ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ား
ကိုေက်ာ္တင့္ႏွင့္ မခ်ိဳေလး တို႔က အေနာ္ရထာ လမ္းမႀကီး လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းမ်ားတြင္ ေဈးေရာင္းၾကသည္။ သစ္သီးဝလံမ်ားႏွင့္ ေပါင္မံု႔ ေထာပတ္သုတ္၊ ယိုသုတ္ၿပီး ဘန္ေပၚတြင္ တင္ထားကာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းမ်ားတြင္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ စည္ပင္သာယာ ရဲမ်ားဖမ္းပါကေျပးၾကလႊားၾကရျပန္ေသး။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရကာ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ကိုင္မစားၾကရ။ ႐ံႈးလိုက္ျမတ္လိုက္ အေၾကြးတင္လိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္ လံုးလည္ျခာလည္ လိုက္ေနၾကသည္။ တခါတခါ မနက္စာႏွင့္ညစာ တေပါင္းတည္း။
ကိုေက်ာ္တင့္ႏွင့္ မခ်ိဳေလးတို႔မွ “ေအးျမင့္”ကို အိမ္ေဖၚအျဖစ္ ေခၚလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တမိသားလံုး အံ့ဩၾကရသည္။ ကိုယ့္မိသားစု ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မနည္း႐ုန္း ေနရသူတို႔က အိမ္ေဖၚထားမည္တဲ့။ တအံ့တဩ ျဖစ္ၾကရသည္။ ဟိုအသား ဒီအသား မစားေသာ ကိုေက်ာ္တင့္ တို႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ဘာေကြ်းေကြ်း မစားၾက။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုက တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီခ်င္ေသာ္လည္း အထ, မေျမာက္ခဲ့။
ယခု ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ေဒသတခုမွ ပထမဦးဆံုး အိမ္ေဖၚ လာလုပ္ေသာ မေအးျမင့္ႏွင့္ စားေရးေသာက္ေရး အစစ သူတို႔ဘယ္လို စခန္းသြားၾကမွာလဲ။ မၾကာမီပင္ ကိုေက်ာ္တင့္ႏွင့္ မခ်ိဳေလးတို႔၏ အိမ္ေဖၚစီမံကိန္းၾကီး အေကာင္အထည္ ေပၚလာသည္။ ထမင္းခ်က္ ပုဂံေဆး အဝတ္ေလ်ာ္ ေရျဖည့္ သန္႔ရွင္းေရး ကေလးအႀကီး ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ အငယ္ကို ထိန္း စသည္တို႔အျပင္၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ တေနကုန္ ေဈးေရာင္းေပးေနရေသာ၊ ဖမ္းသူ ဆီးသူရွိပါက ေျပးေနလႊားေန ရေသာ “မေအးျမင့္၏ အနားမရွိ အလုပ္မ်ား” ။ မျဖစ္စေလာက္ လစာေလးပင္ “ျပန္မွေပးမည္” ဟူေသာ စကားႏွင့္အတူ၊ အလုပ္ရွင္မ်ား နည္းတူ၊ ထမင္းနပ္ မမွန္ရွာေသာ လူလည္အက်ခံ ေခါင္းပံုအျဖတ္ခံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚသူ အိမ္ေဖၚမေလး “ေအးျမင့္”။
“ဆရာရယ္၊ သင့္ေတာ္တဲ့ တအိမ္ရွိရင္ ေျပာေပးပါ၊ အေမ ေဆးကုဘို႔ပါ၊ ေကာက္စိုက္တာကမွ ထမင္းဝ ပါေသးတယ္၊ အေမ့ ေဆးဘိုးေလး ရရင္ ရြာျပန္ေတာ့မယ္၊ ” ဟူေသာ စကားမ်ား ႏွင့္အတူ မစၥတာဒါဝိတ္ ႏွင့္ဇနီး ေဒၚခ်ယ္ရီ တို႔၏ “အိမ္ေဖၚ တေယာက္ အလိုရွိသည္” ဟူေသာ သူတို႔ အာသီတကို စာေရးသူ အမွတ္ရ လိုက္မိသည္။
မစၥတာဒါဝိတ္က အန္ကယ္ဦးသုေဝ၊ ဦးရဲထြန္းတို႔ အမႈတြဲ၊ ေထာင္ထဲမွာ အတူေန ခင္မင္ၾကစဥ္ စာေရးသူလြတ္ရင္ သူ႔သားသမီးေတြ စာသင္ေပးပါဟု ဆိုသျဖင့္ မစၥတာဒါဝိတ္တို႔ အိမ္တြင္ စာေရးသူ တပတ္(၃)ရက္ စာသင္ေပးေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အားလံုး ေျပာဆိုၿပီးၾက ေသာအခါ၊ ေအးျမင့္ မစၥတာဒါဝိတ္ တို႔အိမ္ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေဖၚလို သေဘာမထားဘဲ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလို သေဘာထားၾကသည့္ အိမ္ရွင္ေကာင္းတို႔၏ အလယ္တြင္၊ အခ်ိန္တို ကေလးအတြင္း ေအးျမင့္ တေယာက္ က်န္းမာဝၿဖိဳး အလွေတြ တိုးလာသည္။ မစၥတာဒါဝိတ္ ႏွင့္ဇနီး ေဒၚခ်ယ္ရီတို႔၏ နံနက္စာတိုင္းတြင္ အျမဲပါသည့္ “ႏြားႏို႔ကို ေအးျမင့္က ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္” ဟူေသာ တိုင္ၾကားခ်က္ မွအပ ေအးျမင့္အေပၚ အားလံုးေက်နပ္ သေဘာက် ၾကသည္။ စာေရးသူအဖို႔လည္း အိမ္ရွင္အိမ္ေဖၚ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပၾကသည့္ “ေစတနာ့ ဝန္ထမ္း အိမ္ေဖၚ ပြဲစားလုပ္ငန္း” ကိုအားရ ဂုဏ္ယူေနမိခဲ့သည္။
မၾကာပါေခ်။ ေအးျမင့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တိုင္ခ်က္တခု အိမ္ရွင္ဘက္က ဖြင့္ေျပာ လာသည္။ အေၾကာင္းမွာ “သူတို႔၏ အပ်ိဳအရြယ္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေအးျမင့္က မၾကာခဏ မိန္းခေလးခ်င္း အတင္းဖက္နမ္းသည့္ ကိစၥ ”။ ၾကားၾကားခ်င္း စာေရးသူ ေခါင္းႀကီးသြားမိသည္။ ေအးျမင့္၏ ထမီကို ကိုယ္လံုးေပၚေအာင္၊ ခါးသိမ္ေအာင္ မဝတ္ဘဲ၊ မိန္းခေလးအမ်ားႏွင့္ မတူသည့္ ႐ိုးစင္းလြန္းသည့္ ထမီဝတ္ပံု။ သူ၏ အေပၚအက်ႌမ်ား ေအာက္တြင္ အရြယ္ေရာက္ က်န္းမာေရးေကာင္း မိန္းခေလးအမ်ားလို ေဖါင္းၾကြမေန၊ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ အေနအထား ကိုယ္လံုး အေပၚပိုင္း။ သြားပံုလာပံု ေျပးလႊားပံု၊ စကားေျပာပံု။ “ေအးျမင့္ တေယာက္ ေယာကၠလ်ာ မ်ားလား၊ လိင္ေတြ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းေနၿပီလား၊ ဟို … ဒြိလိင္ ဆိုတာမ်ားလား၊” လား ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ စာေရးသူ အကဲခပ္ ဆန္းစစ္ေနမိခဲ့သည္။
ေနာက္ ေအးျမင့္ကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးၾကည့္ရာတြင္ “ က်မ မိန္းကေလး အစစ္ပါ ” တဲ့။ “မၾကိဳက္ရင္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး” တဲ့။ အိမ္ေဖၚပြဲစား စာေရးသူ၏ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၾကားဝင္ ေစ့စပ္မႈေၾကာင့္ျပႆနာ ေျပလည္သြားခဲ့ရသည္။ အရာရာ အားနာတတ္ေသာ ေဒၚခ်ယ္ရီကိုလည္း ေက်နပ္စိတ္ေအး ေစခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ မိန္းကေလး ပိုပီသ လာေသာ ေအးျမင့္ အတြက္၊ အိမ္ရွင္ ေဒၚခ်ယ္ရီ တဦးတည္းက ဖြင့္ေျပာလာျပန္သည္။ အိမ္တအိမ္သို႔ အလည္သြားၾကရာတြင္ ေအးျမင့္က ေဒၚခ်ယ္ရီကို ေစါင့္မေခၚဘဲ၊ ကားေပၚမွျမန္ျမန္ဆင္းကာ ေဒၚခ်ယ္ရီ၏ ခင္ပြန္း မစၥတာဒါဝိတ္ နားကပ္ၿပီး၊ အိမ္ထဲသို႔ မစၥတာဒါဝိတ္ ႏွင့္အတူတြဲ၍ ကပ္လိုက္သြားသည့္ ကိစၥ။ “ မစၥတာဒါဝိတ္ ႏွင့္ ေအးျမင့္ က လင္မယား၊ သူက အိမ္ေဖၚလို ျဖစ္မေနဘူးလား”တဲ့။
စာေရးသူက တံု႔ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေဒၚခ်ယ္ရီ ကလည္း အရာရာ အားနာ မေနနဲ႔၊ အလွေတြ ဘာေတြျပင္၊ သူေဌးျဖစ္ၿပီး ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ဘာေတြဝတ္ေလ--၊ ကိုယ့္ေယာက္်ားနား ကိုယ္ကျမန္ျမန္အျမဲကပ္ထား၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မစၥတာဒါဝိတ္ “ေထာင္ ထပ္က်သြားဦးမယ္”။ “ဘာေထာင္လဲ” ၊ “အိမ္ေထာင္၊ ဒီတခါ ၅-ညနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္က်မွာ ဟားဟား-” ။
ထိုသို႔ျဖင့္ တႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ရြာမွ ေအးျမင့္ အေမ အေတာ္ ေနမေကာင္းေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းၾကားလာ၍ ေအးျမင့္ သူစုထားသည့္ အိမ္ေဖၚ လစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖင့္၊ ရြာျပန္သြားေၾကာင္း၊ျပန္လာခဲ့မည္ေျပာေသာ္လည္း အခုထိျပန္မလာေသးေၾကာင္း မစၥတာဒါဝိတ္၊ ေဒၚခ်ယ္ရီတို႔ထံမွ စာေရးသူ ၾကားသိခဲ့ရသည္။ ေအးျမင့္တေယာက္ အိမ္ေဖၚဘဝမွ အစဥ္လြတ္ေျမာက္ပါေစ ဟု ဆုေတာင္းေပးမိသည္။
++++++++++++
ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္မွ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေဖၚမေလးႏွစ္ေယာက္မွာ လင္းလင္းႏွင့္ မာမာေအး။ ၂လံုး၊ ၃လံုး ထီဒိုင္၊ ေဘာလံုးပြဲေပါင္းစံု ေလာင္းကစားဒိုင္အိမ္တြင္ အိမ္ေဖၚလုပ္ၾကရသည္။ ထိုအိမ္တြင္ စာသြားသင္ရေသာ အိမ္က်ဴရွင္ဆရာ စာေရးသူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးလာၾကျပီး……မၾကာမွီ။ ဒိုင္ႀကီး၏ အႏိုင္ရပါက ရက္ေရာတတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးရ ေကာင္းေလမလား စာေရးသူ ေတြးဆေနဆဲ ……..မၾကာမွီ။
“လင္းလင္းတေယာက္ အိမ္ရွင္ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီး ႏွင့္ ကိုယ္ဝန္ရွိ၊ တေထာင္တန္ တအုပ္ပိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားၿပီ၊ က်မလည္း မနက္ဖန္က စၿပီး ဒီအိမ္မွာမေနေတာ့ဘူး၊ ဆရာ တျခားအလုပ္တခ ုရွိရင္ေျပာေပးပါ။ ဒီေကာင္ႀကီးက စားေနက် ေၾကာင္ပါးႀကီး၊ ဒီအိမ္ေပၚ ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ေဖၚမွန္သမွ် အလြတ္မေပးဘူး။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလို သိၾကတယ္။ က်မကိုလည္း ညနက္လာရင္ လာလာၾကံ ဘူးတယ္။ က်မက ေျခေထာက္နဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ကန္လို႔၊ ဒီေကာင္ၾကီး လင္းလင္းဘက္ ကူးသြားတာ။ သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ေယာက်ာ္းဘက္က၊ သူ႔ေယာက်ာ္းကို မေကာင္းေၾကာင္းေျပာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး၊ သူကအျမဲ ကာကာေပးတယ္။ လင္းလင္း မရွိရင္ က်မဘက္ လွည့္ၾကံေတာ့မယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
+++++++++++
သူ႔အေဖ ၂-လံုးထီ႐ံႈး၍ ေပါင္ႏွံထားေသာ လယ္မ်ားျပန္ေရြးရန္ ပထမဦးဆံုး အိမ္ေဖၚလာလုပ္သည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသူေလး မာမာေအး။ မာမာေအးကို အလုပ္ရွာေပးအၿပီး ေတြၾကံဳရသည္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လည္ ျခံႀကီးတျခံမွ “အေသးေလးတို႔ ညီအစ္မတေတြ”။
အေသးေလးက အညာက။ အနီးဆံုးျမိဳ႔နဲ႔ သူတို႔ရြာက ၇-မိုင္ေလာက္ ေဝးသည္တဲ့။ ပညာအရည္အခ်င္း (၄)တန္းေအာင္။ အေသးေလးတို႔ တေတြ ကေတာ့ ကံေကာင္းသည္။ အိမ္ေဖၚကို ကိုယ့္သားသမီးလို သေဘာထားေသာ အိမ္မွာေနရသည္။ စာေရးသူ “အခ်စ္”တို႕၊ “ငံုးဥ” တို႔ကို စာသင္ေပးေနစဥ္မွာပင္ အေသးေလးတို႔က လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ အေအး၊ မံု႔ စသည္မ်ားလာေရာက္ ဧည့္ခံရင္း၊ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ရွင္ အေမစုက “ သူတို႔မရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသား အသိအကြ်မ္းမ်ား၏ တယ္လီဖံုးမ်ားကို နားလည္၍ ျပန္လည္ေျဖၾကား ေပးႏိုင္ယံုေလာက္ ” အေသးေလးကို အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္ေပးဘို႔ ေျပာလာသည္။ အဂၤလိပ္စာ (၄)တန္းေအာင္ အထိ သင္ထားဘူးေသာ အေသးေလးကိုပင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္ေပးရသည္။ မ်ားမၾကာမီ မဖတ္တတ္ မေရးတတ္ေသာ္လည္း၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာအခ်ိဳ႔ကို နားလည္ျပီး၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပန္လည္ ေျဖၾကားတတ္လာေသာ အဂၤလိပ္စကားတတ္ အညာသူ အိမ္ေဖၚမေလး အေသးေလး။ တဖက္က အိမ္ေဖၚလုပ္ရင္း၊ တဖက္က စာအုပ္ႏွင့္ေဘာပင္ကိုင္ကာ ပညာေရးဆက္ခြင့္ရသည့္ အေသးေလး။ အေသးေလး လုပ္အားခ လစာမ်ားျဖင့္ တႏွစ္တခါ အညာျပန္ေလ့ရွိခဲ့သည္။
အညာလက္ေဆာင္ေတြ တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ျပန္ေရာက္လာျပီး စာဆက္သင္ေနစဥ္တြင္ အေသးေလး၏ စာအုပ္တအုပ္ေနာက္ေက်ာ၊ စာတမ်က္ႏွာ၌ “ အဘနဲ႔အမ အတြက္က ဘယ္ေလာက္၊ အရီးေက်ာ့နဲ႔ဘေထြးေလး က ဘယ္မွ်၊ ရြာဦးဘုန္းဘုန္း နဝကမၼ က ဘယ္ေရြ႕ ၊ ”
စသည္ျဖင့္၊ အေသးေလး၏ “အညာအလွဴေငြစာရင္း” ကို အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔ရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွ ကံေကာင္သူ အိမ္ေဖၚမေလး အေသးေလးႏွင့္ အိမ္ရွင္ အေမစု တို႔ကို သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚခဲ့မိပါ၏။ အေမစု၏ညီမ အေမျဖဴ၊ တပည့္ စႏၵာႏွင့္သႏၱာ တို႔အိမ္မွ “သတင္းစာ၊ ပုလင္း၊ အသံုးမလို တိုလီမိုလီမ်ား ေရာင္းခ်ႏိုင္ခြင့္၊ ေရာင္းရေငြမ်ားကို စုေဆာင္းခြင့္ အသံုးျပဳခြင့္ရသျဖင့္ သိန္းခ်ီ ခ်မ္းသာေနေသာ အမည္မမွတ္မိ အိမ္ေဖၚမေလးႏွင့္ အိမ္ရွင္မ်ား ကိုလည္း ေက်နပ္အားရ သာဓု ေခၚေနမိခဲ့ပါ၏။
++++++
လာပါျပီ။ “လူေပၚေမွာက္ရက္၊ အသက္ထြက္”ဇာတ္လမ္း ။
စာသင္ျပီး လမ္းမေတာ္ဘက္မွ သိမ္ႀကီးေဈးဘက္ ဘတ္စ္ကားစီးရန္၊ မဟာဗႏၶဳလလမ္း အတိုင္း ေရႊဆိုင္မ်ားကို တဆိုင္ၿပီးတဆိုင္ ေငးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ လမ္းတလမ္းထိပ္၌ လူေတြအံုေနသျဖင့္ စာေရးသူ လန္ေထာင္စပ္စုေလး၊ စပ္စု ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဆိုက္ကား ဆရာႀကီး အဘ ဦးသိန္းဟန္က……။
“ အဲ့ဒါဘဲ ေက်ာင္းဆရာေရ-၊ အဲ့ဒီ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ ေထာင္ကဲႀကီး ဟို ေလွခါးရင္းမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ထိုင္ငိုေနတဲ့ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလးရဲ႕ အေပၚမွာတင္၊ “ လူေပၚေမွာက္ရက္၊ အသက္ထြက္” သြားရွာတာဘဲ။ ဒီနားတဝိုက္မွာ ဒါေတြ ခဏခဏ ၾကားရတတ္တယ္။ မဆန္းပါဘူးကြာ” တဲ့။
ထိုေနာက္ အဘ ဦးသိန္းဟန္ ကပင္ ရင္ဖြင့္လာသည္။ “မၾကာခင္ လာပါေတာ့မယ္ကြာ၊ ကားေကာင္းႀကီးေတြနဲ႔၊ ေထာင္ကဲႀကီးရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ စီးပြားဖက္ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြ၊ သူတို႔ အေဖႀကီးကို တိုင္းရင္းသူ၊ အညာသူ အိမ္ေဖၚမေလးေတြနဲ႔ ခဏခဏ ေပးစားေနတဲ့ မဟုတ္တယုတ္ အေကာင္ေတြ၊ ေကာင္မေတြ။ ”
စာေရးသူ အျမန္လစ္ထြက္ခဲ့ရသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္တြင္ ကားေစါင့္ရင္း “ လု အန္းႀကိတ္က ဝ ေပၚ မွာတင္ အသက္ထြက္ သြားတာ” (“ မင္းရဲ႕ ဦးေလး က ငါ့အေပၚမွာတင္ အသက္ထြက္သြားတာ” ) ဟုဆိုခဲ့ဘူးေသာ ရင္းႏွီးသူ အန္းစို႔ (ေဒၚေလး) တဦး၏ ေျပာစကားမ်ား။
တပည့္ျဖစ္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဘုန္းေရႊ၊ တိုးေရႊ တို႕၏ ဖခင္၊ တိုင္းရင္းသူ အိမ္ေဖၚ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းေလးႏွင့္ အေနမတတ္ၾကသျဖင့္၊ အသက္တို သြားရရွာေသာ အန္ကယ္ႀကီး တို႔ကို ျမင္ေယာင္ သတိရမႈမ်ား၊ “ဝ ကို မိန္းမ ေပးစားဦးေလ--”ဆိုသည့္ အရမ္းအရမ္း ခ်စ္တတ္သည့္ ေပါက္ေဖၚႀကီး တေယာက္၏ သူ၏ သားသမီးမ်ားကို ပူဆာေနသံမ်ား၊ ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္မိခဲ့ရသည္။ ထိုမွဆက္၍ ဒီမိုကေရစီေခတ္ “စည္းကမ္းတက် အိမ္ေဖၚလုပ္ငန္း”၊ “အိမ္ေဖၚ အလုပ္သမားသမဂၢ အျမန္ဆံုး ေပၚေပါက္ေရး”၊ “အိမ္ေဖၚ ကာကြယ္မႈ ဥပေဒ” စသည္တို႔ကို ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ေျမာက္ပိုင္း သို႔ ဘတ္စ္ကား ေရာက္သည္ အထိ၊ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိခဲ့ရသည္။
++++++++++
ထို႕ေနာက္တြင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္သန္းႏု ငယ္စဥ္က ဒီလိုေနမွာဘဲ ဟုေျပာရ ေလာက္ေအာင္၊ ေခ်ာႏုစိုေျပ လွသည့္ မြန္တိုင္းရင္းသူ (၁၄)ႏွစ္သမီးေလး “ခင္သန္းႏု” ။ တပည့္ ေက်ာ္ကိုကိုဇင္တို႕ ခိုင္မာ တို႔ကို စာသင္ေပးရင္း ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္။ “ အေမက ထိုင္းမွာ အလုပ္ သြားမလုပ္ရဘူး၊ ရန္ကုန္မွာဘဲ လုပ္ရမယ္ ဆိုေသာ၊ ထိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ “ ခင္သန္းႏု” ။ ေက်ာ္ကိုကိုဇင္တို႕ အေမက အဖက္ဖက္က ေတြးၿပီး ျပန္ပို႔ လိုက္ေသာအခါ၊ ေခတၲ ခဏ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ အိမ္ေဖၚျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ ခင္သန္းႏု။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ သြားၿပီလား၊ စာေရးသူစိုးရိမ္ မိခဲ့ဘူးသည္။ ခင္သန္းႏု တေယာက္ လူကုန္ကူးသူမ်ား ေဘးမွ ကင္းလြတ္ပါေစ။ ဟုလည္း မၾကာခဏ သတိတရ ဆုေတာင္းမိရသည္။
+++++++++
“ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီး ဇာတ္လမ္း” ကမူ ကိုယ္ေတြ႔ မဟုတ္ဘဲ၊ တဆင့္ၾကား ျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္ လူပ်ိဳေကာင္ေလးက အိမ္ေဖၚ ေကာင္မေလးကို အႀကံႀကီးႀကံေနသည္။ အလိုမတူေသာ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ား၊ အစ္မမ်ားကို ခဏခဏ တိုင္ၾကားသည္ဆို၏။
သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလး၏မိဘ၊ အစ္မမ်ားက အေရးတႀကီးကိစၥဟု သေဘာမထားၾက။ တေန႔တြင္ ေကာင္ေလး၏ ဖြားဖြားႀကီး ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးမ်ား အထပ္ထပ္ဆြဲ၊ တကိုယ္လံုး ရတနာေတြ အျပည့္ျဖင့္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ ေကာင္ေလးတို႔၏ တိုက္ခန္းသို႕ အလည္ေရာက္ေနစဥ္ ျဖစ္သည္။
လူႀကီးမိဘမ်ား ဧည့္ခန္းတြင္ စကားေျပာေနစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ထြက္လာေသာ ထမီရင္လ်ားနဲ႔ ေကာင္မေလးကို ေကာင္ေလးက အၾကမ္းဖက္၍ အပိုင္ႀကိဳးစားသည္။ ေကာင္မေလးက ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ျပီး၊ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းသို႔ ေျပးထြက္လာသည္။ ငိုႀကီးခ်က္မ နဲ႔ “ဖြားဖြားႀကီးရယ္--၊ ကယ္ပါဦး၊ အစ္ကိုေလး က်မကို မေကာင္းၾကံတယ္။ အခုလို ခဏခဏဘဲ ၾကံစည္ေနတာဘဲ။ အေမႀကီးနဲ႔ အစ္မႀကီးေတြကလည္း၊ မဆံုးမၾကဘူး၊ က်မ အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တိုင္ခ်င္တယ္။ ဖြားဖြားၾကီး ကယ္ပါဦး၊ ကူပါဦး။” အဖြားႀကီးကို အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ငိုယိုေတာင္းပန္ အကူအညီေတာင္းသည္။ အိမ္ေဖၚ ေကာင္မေလး၏ အသံမွာ အေတာ္ေလး က်ယ္သြားသျဖင့္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႏွင့္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ တိုက္ခန္းမ်ား၊ လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားက၊ နားစြင့္ စူးစမ္းၾကသည္။
ဖြားဖြားႀကီး ႐ုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားၿပီး၊ အတန္ၾကာမွ၊ “ အို-ဟဲ့ေကာင္မရဲ႕၊ ငါက အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ကဘဲ-၊ လာ အိမ္ေနာက္ေဖးကိုလာ၊ ငါေျဖရွင္းေပးမယ္။ ” ဆိုၿပီး အိမ္ေဖၚ ေကာင္မေလးကို၊ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ အတင္းဆြဲေခၚ၊ သူ႔လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားသည့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးတကံုးကို ေကာင္မေလး လည္ပင္းစြတ္ေပးၿပီး၊ “ညည္း အဝတ္အစားလဲျပီး ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ယူ၊ ငါတို႔အိမ္က အခုဆင္းသြား”တဲ့။
ဤေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီ းဇါတ္လမ္းကို စာေရးသူ ၾကားရစဥ္က “ အဖြားႀကီးက အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အတုႀကီးလား၊ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီး ကလည္း ေရႊရည္စိမ္ အတုႀကီးလား၊ အိမ္ေဖၚမေလး ကေရာ ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီျခံဳထြင္ ဇာတ္လမ္းအတု သ႐ုပ္ေဆာင္မႈႀကီးလား၊” ဟု ေတြးေနမိခဲ့ဘူးပါ၏။
+++++++++++
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ားကို ေတြးမိေလတိုင္း၊ တပည့္တဦး၏ အစ္ကို…..၊ ကြယ္လြန္သူ သူေဌးသား၊ ေဆးသမား၊ အစ္ကိုႀကီးကို တဖက္သတ္စြဲလန္း လြမ္းဆြတ္ရင္း၊ အစ္ကိုႀကီး သင္ေပးမႈေၾကာင့္ တတ္ခဲ့ရသည့္၊ “ဒါက ဒီအေခြက ဟ ေခြ၊ ဒါက ဖူးေခြ၊ ” ( Half , Full ) ဟု ညစ္ညမ္း ဗီဒီယိုေခြမ်ားကို မပီမသေျပာတတ္ျခင္းသာ အဖတ္တင္ ခဲ့ရရွာေသာ အိမ္ေဖၚမေလး မစိန္စိန္ ကိုသတိရမိပါသည္။
“ နင္က ငါ့လို ေရႊဝတ္ခ်င္ရင္၊ အန္ကယ္ေဘာ့စ္ႀကီး မူးလာရင္ နင္ ငါ့လို ေဘာ့စ္ႀကီးကို အိပ္ယာထဲ တြဲေခၚ၊ အက်ႌ ေဘာင္းဘီေတြ ခြ်တ္ေပး၊ အသစ္လဲေပး။ သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ အကုန္လုပ္ေပး” ဟု အိမ္က်ဴရွင္ဆရာ စာေရးသူေရွ႔တြင္ မရွက္မေၾကာက္ တိုက္တြန္း တိုင္ပင္ေနၾကသည့္ အမည္မမွတ္မိ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွစ္ေယာက္။
အပ္ခ်ဳပ္စက္တလံုး၏ တန္ဘိုးကို ေမးျမန္းျပီး အပ္ခ်ဳပ္စက္ဘိုး ရရင္ ရြာျပန္မည္ ဆိုေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လည္ ခုႏွစ္လႊာတိုက္ခန္းျမင့္ႀကီးေပၚတြင္ အိမ္ရွင္မ်ား ျပန္မလာမခ်င္း၊ တေနကုန္ တေယာက္ထဲ ေသာ့ပိတ္အက်ဥ္းခ် ခံထားရေသာ အိမ္ေဖၚမေလးတေယာက္။
တံတားနီ အေရးအခင္းတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အိမ္ေဖၚမေလး တေယာက္၏ မာယာေက်ာ့ကြင္းမွ လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ခဲ့ဘဲ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲ၊ အိမ္ေထာင္သစ္တည္၊ တပည့္ ေမာင္ေအးႏိုင္ႏွင့္ အိမ္ေဖၚတျဖစ္လဲ အိမ္ႀကီးရွင္မ….မအိတံု။
ေဘာင္းဘီဝတ္ အခ်ိဳ႔တို႕၏ ေမြးစားသည္ဟုဆိုကာ တသက္လံုးအပိုင္၊ လုပ္အားလခ မေပး၊ အခိုင္းခံေနရဆဲ ျဖစ္သည့္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္တသက္ အမိန္႔ခ်ခံ၊ ေငြဝယ္ကြ်န္ တိုင္းရင္းသူ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ား ---စသည္တို႔ကိုလည္း သတိရမိေလ့ရွိပါသည္။
++++++++
ဤေဆာင္းပါးကို နိဂံုးမခ်ဳပ္မွီ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ လမ္းမေတာ္လမ္း ႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းေဒါင့္ သံုးထပ္တိုက္ၾကီးတြင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္၊ အိမ္ေဖၚမ်ားႏွင့္ အတူ ေနခဲ့ရစဥ္က စာေရးသူ က်ဴးလြန္မိခဲ့ဘူးေသာ အျပစ္မ်ားကို ေတာင္းပန္ခြင့္ ျပဳေစလိုပါသည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္တဖက္ကမ္း ရြာတရြာမွ၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စာေရးသူတို႔အိမ္တြင္ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သမီးျဖစ္သူ မအံုးတင္ မွာ အသက္ ၁၅၊ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ရွိျပီး၊ စာေရးသူထက္ အသက္ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္ခန္႔ႀကီးပါသည္။ ထိုသမီးျဖစ္သူ အိမ္ေဖၚမအံုးတင္ကို စာေရးသူ လူပ်ိဳေပါက္စ မွ၊ အတင္းကပ္ထိုင္ျခင္း၊ မေတာ္တဆလိုလိုႏွင့္ လူခ်င္းတိုက္မိေအာင္ တမင္လုပ္ျခင္း၊ မ်ားျပဳလုပ္ခဲ့မိဘူးပါသည္။ စာေရးသူအေမမွျမင္ေတြ႔ရိပ္မိေသာအခါ… “အျဖဴ၊ နင္ အက်င့္မယုတ္နဲ႔ အေမမၾကိဳက္ဘူး” ဟု ဆံုးမမွ စာေရးသူ ေနာက္ထပ္မလုပ္ဝံ့ေတာ့ပါ။
ေနာက္ထပ္ျပစ္မႈတခုမွာ၊ မအံုးတင္အပါအဝင္ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစု တေယာက္ ပုလင္းတလံုးစီႏွင့္ အလွငါးေလးမ်ား တေယာက္တေကာင္စီ ေမြးျမဴခဲ့ၾကပါသည္။ စာေရးသူ ေမြးထားေသာ ငါးကေလး ေသဆံုးသြာေသာအခါ၊ မအံုးတင္ ေမြးထားေသာ ငါးကေလးကို စာေရးသူက မအံုးတင္ထံမွ မရမက ေတာင္းခံပါေတာ့သည္။ သူ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ေမြးျမဴထားေသာ ငါးကေလးျဖစ္၍၎၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္သာျဖစ္၍၎၊ စာေရးသူမွ သူ႔ကို ေမာင္ႏွမအရင္းလို သေဘာမထားဘဲ အၾကပ္ကိုင္ ဗိုလ္က်မႈကို ဆန္႔က်င္၍၎၊ ပုလင္းေရာ ငါးကေလးပါ၊ ေနာက္ေဘးလမ္းၾကားသို႔၊ အိမ္ေပၚထပ္မွ ေဒါသတႀကီး လႊင့္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
စာေရးသူ ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္သြားျပီး၊ ေနာက္ေဘးလမ္းၾကားသို႔ အတင္း ေျပးဆင္းကာ၊ ငါးကေလးကို သြားၾကည့္ရာတြင္ ပုလင္းကြဲမ်ား အၾကား၌ ငါးကေလး ေသဆံုးေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤငယ္စဥ္ကစ၍ သတိရတိုင္း ရင္နင့္ ေနခဲ့ရေသာ အိမ္ေဖၚကေလးတေယာက္ အေပၚ စာေရးသူ က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ျပစ္မႈ သည္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ စာေရးသူအား အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနပါသည္။ သတိရတိုင္းလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကရန္ ေတာင္းပန္ ေနမိခဲ့ပါသည္။
အိမ္ေဖၚမေလးမ်ား အပါအဝင္၊ အိမ္ေစါင့္ျခံေစါင့္၊ မာလီ ထမင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ဒ႐ိုက္ဘာ စေသာ အိမ္တြင္း အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ယေန႔ေခတ္တြင္၊ ၎တို႔ႏွင့္ ဘဝတူ ဟုေျပာႏိုင္သည့္ အိမ္က်ဴရွင္ဆရာ စာေရးသူမွ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္တို႔ျဖင့္ျပစ္မွားမိသမွ် ခြင့္လႊတ္ၾကရန္လည္း ဤေဆာင္းပါးမွတဆင့္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
အိမ္တြင္း အလုပ္သမားမ်ားတြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ား သည္လည္း၊ ေသြးႏွင့္ကိုယ္၊ သားႏွင့္ကိုယ္၊ လူသား စင္စစ္မ်ားျဖစ္ၾကျပီး၊ လူတို႔တြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိေသာ၊ စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကေၾကာင္း၊ အသက္အရြယ္အလိုက္ အသိ တိုးခဲ့ရပါသည္။
လူတို႔ ရရွိခံစားထိုက္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ကိုလည္း၊ ခ်န္လွပ္မထားဘဲ ခံစားထိုက္ သူမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း၊ အသက္ႀကီးေလ သေဘာေပါက္ေလ၊ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ားကို ေငြဝယ္ကြ်န္။ လိင္ကြ်န္လို သေဘာမထားၾကဘဲ၊ “မိမိကိုယ္တိုင္ ” ကြ်န္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္လိုသည့္ “ကြ်န္စိတ္မ်ား မေမြးၾကဘဲ” အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား စိတ္ဓါတ္ေကာင္း မ်ား၊ လူလူခ်င္းစာနာမႈ စိတ္ဓါတ္ေကာင္းမ်ား၊ ေမြးျမဴယိုင္းပင္း ႏိုင္ၾကေရး၊ စာေရးသူ ေတြ႔ႀကံဳၾကားသိ ခဲ့ဘူးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွ အိမ္ေဖၚမေလးမ်ား အေၾကာင္း တေစ့တေစါင္းကို ဤသို႔ မွ်ေဝရသည္။ ။
ကိုယ္ႏႈတ္ယဥ္ေက်း၊ စိတ္ျဖဴေဖြးျဖင့္၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ ရၾကပါေစ။
လန္ေထာင္စပ္စုေလး
Labels:
ေဆာင္းပါးမ်ား
0 comments: