လွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္း၏ အသံ

ထိုတံခါးခ်ပ္တို႕ကို ပိတ္ထားသည္မွာ ႏွစ္ကာလအားျဖင့္ အေတာ္ၾကီး ၾကာျမင့္ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုသို႕ ကာလတာရွည္ၾကာေအာင္ ပိတ္ထားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရာသီဥတုဒါဏ္ မိုးဒါဏ္ ေလဒါဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတန္ငယ္ေဟာင္းေနေသာ ထိုတံခါးရြက္မ်ားသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အလြယ္တကူ ဖြင့္၍ မရႏိုင္ဟု ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ထားမိသည္…။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္တို႕ေၾကာင့္ပင္ ထိုတံခါးခ်ပ္တို႕ကို ဖြင့္ၾကည့္ရန္လည္း တခါမွ် မၾကိဳးစားမိေခ်။ ဖြင့္စရာ အေၾကာင္းၾကီးငယ္လဲ မရွိခဲ့ဖူးပါ…။ သို႕ေသာ္…

*****

တေန႕…

ထိုေန႕က တမနက္လံုး သာယာၾကည္လင္ေသာ ရာသီဥတုႏွင့္ ေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုး တိမ္သား မိုးသားမ်ား ကင္းစင္ကာ ျပာလြင္ ၾကည္စင္ လွပေနပါသည္။ ထိုသို႕ ၾကည္လင္လွပေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးသည္ ရုတ္ခ်ည္း မႈိင္းမႈန္ၿပီး မိုးမ်ား သည္းသည္း ထန္ထန္ ရြာခ်လာလိမ့္မည္ဟု မည္သူကမွ မခန္႕မွန္းႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုေန႕က မိုးေတြ သည္းၾကီး မည္းၾကီး ရြာသြန္းခဲ့ပါသည္။

မိုးသံေတြျဖင့္ ဆူညံေနေသာ အခ်ိန္မွာ ကာလအတန္ၾကာ တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားေသာ တံခါးခ်ပ္တို႕ကို အျပင္မွေန၍ ခပ္ဖြဖြ ရိုက္ပုတ္သံ တခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္… သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သည္တံခါးကို ေခါက္မည့္သူ၊ သည္တံခါးကို လာဖြင့္ခိုင္းမည့္သူ တဦးတေယာက္မွ မရွိႏိုင္ပါဟု စိတ္ဒံုးဒံုးခ် ယံုၾကည္ထားခဲ့သည္ပဲ…။ သည္းထန္ေနေသာ မိုးေရစက္ေတြၾကားမွာ ေရာေႏွာကာ ၾကားလိုက္ရေသာ တံခါးေခါက္သံေတြ…။ စိတ္ထဲကပဲ ထင္ေနတာလား… သစ္ကိုင္း သစ္ရြက္ တခုခုကမ်ား ေလတိုက္ရင္း မေတာ္တဆ လာေရာက္ ရိုက္ခတ္မိသည္လား… သို႕မဟုတ္ တကယ္ပဲ တံခါးကို တစံုတေယာက္က လာေခါက္ေနတာလား…။ မဖြင့္တာ ၾကာၿပီမို႕ ဖြင့္ရခက္ေနမွာ ေသခ်ာလွေသာ တံခါးရြက္တို႕ကို ဘယ္သူက လာဖြင့္ခိုင္းသည္လဲ…။ အံ့ၾသစရာ ၿပီးေတာ့ မယံုႏိုင္စရာ… အသံလာရာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္၍ နားေထာင္ၾကည့္မိသည္။ ေဟာ… ၾကားရျပန္ၿပီ… သည္တၾကိမ္တြင္မေတာ့ ထိုအသံသည္ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးမွ လာေနသလို…။ အာရံုမ်ားကို စုစည္း၍ ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္နားေထာင္မိသည္။ တံခါးေခါက္သံေတြသည္ နီးနီးေလးမွ လာလိုက္၊ ခပ္ေဝးေဝးမွ လာလိုက္ႏွင့္ ခပ္စိတ္စိတ္ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို ၾကားေနရသည္…။

မိုးေတြ ေလေတြထဲမွာ ထိုတံခါးကို သြားဖြင့္ရန္ သင့္ မသင့္ စဥ္းစားရင္း ေတြေဝေနမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုတံခါးသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အလြယ္တကူ မပြင့္ႏိုင္…။ တကယ္ဖြင့္ရန္ လိုအပ္လာၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြင့္ရေပမည္ ဟု ေတြးေနမိသည္။ တံခါးရြက္မွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ေလး မထည့္ထားမိသည္ကို မဆီမဆိုင္ ေတြးရင္း ေနာင္တ ရခ်င္သလိုလို။ ထိုသို႕ ေတြးေနရင္းမွာပင္ မိုးသံေတြ နည္းနည္းစဲသြားသည္။ တံခါးေခါက္သံေတြသည္လဲ က်ဲၿပီး လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တခ်ိန္လံုးေခါက္ေနတာကို လာမဖြင့္လို႕ လက္ေလွ်ာ့သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕…။

ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ အျပင္ဖက္မွာ ရာသီဥတု သာယာၾကည္လင္ေနၿပီ။ ၾကပ္ၿပီး အဖြင့္ရခက္ေနမွာ ေသခ်ာေနေသာ ထိုတံခါးကို အျပင္ဖက္မွ သြားၾကည့္မိသည္…။ အနီးအနားမွာ ေလေဝွ႕လွ်င္ အသံျပဳတတ္ေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား၊ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား ရွိေနပါက ဖယ္ရွားထားမည္ ဟူေသာ အေတြးတို႕ျဖင့္ ၾကည့္မိျခင္းပင္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တမ္းမွာ တံခါးခ်ပ္ေတြ၏ အျပင္ဖက္မွာ ဘာ အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးမွ ရွိမေန။ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္…။ ရွိေစေတာ့ေလ…

သည္လိုႏွင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ လူ႕ေလာက၏ မ်ားျပားလွေသာ တာဝန္ ဝတၱရားမ်ားၾကားမွာ ရွင္သန္ က်င္လည္ေနရေသာ္လည္း မိုးသည္း ညေနက ၾကားခဲ့ရေသာ တံခါးေခါက္သံတို႕ကိုကား တေန႕မွ ေမ့မရခ့ဲ…။ သည္တခါ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလာရလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ မဆိုင္းမတြ ဖြင့္ႏိုင္ရန္ စိတ္ထဲမွာ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့မိသည္။ ထိုမွ်သာမက တံခါးသံတို႕ကိုလည္း အခ်ိန္တိုင္းလိုလို သတိထား နားစြင့္ေနမိသည္။ မေတာ္တဆ အိပ္ေနခ်ိန္မွာမ်ား တံခါးေခါက္လာခဲ့ေသာ္ မၾကားလိုက္မွာ စိုးထိတ္ေသာ စိတ္အစဥ္တို႕ျဖင့္ ႏိုးတဝက္ အိပ္တဝက္ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ အိပ္ပ်က္ညမ်ား ဆက္တိုက္ျဖစ္လာေသာအခါ က်န္းမာေရးလဲ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိုးညေနက ၾကားခဲ့ရေသာ တံခါးေခါက္သံမ်ိဳးကိုမူ တခါမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ေခ်…။ စိတ္ထဲမွာ ယူက်ံဳးမရ ေနာင္တေတြျဖင့္…

*****

သည္ေန႕မနက္ အိပ္ရာအႏိုး အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္…။ ျမဴေတြ ႏွင္းေတြႏွင့္မို႕ မနက္ခင္းက စိုစြတ္စြတ္ ေအးစက္စက္…။ ေအးခ်မ္းမႈကို အန္တုရန္ ေစာင္ထဲ အသာျပန္ဝင္ၿပီး ေႏြးေစခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ… ထိုအခ်ိန္မွာပဲ… တံခါးရြက္တို႕ကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ ရိုက္ပုတ္သံေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ ၾကားခဲ့ရတာ…။ အိုး… သူ ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္ေလ…။

စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ၾကီး ခက္ခက္ခဲခဲ ဖြင့္ရမည္ဟု ေတြးထင္ထားေသာ တံခါးခ်ပ္တို႕ဆီသို႕ အေျပးကေလး သြားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႕ေၾကာင့္ ေအးစက္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ တံခါးခ်က္ဆီသို႕…။ အို… တံခါးခ်က္ေတြက ထင္ထားသလို ၾကပ္မေနၾကပါလား…။ ၿပီးေတာ့ တံခါးရြက္ေတြကိုလည္း ထင္ထားသည္ထက္ လြယ္ကူ ေခ်ာေမာစြာ သက္ေတာင့္သက္သာပင္ တြန္းထုတ္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႕ေနာက္ တံခါးပြင့္သြားေသာအခါ တံခါးေခါက္သံမ်ား၏ ပိုင္ရွင္ကို ရွာမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာမွ် မေတြ႕…။ ေနာက္တၾကိမ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ရွာၾကည့္မိျပန္သည္။ ႏွင္းေတြ ျမဴေတြ ပိတ္ဆည္းေနေသာေၾကာင့္ မေတြ႕ မျမင္ရတာမ်ားလား…။ ထိုအခါ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ျဖဴလြလြ ႏွင္းပြင့္မ်ားကို ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ မုန္းတီး ရန္လိုမိေတာ့သည္။

တံခါးေခါက္သံသာ ၾကားရၿပီး တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဘာမွ မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္မိသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ တကယ္ဆို တံခါးကို ေခါက္ၿပီးပါက တံခါးဖြင့္လာမည့္ တခဏတာ အခ်ိန္ေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္မ်ား ေစာင့္ပါအံုးေတာ့လား ဟု မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိသည္။ သို႕တည္းမဟုတ္ အံု႕ဆိုင္း ေဝမႈိင္းေနၾကေသာ ႏွင္းထု၏ သိပ္သည္းဆေၾကာင့္ပဲ တံခါးေခါက္သူကို မျမင္ရေလသလား… တံခါးကို ေခါက္ရံုသာ ေခါက္ၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ သြားရပါသနည္း… မည္သို႕မွ စဥ္းစား၍ မရႏိုင္ေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေန႕ရက္မ်ားစြာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေတာ့သည္။

အမွန္ဆိုရပါလွ်င္ ဤတံခါးကို ခ်က္ထိုး ေသာ့ခတ္ၿပီး အေသပိတ္ခ်လိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း မသိစိတ္မွာ ျဖစ္တည္ေနေသာ သံေယာဇဥ္တို႕ေၾကာင့္ ေနာက္တၾကိမ္ ၾကားလာရမည့္ တံခါးေခါက္သံ တိုးဖြဖြကို (မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားစြာၾကားမွပင္) ေစာင့္ၾကည့္ ေမွ်ာ္လင့္၍ ေနခ်င္ပါေသးသည္။ ထို႕အျပင္ တံခါးရြက္မ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တတိယအၾကိမ္ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားလာရေလႏိုးဟု စိတ္ရွည္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူ တေယာက္ ရွိေနေၾကာင္းကိုလည္း တံခါးလာေခါက္ေသာ သူ သိေစခ်င္လွပါသည္။

သက္ေဝ