မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းရဲ႕ သီအိုရီ

ေအးစက္မည္းေမွာင္ကာ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းသည့္ လမ္းသြယ္ေလးထက္တြင္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ သူေလွ်ာက္ လွမ္းေနခဲ့မိ၏။ အျပင္ပိုင္းတြင္ ေအးစက္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ရင္အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ ပူေလာင္မႈတစ္ခုကို ျပင္း႐ွ စြာ ခံစားေနခဲ့ရသည္။ ရင္တြင္းေ၀ဒနာ၏ လံႈ႔ေဆာ္မႈျဖင့္ ငတ္မြတ္တမ္းတစြာ၊ မြတ္သိပ္စြာ သူေတာင့္တမိလိုက္ တာက... ‘ေရ’။

သို႔ေသာ္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေရမေျပာႏွင့္၊ ဘာကိုမွ သည္းသည္းကြဲကြဲ မျမင္ရႏိုင္ခဲ့။ အရာအားလံုးကို မႈန္ရီ၀ိုး တ၀ါးအေနျဖင့္ေတာင္မွ ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ မလြယ္ကူလွ။ အလင္းေရာင္ သဲ့သဲ့ေလးမွ်ေတာင္ မ႐ွိ။ ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ အေမွာင္လြင္ျပင္က အတိၿပီးေနခဲ့ေလ၏။ ေရကိုေတြ႔ႏိုးႏိုးျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ရေသာ သူ႔ေျခေထာက္ မ်ားသည္ အခုေတာ့ ေခြယိုင္ လဲက်ခ်င္ေနခဲ့ရၿပီ။ ရင္တြင္းမွ ႏြမ္းဖ်ဖ်ျဖင့္ တလွပ္လွပ္ တုန္ယင္မႈကလည္း ပိုမိုအား ေကာင္း လာခဲ့ၾကေသးသလိုလို။ ေနစမ္းပါဦး၊ သူဘာျဖစ္လို႔မ်ား အားမ႐ွိသလို ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ခံစားေနခဲ့ရတာပါလိမ့္။

အေျဖ႐ွာရင္း အားတင္းကာ သူဆက္ေလွ်ာက္မိခဲ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဆက္ေလွ်ာက္မိခဲ့ၿပီးေနာက္ စိမ္း လန္းေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ ဘြားခ,နဲ ေပၚလာခဲ့၏။ ၾကည့္စမ္း...၊ လွ လိုက္တာ။ ေရရဲ႕ အျခားေသာ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စိမ္းလန္းစိုေျပျခင္းေတြ။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ သစ္ေတာအုပ္ စိမ္းစိမ္း၊ မိုးေကာင္းကင္က ျပာလြင္လြင္၊ ေဟာ... ေက်းငွက္ေလးေတြကလည္း ေလထုထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ၀ဲပ်ံၾကလို႔။

ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိကစားရင္း အငမ္းမရႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေရကို ႐ွာမိသည္။ ေတြ႔ၿပီ၊ သူ႔ေ႐ွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တသြင္သြင္ စီးဆင္းမေနပဲ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ႐ွိေနခဲ့ေသာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ကန္ေရျပင္ ေလးတစ္ခု။ ေရကန္ေလးကိုေငးရင္း ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လွ်ာျဖင့္တစ္ခ်က္ သပ္မိ၏။ ေနာက္... ေခြယိုင္က်လုလု ေျခေထာက္မ်ားကို တ႐ြတ္ဆြဲကာ ေရကန္ေလး႐ွိရာဆီသို႔ အားတင္းေလွ်ာက္ သြား လိုက္သည္။

“ဟင္”

ေရကန္ေလးနားမေရာက္ေသးခင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ပံုရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔ရင္တြင္းမွေနၿပီး တီးတိုးေရ႐ြတ္ လိုက္မိျခင္းသာ။ ဒါ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ငါေသာက္မယ့္ ေရကန္ေဘးနားမွာ ရပ္ေနရတာလဲ။

အေတြးျဖင့္ ေ၀သီခ်င္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားအား ေသခ်ာပြတ္လိုက္ရင္း ေရကန္ေဘးနားမွ ပံုရိပ္ကို သူစူး စိုက္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ၾကည့္ရင္း... သူ႔အျမင္အာ႐ံုထဲမွာ ထင္႐ွား၊ ျပတ္သားစြာ ျမင္လာရသည္က...

“ညီေထြး”

ေခၚသံက သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွေန အျပင္သို႔ထြက္က်မသြား။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရင္အတြင္းပိုင္းမွာ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့ရ၏။ ညီေထြးကလည္း ေရကန္ေဘးနားမွေန သူ႔ေခၚသံကို ၾကားသြားသည့္အလား၊ အၿပံဳးလဲ့လဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုျဖင့္ ျပန္ လည္စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို ေခၚလိုက္ျခင္းအား ႏွလံုးသားျဖင့္ သူၾကားလိုက္ရ၏။

“ကိုႀကီး”...

သူ႔အား ညီေထြးေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ရင္တြင္းမွေရဆာမႈတို႔က ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ဆိုသလို ေပ်ာက္ ႐ွ သြားၾကရသည္္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းသြားရ၏။ ဟုတ္သည္၊ ညီေထြးရဲ႕ ‘ကိုႀကီး’လို႔ ေခၚတတ္တဲ့ ဒီလိုအသံ ေလးကို သူမၾကားခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ေနာက္ၿပီး ညီေထြးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆံုး ျမင္ခဲ့ရတာကေရာ၊ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကပါလိမ့္။ တစ္ႏွစ္လား၊ ႏွစ္ႏွစ္လား။ ဟင့္အင္း..၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ အဲ့ဒါ ထက္ေတာ့ ေက်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါဆို.. ဘယ္ႏွႏွစ္ပါလိမ့္။ ေနဦး..တြက္ၾကည့္ရေအာင္။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္လွေသာ အေတြးျဖင့္ သူစဥ္းစားမိေတာ့ တိက်သည့္အေျဖတစ္ခုက ထြက္က်မလာခဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သူတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အေနေ၀းခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာပင္။

“ကိုႀကီး... သားဆီလာခဲ့ေလ”

ညီေထြးက မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ေလးမ်ားျဖင့္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားေပၚေအာင္ၿပံဳးရင္း သူ႔ကို လက္ကမ္း ကာ ထပ္ေခၚ၏။ သူေခါင္းကို အငမ္းမရၿငိမ့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာမိသည္။ ညီေထြး၊ ကိုႀကီး အရမ္းလြမ္း ေနခဲ့ရတာ ညီေလးရယ္။ တို႔ညီအစ္ကိုေတြ အေ၀းႀကီးေ၀းေနခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ လာခဲ့ မယ္၊ ကိုႀကီး မင္းဆီကို လာခဲ့မယ္။ မင္းကို တစ္ခါေလာက္ အားရပါးရဖက္ထားႏိုင္ဖို႔ မင္းဆီ ကိုႀကီးလာခဲ့ပါ့မယ္။

စကားသံေတြက ရင္ထဲမွာ ပလံုစီေနေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း၀မွတစ္ဆင့္ အျပင္သို႔ ထြက္က်မလာခဲ့။ သို႔ ေသာ္ ညီေထြးက နားလည္ခံစား သိ႐ွိေနသည့္အလား ေခါင္းကိုၿငိမ့္ျပရင္း သူ႔ကို လက္ကမ္းႀကိဳလင့္ေနဆဲ။ ႐ွိသမွ် ခြန္အားတို႔ကို စုစည္းရင္း ညီေထြးဆီ သူေ႐ြ႔လ်ားမိ၏။ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ညီေထြးႏွင့္ သူနီးကပ္လာသည္။ ညီေထြး ၏ အၿပံဳးေလးအား ပိုမို ႐ွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီေထြးက သူ႔သြားတက္ေလးမ်ားေပၚ ေအာင္ ၿပံဳးေနခဲ့၏။ ေနရာကေန ဘယ္မွထြက္မသြားနဲ႔ေနာ္... ညီေထြး။ ကိုႀကီး မင္းဆီလာခဲ့မယ္။

ထိုစဥ္ စူး႐ွသည့္ အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခုက ညီေထြးကိုယ္ေပၚသို႔ ျဖာက်လာတာကို သူျမင္ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသလို႐ွိတာမို႔ မ်က္စိအစံုအား ေယာင္ကမ္းစြာ ပိတ္လိုက္မိသည္။ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မသြားပါ နဲ႔ ညီေထြးရယ္။ ကိုႀကီးကို ခဏေလာက္ေစာင့္ပါဦး။ အလင္းတန္းႀကီးရယ္...ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးကို ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဖုံးကြယ္မသြားပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို တစ္ခါေလာက္ ေထြးဖက္ထားပါရေစ။ ေ၀းခဲ့ရတာ... ၾကာေတာ့ လြမ္း လြန္လြန္းလို႔ပါ။

ေသြး႐ူးေသြးတမ္းႏိုင္စြာ သူေျပးသြားမိေသာ္လည္း ေစာေစာက ညီေထြး႐ွိေနခဲ့ရာ ေနရာေလးသို႔အေရာက္ တြင္ ညီေထြးေရာ အလင္းတန္းႀကီးေရာ ႐ွိမေနခဲ့ၾကေတာ့။ သူ ဒူးေတြ ေခြညႊတ္က်သြားရ၏။ ရင္ထဲမွ အက္ကြဲစြာ ျဖင့္ သူေအာ္ေခၚမိလိုက္သည္။

“ညီေထြး”...

~~~@~~~

“ညီေထြး”...

ေခၚရင္း အိပ္ယာမွ သူလန္႔ႏိုးလာမိ၏။ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္စံုသည္ ဖားဖိုတစ္ခုလို အ႐ွိန္ျပင္းစြာ နိမ့္လိုက္၊ ျမင့္ လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ အသက္႐ွဴသံေတြကလည္း ျပင္း႐ွ႐ွႏိုင္လြန္းလွစြာျဖင့္။ မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္ကို သတိတရ စမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စိုစြတ္စြတ္ အထိအေတြ႔ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္ရည္ေတြပါလား၊ ဒါဆို... အိပ္မက္ထဲ မွာတင္ မဟုတ္ပဲ အျပင္မွာပါ သူငိုမိခဲ့တာေပါ့။ ၾကည့္စမ္း...၊ မသိစိတ္တြင္းကေနၿပီး ညီေထြးကို သူဘယ္ေလာက္ ေတာင္မွ လြမ္းဆြတ္ေနမိခဲ့ၿပီလဲ။ အသက္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လွ်က္ အ ခုလို ငိုမိသည့္အျဖစ္အား မ႐ွက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ညီေထြးကို သတိရလာေသာစိတ္ျဖင့္ သူ႔ရင္တစ္ခုလံုး နာက်င္ေအာင့္ မ်က္လာရေလေတာ့၏။ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စ,မ်ားကိုလည္း မသုတ္မိ။

ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး ေ၀းေနခဲ့ရေသာ ညီေထြးအေၾကာင္းအား သူအိပ္မက္ မက္ရတာပါ လိမ့္။ မအိပ္ခင္ ညီေထြးအေၾကာင္းလည္း သူမစဥ္းစားမိခဲ့တာအမွန္။ ဒါဆို မဟုတ္မွလြဲေရာ၊ ညီေထြးတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလား။ စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ အိပ္ယာထက္မွ ေငါက္ခ,နဲ ထ,ထိုင္လိုက္မိ၏။ ထို အခါ သူ႔ဦးေခါင္းထဲမွ မိုက္ခ,နဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားရသည္။ ေခါင္းေပၚ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖိထားရင္း မ်က္လံုးကို စံု မွိတ္မိလိုက္ေတာ့ အျပာေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ အလင္းစက္မ်ားက ပိတ္ထားေသာ သူ႔မ်က္ခြံႏွင့္ ျမင္လႊာမ်ားအၾကား လူးလားေခါက္တုံ႔၊ ပ်ံသန္း ေျပးလႊားေနခဲ့ၾကသလိုလို။

ေခါင္းထဲမွေန တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ မူးေ၀လာတာကို သူခံစားလိုက္ရ၏။ အိပ္ယာေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္း လူက တ ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့သလိုမ်ိဳး။ ခုမွ သူကိုယ္သူ ျပန္သတိရမိလာ၏။ ဟုတ္သည္၊ သူမွ ေနလို႔မေကာင္းခဲ့ သည္ပဲ။ နားတြင္း႐ွိ နားစည္ေနာက္မွ အရည္မ်ား လည္ပတ္မႈမမွန္၍ မူးေ၀ေနတတ္သည့္ေရာဂါ၏ ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈ ျဖင့္ သူအိပ္ယာထဲလဲေနခဲ့တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ရၿပီ။ ဆရာ၀န္မ်ားကေတာ့ သူ႔ေရာဂါကို Meriere’s Diseases ဟု အမည္တပ္ခဲ့ၾကသည္။

ဒီေရာဂါကို သူရ႐ွိခဲ့ရျခင္းမွာ အၿမဲတေစ ဆူညံလြန္းေနခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား အလုပ္လုပ္ ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အခုေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္အထိ သူေနထိုင္ရဆဲ ျဖစ္ေသာ မေလး႐ွားႏိုင္ငံမွ သူအလုပ္လုပ္ရသည့္ စက္႐ံု၏လုပ္ငန္းခြင္မွာ စက္သံမ်ားျဖင့္ အၿမဲတမ္းလိုလို ဆူညံ ေနတတ္ခဲ့ေလတာ။ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ နားကို အကာအကြယ္မဲ့စြာျဖင့္ ႐ွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အလုပ္လုပ္မိ ခဲ့ျခင္းက ဒီေရာဂါဆိုးကို သူ႔ထံမွာ စြဲကပ္လာခဲ့ေစေရာ့သလား မေျပာတတ္ေတာ့။

ဒါဆို ေစာေစာက ညီေထြးကို သူအိပ္မက္မက္ခဲ့တာဟာ ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕မသိစိတ္က တမ္းတ မိေနခဲ့တာေၾကာင့္မ်ားလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီေထြးေနေကာင္းပါေစ။ ကိုႀကီးရဲ႕ လိမၼာတဲ့ညီေလး ေနေကာင္းပါေစ။

ရင္တြင္းမွ လႈိက္လဲွစြာ သူဆုေတာင္းမိသည္။ ေနာက္...ေရေသာက္ခ်င္လာတာမို႔ အိပ္ယာနံေဘး႐ွိ စားပြဲခံု ေလးေပၚမွ ေရဘူးကို မမီမကမ္းျဖင့္ သူလွမ္းယူလိုက္မိ၏။ တကယ့္ကို မမီမကမ္းႏွင့္မို႔ သူ႔လက္ႏွင့္ အစီအစဥ္မ က်စြာတင္ထားေသာ စားပြဲေပၚမွပစၥည္းတခ်ိဳ႕တို႔ အမွတ္တမဲ့ ထိခိုက္မိသြားရသည္။ ထိုအခါ တခ်ိဳ႕က ေအာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြားၾကၿပီး အခ်ိဳ႕က သူ႔အိပ္ယာ ေခါင္းအံုးနံေဘးသို႔ ျပဳတ္က်လာခဲ့၏။ ေရဘူးကိုဖြင့္ကာ အားရပါးရ ေမာ့ေသာက္ရင္း ေခါင္းအံုးေဘးနားသို႔ က်လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းေကာက္ကာ စားပြဲေပၚ ျပန္တင္မိသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚကဟာေတြကိုေတာ့ ေနာက္က်မွပဲ ေကာက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးမိ၏။

ပစၥည္းေတြေကာက္တင္ရင္း သူ႔လက္က ဓာတ္ပံုထည့္ေသာ ဖိုတိုစတန္းေလးကို ေကာက္ကိုင္မိသည္။ ဖို တိုစတန္းေလးထဲမွ ဓာတ္ပံုေလးအား အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ခါးသက္သြားသလို ခံ စားလိုက္ရသည္။ ဖိုတိုစတန္းေလးအတြင္းမွ ႏွစ္ေယာက္အတူတူတြဲ႐ိုက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုေလးထဲတြင္ သူ႔ရင္ခြင္ ထက္မီခိုကာ ႏြဲ႔လ်စြာ ၿပံဳးေနခဲ့ေသာ ႏြယ္နီက သိပ္ကို အျပစ္ကင္းစင္ေနခဲ့သလိုလို။

ဒဏ္ရာရ က်ားနာတစ္ေကာင္လို တက္,တစ္ခ်က္ကို ျပင္းထန္စြာေခါက္ရင္း လက္ထဲမွ ဖိုတိုစတန္းအား အ ခန္းနံရံသို႔ သူပစ္ေပါက္မိလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဖိုတိုစတန္းေလးက အခန္းနံရံႏွင့္ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ႐ိုက္ခတ္သြားရတာ မို႔ ျမည္တမ္းသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေပးလွ်က္ အခန္းေထာင့္တြင္ ကပိုက႐ို လဲၿပိဳသြားခဲ့ရေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ဖိုင္ဘာ သား ေကာ္အၾကည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားတာမို႔ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေတာ့ ကြဲ႐ွမသြားခဲ့။

အခန္းေထာင့္တြင္ ပံုပ်က္စြာ ၿပိဳလဲေနခဲ့ေသာ ဖိုတိုစတန္းေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွေန ေပါက္ကြဲစြာျဖင့္ သူေအာ္ဟစ္မိ၏။ အလကားမိန္းမ၊ တန္ဖိုးမ႐ွိတဲ့ မိန္းမ၊ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းတဲ့မိန္းမ။ သစၥာမ႐ွိတဲ့ မိန္းမ။

ေနာက္ၿပီး ထိုမိန္းမေၾကာင့္ သူမေလး႐ွားသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထိုမိန္းမေၾကာင့္ သူခ်စ္ေသာ ညီေထြးႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရသည္။ ေ၀းခဲ့ရတာေတာင္ ႐ိုး႐ိုး ေ၀းခဲ့ရျခင္းမဟုတ္။ ညီေထြးအေပၚမွာ အႀကီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဘယ္ လိုမွ မလုပ္သင့္ေသာ အမွားမ်ိဳးေတြကို သူက်ဴးလြန္ခဲ့မိရင္း ေ၀းခဲ့ၾကရျခင္းသာ။

~~~@~~~

အေဖႏွင့္အေမ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ဆံုးပါးသြားခဲ့ၾကခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကြာေသာ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူကေက်ာင္းၿပီးကာစ ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္ႏွစ္၊ ညီေထြးက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့ရတာမို႔ ညီေထြးက သူ႔အေပၚ အစစအရာရာ အားကိုးတြယ္တာခဲ့၏။ သူကလည္း ညီေထြးေ႐ွ႕မွေနၿပီး တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုႀကီးပီပီ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည္။

ဘယ္အမ်ိဳးကိုမွ အိမ္ေပၚသို႔ အတက္မခံ၊ အအုပ္အစီးမခံ၊ လက္မခံခဲ့ပဲ အေဖႏွင့္အေမ ထားသြားေသာ အိမ္ႏွင့္အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို ေသခ်ာစြာ စီမံရင္း ညီေထြးအား သူေက်ာင္းဆက္တက္ေစခဲ့၏။ သူကေတာ့ အိမ္စားရိတ္ရရန္ ၿမိဳ႕ထဲမွ ကုမၸဏီေလးတစ္ခုတြင္ ႐ံုး၀န္ထမ္း၀င္လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္အခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ညီ အစ္ကိုႏွစ္ဦး၏ ဘ၀ေလးမွာ (မိဘႏွစ္ပါး မ႐ွိေတာ့တာကလြဲၿပီး) သာယာစိုေျပခဲ့ဖူး၏။

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ညီေထြးက ေစာေစာထ,ၿပီး ေက်ာင္းမသြားခင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းဘူးမ်ားအတြက္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ခ်က္၏။ ေနာက္... သူ႔ကို အိပ္ယာႏိႈး၊ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ မနက္စာ အတူတူ စား၊ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ကာ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီယူၿပီး ညီေထြးက ေက်ာင္းသြား၊ သူက အလုပ္႐ွိရာ ကုမၸဏီသို႔ သြားျဖင့္။

ညေနက်လွ်င္ ေစာေစာျပန္ေရာက္ေသာ ညီေထြးက အ၀တ္အစားအကုန္လံုးကို ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ တစ္အိမ္လံုး ကို သိမ္းဆည္း၊ လွည္းက်င္း၊ ညစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္မွျပန္လာမည့္သူ႔ကို စာက်က္ရင္း ေစာင့္ ေနတတ္သည္။ သူ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ညီေထြးက ေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ အရင္တိုက္တတ္သည္။ ၿပီးမွ ေရ ခ်ိဳးေစ၏။ ေရခ်ိဳးၿပီး သူထြက္လာလွ်င္ သဘက္ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္မွေန ေစာင့္ေနတတ္ေသးသည္။ ေနာက္... ၾကားဖူးနား၀ျဖင့္ အဆုတ္ထဲေရ၀င္မွာ စိုးရတယ္...ဟု ပါးစပ္မွေန မ႐ိုးႏိုင္စြာ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း သူ႔ေက်ာျပင္ အား ေသေသခ်ာခ်ာ အားရပါးရ ပြတ္သုတ္ေပးတတ္ျပန္၏။ ၿပီးမွ က်န္သည့္ေနရာမ်ားအား သူ႔ဘာသာသူသုတ္ဖို႔ သဘက္ေပးၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် ထြက္သြားတတ္၏။ သူက တစ္ခါတစ္ေလ စ,ခ်င္စိတ္ျဖင့္ “ကိုႀကီးေနမေကာင္းမွာ ညီေထြး သိပ္စိုးရိမ္သလား”...ဟု ေမးတိုင္း...

“စိုးရိမ္တာေပါ့ ကိုႀကီးရာ။ ခု အေဖေရာ အေမေရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။ သားအတြက္ ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိေတာ့တာ။ ကိုႀကီးမ႐ွိရင္ သားဘယ္သူနဲ႔ သြားေနရမွာလဲဗ်ာ”ဟု မ်က္ႏွာညႇိဳးညႇိဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖတတ္၏။ ငယ္ ငယ္ေလးကတည္းက အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာခဲ့တာမို႔ ညီေထြးက သူႏွင့္စကားေျပာတိုင္း သူ႔ကိုယ္သူ ‘သား ကေလ’...ဟု နာမ္စားသံုးကာ ေျပာတတ္တာ ႀကီးသည့္အထိ အက်င့္မေပ်ာက္ေတာ့။ သူကလည္း ထိုကဲ့သို႔ နာမ္ စားေလးကိုသံုးကာ ညီေထြးေျပာလိုက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ အခ်စ္ပိုရစၿမဲ။

ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ညီေထြးက သူ႔ပန္းကန္ထဲသို႔ ခ်က္ထားသမွ်ဟင္းေတြ အ မ်ားႀကီး ေရာက္ေစခဲ့ျပန္တာ။ သူက အႀကီးပီပီ...

“ညီေထြးလည္း စားပါဦးကြာ။ ကိုႀကီး ပန္းကန္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ”...ဟုေျပာတိုင္း ညီေထြးက...

“စားပါ ကိုႀကီးရာ၊ သားက ငယ္ငယ္ေလးပဲ႐ွိေသးတာ၊ ဘာနဲ႔စားစား စားလို႔ေကာင္းေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကို ႀကီးက ေန႔တိုင္း သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းထားသလဲ။ ပင္ပန္းတဲ့လူဟာ အစား ေကာင္းေကာင္းကို မ်ားမ်ားစားရတယ္ဗ်။ သားက ေက်ာင္းတက္၊ စာက်က္ရတာ ဘယ္ေလာက္မွ မပင္ပန္းဘူး ေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးပဲ မ်ားမ်ားစားစမ္းပါဗ်ာ”...

ဟု လူတတ္ကေလးလုပ္ကာ ေျပာတတ္ေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူေတြးမိသည္။ သူသည္ အႀကီးပီပီ ညီေထြးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ရေသာ္လည္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ အျပန္အလွန္ဂ႐ုစိုက္မႈတြင္ေတာ့ ညီ ေထြးက သူ႔ထက္ သာလြန္ေနခဲ့ေလလိမ့္မလားဟု။

ဟုတ္သည္။ သူသည္ အိမ္၏ေ႐ွ႕ေရးကို စီမံ၊ ေမွ်ာ္ျမင္စြာျဖင့္ ညီေထြးကို ေက်ာင္းဆက္တက္ခိုင္းကာ၊ သူ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထြက္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ညီေထြးအေပၚ သူဂ႐ုစိုက္မိသည္ထက္ သူ႔အေပၚမွာ ညီေထြးရဲ႕ဂ႐ု စိုက္မႈမ်ားက ပိုမို သာလြန္ေနခဲ့ေလေတာ့တာ။

သို႔ေသာ္ သူအျပည့္အ၀ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ညီေထြးက လိမၼာခဲ့၏။ က်ဴ႐ွင္မယူပဲ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။ ဂုဏ္ထူးေတာ့ တစ္လံုးမွ မပါ႐ွာခဲ့။ ဒါကို အျပစ္လုပ္ဖို႔အတြက္လည္း သူကိုယ္ တိုင္ သတိမရႏိုင္ခဲ့မိ။ အေဖႏွင့္အေမမ႐ွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ညီေထြးအတြက္ သူတာ၀န္တစ္ခု ေက်ခဲ့ၿပီဟုပင္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ညီေထြးႏွင့္သူ ျပသနာနည္းနည္း တက္ရေသး၏။ အျခားေတာ့မဟုတ္၊ သူ က ညီေထြးအား ေန႔ေက်ာင္းတက္ေစခ်င္ေသာ္လည္း၊ ညီေထြးက အေ၀းသင္တက္ရင္း သူ၀ါသနာပါသည့္ ကား ၀ပ္ေ႐ွာ့လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ အလုပ္သင္လုပ္ကာ ပညာသင္ခ်င္သည္ဟု ဆိုလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ဘက္က ဘယ္လိုမွ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလို႔ မရခဲ့သလို၊ ေျခာက္ေျပာလို႔လည္း မရႏိုင္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညီေထြး၏ဆႏၵတို႔အား သူလိုက္ေလ်ာမိခဲ့ရေတာ့သည္။

ေနာက္ပိုင္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အတူတူ ကိုယ္စီအလုပ္ထြက္လုပ္ၾကရတာ မွန္ေသာ္လည္း သူ႔အေပၚမွာ ညီေထြး၏ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ားက ဟိုးအရင္ကအတိုင္း ေလွ်ာ့မသြားခဲ့။ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစခဲ့ရျပန္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္တည္းသာေနရေသာ သူတို႔အိမ္ေလးက ညီေထြး၏ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေအာက္မွာ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ၿမဲ၊ သူတို႔ထမင္း၀ိုင္းေလးက စားခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေနၿမဲ။

အေ၀းသင္တကၠသိုလ္မွာ ပထ၀ီေမဂ်ာျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ အလုပ္သင္လုပ္ေနခဲ့ေသာ ၀ပ္ေ႐ွာ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ညီေထြးက ပိုမိုကၽြမ္းက်င္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္႐ွင္က ညီေထြးအား ပံုမွန္လစာကို စ,တင္ခံစားေစခဲ့ေတာ့၏။ ညီေထြးပထမဦးဆံုး လစာရသည့္ေန႔ကို သူမေမ့ေသးပါ။

ထိုေန႔ညေနတြင္ အလုပ္မွေန သူအိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့ ညီေထြးက ေပေရမည္းတူးေနေသာ အ၀တ္အစား မ်ားကိုပင္ မလဲႏိုင္ေသးပဲ၊ ခါတိုင္းလို ခ်က္ျပဳတ္မေနခဲ့ပဲ ၿခံ၀မွာ သူ႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ေလတာ။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ၀မ္း သာအားရ ေျပးဖက္၏။ ႐ုတ္တရက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ အဖက္ခံလိုက္ရတာမို႔ သူအံ့ၾသစြာျဖင့္...

“ဘာျဖစ္တာလဲ ညီေထြးရယ္။ ကိုႀကီးအက်ႌအျဖဴေတြ ေပကုန္ပါဦးမယ္ကြာ”

“ဟာ...ဟုတ္သားပဲ။ ေဆာရီး ကိုႀကီး။ သား၀မ္းသာလြန္းလို႔ပါဗ်ာ”

“ဘာ၀မ္းသာစရာ ႐ွိလို႔တုန္းကြ”

ညီေထြးက သူ႔ကို ေျဖလႊတ္ရင္း မည္းညစ္ေပေရ စုတ္ၿပဲေနေသာ စက္ျပင္အက်ႌအိတ္ေထာင္ထဲမွ ပိုက္ဆံ တစ္ထပ္ကို ထုတ္ယူကာ သူ႔လက္ထဲသို႔ အကုန္ထည့္ေပးရင္း တုန္တန္ရီရီေလသံျဖင့္...

“သား ဒီေန႔ လစာရၿပီကိုႀကီးရဲ႕။ ေနာက္လေတြက်ရင္လည္း ပံုမွန္ရဦးမွာ။ အဲ့ဒါ၀မ္းသာလြန္းလို႔ပါ။ ေနာက္ ဆို ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ွာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ အိမ္စားရိတ္ကို သားလည္း တစ္ဖက္ တစ္လမ္းကေန ေထာက္ပံ့ႏိုင္ၿပီဗ်”

ညီေထြးက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ေျပာေန၏။ ဒါကို ခ်စ္စႏိုး ျဖင့္ ညီေထြး၏ေခါင္းေလးအား သူလွမ္းပြတ္မိေတာ့ ညီေထြးက ေက်နပ္စြာျဖင့္ သြားတက္ေလးမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ေလသည္။ ေနာက္ ထိုညေနက ညီေထြးပထမဦးဆံုး လုပ္အားခရသည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူတို႔ညီအစ္ ကိုႏွစ္ေယာက္ အျပင္မွာ ညစာထြက္စားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။

ညစာစားရင္း ညီေထြးအား တိုင္ပင္စြာျဖင့္ သူေျပာမိသည္။

“ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္”

“ဗ်ာ”...

သူ႔စကားေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းခါနီး ထမင္းလုပ္ကိုပင္ မသြင္းႏိုင္ပဲ ညီေထြးမွာ တစ္အံတစ္ၾသျဖင့္။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိေတာ့ ညီေထြးထံမွ ေမးခြန္းေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေပၚထြက္လာခဲ့၏။

“သူက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္မွာေနတာလဲ၊ နာမည္ကေရာ ဘယ္သူတဲ့လဲ၊ အသက္ကေရာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးနဲ႔ေရာ ဘယ္မွာေတြ႔တာလဲ၊ ခ်စ္သူျဖစ္တာေရာ ၾကာၿပီလား”

“ျဖည္းျဖည္းေပါ့ကြာ၊ ညီေထြးေမးခြန္းေတြကလည္း မ်ားပါ့”

နည္းနည္းအေနရခက္စြာ သူေျပာမိေတာ့ ညီေထြးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၏။ ညီေထြး၏မ်က္၀န္းေတြ ထဲမွာ သူအိမ္ေထာင္ျပဳမည့္ ကိစၥအတြက္ ကန္႔ကြက္ဟန္မ႐ွိတာမို႔ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားရပါသည္။ အမွန္အ တိုင္း ေျပာရလွ်င္ ဒီစကားအား ညီေထြးကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ သူေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သာ ႐ွိခဲ့ေသာ သူတို႔ဘ၀ထဲတြင္ သူ႔ေၾကာင့္ ညီေထြးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာ သူမလိုလားခဲ့တာအမွန္။

“သူ႔နာမည္က ႏြယ္နီတဲ့။ ကိုႀကီးအလုပ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီကို လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ႐ံုး၀န္ထမ္းေကာင္မေလးပါပဲ။ ေနတာကေတာ့ တာေမြဘက္မွာ။ ကိုႀကီးနဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာေတာ့ ငါးလေလာက္ ႐ွိၿပီ။ အသက္ကေတာ့ ကိုႀကီးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္”

“ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ သားက ကိုႀကီးကို မစြံဘူးလို႔ထင္ေနတာ။ အသက္အစိတ္မွာ ပုခက္ခ်ိတ္ လို႔ ဆိုၾကသတဲ့။ အခု ကိုႀကီးအသက္အ႐ြယ္နဲ႔ဆို ကြက္တိပဲ”

ညီေထြးက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ သူအိမ္ေထာင္ျပဳမည့္ကိစၥအား လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံခဲ့၏။ အရာရာ တြင္ သူ႔အေပၚ နားလည္သိတတ္လြန္းေသာ ညီေထြးေၾကာင့္ သူ႔ရင္အတြင္းမွ ေသာကတခ်ိဳ႕က အေ၀းဆီသို႔ လြင့္ စင္သြားခဲ့ၾကရသည္။ ဟုတ္သည္၊ ညီေထြးသေဘာမတူမွာကို သူအနည္းငယ္ စိတ္ပူေနခဲ့သည္ပဲေလ။

ေနာက္ေတာ့ ႏြယ္နီႏွင့္သူတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ျပဳလုပ္က်င္းပခဲ့ေသာ သူ တို႔မဂၤလာပြဲသို႔ ႏွစ္ဖက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ႏြယ္နီ႔မိဘႏွစ္ပါးတို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲတြင္ အတက္ႂကြဆံုး၊ အ႐ႊင္လန္းဆံုးေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ေယာက္ယတ္ခတ္ကာ ေအာက္ေျခသိမ္းအ လုပ္မ်ားအား အကုန္သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနသူမွာ အျခားသူေတာ့မဟုတ္။ ညီေထြးပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

~~~@~~~

“ေဒါက္.. ေဒါက္”

အခန္းတံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ထိုင္ရင္း အရင္တုန္းကအျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ျပန္ေတြးေန မိေသာ သူ႔စိတ္တို႔ လက္႐ွိအခ်ိန္သို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရ၏။

“ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး”...

အတြင္းမွေန တုန္႔ျပန္လိုက္ေသာ သူ႔အသံေၾကာင့္ အခန္းတံခါးက ျဖတ္ခ,နဲ ပြင့္လာသည္။ တံခါးေနာက္မွ မ်က္ႏွာအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုေနရေသာ မေလး႐ွားတြင္ သူႏွင့္ တစ္အိမ္တည္း၊ တစ္စက္႐ံုတည္း အ လုပ္လုပ္သူ ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက တံခါးကို အသာဟ,ရင္း အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္ လာကာ တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ျပန္ပိတ္သည္။

“ဒီေန႔ သက္သာရဲ႕လား ကိုမိုးေအာင္”

အိပ္ယာေပၚမွ သူ႔ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း ေမးလာေသာ ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိ၏။ ေရျခားေျမ ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သူ႔အတြက္ တကယ့္ကို အားကိုးအားထားျပဳစရာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနမေကာင္း၍ အလုပ္မဆင္းႏိုင္ေသာ သူ႔အတြက္ စက္႐ံုမွ လူႀကီးမ်ားကို ေသခ်ာေျပာျပကာ ေဆးခြင့္တင္ေပးျခင္း၊ ေဆး႐ံုသို႔ ရက္ခ်ိန္းမွန္မွန္ သြားျပရာ တြင္ အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ေပးျခင္း၊ သူစားခ်င္မည္ထင္ေသာ အစားအစာေလးမ်ားအား အလုပ္မွျပန္လာလွ်င္ ေသ ခ်ာ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးတတ္ျခင္းတို႔အျပင္ အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာႏွင့္ သူ႔အခန္းအတြင္းသို႔ အရင္ဦးဆံုး၀င္လာ ကာ ေရာဂါသက္သာ၊ မသက္သာကို ေန႔စဥ္လိုလို ၀င္ေမးတတ္၏။ အခုလည္း ကိုေက်ာ္ေသာင္းတစ္ေယာက္ အ လုပ္ ၀တ္ယူနီေဖာင္းကိုေတာင္မွ မလဲရေသးပါ။

“ေဟာ... ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဘာေတြက်ေနတာလဲဗ်”

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားအား လိုက္ေကာက္ရင္း ကိုေက်ာ္ေသာင္း၏ လက္တစ္ဖက္ က ေစာေစာက သူလႊင့္ပစ္ထားေသာ အခန္းေထာင့္မွ ဖိုတိုစတန္းကို ေကာက္ယူရန္ျပင္ေလ၏။

“ကိုေက်ာ္ေသာင္း၊ အဲ့ဒီဟာကို ေကာက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာ႐ွိတဲ့ အမိႈက္ပံုးထဲ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးပါဗ်ာ”

သူ႔စကားေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက ကြဲအက္ေနေသာ ဖိုတိုစတန္းကို ေကာက္ယူရင္း တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္ ကာ နားလည္စြာျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ေနာက္ ဖိုတိုစတန္းအား အခန္းေထာင့္တြင္ျပန္ထားကာ သူ႔ေဘးနား ျပန္လာ ထိုင္ရင္း...

“ႏြယ္နီနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဘာဆက္လုပ္မလဲ ကိုမိုးေအာင္”

“ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပစ္ၿပီး တစ္ျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္သြားတဲ့မိန္း မတစ္ေယာက္ကို”...

သူစကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ ခါးသီးလာမိသည္။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်ရင္း သူ႔ပခံုးတစ္ဖက္အား ႏွစ္သိမ့္စြာျဖင့္ ေထြးဖက္လာ၏။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ အႀကံမေပးတတ္ေတာ့ပါဘူး ကိုမိုးေအာင္ရာ။ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔ ႏြယ္နီ ဒီကိုေရာက္ လာကာစ,က သူ႔ပံုေလးကိုၾကည့္ရတာ ဒီလိုလုပ္သြားမယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိခဲ့ဘူး”

“ဟုတ္တယ္.. ကိုေက်ာ္ေသာင္း၊ ေျပာရမယ္ဆို ႐ွက္စရာပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္က ညီအစ္ကိုေတြ လို ခင္ေနၾကတဲ့ အခ်င္းခ်င္းမို႔ အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာျပည္ကေနၿပီး မ ေလး႐ွားကို လွမ္းေခၚလိုက္ရသလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိလား”

ကိုေက်ာ္ေသာင္းက ေခါင္းခါျပ၏။ သူနာက်င္စြာျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ကာ...

“ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေယာကၡမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ တိတ္တိတ္ေလး ဖုန္းဆက္လာတယ္။ မင္းမိန္းမကို မင္း႐ွိတဲ့ဆီ ေခၚထားပါေတာ့ မိုးေအာင္ရာတဲ့။ မင္းမ႐ွိတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ငါတို႔ သူ႔ကိုမႏိုင္ဘူးတဲ့။ မင္းပို႔တဲ့ေငြေတြလည္း ဘာမွ အဖတ္မတင္ပဲ အဲ့ဒီေငြေတြနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ ေန႔ သူ႔ကိုယ္သူျပင္ဆင္ၿပီး လမ္းမ်ားေနတာပဲတဲ့။ တစ္ျခားေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔လည္း သတင္းသန္႔သန္႔ ထြက္ ေနသလိုပဲတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဒီလွမ္းေခၚလိုက္ရတာ”

“ေၾသာ္”...

ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သူ႔ကို စာနာစြာျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္၏။ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလိုက္ရလွ်င္ သူခံစားေနရသမွ်ထဲမွ တခ်ိဳ႕တေလ ေပါ့ပါးသြားမည္ဟုထင္ကာ ကိုေက်ာ္ေသာင္းအား သူဆက္ေျပာမိသည္။

မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အိမ္မွာ ႏြယ္နီက လိုက္ေန၏။ သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထြက္ ခိုင္းလိုက္တာမို႔ ႏြယ္နီက အလုပ္မလုပ္ရေတာ့။ ေန႔စဥ္ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စီအလုပ္သြားတိုင္း အိမ္ မွာ ႏြယ္နီတစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။

အိမ္မွာအၿမဲေနေသာ အိမ္႐ွင္မတစ္ေယာက္ ႐ွိလာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ႏြယ္နီသည္ အိမ္႐ွင္မပီသေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့။ ဒါကို အတူေနရင္း တစ္လေလာက္အၾကာမွာ သူရိပ္မိလာခဲ့ရ၏။

ႏြယ္နီသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥမ်ားအား မႏိုင္နင္း၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္လွ်င္လည္း မျဖဴစင္၊ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးလည္း စိတ္မ၀င္စားပဲ သူ႔ကိုယ္သူသာ လွပေအာင္ ျပင္ဆင္ခ်ယ္သရင္း ေနတတ္သည္။ အားလွ်င္ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ၀တၳဳစာ အုပ္မ်ားအား တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ငွားဖတ္တတ္၏။ စာအုပ္ဖတ္ရတာ ညည္းေငြ႔လာလွ်င္ ဧည့္ခန္း႐ွိ ဗီစီဒီစက္ျဖင့္ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားအား တေမ့တေမာ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ အပ်ိဳဘ၀က အလုပ္လုပ္ခဲ့ရျခင္းမ်ားကို အတိုးခ် စည္းစိမ္ခံေနသည္ဟု ထင္ခ်င္စရာပင္။

ဒါကို ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိခ်ိန္မ်ားတြင္ သူေျပာခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏြယ္နီ၏ အႏုအ႐ြ၊ ခရာတာတာ စကားလံုး မ်ား၊ အခၽြဲအႏြဲ႔မ်ားၾကားတြင္ အၿမဲတမ္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ အခ်စ္ဦး၊ အိမ္ေထာင္ဦးကာလမို႔ လည္း သူ႔အခ်စ္စိတ္တို႔က ငယ္ထိပ္တက္ေနခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ႏြယ္နီခ်က္ေသာ အစပ္အဟပ္မတည့္သည့္ ဟင္းမ်ားကို သူမစားႏိုင္ေသာအခါ ညီေထြးက စိတ္ မေကာင္း။ ထမင္းစားတိုင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို တၾကည့္ၾကည့္။ အလုပ္သြားခါနီး ႏြယ္နီျပင္ေပးေသာ သူ႔ထမင္းဘူးကို လာလာဖြင့္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္း တခ်ခ်ျဖင့္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မေနႏိုင္ေသာ ညီေထြးက ခါတိုင္းလိုပင္ မနက္ေစာ ေစာႏွင့္ ညေန၀ပ္ေ႐ွာ့မွ ျပန္လာခ်ိန္မ်ားတြင္ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္ခ်က္ေလေတာ့သည္။ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးလည္း ထို နည္းတူစြာပင္။

ထိုအခါ ႏြယ္နီတစ္ေယာက္ ပိုၿပီး အၿငိမ္းစားရသြားေလေတာ့၏။ အကုန္သိမ္းႀကံဳးကာ လုပ္ေပးေနေသာ ညီေထြးေၾကာင့္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားအား လံုး၀ လစ္လွ်ဴ႐ႈလာခဲ့ေတာ့သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဟင္းခ်က္ရင္း ညီေထြးအိမ္သာ ၀င္ခ်ိန္မ်ားမွာေတာင္ ဟင္းအိုးကို တစ္ခ်က္တစ္ေလ ကူၾကည့္မေပးေတာ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ဧည့္ခန္းတြင္ ညီေထြး တံျမတ္စည္းလွဲေနခ်ိန္မ်ားမွာ ႏြယ္နီက ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္မပ်က္သလို၊ ေနရာမွပင္ အလိုက္တသိ ဖယ္မေပးတတ္။

ညီေထြးကေတာ့ ဒါေတြကို တစ္ခ်က္မွ မျငဴစူခဲ့။ ႏြယ္နီ႔အေပၚတြင္ အစ္မတစ္ေယာက္လို သေဘာထားကာ အၿမဲ တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီေထြးႏွင့္ ႏြယ္နီ႔ၾကားမွာ သူစိတ္သက္သာရာ ရခဲ့၏။ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္အတူေနရ ၿပီး အိမ္တြင္လည္း ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာမ႐ွိတာမို႔ ညီေထြး၏အလိုက္သိတတ္မႈမ်ားအား သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးက အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး အလိုက္သိတတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ယံုၾကည္အားကိုးတတ္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ရက္စက္ခဲ့မိတယ္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းရာ”

ေျပာရင္း သူ႔အသံေတြ တုန္ယင္လာမိ၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သူ႔ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြတစ္ခ်က္ဖ်စ္ကာ ႏွစ္သိမ့္ ရင္း...

“ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ”

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ပိုင္တဲ့ အိမ္နဲ႔၊ အတြင္းပစၥည္းေတြအားလံုးထဲက နည္းနည္းေလးေတာင္ ညီေထြးကို ခြဲမေပးခဲ့ပဲနဲ႔ သူကိုအိမ္က ႏွင္ထုတ္မိခဲ့တာပါပဲဗ်ာ”

သူ႔စကားေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေျပာ၏။

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး လက္တြဲခဲ့တာမို႔ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ကိုမိုးေအာင္ရာ။ ခင္ဗ်ားစိတ္ရင္းအတိုင္းဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ညီေလးကို အဲ့ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္မိဘူး”

“မဟုတ္ဘူး ကိုေက်ာ္ေသာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ေတြလည္း ပါပါတယ္”

ေခါင္းခါေျပာေနရင္း သူ႔အသံေတြ တိမ္၀င္သြားရသည္။ သူ႔အမွားက အျခားေတာ့မဟုတ္၊ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရလာခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ ေလာင္းကစားျခင္းကို ခံုမင္လာခဲ့ေသာ ႏြယ္နီ႔အား ခ်စ္စိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ ႐ွိတာထက္ပိုသံုးခ်င္ေသာ၊ ျဖတ္လမ္းနည္းျဖင့္ ေငြပိုေငြလွ်ံလိုခ်င္ေသာ ႏြယ္နီ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ပိုင္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ား တတိတိျဖင့္ ကုန္ခမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာမီ အိမ္ဂရံကိုပါ ထိပါးလာခဲ့ေလေတာ့တာ။

“အဲ့ဒီအေျခအေနထိ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့၊ မျပတ္မသားနဲ႔ အေရာက္ခံခဲ့တာ၊ ေရာက္ခဲ့ရတာေတြဟာ ကၽြန္ ေတာ့္အျပစ္မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ ကိုေက်ာ္ေသာင္းရာ”

“ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ကိစၥေတြက ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ”

ကိုေက်ာ္ေသာင္းက စာနာသလိုေျပာ၏။ သူေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း...

“ထားခဲ့လို႔ရရင္ ထားခဲ့လိုက္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက အဲ့ဒီထက္ ပိုပိုဆိုးလာၿပီး အိမ္ဂရံကို ျပန္မေ႐ြးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိစၥေတြကို ညီေထြးမသိေအာင္ ဖံုးဖိထားရ၊ ႏြယ္နီ႔ကိုလည္း စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္႐ံုအျပင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္၊ တစ္ဖက္မွာလည္း ေငြေၾကးကိစၥေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖ႐ွင္းဖို႔ အစြမ္းအစကလည္းမ႐ွိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ပူေလာင္ခဲ့ရတာ”

“ခင္ဗ်ား အဲ့ဒီလို မူပ်က္ေနတာကို ခင္ဗ်ားညီကေရာ မရိပ္မိဘူးလား”

“မရိပ္မိပဲ ေနမလားဗ်ာ၊ ညီေထြးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မွန္တစ္ခ်ပ္လို အၿမဲတမ္းၾကည့္ေနတဲ့သူပဲ”

ဟုတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သူတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေတြအညစ္ႀကီးညစ္ကာ ညတိုင္း အရက္ေတြေသာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႏြယ္နီႏွင့္လည္း စကားမေျပာ၊ ညီေထြးကိုလည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္မလံုတာမို႔ ေ႐ွာင္ဖယ္ေနမိခဲ့တာ။ ဒါကို ညီေထြးက ရိပ္မိသလို႐ွိေသာ္လည္း သူ႔အား ဘာမွဖြင့္မေမးခဲ့။ မေမးရဲတာဆိုလွ်င္ ပိုမွန္လိမ့္မည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သုန္မႈန္လြန္းေနခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ညီေထြးချမာ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ အသံေတာင္ သိပ္ၿပီး မ ထြက္႐ွာေတာ့။ သို႔ေသာ္ ညဥ့္နက္မွ မူးယစ္ရီေ၀ကာ ေသာက္စားၿပီး သူျပန္လာတိုင္း ညီေထြးက တံခါးေစာင့္ဖြင့္ ေပးျခင္း၊ အိပ္ယာထဲအထိ တြဲပို႔ျခင္းမ်ားကို မညည္းမညဴ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ပါသည္။

“အဲ့ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ တစ္ရက္မွာ ႏြယ္နီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္ၾကတယ္”

“ပိုက္ဆံကိစၥေၾကာင့္ပဲလား”

“ဟုတ္တယ္ ကိုေက်ာ္ေသာင္း။ ပိုက္ဆံကိစၥပဲေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ေႂကြး႐ွင္က ပိုက္ဆံေတြမဆပ္ႏိုင္ရင္ အိမ္ဂရံကို သိမ္းမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့႐ံုးကို လာေျပာတဲ့ေနကေပါ့ဗ်ာ”

“အဲ့ဒီေတာ့”

ကိုေက်ာ္ေသာင္းက စကားေထာက္၏။ ျပန္ေျပာဖို႔အားယူရင္း ထိုေန႔ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ရင္နာစြာ ျဖင့္ သူသတိရလာမိသည္။

ထိုေန႔ညေနက ႐ံုးမွအျပန္တြင္ အရက္ဆိုင္သို႔ သူတန္းသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွ ေဒါသမ်ား၊ ေသာကမ်ား အား မူးယစ္ျပင္း႐ွေစေသာ ပယင္းေရာင္အရည္မ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းသက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း မူးလာေလေလ၊ သူ႔ရင္ ထဲမွ ေသြးတို႔က ပိုမိုဆူပြက္လာေလေလ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ႏြယ္နီႏွင့္သူတို႔ စကားမ်ားမိၾက ေလေတာ့သည္။

ႏြယ္နီကလည္း ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္တိုင္၀န္မခံသည့္အျပင္ ေန႔တိုင္းအရက္ေသာက္ေနၿပီး သူမအားလစ္ လ်ဴ႐ႈထားမိခဲ့ေသာ သူ႔အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ျပန္ေျပာလာခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ရန္ပြဲက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အ႐ွိန္ျမင့္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ ေဒါသထြက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ႏြယ္နီ႔ကို သူ႐ိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့ ဧည့္ခန္းေထာင့္တြင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ကုပ္ေနခဲ့ေသာ ညီေထြးက ၀င္ဆြဲ၏။

ညီေထြးက ၾကားထဲမွေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ ၀င္ဆြဲတာမွန္ေသာ္လည္း သူ႔အားတြန္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာမို႔ သူလဲက်သြားခဲ့ရ၏။ နဂိုကတည္းက မူးၿပီး ယိမ္းယိုင္ေနခဲ့တာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူမထိန္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာပင္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ႏြယ္နီ႔အား မ႐ိုက္လိုက္ရသည့္အတြက္ ေဒါသမ်ားက ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ညီေထြး အေပၚစု ၿပံဳ ပံုခ်မိေတာ့၏။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလွ်င္ ႏြယ္နီ႔ကို မႏိုင္ရသမွ်၊ ညီေထြးအား သူမဲမိျခင္းသာတည္း။

“ငါ့မိန္းမကို ငါ႐ိုက္တာ မင္းကမေက်နပ္ဘူးလား။ ဘာလဲ မင္းက ငါ့မိန္းမကို ႀကိဳက္ေနလို႔ ငါ့ကိုအေသ သတ္ခ်င္တာလား။ ငါေသမွ ငါ့မိန္းမကို မင္းအပိုင္ယူမယ္ေပါ့။ လာေလ... လာစမ္းပါ”...ဟု လဲက်ေနရာမွမထ,ပဲ အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ သူေျပာမိေတာ့ မ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းလာေသာ မ်က္၀န္းေလးမ်ားျဖင့္ ညီေထြး၏မ်က္ႏွာက စ ကၠဴအျဖဴတစ္ခ်ပ္လို ျဖစ္သြားေလေတာ့တာ။ ေနာက္.. သူက ‘သြား၊ ငါ့မိန္းမကို ၾကာခိုခ်င္တဲ့ေကာင္၊ မင္း အိမ္ေပၚ ကဆင္း’...ဟု ႏွင္ထုတ္မိေတာ့ ညီေထြးက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ လွည့္ထြက္သြားခဲ့ေလေတာ့ တာ။

“အဲ့ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မွားတာပဲ ကိုမိုးေအာင္ရာ။ တကယ္မေျပာသင့္တဲ့ စကားပဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရည္႐ြယ္ပဲ မူးမူးနဲ႔ အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္မိတာကို အခုထိ ေတြးမိတိုင္း ေနာင္တရမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့ၿပီေလ”

“အဲ့ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားညီေလးက အိမ္ကဆင္းသြားၿပီး ဘယ္မွာသြားေနလဲ”

“သူ႔၀ပ္ေ႐ွာ့မွာပဲ သြားေနေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးထဲက တခ်ိဳ႕က ညီ ေထြးဘက္ကေန အေမြကိစၥအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တရားစြဲမယ္ဘာညာလုပ္ၾကေတာ့ ညီ ေထြးက တား႐ွာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေထြးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြား တာ အဲ့ဒီတုန္းကေန ခုခ်ိန္ထိပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္နာသြားလို႔ မဆက္သြယ္ေတာ့တာလား မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူကေတာ့ သူ႔ကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ မဆက္သြယ္ခဲ့တာပါ ကိုေက်ာ္ေသာင္းရာ”

“ေနာက္ေတာ့ေရာ”

“ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ေပၚက ဆင္းေပးရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို သူ႔မိဘအိမ္ျပန္ၿပီး ထား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကထြက္ၿပီး ပိုက္ဆံပိုရမယ့္ ဒီမေလး႐ွားကို ထြက္လာခဲ့မိေတာ့တာပဲေလ။ ခု ဒီကို ႏြယ္နီလိုက္လာၿပီး သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေ႐ွ႕တင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေငြ႐ွာေကာင္းတဲ့ တစ္ျခားျမန္ မာေကာင္တစ္ေကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခုလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း လိုက္ေျပးသြားေတာ့တာ”

“ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးေတြ ဘာေတြ မယူထားၾကလို႔”

“ဟုတ္တယ္ ကိုေက်ာ္ေသာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေထာင္က်ကာစ,တုန္းကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ေသးလို႔၊ ေဟာ...ေနာက္က်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပျဖစ္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္မေလး႐ွားထြက္ျဖစ္လို႔၊ သူဒီလိုက္ လာေတာ့လည္း တိုင္းတစ္ပါးမွာ ဒုကၡေရာက္ၾကမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ကေလးမယူျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ အဲ့ဒါလည္း တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ အခုလို သူလုပ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း ေထာက္ထားငဲ့ညႇာစရာ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေပါ့၊ သံေယာဇဥ္ကင္းကင္းနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ႏိုင္သြားတာေပါ့”

သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက သက္ျပင္းခ်၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခတၱခဏမွ် ၿငိမ္သက္သြားမိ ၾကသည္။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းၿငိမ္သြားရျခင္းမွာ သူ၏ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ၾကားလိုက္ရတာမို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ သြားတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ သူကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွ ႏြယ္နီ႔မိဘမ်ားထံ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားဖို႔ စကား လံုးမ်ားအား စဥ္းစားေနမိျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

~~~@~~~

တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းလာေလေလ ပိုမို႐ွင္းလင္းစြာျမင္လာရေလေလျဖစ္ေသာ ျမင္ကြင္းကို ေသေသခ်ာ ခ်ာ သူစိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ သူစီးလာေသာ ေလယ်ာဥ္ျပတင္းေပါက္ငယ္ဆီမွေနၿပီး လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေျမျပင္မွ ျမင္ကြင္းမ်ားက သူ႔အၾကည့္မ်ားကို လႊဲဖယ္မသြားႏိုင္ေစဖို႔ ညိႇဳ႕ငင္ထားၾကသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲတြင္ေတာ့ ညေန ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွ ေစတီငယ္ေလးမ်ား၊ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ လယ္ကြက္မ်ား၊ စိမ္းလန္းေနေသာသစ္ပင္ မ်ားႏွင့္ သူ႐ွင္သန္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာအမိေျမက လွပလြန္းေနခဲ့ေလသေယာင္။

မၾကာေသးေသာ နာရီအပိုင္းအျခား ကာလတစ္ခုက သူစြန္႔ခြာခဲ့သည့္ ျပည္ပႏိုင္ငံငယ္တစ္ခုမွ ျမင္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ မတူညီခဲ့တာမွန္ေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဘာရယ္မွန္းမသိေသာ ခံစားမႈတစ္ခုက လွ်ပ္တိုက္ ျဖတ္ေျပးေနခဲ့သလိုပင္။

“ကိုႀကီးတစ္ေယာက္တည္းမေနပါနဲ႔၊ သားဆီျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ကိုႀကီးရယ္”...

ဖုန္းထဲမွ ညီေထြး၏အသံေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိလာေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ ၿပံဳးျမျမျဖစ္သြားရ၏။ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညီေထြးအား သူအိပ္မက္မက္ၿပီး ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အၾကာတြင္ ညီေထြးက သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္၏။

‘ဒီရက္ပိုင္း ကိုႀကီးကို သားခဏခဏအိပ္မက္မက္တယ္။ အရမ္းလည္း သတိရေနမိတယ္။ အရင္က ကိုႀကီး ကို သတိရေပမယ့္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့တာ သားေၾကာင့္ကိုႀကီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါဗ်ာ။ ဒါ ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ သားမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သတိရတာအျပင္ ရင္ထဲမွာပါ ပူေနမိတာ ေန႔တိုင္းပဲ။ အဲ့ဒါ ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုႀကီးရဲ႕ ေယာကၡထီးႀကီးဆီသြားၿပီး ကိုႀကီးကိုဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို တိတ္တိတ္ေလး သြားေတာင္းၿပီးေတာ့ မရဲတရဲနဲ႔ ဆက္ၾကည့္တာ။ ကိုႀကီးရဲ႕ေယာကၡထီးက ပိုၿပီး သေဘာထားေကာင္းတယ္ေလ။ ေယာကၡမႀကီးဆီမွာ သြားေတာင္းရင္ ကိုႀကီးဆီက ေငြလိုခ်င္လို႔ေနမွာထင္ၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ မေပးမွာစိုးလို႔။

အဲ့ဒီမွာမွ ကိုႀကီးေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ မႏြယ္နီ႔ကိစၥရယ္ကို ကိုႀကီးရဲ႕ ေယာကၡထီးႀကီးဆီက သားသိ လိုက္ရတာ။ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ ကိုႀကီးရယ္။ သားဆီကိုသာ ျပန္လာခဲ့ပါ။ အဲ့ဒီမွာလည္း ဆက္မေနပါနဲ႔ ေတာ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူၿပီး ေနေကာင္းမွ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္လုပ္ေပါ့။ သားအခု ေတာင္ဥကၠလာဘက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ငွားၿပီးေနတယ္။ မိန္းမလည္း မယူရဲေသးပါဘူး။ ကိုႀကီးတို႔ကို ၾကည့္ၿပီးကတည္းက သားေၾကာက္သြားတာေလ။ ျမန္မာျပည္မွာ သားလုပ္ေကၽြးပါ့မယ္။ သားရဲ႕ ၀ပ္ေ႐ွာ့ အလုပ္ လည္း အဆင္ေျပေနပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သားဆီျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့ ကိုႀကီးရယ္။ သားစိတ္ပူလြန္းလို႔ပါ။ အရင္လို သားတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနၾကရေအာင္ေနာ္။”

သူ၏ရက္စက္ခဲ့မႈမ်ားအား အမွတ္မထားပဲ အားတက္သေရာေျပာေနခဲ့ေသာ ညီေထြးအသံေလးေၾကာင့္ သူ႔ မွာ ၀မ္းသာစြာျဖင့္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသးသည္။ ညီေထြး၏စကားေလးမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ တစ္ေယာက္ တည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ စိတ္ဒဏ္ရာပါရေနခဲ့ေသာသူ႔မွာ အားသစ္ေတြ၀င္လာခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နည္း နည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ အၿပီးျပန္ဖို႔ သူစီစဥ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ထိုအေတာအတြင္း မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္စြာျဖင့္ ေပးပို႔လာေသာ ႏြယ္နီ႔တို႔ထံမွ လက္မွတ္ထိုးၿပီးသား ကြာ႐ွင္းစာခ်ဳပ္ကိုလည္း သူအၿပီး အပိုင္ လက္မွတ္ ေရးထိုးေပးခဲ့ပါေသးသည္။

ေလယ်ာဥ္ဘီးမ်ား ေျပးလမ္းေပၚသို႔သက္ဆင္းၿပီး အ႐ွိန္သတ္ခ်ိန္တြင္မူ သူ႔စိတ္တို႔ ၿပီးျပည့္စံုသြားခဲ့ရသလို လို။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုခုကို ၿငိမ္ခ်မ္းစြာ ခံစားလိုက္ရမိသလိုလို။

အဆင့္ဆင့္ေသာ စစ္ေဆးမႈမ်ားကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေလဆိပ္အျပင္သို႔သူထြက္ခဲ့လိုက္၏။

ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚအေရာက္ ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီမို႔ ညေနခင္း၏ေကာင္းကင္က ရင့္ ေရာ္ရာမွ မည္းေမွာင္စ,ျပဳလာခဲ့ေလၿပီ။ ညဦးခ်ိန္မေရာက္ခင္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေအးစက္စက္ေျမာက္ျပန္ေလ တို႔က သူ႔ကို တိုးေ၀ွ႔လာၾက၏။ လာႀကိဳမည္ဟု ေသခ်ာေျပာထားခဲ့ေသာ္လည္း ခုထိေတာ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ညီ ေထြးအား သူ႐ွာမေတြ႔ေသးပါ။ အထုတ္အပိုးမ်ားကို အနားခ်ရင္း ညီေထြးအား ဟိုဟို ဒီဒီ ေခါင္းလွည့္ကာ ႐ွာေနမိ ဆဲခဏ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားရ၏။

“ကိုႀကီး”

ငိုသံပါႀကီးျဖင့္ေခၚရင္း ေနာက္မွေန သိုင္းဖက္လိုက္သူမွာ ညီေထြးဆိုတာ သိလိုက္ရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲလာရမိေတာ့၏။ တခဏအတြင္းမွာပင္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို ပါးအပ္ထားေသာ ညီ ေထြးထံမွ ႐ိႈက္သံသဲ့သဲ့အား သူနားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရသည္။ထိုအခါ သူ႔မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စ,တို႔က ပါး ျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းလာခဲ့ၾကတာ အလုအယက္ႏိုင္လြန္းလွစြာျဖင့္။ ေနာက္ျပန္မလွည့္ေသးပဲ ညီေထြး၏ လက္ဖမိုး ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ျပန္ၿပီး ခပ္တင္းတင္း အုပ္မိုးကိုင္ထားလိုက္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာရကာ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လာမိသည္။ ညီေထြးအား ေက်ာေပးထားေသာ အေနအထားမွ သူ,မေ႐ြ႔လ်ားမိေသး။

ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီအတိုင္းေလးပဲ သူခဏဆက္ေနခ်င္ပါေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္။ အျပင္ဘက္ တြင္ ရာသီဥတုက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့ေသာ္လည္း၊ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားစြာျဖင့္ အေ၀းႀကီးမွ ျပန္လာခဲ့ရ သည့္သူ႔အတြက္ ညီေထြး၏ ရင္ခြင္ေလးက ေႏြးေထြးလြန္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္သည္သာ...။ ။

~ ဏီလင္းညိဳ ~