသာ အေတြးသည္ “ငါ” ဟူေသာ အတၱ၊ မာန္မာရွိေနၾက ေသာ လူသားတိုင္း၏ မည္သည့္ဘ၀တြင္မဆို ရွိတတ္ၾကေၾကာင္း သတိမူေစခ်င္ပါသည္။ စကားတစ္ရပ္ရွိပါ သည္။ “သနားကရုဏာသက္ရန္လြယ္ပါသည္၊ မုဒိတာပြားရန္မလြယ္ကူပါ” ။ မုဒိတာမပြားႏိုင္ျခင္းမွ ဣႆာ မစၦရိယ ဘက္ကူးေျပာင္းသြားေသာ အတြင္းအဇၥ်တၳသည္ အခိုးအေငြ႔မ်ား ညစ္ေထးကာ လက္ရွိဘ၀ေနထိုင္ မႈကိုပါ ရိုက္ခတ္ေစႏိုင္ေစသည္။ မစင္ၾကယ္ေသာ အဇၥ်တၳရွိေနသေရြ႔ “ငါ့ကိုမွ” “ငါ့က်မွ” “ငါ အမွန္” ဟူေသာ အေမွာင္ထုထဲမွ ရုန္းထြက္ရန္ မလြယ္ကူလွပါ။

တစ္ခဏ လူ႔ဘ၀အတြင္းမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ဖန္တီး၍ရေသာ အဇၥ်တၱသံစဥ္မ်ားအား လွပေစခ်င္ လွပါ သည္။                       ။

ေရႊအိမ္စည္