လက္ေဆာင္မြန္

“ သူလား…၊ သမီးအလတ္ေလ၊ ဟုတ္တယ္..၊ သူ႔ရုပ္က သီးသန္႔တစ္ရုပ္၊ တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္း ေျပာရမလားပဲ၊ က်န္ႏွစ္ေယာက္ ပညာေတာ္သေလာက္ သူက ပညာေရးမွာလည္း အားနည္းတယ္ ”

ေမေမက အလည္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပေနသံ သူ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ သံပုရာရည္ခ်ေပးအၿပီး “ ဒါေလးကေရာ ဘာေတာ္လဲ” လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ အသံေနာက္ အေမ့ရဲ႕ျပန္ေျဖသံကို နားေထာင္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နာက်င္လို႔ ေနတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာတာ သူ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ရဘူးတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာတာေပမယ့္ ၾကားတိုင္းလဲ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရတာ အသားက်ေနေလၿပီ။ ဒီအိမ္မွာ သူက ဥေဒါင္းေတြရဲ႕ အလယ္က က်ီးမည္းတစ္ေကာင္လို ခံစားရတယ္။ ပုခံုးႏွစ္ဘက္အၾကား ေခါင္းေပါက္တဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း၊ ဒီအေမ ဒီအေဖက ေမြးလာသူအခ်င္းခ်င္း၊ သူ႔ၾကမွ ဘာလို႔မ်ား က်န္လူေတြနဲ႔ အစစအရာရာ မတူညီကြဲျပားေနရတာလဲ။

သူ႔ရုပ္က အက်ည္းတန္တယ္။ မိသားစုထဲမွာ သူက ရြက္ၾကမ္းရည္က်ဳိဳထက္ေတာင္ နိမ့္ဦးမလားပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ပုျပတ္တဲ့အရပ္၊ ညိဳေမာင္းတဲ့ အသားအရည္၊ ထူသိပ္ေတာထေနတဲ့ ဆံပင္ရိုင္းထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ မေျပျပစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္အခ်ဳိးအဆစ္၊ ဒီၾကားထဲ သူ႔ရဲ႕ မလွပတဲ့ႏႈတ္ခမ္းထူထူက မ်က္ႏွာေသးေသးေပၚမွာ ထင္ရွားေနုေတာ့ သူ႔ရုပ္ရည္က ေဆးတကၠသိုလ္မွာ အလွသရဖူဘြဲ႔ရခဲ့တဲ့ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ညီအစ္မအရင္းဆိုတာ ဘုရားစူး ႀကိမ္တြယ္ေျပာရင္ ေတာင္ ယံုမယ့္ပံုမရွိ။ ေမေမတို႔ ေျပာရင္လဲ ေျပာခ်င္စရာ၊ သူက လူကလဲ ေၾကာက္ေသး၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူေတာမတိုး။

ပညာအရည္အခ်င္းေရာ ၾကည့္ဦးမလား။ သူ႔ပညာ အရည္အခ်င္းက ရွစ္တန္းမွာ တစ္ႀကိမ္က်၊ ကိုးတန္းမွာ တစ္ႀကိမ္က်၊ ဆယ္တန္းသံုးႀကိမ္ အျပင္ေျဖလို႔ မေအာင္တဲ့အဆံုး၊ အငယ္မ ယုယု ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ စတက္တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ ပညာေရးနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။  အေမကိုယ္တိုင္က “ညည္းအစား အေမေမာတယ္၊ ေငြကုန္ လူပမ္း၊ ေတာ္သင့္ၿပီ၊ အိမ္မွာပဲ လုပ္ႏိုင္တာေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေခ်ေတာ့ ” လို႔ ေျပာလိုက္ထဲက အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ သူ နပမ္း စလံုးခဲ့ရေတာ့တယ္။

သူက မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းတာထက္ ပညာေရးကို စိတ္အားကို မသန္ခဲ့တာ။  ၀ိုင္းက်ဳရွင္ေတြ၊ စာသင္ဂိုဒ္ေတြနဲ႔ စာသင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြက သူ႔အတြက္ ေျခာက္အိပ္မက္။ စာသာ စိတ္မ၀င္စားတာ၊ အျပင္ စာအုပ္ေတြေတာ့ သူ အငမ္းမရ ဖတ္တယ္။ အေဖ့ စာအုပ္စင္တစ္ခုလံုးက  စာအုပ္ေတြက သူ႕အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာ ေရႊထုတ္ေတြ။ သူရတဲ့ မုန္႔ဖိုးမွန္သမွ် ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ျဖစ္တာႀကီးဘဲ။ ဖတ္လိုက္တာမွ အငယ္မ ယုယုရဲ႕ ကြန္ျပဴတာနဲ႔  အင္တာနက္မွာ တင္ထားတဲ့ စာေတြပါမက်န္ အားလပ္ခ်ိန္မွာ သူ ၀င္ဖတ္ျဖစ္ေနတာ။

ညီအစ္မေတြနဲ႔လည္း သူက တရင္းတႏွီး မေနတတ္။ သူ႔ပင္ကိုယ္ ဗီဇကကို  ဖာသိဖာသာေနတတ္တာ။ အိမ္မွာ မမဆုစႏၵီက သူ႔အေမ့ထက္ေတာင္ ၾသဇာရွိေသးတယ္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး မမက ေဒါက္တာဆုစႏၵီ္ျဖစ္မွ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ ပိုေနတတ္လာတယ္လို႔ သူျမင္တယ္္။ လူတစ္ကာကို ၾသဇာေပးခ်င္တဲ့ မမက အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားေနထိုင္ၿပီး၊ အေကာင္းဆံုးမွ ႏွစ္သက္သူျဖစ္တယ္။ အေကာင္းဆံုးမွ မရရင္ ဘာဆိုဘာမွ မလိုခ်င္သူမ်ဳိးေပါ့။ မမ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အေမက တစ္အိမ္လံုး သူ႔လက္ထဲ ၀ကြက္အပ္ထားတာ။ စား၊ ေသာက္၊ ေနထိုင္မႈအစစက မမရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ေပါ့။ ဘာမဆို မမနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္လို႔ အိမ္မွာ အေမ့ၾသဇာဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ခြဲသြားတာေတာင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ အိမ္လာတိုင္း  ၿခံ၀ကေန အိမ္ေနာက္ေဖးအထိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ လက္ညိဳးထိုး ေျပာသြားတတ္တာမ်ား အံ့ၾသမိရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက်ိတ္ၿပီး အားက်မိတဲ့သူကို ေျပာပါဆိုရင္ အဲ့ဒီသူက မမဆုစႏၵီပါဘဲ။ လူတစ္ကာထက္ ႏွာတဖ်ားသာေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားေနတတ္တဲ့ မမကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပင္ပမ္းတာတစ္ဖက္၊ အားက်တာက တစ္ဖက္ေပါ့။

မမဆုစႏၵီကို အားက်တယ္ဆိုရင္ ဥာဏ္ထက္ျမက္တဲ့၊ ခ်စ္စရာရုပ္ရည္ပိုင္ရွင္ အငယ္မ ယုနႏၵီကိုေရာ သူ အားက်မိတာပါပဲလို႔ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။ ယုယုက အလည္၊ အပါးမ။ သူက အကင္းပါးေတာ့ ညာခိုင္းတတ္တယ္။ ပညာကလဲ ေတာ္တယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ တကၠသိုလ္ၿပီးထားတာ။ သူက ကြန္ျပဴတာသင္တန္းတစ္ခုမွာ နည္းျပျပန္လုပ္ေနသူ တစ္ဦးေပါ့။ ယုယုက စကားတတ္သူ၊ ခၽြဲတတ္သူဆိုေတာ့ သူ အခ်စ္ပိုမိတာ မဆန္း။ “ မမသု ေလွ်ာ္ဖြတ္မီးပူထိုးေပးတာ ၀တ္လိုက္ရရင္ ယု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ပိုရွိသြားသလိုပဲ ” လို႔ ခၽြဲၿပီး ညာခိုင္းတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္မွာေနေနရတဲ့ သူက လိုလိုလားလားနဲ႔ ယုယုအ၀တ္အစားေတြ မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ မီးပူထိုးေပးရေတာ့တာေပါ့။ သူ ငယ္ငယ္ေလးထဲက က်ဴရွင္လိုက္ပို႔၊ လိုက္ႀကဳိလဲ သူပဲ၊ အခုအခ်ိန္အထိ ထမင္းျပင္ေကၽြးလဲ သူပဲ၊ ပြထေနတတ္တဲ့ ယုယုအခန္းကို ရွင္းေပးလဲ သူပဲေပါ့။ အေမ့ကိုလဲ သူက ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္တတ္ေလေတာ့ ဖာသိဖာသာေနတတ္တဲ့ သူ႔ထက္ အေမက ယုယုကို ပိုခ်စ္တာ မဆန္းေတာ့။

သူ႔အေမ ေဒၚရည္ရည္မြန္က အလိုေလာဘ မရွိတဲ့၊ ခပ္ရိုးရိုးေအးေအး သာမန္အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အေမက အပ်ဳိဘ၀ထဲက သူ႔အိမ္မွာ မေၾကာင့္မက်နဲ႔ ထမင္းလက္ေဆးစားၿပီး ေနလာခဲ့ရသူ။ အေဖနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျပန္ေတာ့လဲ သမီးသံုးေယာက္ေမြးေပးၿပီး အေဖ့ရဲ႕ ေဆးခန္း၀င္ေငြနဲ႔ မိသားစုမေၾကာင့္မက် ေနေနရေတာ့ အပူပင္ေသာကလဲ အေမ့မွာ မရွိရွာပါဘူး။ အေမ့ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္ကိုက လိုခ်င္မက္ေမာစိတ္ မရွိတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ အေမ့ကို ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူး မရွိသူလို႔ေတာင္ သူက ထင္ေနမိတယ္။ အေမက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ထက္ အိမ္က လူေတြ စိတ္ႀကိဳက္ လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္သူ သက္သက္ေပါ့။ မမ အိမ္ေထာင္က်သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အားကိုးရမယ့္သူ၊ တိုင္ပင္ရမယ့္သူ၊ အိမ္ကို ဦးစီးညႊန္ၾကားႏိုင္မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ အေမတစ္လေလာက္ အိပ္ရာထဲ လဲသြားေသးတယ္။

“ သမီးႀကီးမရွိတာ  လက္ေမာင္း တစ္ဘက္ျပဳတ္ပါၿပီ ” ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ညည္းေနတာ ၾကားၾကားေနရေတာ့ အေမ့မွာ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ ေမြးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲ ႀကိတ္ညည္းတြားမိရတယ္။ မမ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ က်န္လက္ေမာင္း  တစ္ဘက္ေလာက္ေတာ့ သူ ျဖစ္ခြင့္ရခ်င္မိတာေပါ့။ အေမက သူ႕ကို မမနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ “အားမရဘူး” လို႔ ေျပာေျပာေနေတာ့ သူက အလိုလိုေနရင္းကို စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။ မမနဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ကိုေတာ့ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးခဲ့တာပါ။

သူ႔ေဖေဖ ဦးကိုကိုႀကီးက ဆင္ေျခဖံုးက အထူးကုေဆးခန္းပိုင္ရွင္တစ္ဦး။ ေဖေဖဖြင့္ထားတဲ့ အထူးကုေဆးခန္းမွာ မမကို ကူထိုင္ခိုင္းရင္ ဘ၀တူ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေမတၱာမွ်ခဲ့တဲ့ မမတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ေနနဲ႔လ၊ ေရႊနဲ႔ျမပါပဲ။ ႏွစ္ဖက္မိဘ သေဘာတူ၊ ဘ၀တူ လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္တဲ့ မမတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သူအားက်မိေပမယ့္ အသက္၂၀အရြယ္ ေရာက္တဲ့အထိ သူ႔စိတ္ကို လႈပ္ရွားမိေစသူ တစ္ဦးမွ မရွိေသးပါဘူး။ တကယ္က သူ႔ရဲ႕ အက်ည္းတန္ရုပ္ရည္နဲ႔ နိမ့္ပါးတဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ မ်က္ေစ့က်ေလာက္စရာမရွိတာ ျဖစ္မွာပါလို႔ စိတ္ထဲ ယံုၾကည္ထားခဲ့ မိတာ။ ေဖေဖကေတာ့ “ ငါ့သမီးလတ္ သုသုက ေတမိ ေရခဲတံုးႀကီး၊ ေဖေဖကေတာ့ ေရခဲတံုးႀကီးကို အခ်စ္ဆံုး” လို႔ မိသားစုဆံုတိုင္း သူ႔ကို အားေပးခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ားသူငွာေရွ႕ ေရာက္လို႔ သားသမီးေတြကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖ ေရွ႕တန္းတင္ မိတ္ဆက္ေပးျခင္း ခံရတာက သူမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုး သူ႔အလွည့္ ေရာက္ရင္ေတာ့ “ ဒါက သုသုၿႏၵီ…အလတ္မေလ..၊ အိမ္ရဲ႕ အိုးသူႀကီးေပါ့” လို႔ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရင္း ေဖေဖက ေျပာတတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခါ ဧည့္သည္ေတြက “ ဒီသမီးရဲ႕ နာမည္ေလးက ဆန္းလိုက္တာ” လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ ညီအစ္မသံုးေယာက္လံုးရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေဖေဖပဲ ေပးခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ရည္ အက်ည္းတန္ေပမယ့္၊ ပညာအရည္အခ်င္း ႏံုနည္းေပမယ့္ လွပတဲ့ ဒီနာမည္ေလး ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္ကိုေတာ့  ေဖေဖ့ကို သူ အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။

ဆယ္တန္းသံုးခါေျဖလို႔ မေအာင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အိမ္မွာ သူက အလိုလိုေနရင္း၊  ရွစ္ႏွစ္သမီးထဲက အေမ ေမြးစားထားတဲ့၊ အခု အပ်ဳိႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနတဲ့ ပုပုနဲ႔ တစ္ပါတီျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပုပုနာမည္ရင္းက ေအးမူပါ။ ပုပုဆိုတာက ညီအစ္သံုးေယာက္နဲ႔ ဆင္တူေလးျဖစ္ေအာင္ အရပ္ေလးပုလို႔ ပုပုဆိုၿပီး အိမ္ေရာက္မွ အားလံုး ၀ိုင္းေပးထားၾကတာပါ။ ပုပုက အိမ္မွာ သူ႔ကို အခ်စ္ဆံုးပါ။ ပုပုကလဲ အငယ္မယုလိုပဲ အသြက္ေလးပါ။ အိမ္မွာ သူ႔ရဲ႕ လက္ကတံုး ေတာင္ေ၀ွးေလးေပါ့။ ပုပုနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္တိုင္း၊ အခါမလပ္ ၾကားေနရတာက “ မႀကီးသု ခ်က္တဲ့ဟင္းက ပုပု စားဖူးသမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးပဲ” တဲ့။

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ သူက တျခားေနရာမွာ အားနည္းေပမယ့္ ဟင္းခ်က္ေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ အိမ္က လူေတြအားလံုး အသိအမွတ္ ျပဳထားၾကတယ္။ သူ႔မွာ ရွာေဖြ ခ်ီးက်ဴးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီ တစ္ခ်က္ေလးေတာ့ ေကာင္းကြက္ရွိတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ တစ္အိမ္လံုး လွ်ာရင္းမ်က္ေအာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ရတာ သူ ၀ါသနာပါတယ္။ သူ႔လက္ရာေလး စားေကာင္းတယ္မ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ခ်က္ေကၽြးခ်င္လို႔ မဆံုးေပါ့။

ေနာက္.. သူ ၀ါသနာပါတာက အခ်က္အျပဳတ္အျပင္ မုန္႔လုပ္တာ။ မုန္႔လုပ္နည္း စာအုပ္ေတြဖတ္၊ အိမ္မွာ စမ္းသပ္လုပ္ေကၽြးရင္းက အိမ္နီးခ်င္းေတြ ေကၽြးရင္း သူ႔လက္ရာေလးကို ေမးလာၾကတယ္။ အဲ့ဒီကေန သူ႔ရဲ႕ ေရႊၾကည္ ဆႏြင္းမကင္း၊ အာလူး ဆႏြင္းမကင္းရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွာ  ပ်ံ႕လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ဆႏြင္းမကင္း ေအာ္ဒါမွာသူေတြကို ထိုးေပးတယ္။ အေမနဲ႔မမကေတာ့ သိပ္မႏွစ္သက္ခ်င္ဘူး။  ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက “ သမီးပ်င္းရင္ အေပ်ာ္လုပ္ေပါ့ ” လို႔ ခြင့္ေပးလိုက္ထဲက သူက ေသေသခ်ာခ်ာကို လုပ္ေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း မုန္႔ေအာ္ဒါေလးေတြ ရလာေတာ့မွ အေမတို႔က သူ႔အလုပ္ကို လက္ခံလာတယ္။ သူ မုန္႔လုပ္ငန္းက ရတဲ့ အျမတ္တဲ့ ေငြေလးက မဆိုစေလာက္ေပမယ့္ ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကို အိုးမကြာအိမ္မကြာ လုပ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ သူေက်နပ္မိပါတယ္။

ဒီေန႔ ေဖေဖ့ရဲ႕ အသက္ ၆၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မို႔ သူ မနက္အေစာႀကီးထဲက အိပ္ရာက ႏိုးေနတယ္။  အိမ္မွာ မိသားစုေတြ ထမင္းလက္ဆံုစားဖို႔ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ပုပုနဲ႔အတူ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ခ်က္ေနတာ မနက္(၆)နာရီထဲကပါပဲ။ ေမေမေတာ့ ဘုရားခန္းမွာ ေ၀ရာ၀စၥေတြ လုပ္ေနေလၿပီ။ ေဖေဖက မနက္ငါးနာရီထဲက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားၿပီ။ ယုယုကေတာ့ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေနတုန္း။ မမတို႔ လင္မယားက ၁၀နာရီေလာက္လာမယ္လို႔ ေမေမက ေျပာတယ္။

မေန႔ထဲက ဖုန္းထဲက မမ ညႊန္ၾကားထားတဲ့အတိုင္း၊ ဟင္းလ်ာမ်ား ကိုယ္တိုင္ သြား၀ယ္ထားခဲ့ၿပီးသားမို႔ မနက္ေစာေစာ ဘုရားပန္းေတြလဲ၊ သစ္သီးဆြမ္းကပ္ၿပီးထဲက ပုပုနဲ႔အတူ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ခဲ့တာ။ က်င့္သားရေနတဲ့ လက္ေတြက ဇယ္ဆက္သလို သြက္သြက္ေလး တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုး ခ်က္ေနမိတယ္။ မိသားစုေတြခ်ည္းပဲ စားယံုမို႔ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ခ်က္ရတာလို႔ သူ မထင္မိပါဘူး။

ေဖေဖႀကိဳက္တဲ့ ငါးပတ္ေမႊဟင္းအတြက္ ငါးအရိုးေသေသခ်ာခ်ာႏႊင္ေနရင္း တစ္ေန႔က ပုပုကို အေဖာ္ေခၚလို႔ သူသြားခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္လာတယ္။ အဲ့ဒီကို မသြားခင္ တစ္ပတ္ေလာက္က ထံုးစံအတိုင္း အင္တာနက္က စာေတြ ၀င္ဖတ္ရင္း၊ သူဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန အဲ့ဒီေနရာကို သူ ေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အသြားအလာနည္းတဲ့ သူ႔အတြက္ မဟာစြန္႔စားခန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္က တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတာပါ။ ေရးထားတဲ့ အထဲက ဖုန္းနံပတ္အတိုင္း သူ ဆက္သြယ္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူ တာ၀န္ခံတစ္ဦး အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးၿပီး သူတို႔ သံုးေယာက္သား ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ႕ ဟိုး…အစြန္က ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုဆီ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာတစ္ခုမို႔ လိုင္းကား စီးယံုသာမက၊ ဆိုက္ကားပါ ထပ္စီးခဲ့ရေသးေပးမယ့္ အတူပါလာတဲ့ အဖြဲ႔က တာ၀န္ခံေၾကာင့္ စိတ္ပူစရာမလိုပဲ ေနာက္ဆံုး ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။

အိမ္ေရွ႕က ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕ စကားသံက သူ႔အေတြးေတြကို ျပတ္သြားေစၿပီး ဟင္းအိုးကို လက္စ အျမန္ သတ္ေစတယ္။ ေဖေဖ လမ္းေလွ်ာက္ရာက ျပန္လာၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အိမ္ေရွ႕အခန္းဆီက မမဆုစႏၵီရဲ႕ အသံစူးစူးကိုလဲ ၾကားေနရၿပီ။ မိသားစုေတြ ဆံုျဖစ္ၾကတာမို႔ စကားသံေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ လက္စသတ္စရာမ်ားကို ပုပုနဲ႔အတူ အၿပီးသပ္ရင္း ထမင္းပြဲျပင္ေနလိုက္တယ္။ ေဖေဖ့ ေမြးေန႔အတြက္ သူ႔လက္ရာ ေန႔လည္စာ ဟင္းပြဲေတြက စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

“ သမီးသုေရ…. ”

“ သုသုေရ…. ”

ေမေမနဲ႔မမရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ ထြက္လာဖို႔ သူ႔ကို ၿပိဳင္တူ လွမ္းေခၚလိုက္တာမို႔႔ လက္ထဲက ေရေတြကို သုတ္ရင္း လက္သုတ္ပု၀ါတန္းလန္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကို သူ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္၀တ္စံုနဲ႔ အလွႀကီးလွေနတဲ့ မမဆုစႏၵီ။ မမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုလွလာသလိုပဲ။ မမဆီက တန္ဘိုးႀကီး ေရေမႊးရနံ႔က ဧည့္ခန္းတစ္ခန္းလံုး ပ်ံ႕သင္းေနတယ္။ မမရဲ႕အမ်ဳိးသားက ေဖေဖနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး သပ္ရပ္လို႔။ သူ႔မွာသာ အခုအခ်ိန္ထိ ေရမခ်ဳိးႏိုင္ေသးပဲ ေခၽြးနံ႔၊ ဟင္းနံ႔ ပရဗြနဲ႔။ မမ အမ်ဳိးသားပါ ရွိေနေတာ့ မသန္႔မရွင္းနဲ႔ သူ႔အျဖစ္ကို အားနာေနမိတယ္။

“သုသုေရ… ေဖေဖ့လက္ကို ၾကည့္လိုက္၊ မမတို႔လင္မယား ၀ယ္ေပးတဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလး၊ မလွဘူးလား ”

မမ စကားအဆံုး ေဖေဖ့လက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္ဘိုးႀကီး သိန္းေက်ာ္တန္ေယာက်ာ္းပတ္ စီကိုနာရီတစ္လံုး က ေဖေဖ့လက္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔ ပ႑ံရလို႔။ ႏႈတ္နည္းတဲ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းၿငိမ့္အၿပံဳးေလးနဲ႔ အသိအမွတ္ ျပဳျပလိုက္မိတယ္။

“ ယုလဲ ေဖေဖ့အတြက္ ၀ယ္ထားပါတယ္ေနာ္.. ေဖေဖ အခု ေဖာက္ၾကည့္ ”

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပက္ကင္လွလွေလး ထုတ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ထုတ္တစ္ထုတ္ ကိုင္လို႔ အခန္းထဲက အငယ္မ ယုယု ထြက္လာတယ္။ ယုယုကလည္း ေဖေဖ့ေမြးေန႔မို႔ ထင္ရဲ႕၊  ရႈိးေတြထုတ္လို႔ လွေနလိုက္တာ။ ေမေမက တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဖေဖ့လက္ထဲက ပက္ကင္ထုတ္ကို ကူညီေဖာက္ေပးတယ္။ အထဲမွာက ေဖေဖ့အႀကိဳက္ အျပာေသြးၾကြေနတဲ့ မိေခ်ာင္းတံဆိပ္ စပို႔ရွပ္အေကာင္းစားတစ္ထည္။

“ ေဖေဖ အခု ၀တ္ျပ..၊ အခု ၀တ္ျပ…၊ သမီးၾကည့္ခ်င္တယ္ ”

အသံတစာစာနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ယုယုရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းတဲ့အေနနဲ႔ ေဖေဖက စြပ္က်ယ္အိက်ီ ၤ ၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေပၚကေန ခ်က္ခ်င္း ထပ္၀တ္ျပလိုက္တယ္။ အျပာေရာင္စပို႔ရွပ္နဲ႔ ျဖဴႏုတဲ့ ေဖေဖ့အသားက ဟပ္ေနတယ္။ ယုယုက ေရြးတတ္လိုက္တာလို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္မိတဲ့အထိပဲ။

“ေဖေဖ ေဂါ့ဖ္ရိုက္ရင္ ၀တ္သြားရမယ္ေနာ္၊ မမသု.. လွတယ္ မဟုတ္လားဟင္ ”

ေဖေဖ့ကို ေျပာရင္း သူ႔ကို လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ယုယုကို သူ လက္မေလး ေထာင္ျပရင္းက ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္။

“ သုသုေရာ.. ေဖေဖ့ကို ဘာေပးမွာလဲ”

“ မမသုလက္ေဆာင္ကေရာ ဘာလဲဟင္”

မထင္မွတ္ထားတဲ့ မမဆုစႏၵီနဲ႔ ညီမေလးယုနႏၵီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ၿပိဳင္တူေမခြန္းေၾကာင့္ ေဖေဖ၊ ေမေမနဲ႔တကြ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သူ႔ဆီ ျဗဳန္းဆို ေရာက္ခ်လာတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူသြားၿပီး ျပန္ေျဖစရာ စကားလံုးမရွိ ရွားပါးသြားတာမို႔ ေခါင္းကို အသာအယာ ငံု႔ခ်လိုက္မိတယ္။ ငံု႔လိုက္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ ဖရိုဖရဲဆံစေတြက  အဆီပ်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚကို ၀ဲက်လာတယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက ၾကမ္းခင္းပါေကးအကြက္တံုးေပၚမွာ သည္းသည္းမဲမဲ။  တခဏေလးပါပဲ၊ သူ႕စိတ္က မသိလိုက္ခင္မွာပဲ အားလံုးေရွ႕ကေန သူ ထြက္လာခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ၀င္လာလိုက္မိတယ္။

“ ေဖေဖ့ ေမြးေန႔အတြက္ မနက္အေစာႀကီးထဲက သူထၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးထားတာ သူ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပါ့၊ ေတာ္ၾကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါဦးမယ္၊ သူ႔ခမ်ာ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ခ်က္ထားရတာ ”

ေဖေဖ့အသံက သူ႔အေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာတယ္။

“ ဟုတ္တယ္… မွန္တယ္..သုသုလက္ရာ ေမေမတို႔ စားခ်င္ၿပီ သမီးေရ”

ရင္ထဲ နာေနလွ်က္က ေမေမ လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့ အသံက သူ႔ကို ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္တဲ့ အသံမွန္း သူသိလိုက္တယ္။

အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ သူ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့အတြက္ သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေတာ့ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသင့္တာ။ သူ ဘာလို႔မ်ား ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိရ တာလဲ။ အခုေတာ့ ရွက္စရာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲ။  မ်က္လံုးထဲ ခ်က္ခ်င္း ရစ္၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ကို မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လို႔ ဖယ္ရွားေနမိတယ္။ “ ငါငိုလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ အားလံုးကို ထမင္းျပင္ေကၽြးရဦး မယ္ ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားတင္းလိုက္ရတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္းလိုက္ကာစ အသာအယာလွပ္လို႔ ပုပု ၀င္လာတယ္။ ပုပုက သူအိပ္ေနတဲ့ ခုတင္နေဘး နားမွာ အသာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း….

“ မႀကီးသု.. စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔၊ ပုပု တစ္ခု သတိရလို႔..၊ မႀကီးသု ေမ့ေနတာလား၊ ဘဘအတြက္ ေပးစရာ လက္ေဆာင္တစ္ခု မႀကီးသုမွာ ရွိေနတယ္ေလ၊ အဲ့ဒါ ဘဘကို ေပးလိုက္ေပါ့ ”

ပုပုက သူ႔နား ကပ္လာၿပီး တိုးတိုးထပ္ ေျပာျပန္တယ္။ ပုပုလို လူမ်ဳိးက အဲ့ဒီလို ေျပာလာေတာ့ ခပ္ႏံုႏံု သူလဲ အားကိုးရာ ေကာက္ရိုးမွ်င္တစ္စ ရသြားသလို၊ ကုတင္ေပၚ ခ်က္ခ်င္း ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီဟာေလးကို  ေဖေဖ့ကို လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ရတာပဲ။ သူ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္မိတယ္။ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔  ပုပုရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ဆြဲျဖစ္ညွစ္လိုက္မိတယ္။  သူ႔ရဲ႕ အ၀တ္ဘီဒို အံဆြဲေလးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး အံဆြဲထဲက သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ေလးထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ေဘာက္ျခာေလးကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ေဘာက္ျခာ စာရြက္ကို ၾကည့္ရင္း၊ သူ ၀မ္းသာမ်က္ရည္လည္လာျပန္တယ္။ ပုပုက  သူ႔ကို အျပင္ဧည့္ခန္းကို အတင္း တြန္းထုတ္ ေလတယ္။

အိပ္ခန္းထဲကေန အျပင္က မိသားစု၀င္ေတြရွိရာဆီကို သူ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးက တိတ္ဆိတ္လို႔ သူ႔ကို  လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေဖေဖ့အေရွ႕မွာ သူရပ္လိုက္တယ္။

“ ေဖေဖ့ကို လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သမီး ေျပာျပခ်င္တယ္… ’’

ရုတ္တရက္ အခန္းထဲကထြက္လာၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ စကားအခ်ီေၾကာင့္ ေဖေဖက ႏွာေခါင္းေပၚ ေလွ်ာက်ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို လက္နဲ႔ပင့္တင္ရင္း နားစြင့္လိုက္တယ္။ က်န္သူမ်ားကလည္း သူေျပာမယ့္ စကားကို စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေနၾကတယ္။

“ သမီး အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာေတြ မၾကာခဏ ဖတ္ျဖစ္တာ ေဖေဖသိပါတယ္ေနာ္..၊ တစ္ေန႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း၊ ပရဟိတဆိုက္တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္၊ အဲ့ဒီမွာ ေရးထားတာက ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ႔ေနတဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ေလျဖတ္ေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားၿပီး၊ သူ႔အတြက္ ေငြ၊ ေဆး၀ါးမ်ား လိုအပ္ေနတယ္၊ လွဴဒါန္းလိုရင္ လွဴလို႔ရတယ္လို႔ ေရးထားတာ သမီး ဖတ္လိုက္ရတယ္ ”

အားလံုးက သူေျပာေနတာကို တစ္ခါမွ ဆက္စပ္မၾကားဖူးထားတဲ့အတြက္ ၿငိမ္တိတ္ၿပီး စူးစိုက္နားေထာင္ေနၾက လို႔ သူ ဆက္ေျပာဖို႔ အားတက္သြားတယ္။

“ အဲ့ဒီမွာပါတဲ့ ဆက္သြယ္ရန္ဖံုးနံပါတ္နဲ႔ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ပရဟိတအဖြဲ႔က တာ၀န္ခံေတြနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထဲမွာ သမီး ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ  သမီးရဲ႕ မုန္႔ဖုတ္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ စုထားတဲ့ ေငြေလးနဲ႔ ေလျဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးကို သမီးရယ္၊ ပုပုရယ္၊ ပရဟိတအဖြဲ႔ကလူရယ္ ေငြသြားလွဴခဲ့တယ္၊ ေနာက္ၿပီး… သမီးတို႔ အဘိုးကို အားေပးစကားေတြလည္း ေျပာခဲ့တယ္…၊ သင့္ေတာ္မယ့္ မုန္႔ေတြ၊ ေသာက္ရမယ့္ ေဆးေတြလည္း တာ၀န္ခံေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး လွဴခဲ့တယ္ ”

ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုမရတဲ့ သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲျဖစ္သြားလွ်က္က“ ေကာင္းလိုက္တာ သမီးရယ္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ ကိစၥပဲ ” လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်န္သူအားလံုးက သူ႔လို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခုလို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အံ့အားသင့္ေနပံုျဖစ္လာၾကတယ္။ ေမေမကေတာ့ “ ၾကည့္စမ္း.. လက္စသတ္ေတာ့ အဲ့ဒီေန႔က ပုပုကိုပါ ေခၚသြားတာ အဲ့ဒီကိုကိုး..” ဆို ေျပာတယ္။

“ ဟုတ္တယ္ ေမေမ၊ သမီးတို႔ ဒီမွာ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ေလ တဲစုတ္ေလး ထဲမွာ ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ ေရာဂါသည္ဘ၀ပါ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ၊ ပရဟိတအဖြဲ႔က လူေတြ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးမႈနဲ႔ ဘ၀ကို ရွင္သန္ အသက္ဆက္ေနရတာပါ ”

ဘာလို႔မွန္းမသိ၊ သူ႔ အသံက ေျပာေနရင္းက တုန္ရီလို႔ တိုး၀င္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ လွ်ံအိုင္လာတာ သိလိုက္တယ္။ သူက အဲ့ဒီလို အလိုလိုေနရင္းကို သနားတတ္၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္တတ္သူပါ။

“ သူ႔ဆီေရာက္ဖို႔ သမီးတို႔ ဘတ္စ္ကား သံုးဆင့္စီးခဲ့ရတယ္၊ ဟိုေရာက္ျပန္ေတာ့ သူ႔အိမ္အထိ ေရာက္ေအာင္ ဗြက္ေတြ တစြပ္စြပ္နဲ႔ စလံုးစခုလမ္းေပၚ မနည္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္၊ အိမ္ေလးက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၀ါးကပ္ကာထားတဲ့ ကြမ္းရာဆိုင္အက်ယ္သာသာ အိမ္ကေလး၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း က်ဳိးတိုးက်ဲတဲနဲ႔ အိမ္ေလးေပၚမွာ ေလျဖတ္လို႔ ပက္လက္ကေလးပဲ အိပ္ေနႏိုင္တဲ့ သူ႔အျဖစ္က တကယ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္ ေဖေဖ ”

အားလံုး ရုတ္ခ်ည္း ၿငိမ္တိတ္သြားတယ္။ သူ႔ကို အခုလို အာရံုစိုက္ေနဖို႔ သူ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။

“ သမီးအလွဴအတြက္ ေဖေဖ သာဓုေခၚပါတယ္… သာဓု.. သာဓု…သာဓုပါ သမီးရယ္၊ ေဖေဖ့ သမီးရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား အလွဴေပါ့့ ”

သူ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္မိတယ္။

“ မဟုတ္ဘူးေဖေဖ… သမီး.. လွဴခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူး…”

သူ႔စကားေၾကာင့္ အားလံုး အ့ံၾသသြားၾကျပန္တယ္။

“ ဒီမွာ… ေဖေဖ့ရဲ႕ေမြးေန႔အတြက္ သမီးရဲ႕ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဒီေဘာက္ျခာျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေဖေဖ့ကို ေပးပါတယ္၊ တန္ဘိုးနည္းေပမယ့္ ေဖေဖ လက္ခံေပးပါေနာ္… ”

ေျပာရင္းက အိပ္ခန္းထဲက ယူလာတဲ့ စကၠဴျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေဖေဖ့လက္ထဲ သူ တရိုတေသ ထည့္ေပးလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းထဲကို သူ ခ်က္ခ်င္း ျပန္၀င္လာခဲ့မိတယ္။

အိပ္ရာေပၚကို ဒုတိယအႀကိမ္ သူ ပစ္လွဲခ်လိုက္မိတယ္။ သူ ရင္တစ္ခုလံုး ခုန္လႈပ္ေနတယ္။ သူ ဧည့္ခန္းထဲ ဘာေတြေျပာ၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိေနေပမယ့္၊ ဒီလို မထင္မွတ္ပဲ သူလုပ္လိုက္တာ မွန္လား၊ မွားသြားလား သူမကြဲျပားဘူး။

သူ ေပးခဲ့တဲ့ စကၠဴေဘာက္ျခာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ေဖေဖနဲ႔အတူ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့သူ အားလံုး လက္ဆင့္ကမ္း ဖတ္ေကာင္း ဖတ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ ျခင္ေထာင္အမိုးျဖဴျဖဴကို ၾကည့္ၿပီး သူ အလြတ္မွတ္မိေနတဲ့ ေဘာက္ျခာေလးေပၚက စာသားေလးကို ႏွစ္သက္စြာ၊ ပီတိျဖစ္စြာ တိုးဖြဖြေလး ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုလိုက္မိတယ္။

“““ ဦးကိုကိုႀကီးမွ ေငြက်ပ္သံုးေသာင္း လွဴဒါန္းပါသည္ ”””

မရည္ရြယ္ပဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုက အခုလိုမ်ဳိး ေဖေဖ့အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္လာေစလိမ့္မယ္လို႔ သူ မထင္္ထားခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ေဘာက္ျခာေပၚမွာ သူ႔နာမည္အစား ေဖေဖ့နာမည္ကို ဘာလို႔ ေရးထိုးေစခဲ့သလဲဆိုတာကို ေဖေဖသာ နားလည္ေပးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္။

ျမေသြးနီ