ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ တဖက္မွာ

ဟိုးအေဝးၾကီးအထိ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ ပင္လယ္ ေရျပင္က်ယ္ၾကီးကို ကမ္းစပ္တေနရာမွာ ထိုင္ရင္း ေတြေငးစြာၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေရျပင္က်ယ္၏ အနားသတ္မွာ ခ်စ္စရာ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြ စီးမိုးထားေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကို ျမဴေတြၾကားမွတဆင့္ မႈန္မႈန္ေလး ျမင္ေနရသည္။ ပင္လယ္ျပင္္က်ယ္မွာ တည္ၿငိမ္ေနေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ကာ ျပာလဲ့ေနသည္။ ေတာင္တန္းမ်ားမွာ ခိုင္မာေသာ အသြင္ကိုေဆာင္ကာ မႈိင္းညိဳ႕ေနၾကသည္။ ကိုယ္ၾကည့္ေနေသာ ပင္လယ္ၾကီးက လွပစြာ တည္ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္စိတ္ေတြကေတာ့ ဆန္႕က်င္ဖက္… ကိုယ္ၾကည့္ေနေသာ ေတာင္တန္းမ်ားက ခိုင္မာစြာ တည္ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္စိတ္ေတြက ဆန္႕က်င္ဖက္… အေတြးေပါင္းစံု ေတြးရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေယာက္ယက္ခတ္စြာ..။

ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဘယ္သူမွမရွိ… ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပါလား ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ကေလး ဝင္လာမိသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ကိုယ့္အနားကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္ ေဘးဘီ ဝဲယာကို ၾကည့္မိသည္…။ သို႕ေသာ္ ဘာဆို ဘာမွ မေတြ႕…။ မင္းအနားမွာ ကိုယ္ အၿမဲရွိေနမည္ ဟူေသာ စကားသံကို ၾကားေယာင္လာသည္…။ သူ.. ဘယ္မွာလဲ…။

သူ… ေတာင္တန္းေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူ… ကိုယ့္ကိုလဲ ပင္လယ္ေတြနဲ႕ ေတာင္တန္းေတြ ဘယ္ဟာကို ပိုခ်စ္သလဲ ဟူေသာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေမးတတ္သူ တစ္ေယာက္…။ တကယ္လဲ ကိုယ္က ေတာင္တန္းညိဳညိဳေတြကို ပင္လယ္ျပာျပာေတြထက္ ပိုခ်စ္တတ္သူ…။ ေတာင္တန္းေတြကို တူညီစြာ ခ်စ္တတ္သူႏွစ္ေယာက္… ထိုခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ကို တခ်ိန္မွာ သူတို႕ ခ်စ္ေသာ ေတာင္တန္းေတြက မေတြ႕ရေအာင္ ကာဆီးထားၾကလိမ့္မည္ဟု တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ့ၾကေခ်…။

ေဟာ… ညေနေစာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ေလေတြပိုျပင္းလာသလို ပင္လယ္ျပင္က်ယ္မွာလဲ ေရလႈိင္းေတြ ေတြ႕ေနရၿပီ…။ ေရတက္ခ်ိန္ ဟုထင္ပါသည္။ ကိုယ္ ထိုင္ေနေသာ ေနရာနားကို ေရလႈိင္းေတြ ခပ္ေျဖးေျဖးခ်င္း စတင္ရိုက္ခတ္လာၾကသည္။ အလြမ္းေတြျဖင့္ ပူေလာင္ေနေသာ ကိုယ့္ရင္ကို ဘယ္အရာကမ်ား ၿငိမ္းေအးေစမွာလဲ…။ ေရလႈိင္းေတြရဲ႕ အေအးဓါတ္ေတြက ကိုယ့္ရင္ကို ေအးျမေစႏိုင္မွာလား…။ အပူသက္သာလို သက္သာျငား ေရေတြထဲ ဆင္းၿပီး အစိုခံၾကည့္ဦးမည္…။

လႈိင္းလံုးေတြ တျဖည္းျဖည္းပို၍ ပို၍ၾကီးမားစြာ ကမ္းစပ္ကို ရိုက္ခတ္လာၾကသည္။ ကိုယ့္တကိုယ္လံုး ေရေတြစိုေနၿပီ။ ေလခပ္ျပင္းျပင္းတခ်က္အေဝွ႕မွာ စိမ့္ကနဲ ေအးသြားေသာ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ ေက်နပ္စြာျပံဳးမိသည္..။ ရင္ထဲက ပူေလာင္မႈေတြ နဲနဲေတာ့ သက္သာသြားသလိုပါပဲ…။ တဆက္တည္းမွာ ကိုယ့္အနားကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသလို ခံစားမႈမ်ိဳးကို ေနာက္တၾကိမ္ ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့လဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွမေတြ႕။ ေနဝင္ကာစ ေမွာင္ရီေနေသာ ညေနခင္းသည္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို လွပေသာ လွည့္ဖ်ားျခင္းမ်ား ယူေဆာင္လာသည္လား… ခ်မ္းေျမ့ေသာ သာယာ ၾကည္ႏူးမႈမ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္လား.. စိတ္ထိခိုက္စရာ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲမႈမ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္လား…။ ဘယ္အရာမွ သိပ္မေသခ်ာလွပါ…။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ သူ႕ကို လြမ္းေနသည္… ကိုယ္ သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္သည္… ကိုယ္ သူ႕ကို စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနသည္…။

ပင္လယ္ျပာျပာႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ားကို ခ်စ္တတ္သူ… ကိုယ့္အတြက္ ပင္လယ္ၾကီးတခုလို ၾကည္လင္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ၊ ေတာင္တန္းေတြလို ခိုင္မာ တည္တံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကို ယူေဆာင္လာသူ… ခ်စ္စဖြယ္ သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြမွာ စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္တတ္သူ… ခရီးသြားျခင္းကို ႏွစ္သက္တတ္သူ… ေရာက္ေလရာ ေနရာေတြမွာ ရႈခင္းလွလွေတြေတြ႕တိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္တတ္သူ… စာေတြေရးတတ္သူ… ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တတ္သူ… မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္တတ္သူ… နံနက္ေစာေစာ ေနထြက္ခ်ိန္ေတြမွာ ခ်စ္သူကို သတိတရ လြမ္းတမ္းတတတ္သူ… စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းကာ ၾကင္နာတတ္သူ… ကိုယ့္ကို အရာရာမွာ လိုက္ေလ်ာ ၾကင္နာ နားလည္တတ္သူ… စိတ္ထဲကေန သူ႕ကို ကိုယ့္ အနားသို႕ ေခၚယူကာ စကားမ်ားစြာ ေျပာေနမိသည္။

"ဒီေန႕လား… ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး... ေနေကာင္းပါတယ္ ကိုကို…

ထမင္းလား.. ဟင့္အင္း.. မစားျဖစ္ဖူး.. ေကာ္ဖီေသာက္တယ္… မုန္႕စားတယ္ေလ…

ၿပီးေတာ့ အားေဆးလဲ မွန္မွန္ေသာက္ပါတယ္ ကိုကိုရဲ႕…"

"စိတ္မပူပါနဲ႕ေလ… ညက အိပ္ေရးဝေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေစာေစာအိပ္ပါတယ္..

အိပ္ရင္းနဲ႕ အိပ္မက္ေတြမက္တယ္... မနက္ ႏိုးေတာ့ အိပ္မက္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္... ဟင့္အင္း… အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုကို႕ကို မေတြ႕ပါဘူး… အျဖဴေရာင္ ႏွင္းဆီပန္းေတြပဲ ပါတာ… ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာလဲ အခုလိုပဲ ေရေတြနဲ႕ နီးနီးမွာ ထိုင္ေနတာေလ… အင္းေပါ့... တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့… "

"အမွန္ကေတာ့ စိတ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိရင္ ကိုကို႕ဆီကို စာေတြေရးခ်င္ေနတာ...

အိမ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေရးျပခ်င္တာေပါ့… ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုးတဲ့… ဒီေတာ့ စာနဲ႕ေရးထားႏိုင္ရင္ အမွတ္တရ ပိုျဖစ္မွာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား…"

"ၿပီးေတာ့… စိတ္ထဲမွာ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ ဝမ္းနည္းေနျပန္တယ္..

ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးမိသလို ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တယ္...

ကိုယ္ေပးႏိုင္တာနဲ႕ ကိုယ္ျပန္လိုခ်င္တာ မွ်တရဲ႕လားလို႕လဲ စဥ္းစားမိတယ္... တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဘာေတြ လိုခ်င္ေနတာလဲ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေမးမိျပန္တယ္... အေျဖရျပန္ေတာ့ ရင္ထဲကေန အျပင္ကို ေရာက္မလာႏိုင္ေအာင္ တစ္ခုခုက ပိတ္ပင္ တားဆီးထားတယ္... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူေတြနဲ႕ ေဝးေဝးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနခ်င္တယ္... ကိုကို႕ကိုလား… အင္း.. ရွိေနႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့… ဒါေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါဘူး... ေမာတယ္ ကိုကို…”

ညသည္ တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ေတြ သိပ္သည္းလာၿပီ။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေရေတြစိုစိုႏွင့္ ေနရာမွမေရႊ႕ပဲ ေပေတကာ ထိုင္ေနမိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသမိသည္။ ထိုင္ေနရတာ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီဟု သတိထားလိုက္မိကာမွေျခေထာက္ေတြကေညာင္းညာေနၾကသလို… ဒီလိုႏွင့္ တရိပ္ရိပ္တက္လာေနၾကေသာ ေရလႈိင္းေတြၾကားမွာ မတ္တပ္ရပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားမိသည္။ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္သြားေသာအခါ ေရွ႕ကို တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း လွမ္းၾကည့္မိသည္။ အို… ေရေတြက ကိုယ့္ ခါးေလာက္နီးနီး ေရာက္ေနပါၿပီလား… ကိုယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ စကၠန္႕အနည္းငယ္မွ် ထိုေရေတြထဲမွာ ၿငိမ္ၿပီး ရပ္ေနမိသည္… သို႕ေသာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လႈိင္းပုတ္လိုက္ေသာအခါ ဟန္ခ်က္ အနည္းငယ္ ပ်က္သြားသည္။ လဲက်ေတာ့ မလိုပဲ…။

ထိုစဥ္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဟန္နီ.. ဟု စိုးရိမ္တၾကီး လွမ္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ အသံက တိုးေသာ္လည္း ဘယ္သူ႕အသံဆိုသည္ကို ကိုယ့္ဖာသာ ေသခ်ာေနျပန္သည္။ ထိုအသံသည္ ကိုယ့္ အေနာက္ဖက္မွ ေရာက္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ ေရေတြထဲ ရပ္ေနရင္းမွပင္ အေနာက္ဖက္သို႕ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွ မေတြ႕ရ…။ ေမွာင္ရီေနေသာ ညထဲတြင္ ခပ္ေဝးေဝးမွ အုန္းပင္ အုပ္အုပ္ေတြႏွင့္ ဘန္ဂလို ပုပုေလးေတြကိုသာ အစီအရီ လွမ္းျမင္ရသည္။ တခဏၾကာေတာ့ ထို ေခၚသံသည္ ေရေတြ တဝုန္းဝုန္းၾကားမွျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာကို အသံလာရာဖက္သို႕ လွည့္မိျပန္သည္။ ေရေတြထဲမွာလဲ ဘယ္သူမွ ရွိမေန။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မွာ ေခၚသံသည္ ဟိုးအေဝးၾကီးမွ လာေနသလို… ေတာင္တန္းေတြဆီမွ ပဲ့တင္ထပ္ကာ လာေနသလိုလို… အသံလာရာကို လွည့္ရွာရင္း ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာဟိုက္လာသည္ေလ…။ ဘာျဖစ္လို႕ေခၚေနတာလဲ... ဒီကို လာခဲ့လိုက္ေလ...။

ပီပီသသ ေခၚေနေသာ အသံကို ထပ္ခါ ထပ္ခါၾကားေနရျပန္သည္။ အာရံုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ျပဳၿပီး ၿငိမ္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ ထိုအသံသည္ ဟိုး… ေတာင္တန္းေတြဆီမွျဖစ္ေနသည္…။ ေသခ်ာၿပီ… သူသည္ ေတာင္တန္းေတြကို ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္လား…။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ္လုပ္သင့္သည္က ေခၚေနသူထံ အေရာက္သြားရန္သာ…။ ၿပီးေတာ့ ဤပင္လယ္ျပင္က်ယ္ၾကီးက ကိုယ့္ကို ေခၚေနသူထံ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ႏိုင္မည္ကို နဲနဲမွ ယံုမွားသံသယ ရွိစရာမလိုပါ…။ ေရလႈိင္းေတြကလဲ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္စြာ ကူညီၾကအံုးမည္ေလ…။ ကိုယ္ သြားရေတာ့မည္... ေခၚေနသူထံ သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္... သူေခၚေနရတာ ေမာလွေရာေပါ့...။

ကိုယ္... ေရေတြထဲကို တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားမိသည္...။ ဟုတ္တာပဲ... ေရလႈိင္းေတြက ကိုယ့္ကို စကၠန္႕အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ခပ္ေဝးေဝးသို႕ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပးႏိုင္သည္ေလ...။ မၾကာခင္မွာ သူႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မည္…။ ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္...။ သည္လိုႏွင့္ ေတာင္တန္းၾကီးေတြနားကို ကိုယ္ တစ္ခဏအတြင္း ေရာက္သြားေတာ့မည္ေလ... ထိုေတာင္တန္းၾကီးေတြနားမွာ ကိုယ့္ကို ေႏြးေထြးႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးေတြႏွင့္ ဆီးၾကိဳေနမည့္ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္ေသာ၊ ကိုယ္ကလဲ သိပ္ခ်စ္ရေသာသူ တစ္ေယာက္ ရွိေနသည္...။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ...။ မ်က္ေစ့ကို စံုမိွတ္၍ ထိုၾကည္ႏူးမႈေတြကို ခံစားလိုက္မိေသးသည္ ဟုထင္ပါသည္...။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္… ေလဟာနယ္ထဲမွာ ေရာက္ေနသလို… တိမ္ေလး တစ္စလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး လြင့္သြားသလိုပဲ…။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္.. ဘာမွ မသိေတာ့.. ဘာမွ မျမင္ရေတာ့... ဘာမွ မၾကားရေတာ့ေခ်...။

ထိုအခိုက္အတန္႕ေလးတြင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ရီေနေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးေပၚကို ေမာ့ေငးၾကည့္ေနသူတေယာက္သာ ရွိပါက ေကာင္းကင္ေပၚမွ ၾကယ္လင္းလင္းေလးတပြင့္ ဟိုးအေဝးက ေတာင္တန္းမႈိင္းညိဳညိဳမ်ားဆီသို႕ လြင့္ေၾကြက်သြားသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လိုက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္...။

သက္ေဝ