ေမ႔ရန္ခက္ေသာ ေျခရာမ်ား

`အပမ္းေျဖခရီးစဥ္` ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ သည္ရီးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ၊ မေမ့ႏုိင္စရာ အမွတ္တရမ်ားစြာ တုိ႕ျဖင့္ အတိ ၿပီးျပည့္စုံေန လိမ့္မည္ဟု ေသခ်ာစြာ ယုံမွတ္ေမွ်ာ္လင့္ ထားခဲ့မိသည္။

ခရီးေ၀းသြားခဲလွေသာ ေက့အတြက္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာျမင္ကြင္း မ်ားသည္ပင္ အဆန္းအၾကယ္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ေညာင္တုန္း၊ ေက်ာင္းကုန္း စေသာ ၿမိဳ႕အ၀င္မ်ားကုိ လွမ္းေငးၾကည့္ရုံမွ်ျဖင့္
ေက်ာ္လြန္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ၿပီး…ကားလမ္းမ နံေဘးက ရြာကေလးေတြ…။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ကားလမ္းနဲ႕ေ၀းလွမ္းလြန္းလွသည္ျဖစ္ရာ အုန္းပင္တန္းရွည္ ညိဳ႕ညိဳ႕ကုိသာ လွမ္းေငးရေတာ့သည္။ ျမင္ကြင္းမ်ားစြာကေတာ့ ရွဳေမွ်ာ္မဆုံးေတာ့ေသာ စိမ္းတစ္ကြက္၊ ၀ါတစ္လွည့္ လယ္ကြင္းမ်ားသာပင္။

``ဟဲ့…လယ္ေတြေတာင္ ျပန္စုိက္ေနရၿပီလား´´

``ေႏြစပါးေလဟယ္…ငတုံးမရဲ႕´´

``ဟုိ…၀ါေနတဲ့ လယ္ကြက္ေတြက ဘာျဖစ္တာလဲ´´

`ေရငတ္လုိ႕ ျဖစ္မွာေပါ့ ´´

ခရစ္စမတ္အမီ စီစဥ္ခဲ့ေသာ ေကတုိ႕၏ သည္ခရီးစဥ္သည္ အလုပ္ရွင္သူေ႒း၏  ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္ ရုတ္တရာက္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သူျပန္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေပးေနရျပန္သည္။ သူေ႒းျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သည္ခရီးကုိဦးေဆာင္မည့္ မန္ေနဂ်ာဦးသုိက္၏ မိခင္ ေဆးရုံတက္ရျပန္ေသာေၾကာင့္
ေႏွာင့္ေႏွးေနရျပန၏ ။ ေကတုိ႕၏ သည္ခရီးစဥ္က ဇန္န၀ါရီလဆန္းမွပင္ စႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ညိဳမႏွင့္ နီနီတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ အတုိင္အေဖါက္ညီစြာ စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ေပါက္ေပါက္ ေဖာက္ေနၾကပါသည္။ ေကကေတာ့ စကတည္းက ႏႈတ္နည္းသူျဖစ္ေလရာ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္တျပင္ကုိ လွမ္းေငးလုိက္၊ ေညာင္းလာလွ်င္ မ်က္လုံးေတြကုိ ေမွးမွိတ္ေျဖေလွ်ာ့ရင္း အိပ္ငုိက္လာလုိက္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့တာမုိ႕ ညိဳမက တံေတာင္တစ္ခ်က္တုိ႕ကာ…

``မိေက…ၿငိမ္လွခ်ည္လား

``ေအးေလ…ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လြမ္းရေအာင္လည္း ဥာဏ္က အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ဥစၥာ

နီနီက ေက့အား စ,ေနျပန္ရင္း ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေၾကာ္ထုပ္ကုိ ကုိက္ေဖာက္ေနသည္။

``ဟဲ့..နီ။ အဲဒါ…မိေကအတြက္ ဥာဏ္၀ယ္လာေပးတာေနာ္

``သိပါတယ္ဟယ္။ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကုိ မိေက တစ္ေယာက္တည္း
ဘယ္လုိကုန္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ကူစားေပးတာ။ ဥာဏ္သ္ိရင္
ငါ့ကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ဦးမယ္´´

`ျပည္ႀကီးတံခြန္´ ဂိတ္အ၀င္ စားေသာက္ဆုိင္တန္းမွာ နံနက္စာ ၀င္စားျဖစ္ၾကစဥ္ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေၾကာ္ေတြေရာ၊ အာလူးေၾကာ္ေတြပါ ၀ယ္လာေပးတာကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ေသာ ကုိႀကိးစုိးတုိ႕အုပ္စုသည္လည္း ဥာဏ့္အား ၀ိုင္း၀န္းစ,ေနာက္ေနလ်က္ တဟားဟား။
ဥာဏ့္ခမ်ာ မ်က္ႏွာရဲရဲၾကားက ေက့ကုိလည္း စိတ္ဆုိးမွာ စုိးရိမ္ေနျပန္ေတာ့ကာ မ၀ံ့တ၀ံ့ ခုိးေငးလုိ႕ မဆုံး၊

``ဟုိေရာက္ရင္ သူ…နင့္ဆီက အေျဖ ထပ္ေတာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ေက။
ေသခ်ာပါတယ္ဟာ။ ငါ..ေလာင္းရဲတယ္´´

နီနီ႕စကားကုိ ညိဳမကပါ ထပ္ဆင့္ေထာက္ခံေနျပန္သည္။

``ငါ…နီ႕ဘက္က ပါမယ္´´…..တဲ့။

ေကတစ္ေယာက္ ရင္ခုန္ျမန္လာရေတာ့ၿပီ။

****************

ပုသိမ္တံတားကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ ဗ်ဴးပိြဳင့္သုိ႕နီးလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက သိသာစြာ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ၿပီ။ ကားလမ္းက အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႕အေကာက္တုိ႕ ထူထပ္ မ်ားျပားလုိ႕လာသည္။ အတက္ခရီးဟု စိတ္မွာသိလုိက္စဥ္မွာပင္ ရုတ္ခ်ည္းစုိက္ခနဲဆင္းရျပန္ေလလွ်င္ ရင္မွာ ေအးခနဲ။ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ ေဟးခနဲ ၀မ္းေျမာက္အူးျမဴးစြာ ေအာ္ဟစ္မဆုံးၾကေတာ့ျပန္။
တခ်ိဳ႕ေသာေကြ႕ေတြက်ေတာ့ ဂငယ္ေကြ႕ဆန္ဆန္ျဖစ္သည္။ တစ္ေကြ႕ ေကြ႕ခ်ိဳးလုိ႕မွ မဆုံးမီေနာက္ထပ္ေကြ႕တစ္ခုျမင္ကြင္းေရွ႕သုိ႕ ဘြားခနဲ ေရာက္လာပုံက အသက္ရွဴမွားခ်င္စရာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒရုိင္ဘာ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ေစတနာႏွင့္ အသိ၊ သတိတုိ႕ေပၚမွာသာ လုံး၀ယုံမွတ္၊ ပုံအပ္ေပးထားရေသာ အေျခအေနမွာအသည္းတေအးေအး၊ ရင္တဖုိဖုိ ပင္။ ဘုရားတသံေတြလည္း တီးတုိးလႊမ္းညံေနေတာ့ၿပီ။
ကားဘီးတစ္ဘီးစာမွ် အခ်ိန္အဆမွားကာေနရာေရြ႕ေခ်ာ္သြားခဲ့လွ်င္ေခ်ာက္နက္နက္ထဲ ဂၽြမ္းစုိက္ထုိးဆင္းၾကရဖုိ႕သာ ရွိေတာ့တာေလ။

လမ္းတစ္ဘက္မွာက ဖဲ့ၿဖိဳခ်ထားေသာေတာင္ျမင့္ ကမ္းပါးယံျဖစ္သည္။  တျခားတစ္ဘက္မွာေတာ့ ေခ်ာက္နက္နက္…။ ထုိေခ်ာက္နက္မ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ လွ်ိဳေျမာင္အထပ္ထပ္၊ ေခ်ာင္းငယ္ေကြ႕ အသြယ္သြယ္ကုိ  လွမ္းျမင္ရႏုိင္ပါသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္တုိ႕က ခပ္က်ဲက်ဲ။ တခါတရံ ၿခံဳႏြယ္သစ္ပင္ေတြၾကားမွာလူသြားလမ္းဖုံဖုံေလးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။

ေခ်ာင္းကမ္းနဖူးကုိ ေက်ာခုိင္းေဆာက္ထားေသာ ေျခတံရွည္ျမင့္ျမင့္ တဲအိမ္ကေလးေတြ တစ္လုံးစ ႏွစ္လုံးစျမင္ရသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ကေလးေတြရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားဆီမွာ။ ရာဘာစုိက္ခင္းက အလုပ္သမားမိသားစုေတြ ေနေသာ တဲကေလးေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ေခ်ာင္းနက္ထဲမွာ ငါးဖမ္းေလွငယ္ေလးေတြကုိလည္း တစ္စင္းတေလ ငုံ႕ေငးရေသး၏။

ဥာဏ္တုိ႕တေတြကေတာ့ ကားလမ္းမနံေဘးရွိ ကုန္းျမင့္ေျပေျပ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ရသည့္ေျခတံရွည္တဲအိမ္ကေလးေတြကုိ လည္ျပန္ေငးလွ်က္။ တဲအိမ္မ်ားေရွ႕မွာ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနျပန္ကာ သေဘာေတြက်လုိ႕ေပ။

အဲဒီဥာဏ္ဟာ အလြန္အရယ္အၿပံဳးမ်ားေသာ လူေပ်ာ္ေလးတစ္ေယာက္ေပ။ ရုပ္တည္ႏွင့္ စကားနည္းေသာ ေကသည္ပင္ ဥာဏ္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ စကားဖြယ္ရာ ဆုိေနျဖစ္ျပန္ကာ အရယ္အၿပံဳးေတြ လႈိင္ေနတတ္ျပန္တာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္ထဲသုိ႕ စ၀င္လာၾကသူခ်င္းအတူတူမွာ ဥာဏ္က…   ေက့ထက္ ခင္မင္ႏွစ္လုိသူ ေပါမ်ားေနတာျဖစ္မည္။ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ရွဳပ္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ပင္ပမ္းရသည္ျဖစ္ပါေစ… ဥာဏ္မ်က္ႏွာေပၚမွ အရယ္အၿပံဳးေတြ ေဖ်ာ့မွိန္မသြား။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာလည္း ဥာဏ္ဟာ ကူညီတတ္သူ၊ အနစ္နာခံတတ္သူဟု အမွတ္ေပးခံရသူျဖစ္ျပန္သည္။ အဲသည္ဥာဏ္က အာရုံနည္းနည္းႏွင့္ အလုပ္ထဲမွာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးရွိေနတတ္ေသာ ေက့အား ခ်စ္စကား ဆုိေလရာ နံေဘးမွေနကာ ကုိယ့္စားရိတ္ကုိယ္စားၿပီး
လႊတ္သေဘာတူေနၾကသူေတြလည္း အမ်ားသားေပ။

အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာေရာ၊ အရပ္ထဲမွာပါ ခင္မင္ပတ္သက္၊ သိကၽြမ္းဖူးသမွ် ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြအားလုံးတုိ႕ထက္ ဥာဏ္ကုိမွ ပုိသာေသာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္၊ ခံစားခ်က္ တခ်ိဳ႕တ၀က္မက ေက့ရင္ထဲမွာ ရွိေနႏွင့္တာ ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္းႀကီး ဖြင့္ဟ၀န္ခံဖုိ႕ရန္ေတာ့ ေက…မ၀ံ့ေသးပါေပ။

*****************

ဥတုိတံတားကုိျဖတ္သန္းၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကားေပၚရွိ လူကုန္ ေမွ်ာ္လင့္တက္ၾကြလွ်က္ တလႈပ္လႈပ္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီ။ ပင္လယ္နဲ႕ အလြန္နီးကပ္လာေနၿပီ မဟုတ္လား။

``ဟုိမွာ…ပင္လယ္´´

ကားသမားတစ္ေယာက္က လက္ညွဳိးညႊန္ေလလွ်င္ ပင္လယ္အား ေမွ်ာ္ေမာ ရင္ခုန္ကာ  စိတ္ေစာေနၾကသူေတြခ်ည္းမုိ႕ ေလးဘက္ေလးတန္ ပိတ္ဆီးထားေသာ ေတာင္တန္းေတြဆီ အလုအယက္ လုိက္ၾကည့္မိၾကသည္။

``ဘယ္မွာလဲ…´´
သူ႕လက္ညိွဳးက ေအာက္ဖက္ဆီ ယုိင္ျပေနျပန္တာေၾကာင့္  ဇေ၀ဇ၀ါ အၾကည့္ေရာက္ေလလွ်င္…

``ဟယ္…ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ပင္လယ္…´´

``အယ္…ဒါ ပင္လယ္လား…´´

`            အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကတာက ပယ္လယ္ျပင္ႀကီးကုိ အထက္စီးမွ ငုံ႕ကုိင္းၾကည့္ရမည္လုိ႕ သာပင္။  ခုေတာ့ ပင္လယ္ကေတာင္ေတြရဲ႕ အျမင့္အဖ်ားမွာေတာင္တန္းနံရံမ်ား ေဘာင္ခတ္ထားလွ်က္…။ ပင္လယ္ကုိ ခုလုိ…တေမာ့တေမာ ေမွ်ာ္ေမာ့ၾကည့္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းဆီကမွ ေတြးထင္မထားခဲ့စဖူးမုိ႕ အံၾသတႀကီး။ ေငးေမာလုိ္႔မ၀။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေကြ႕ေတြမွာ
ပင္လယ္္က  ပုန္းေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလုိက္။

တကယ္တမ္း ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခဆီ ေျခခ်မိၾကေတာ့လည္း လွည့္စားခံလူေတြကုိ ေရျပင္ျပာျပာရဲ႕ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံေနပုံက လႈိက္လွဲေႏြးေထြးစြာ…။  ၿငိမ္းေအးညဳိ႕ငင္စြာ….။

******************

ဘန္ဂလုိမွာ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရထဲဆင္းရန္ အဆင္သင့္ရွိေနၾကၿပီ။

ကမ္းေျခမွာ ေျခစုံရပ္ၾကကာ တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ကြင္းမဆုံးႏုိင္ေတာ့ေသာ ေရျပာျပာပင္လယ္ဆီ ေဟးခနဲ
လႈိက္လွဲက်ယ္ေလာင္စြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ၾကသည္။ ၿပီး…ပင္လယ္၏ ရင္ခြင္ဆီ အလုအယက္ ေျပး၀င္ၾကေတာ့ၿပီ။

``ေက…ေရထဲမဆင္းခင္ စက္ဘီး အရင္စီးရေအာင္´´

``ဥာဏ္..စက္ဘီး စီးတတ္လုိ႕လား´´

``အင္း…လာပါ´´

ကမ္းေျခသဲျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္တြဲစက္ဘီးကုိ ဥာဏ္ကထိန္းရင္း ေရွ႕ကနင္းေလလွ်င္ ေကသည္လည္း ေနာက္ကေန သူ႕ပခုံးကုိကုိင္ကာ အလုိက္သင့္ နင္းရျပန္ေတာ့သည္ပင္။ ဥာဏ္က ေက်ာက္ပုထုိးေစတီဆီေရာက္ေအာင္ နင္းေလသည္။ ၿပီး…ပင္လယ္ႏွင့္ ကမ္းေျခရွိဟုိတယ္ေတြဆီ တစ္လွည့္စီေငးရင္း စက္ဘီးနင္းၾကရသည့္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈမွာ ေမ့မပစ္ရက္ႏုိင္စရာေပ။

စိမ္းျပာညိဳ႕ေသာ ေရျပင္သည္ ေကတုိ႕ေရာက္စကေတာ့ ခပ္ေျပေျပ ၿငိမ္သက္ေနသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ခဏငယ္အၾကာမွာပင္ လႈိင္းအိဂယက္ငယ္တို႕ ကမ္းေျခဆီ လာေရာက္ မိတ္ဆက္ၾကေလၿပီ။

ေယာက်္ားေလးမ်ားကေတာ့ လႈိင္းခုန္ေနၾကသည္။ လႈိင္းအလာကုိ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကရင္း  မိမိထံေရာက္အလာမွာ အလုိက္သင့္၀မ္းလ်ားထုိးခုန္အုပ္ကာ လိႈင္းၿငိမ့္စီးၾကတာပင္။
မိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း ေဘာကြင္းေတြေပၚမွာတခ်ိဳ႕၊ ဖက္တြယ္ထားလွ်က္တစ္ခ်ိဳ႕။

ဘန္ဂလုိမွာ ေရမုိးခ်ိဳး၊ ဟုိတယ္က စီစဥ္ေပးေသာ ညစာကုိ စားေနၾကရခ်ိန္မွာပင္ ညေနပုိင္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီမွ အေပ်ာ္ေတြကုိ စားၿမံဳ႕ျပန္ေကာင္းေနၾကတုန္းေပ။

ဥာဏ္ကေတာ့ ေက့အရိပ္ကုိ တရံမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿမဲအတုိင္း…

``ေကေရ…ၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ငါးကင္စားရေအာင္´´

`` ေအး…ေကာင္းတယ္။ သြားရေအာင္ဟာ။ ေက်ာက္ပုထုိးေစတီလည္း ဖူးၾကမယ္ေလ...´´

မိညိဳမက လက္ဦးေအာင္ေျဖႏွင့္ေလသည္။

***************

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ ဖုိးကုလားကၽြန္းဟု ႏႈတ္စြဲေနခဲ့ေသာ ေကတုိ႕တေတြကုိ `ေအာင္မဂၤလာကၽြန္းမွ ႀကိဳဆုိပါ၏ ´ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္က ဆီးႀကိဳေနႏွင့္ေလသည္။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခႏွင့္ ဖုိးကုလားကၽြန္းအၾကားရွိ ေခ်ာင္းက  ျမစ္ႏွင့္ ပင္လယ္ကုိ ဆက္သြယ္ေပးထားသလုိ ခပ္တုိတုိ။ ဒါေပမယ့္ က်ယ္၀န္းလွသည္ ထင္မိ၏။

စက္တပ္ေလွေပၚမွ မိန္းခေလးမ်ားမွာ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ရဲ၊ အသက္မွ် မရွဴရဲရွာေအာင္ ရင္ထထိတ္ထိတ္။ ေကတုိ႕၏ မန္ေနဂ်ာ ဦးသုိက္က စက္ေလွတစ္စင္းထဲေပၚမွာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းခေလး မွ်မွ်တတ ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

``ေက…ကုိယ္တုိ႕ေလွနဲ႕ လုိက္ခဲ့ေနာ္´´

ေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္စိမ္းလဲ့ေနျပန္ရာ ေအာက္ေျခၾကမ္းခင္း၊ သဲျပင္ကုိေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတာမုိ႕ ေရတိမ္သားပဲဟု စိတ္ေအးေတာ့မလုိရွိစဥ္…

``အလယ္ေခ်ာင္းရုိးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာက္နက္ႀကီး´´

တံငါရြာကေလးမွ ရြာသားေတြကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ မထူးဆန္းေတာ့သလုိ ေအးေဆးစြာပင္။  ဖုိးကုလားကၽြန္းက ပုိ၍ေပ်ာ္ရႊယ္ေကာင္းသည္ဟု ဥာဏ္ႏွင့္ေကတုိ႔ သေဘာခ်င္းညီခဲ့ၾကပါသည္။

ေက်ာက္ေဆာင္ေတာင္ကုန္းျမင့္ဆီမွ ေစတီကေလးကလည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သပၸါယ္ေနပါသည္။ ဘုရားဖူးအၿပီးမွာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ ကမ္းေျခကုိ အထက္စီးမွ လွမ္းေငးလုိ႕ရသည္။ ပတ္ခ်ာလည္ ၀ုိင္းပတ္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တံတားမ်ားမွာ ေရညိွတုိ႔ျဖင့္ မဲညိဳ႕ညိဳ႕။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကား ခရုေကာက္ေနၾကသူေတြလည္း ရွိေနသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ဆုံးမွာေတာ့ ေရျပင္ျပာျပာ…။

ဟုိ…ေ၀းျပျပ ပင္လယ္ရဲ႔႕ဗဟုိမွာ ေဖြးလြလြသဲေျမအတိ ကုန္းေျမကေတာ့ သဲျဖဴကၽြန္းဟု အမည္တြင္သည္တဲ့ေလ။ ဘာအပင္မွ မေပါက္ေရာက္ေသးဟုလည္းေျပာၾကသည္။ ေရလည္သဲျဖဴကၽြန္းေပၚမွာ တည္ထားကုိးကြယ္ေသာ ေစတီငယ္ကုိ ဖူးေရာက္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ပင္လယ္ကုိ စက္ေလွျဖင့္ ျဖတ္ကူးရန္ ေကတုိ႕ ကေလးမေတြက မ၀ံ့ရဲၾကပါ။

``ဟုိ…စက္ေလွေတြက ပုိႀကီးတယ္ေလ။ လုိက္ဖ္ဂ်ပ္ကက္ေတြလည္း လူတုိင္း၀တ္ထားရတာပဲ။´´

မိန္းကေလးေတြ မလုိက္ျဖစ္လွ်င္ ေယာက်္ားေလးေတြလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဖုိ႕ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတာမုိ႕ သြားခ်င္လွသူေတြ စူပြပြ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ဓါတ္ပုံေတြ ရုိက္ၾကရင္း၊ ခရုလုိက္ေကာက္ရင္း၊ ေၾကးတြန္းေက်ာက္ရွာရင္း သဲျဖဴကၽြန္းကုိ ေမ့သြားၾကပါသည္။

ေခ်ာင္းသာဖက္ကမ္းသုိ႕ ျပန္ကူးၾကရန္ပင္ လူစုံေအာင္ မနည္းစုရုံး ေလာေဆာ္ေနရသည္။ ခရုပုတီးႏွင့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းေသာ ဆုိင္ကေလးမွာ ေကတုိ႕ တစ္အုပ္စုထဲႏွင့္ပင္ လူမအား၊ လက္မအား ဗ်ာမ်ားက်န္ရစ္ရရွာေတာ့သည္။

ကူးတုိ႕ဆိပ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေယာက်္းေလးတခ်ိဳ႕ ျမင္စီးရင္း ေကာင္းဘြိဳင္စတုိင္ ဖမ္းၾကျပန္သည္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေခ်ာင္းသာအမွတ္တရ  အကၤ်ီႏွင့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး ေနၾကျပန္ၿပီ။

******************

တစ္ေနကုန္ တလႈပ္လႈပ္၊ လႈိင္းထန္လႈပ္ရွားေနရေသာ ပင္လယ္သည္ ညအခ်ိန္ အိပ္စက္ရန္ပင္ ႏွေမ်ာေနေသးသည္ထင္ရဲ႕။ ကမ္းစပ္ဆီသုိ႕ လႈိင္းဂယက္ ေဖြးေဖြးေတြ ေ၀ါခနဲပုိ႕လႊတ္လာလုိက္၊ ၿပီး…ျပန္ဆြဲခ်ေခၚယူသြားလုိက္ျဖင့္ ပုိလုိ႕ေတာင္ ပ်ားပမ္းခပ္ကာ အကဲမရ ရွိလွသည္။ လေရာင္မရွိေသာ္လည္း ဟုိတယ္မ်ားဆီမွ စီစီညီေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ကမ္းစပ္မွာ ေရဂယက္ေဖြးေဖြးတုိ႕သည္ ေငြေရာင္လက္ျဖာေနေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္ေမွာင္ေမွာင္မွာ မီးရွဴး၊ မီးပန္း
ေရာင္စုံတုိ႕ တဖြားဖြားေရာင္စုံျဖာေနတတ္ျပန္သည္။ တစ္ခ်က္ခ်က္မွာ ကာရာအုိေက သီခ်င္းသံေတြလည္း လြင့္၀ဲလာတတ္ေသးသည္ပင္။

ဥာဏ္တုိ႕ ေယာက်္ားေလးအုပ္စုက ဟုိတယ္မွ စီစဥ္ေပးေသာ ထင္းေျခာက္မ်ားျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ မီးေမႊးရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ မီးေတာက္တုိ႕ အရွိန္ရစ ျပဳလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ေကတုိ႕အားလုံး မီးပုံႀကီးကုိ ၀ုိင္းပတ္ကာ ေနရာယူလုိက္ၾကပါေတာ့သည္။

``ေက..ခ်မ္းေနလား´´

အေႏြးထည္ထူထူႀကီးကုိ လည္ပင္းအထိေရာက္ေအာင္ ဇစ္ဆြဲတင္ေနေသးေသာ ေက့အနားသုိ႕ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ မေယာင္မလည္ ေရာက္ရွိလာပါသည္။

``ေလတုိက္ေနတာကုိး.. ဥာဏ္ရဲ႕´´

ဥာဏ္ကေတာ့ သိပ္မခ်မ္းလွသလုိပင္ သုိးေမႊးဆြယ္တာပါးကေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြတ္ရဲရဲေအာက္မွ ဥာဏ္မ်က္၀န္းေတြက အရိပ္တစ္မ်ိဳးယွက္သန္းကာ ႏူးညံ့ရႊန္းလက္ေနျပန္ပါသည္။

``မနက္အေစာႀကီး ျပန္ရေတာ့မွာေနာ္´´

``အင္း..´´

``ျပန္ခ်င္ေသးဘူး ေကရဲ႕´´

ေက..စကားမျပန္ေတာ့ပါ။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ေက့အနားပဲကပ္ခြင့္ရေအာင္ ၊ စကားေျပာခြင့္သာေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဥာဏ့္အၾကည့္၊ အၿပဳံးတုိ႕ လႈိက္လွဲနက္ရွဳိင္းလုိ႕လာေနတာ ေကသာမက အားလုံးက သိရွိနားလည္ ေနႏုိင္ခဲ့ၾကသည္ပင္ မဟုတ္လား။ ေက…ကိုယ္တုိင္လည္း အလုပ္ခြင္ သက္တမး္တစ္ေလွ်ာက္ ေန႕စဥ္ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေသာ ဥာဏ့္အား သည္ခရီးစဥ္ ေရာက္ေလမွ အမူလြန္ဟန္ေဆာင္ျခင္းမ်ား ကြာက်လုကာ ဆန္းသစ္စြာ ၿငိတြယ္ခ်င္ခဲ့ၿပီ။

လက္ခုတ္သံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းၾကားမွာ မီးပန္းေရာင္စုံတုိ႕ျဖင့္ ေကာင္းကင္သည္ ၿပိဳးျပက္၊ ၀င္းလက္လုိ႕ေနသည္။ လက္ထဲမွ မီးပန္းငယ္မ်ားကုိ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ကုိယ္စီေ၀ွ႕ယမ္းေနၾကရင္း
ေကတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူၿပံဳးေနမိၾကေသးသည္။

ေယာက်္ားေလးမ်ား ဂစ္တာတီးရင္း သီးခ်င္းဆုိၾကရန္ျပင္ေနၿပီ။

``ေဟ့ေယာင္…ဥာဏ္´´

ဂစ္တာတီးရန္လွမ္းေခၚေနေသာ ကုိႀကီးစုိးတုိ႕ထံ ခဏဟု ဥာဏ္ကဆုိကာ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ပင္ လွမ္းမွိတ္ျပေနလုိက္ေသးသည္။ ညိဳမႏွင့္ နီနီကေတာ့ ငါးကင္ရန္ ျပင္ဆင္ရာမွာ ၀င္ကူေပးေနၾကသည္။

``ေက…´´

ဥာဏ့္အသံမွာ ျမတ္ႏုိးမႈေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ တုိးဖြဖြ။

``ဒီညေလးကုိ ကုိယ္တုိ႕ေတြ အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနၾကရေအာင္ေနာ္´´

ေက…ၿပံဳးလွ်က္သာ ေခါင္းညိတ္လုိက္ပါသည္။

ဥာဏ္က ေက်ာပုိးအိပ္အတြင္းမွ တစုံတရာကုိ ထုပ္ယူေနျပန္သည္။ ဥာဏ္လက္ေဆာင္မွာ ကတၱီပါစနီရဲရဲကုိ ေဘာင္က်က္လွ်က္ အေရာင္၊ ပုံသ႑ာန္ဆန္းဆန္းခရုခြံေလးေတြႏွင့္ ့ စီျခယ္ထားေသာ ခ်စ္မက္စရာ ပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ေလးျဖစ္သည္။

``ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဖဲႀကိဳးေတြ ဘာေတြနဲ႕ ေသခ်ာထုတ္ပုိးၿပီး ေပးမလုိ႕ ေကရဲ႕။
အဲထိေရာက္ေအာင္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႕´´

ပုိလုိက္တာဟု ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ျပလုိက္ေသာ္လည္း ေကႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အၿပံဳးေတြ ေလ်ာ့မသြားခဲ့။

``ေဟး…ဥာဏ္။ ေအာ္…ေန႕လည္က ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားလား။

အဲဒါ ေက့ဖုိ႕ ၀ယ္တာလား.. ဟား..ဟား..´´

``သာသနာဖ်က္ေကာင္´

ဥာဏ္က ဖုိးစည္အား  မကြယ္မ၀ွက္ စြတ္စြဲႏွင္လႊတ္ေနျပန္သည္။ ဖုိးစည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ညွဳိးမသြား။ တဟားဟား..ရယ္ေမာမပ်က္…။

``ေအာ္…ဖုိးကုလားကၽြန္းမွာ မင္းတုိ႕ခုိးယူလာခဲ့တဲ့ ပုလဲပုတီးလည္း ေက့ကုိ
ေပးလုိက္ပါဦး။ သက္စြန္႕ဆန္ဖ်ား ယူလာခဲ့ၿပီးမွ ေပးဖုိ႕ေမ့ေနမွာစုိလုိ႕
မင္းကုိ သတိလာေပးတာ´´

ဖုိးစည္ကေတာ့ တဟဲဟဲပင္ အနားကခြာကာ ဂစ္တာတီးေနေသာ အုပ္စုထံ ျပန္သြားေတာ့သည္။

``အဟား..သူလာေျပာလုိ႕ သတိရတာ´´

ေက်ာပုိးအိပ္အတြင္းမွာ ဟုိ၊သည္ စမ္းရွာေနၿပီးမွ လက္ထဲသုိ႕ပါလာခဲ့ေသာ ပုလဲပုတီးေလးမွာ ညေမွာင္ေမွာင္မွာပင္ မီးရိပ္ျဖင့္ တလက္လက္ လင္းျဖာေနပါသည္။

ေကသည္ ဥာဏ့္ထံမွ လက္လွမ္းလုိက္ေသာ ပုလဲပုတီးေလးအား  ေနာက္သုိ႕ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္၍ပင္ ေရွာင္လုိက္မိေတာ့သည္။

``ေန႕လည္က ကုိယ္တုိ႕ေတြ အမွတ္တရ ပစၥည္းဆုိင္မွာ အတုိအလိွ်ဳေတြလုပ္ၾကရင္

ပါလာခဲ့တာေလ.. ဟား..ဟား..´´

ဥာဏ္ကေတာ့ ေက့ အမူအယာကုိ သတိမျပဳမိဟန္ျဖင့္ ရယ္ေမာရႊင္ျပႏုိင္ေနေသးသည္။

``ေက..အခု ဆြဲထားမလား…။ ေကနဲ႕ဆုိ လွမွာ…´´

``ဟင့္အင္း။ ေက..မယူခ်င္ဘူး။ မယူဘူး´´

ေက့ ျငင္းဆန္စကားက ရုတ္တရက္ႀကီး တူးတူးခါးခါး ျဖစ္သြားရတာမုိ႕ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္ ထင္ပါ၏။

``ေက…´´

``ဟင့္အင္း´´

**************

ေကတုိ႕တေတြ ကမ္းေျခမွျပန္တက္လာၾကေတာ့ ညနက္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဘန္ဂလုိသုိ႕ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေျခ၊ လက္ေဆးၿပီး အိ္ပ္ယာတန္း၀င္ခဲ့မိေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ပဲ ဘယ္၊ ညာလူးလိမ့္ေနရျပန္ေတာ့သည္။

ေက့ကုိ ပုံႀကီးခ်ဲ႕တတ္သူဟု ဥာဏ္က ဆုိခဲ့သည္။ ေကကလည္း ဥာဏ္ဟာ အေတြးတိမ္သူ၊ ေပါ့တန္သူဟု တန္ျပန္စြတ္စြဲပစ္လုိက္ေတာ့သည္ေလ။

ေကတုိ႕တေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ၀ယ္ယူခဲ့ၾကေသာ ဖုိးကုလားကၽြန္းေပၚမွ အမွတ္တရ ပစၥည္းဆုိင္ကေလးဟာ ေစ်း၀ယ္လုိ႕ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ေစ်းႏႈန္းေတြလည္း ကမ္းေျခဘက္မွာထက္ ပုိ၍သက္သာေသးသည္။

``ဒါေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႕ဘက္က ကုိယ္တုိင္လုပ္ၾကတာေလ။ ကမ္းေျခက ဆုိင္ေတြကုိ
ေဖာက္သည္သြင္းေပးရတာ။ ခုလုိ လက္လီေရာင္းရေတာ့ နည္းနည္းပုိက်န္တာေပါ့´´

သူတုိ႕ရဲ႕ အျမတ္ေငြဟာ တကယ့္ကုိ နည္းနည္းပါးပါးသာျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ လက္ခသာသာမွ်ထက္ ပုိလြန္ရုံသာရွိလိမ့္မွာ…။

ေစ်း၀ယ္သူ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး၀င္လာေတာ့ ဆုိင္ရွင္မိန္းကေလးခမ်ာ ေပ်ာ္ရွာမည္ပင္။ ႀကံဳရာ လက္ညိွိဳးညႊန္ကာ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဆြဲယူေရႊးခ်ယ္ေနသမွ် မၿငိဳမျငင္ ေစ်းဆုိျပသေပးခဲ့ရွာသည္။
ေကတုိ႕အားလုံးအေပၚ အရုိးခံ သက္သက္ျဖင့္သာ ဆက္ဆံခဲ့ရွာတာ။ သံသယေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ သူ …မေထမဲ့ျမင္ မျပဳခဲ့ပါေပ။

ခုေတာ့ ဥာဏ္တုိ႕အားလုံးက အဖု္ိးမတန္လွေသာ ပစၥည္းေသးေသးေလး တစ္ခုကုိ  ေစ်းသည္မသ္ိေအာင္ အေပ်ာ္သက္သက္အတြက္ ၀ွက္ယူလာခဲ့ၾကသည္တဲ့။ ၿပီး…

``ဒီေလာက္တန္ဖုိးေလးနဲ႕ ကုိယ္က စာရိတၱ ပ်က္ျပားစရာလား ေကရဲ႕။ ဒီ႕ထက္
တန္ဘုိးႀကီးလည္း စိတ္နဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားဘူး´´

``စိတ္နဲ႕ မပစ္မွားေပမယ့္ လက္က ေရာက္ၿပီးေနၿပီေလ…´´

``ေက…။ အဲဒါ  ကုိယ္တုိ႕အားလုံး အေပ်ာ္သက္သက္ လုပ္မိခဲ့ၾကတာလုိ႕ ဘယ္ႏွစ္ခါ
ေျပာရမလဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ေကေျပာသေလာက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕
ေတြးရေကာင္းမွန္းလည္း ေမ့ေနခဲ့ၾကလုိ႕…´´

****************

``နင္ကသာ မစြတ္စြဲပါဘူးေျပာေန။  ဟုိမွာ ရွက္လုိ႕ ေသမတတ္ျဖစ္ေနၿပီ´´

တကယ္က တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေျခအေန၊ ထိခုိက္နစ္နာရမႈကုိ မေတြးေတာပဲ ဆင္ျခင္မဲ့ ၊ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ျပဳမူေပ်ာ္ပါးတတ္ေသာ အေလ့အထေတြကုိ ေက… ႏွစ္လုိျမတ္ႏုိးမိေသာ ဥာဏ့္ထံမွာ မေတြ႕ျမင္ရက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

ေကတုိ႕တေတြ တစ္ေခါက္ လည္ပတ္သုံးစြဲခဲ့ၾကေသာ ခရီးစားရိတ္ဟာ သူတုိ႕အတြက္ တစ္လစာ အိမ္စားစရိတ္မွ် ျဖစ္ေနမွာလုိ႕ ေတြးၾကည့္ပါဦးေတာ့ ဥာဏ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကလည္းပဲ…စကားမွားခဲ့ ၊ ကၽြံခဲ့မိတာေတာ့ ၀န္ခံရမည္ပင္။

``ေကပါ ႀကံရာပါ အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး´´

ထုိစကားက ဥာဏ့္အား အထိနာေစခဲ့သည္ ထင္ပါ၏္။

`မင္းမုိ႕စြတ္စြဲရက္တယ္ ေကရယ္´´

ေက စြတ္စြဲတာ မဟုတ္ရပါဘူး ဥာဏ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္တုိ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္က သူတစ္ပါးရဲ႕ ထမင္းတစ္လုပ္၊ ဟင္းတစ္တုံးကုိိ ပုတ္ခ်ပစ္သလုိ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ ဥာဏ့္ကုိ နားလည္ေစခ်င္ခဲ့တာ။ အျပန္လမ္းကေတာ့ ေကတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ။

**************

ပုသိမ္တံတားအရင္းမွာတည္တားကုိးကြယ္ေသာ ႏွီးဘုရားကုိ ၀င္ေရာက္ ဖူးျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ပုသိမ္တံတားကုိ ေနာက္ခံထားေသာ ေစတီ၏ ပရ၀ုဏ္သည္ ေအးျမလွ်က္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေပ။ ေကတုိ႕တေတြ… ၀ါးႏွီးျဖင့္ ယက္လုပ္ပူေဇာ္ထားေသာ ႏွီးဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပူေဇာ္အၿပီးမွာ
ေစတီေတာ္ကုိ တစ္ပတ္ ပတ္လွ်က္ ဖူးၾကသည္။

``ဟဲ့ ဥာဏ္တုိ႕ ဟုိမွာ´´

ဥာဏ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က ေစတီေတာ္ ပရ၀ုဏ္ တံတုိင္းကုိ လက္ေထာက္လွ်က္ ပုသိမ္တံတားႀကီးကုိ ေမာ့ေငးေနၾကသည္။ နီနီႏွင့္ ညိဳမတုိ႔ နွစ္ေယာက္သား ေက့အား ဒယဥ့္တုိက္မတတ္ တြဲေခၚလ်က္ ဥာဏ္တုိ႕ထံ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနၾကပါသည္။

``ဟဲ့…´´

ေကသည္ ဟန္လုပ္ရုန္းဖယ္ေနရင္း သူတုိ႕ ဦးေဆာင္ရာေနာက္သုိ႕ အလုိက္သင့္ ပါသြားခဲ့ေတာ့ၿပီ။

ဥာဏ္သည္ ေက့ထံမွ အၾကည့္လႊဲေရွာင္ကာ မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပိဳလုလု။ ေကသည္လည္း တမင္ တင္းခ်ီထားေသာ မ်က္၀န္းမွ ရစ္သီလာေသာ မ်က္ရည္တုိ႕ကုိ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ထုပ္ေနရသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြက စကားေတြ ဟုိေရာက္၊ သည္ေရာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆုိေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း အနားကေန မသိမသာခြာကုန္ၾကတာ ေကေရာ..ဥာဏ္ပါ ရိပ္မိေနပါသည္။

ေကက ဆတ္ခနဲ ေနာက္လွည့္ျပန္ရန္ေျခဟန္ျပင္သည္။

``ေက..´´

ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ေက့ေရွ႕ေမွာက္သုိ႕ ေလ၏အလွ်င္ျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

**************

အဲဒီ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အိမ္ဖုိ႕ လက္ေဆာင္၀ယ္ရန္ပင္ သတိေမ့ေနခဲ့ပါ သတဲ့။ အံ့ရဲ႕… ။

ရန္ကုန္ကုိျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေက၀ယ္လာခဲ့ေသာ ကမ္းေျခလက္ေဆာင္ သရက္ေတာ ထု္ိးမုန္႔ဘူးေတြကုိ ဥာဏ့္အတြက္လည္း မွ်ေ၀ေပးလုိက္ရဦးေတာ့မွာပင္။                ။

သတုိး