အျပံဳးစစ္စစ္ တစ္ပြင့္ေလာက္ ေျခြပါ

ဒီေန႕နံနက္ခင္းကို အျပံဳးႏွင့္ ၾကိဳၾကည့္သည္။ အိမ္မွအလုပ္ဆီသို႕ထြက္လာကတည္းက မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးမွ လြဲ၍ အျခား ဘာမွ် မထား။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပပါသည္။ ထိုအျပံဳးေၾကာင့္ပင္ အခါတိုင္း မ်က္မွန္းတန္းမိသူမ်ားကပါ ျပန္ျပံဳးသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွပင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပါဦးဟု ခြက္ကိုင္ရင္း ေမးဆတ္ျပသူႏွင့္။ အဆင္မေျပသူက ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္သည္။ စိတ္မၾကည္ပါပဲလ်က္ မဲ့မျပခ်င္ေသာကၽြန္ေတာ္က တမင္ပင္ ျပံဳးထားျခင္းမဟုတ္ပါလား။ မစစ္မွန္သည့္ အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ထိုအျပံဳးေၾကာင့္ပင္ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနရသည္။ ေလးေလးလံလံျဖစ္ေနေခ်ျပီ။

(၁)

အျမဲအျပံဳးေဆာင္သည့္ မ်က္ႏွာသည္ ျမင္သူအေပါင္းကိုစိတ္ရႊင္လန္းေစသည္ ဟု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုၾကသည္။ ေတြးၾကသည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ပင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အျပံဳးမ်က္ႏွာဖံုးကို ေနရာမေရြး တပ္ဆင္လာၾကသည္။ အျပံဳးမ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ အလုပ္တြင္မဆို လြယ္ကူေခ်ာေမာေစသည္ ဟူသည့္ အဘိဓါန္တစ္ရပ္လည္း ေပၚထြန္းလာျပန္သည္။ အျပံဳးမ်ားေအာက္ဝယ္ ဘာရွိသလဲဆိုသည္ကိုေတာ ့တူးေဖၚတတ္သူမွ ခံစားမိေပမည္။ ထိုကဲ့သို တူးေဖၚဖို႕ရာ စဥ္းစားမိသူ မ်ားမည္မထင္။ သူတစ္ပါးေပးသည့္ အျပံဳးကို ေခတၱ စားသံုးမည္။ ျပီးလွ်င္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပါ သူတစ္ပါး စားသံုးရန္အတြက္ အျပံဳးေတြ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေျခြျပၾကမည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲသြားၾကမည္။ ကြယ္ရာေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူတို႕၏ အျပံဳးမ်ားသည္..............။

(၂)

အျပံဳးသည္ ယဥ္ေက်းမႈႈတစ္ရပ္ျဖစ္သည္ ဆိုၾကပါစို႕။ ရံဖန္ရံခါဝယ္ စိတ္အရမ္းညစ္ညဴးသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အျပံဳးတစ္ပြင့္ကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ျပံဳးျပရျခင္းေလာက္ ခက္ခဲပင္ပန္းတာ ရွိလိမ့္မည္မထင္။ သို႕ေသာ္ ထိုယဥ္ေက်းမႈၾကီးကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မျဖစ္မေနကုိသံုးစြဲေနၾကရသည္သာ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကေတာ့ အျပံဳးသည္ဤမွ် တန္ဖိုးၾကီးမွန္းမသိသည့္အခါ ျပံဳးသင့္သည္မျပံဳးသင့္သည္ကို မေတြးပဲ စိတ္လိုလက္ရရွိမွ ျပံဳးျဖစ္သည္။ ထိုအရြယ္က အျပံဳးသည္ အစစ္မွန္ဆံုး အျပံဳးျဖစ္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ယခုမွပင္ ေတြးမိေတာ့သည္။

လက္ရွိဘဝဝယ္ အျပံဳးစစ္စစ္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ ရႏိုင္မလဲဟု စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းတို႕ တံု႕ခနဲ ရပ္သြားရေခ်ျပီ။ ယခု အလုပ္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္အရာရွိမ်ားကို မလြဲမေရွာင္သာ ျပံဳးျပရသည္။ ေဖၚေရြလြန္းေသာ အျပံဳးကို အျပံဳးႏိုင္ဆံုးျပံဳးကာ ေခါင္းေလးငံု႕၊လက္ကေလးပိုက္ျပရသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မာနတို႕က တလူလူ။

“အျပံဳးေရာင္းတယ္ အျပံဳး၀ယ္ပါ။

ေကာင္တာမွာ အျပံဳးတစ္ပြင္႕ေျခြခဲ႕ပါ။
ဒါေပမယ္႕ စစ္မွန္ဖို႕ေတာ႕ လိုတယ္။”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မၾကာခဏရြတ္တတ္သည့္  ကဗ်ာအပိုင္းအစက အမွတ္မထင္ႏွင့္ စိတ္ထဲသို႕ ဝင္ေရာက္လာသည္။ အျပံဳးစစ္စစ္ကို တစ္ေန႕ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မ်ား ျပံဳးမိသလဲ ဟူသည့္ေမးခြန္းေလးပါ တြဲလ်က္ ပါဝင္လာ၏။ ဟုတ္သည္။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ပြင္ဖူးခဲ့မိေသာ အျပံဳးစစ္စစ္တို႕ကို ေရတြက္ၾကည့္ရမည္။ အေတြးႏွင့္အတူ ခရီးကိုဆက္ရင္း အျပံဳးစစ္စစ္တို႕ေရတြက္ရန္ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွ မေန႕က နံနက္ခင္းျမင္ကြင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္၏။

(၃)
မနက္ခင္း အိပ္ယာမွ ႏိုးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို နံနက္ခင္းအျပံဳးအျဖစ္ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္၏။ သို႕ေသာ္ ထိုအရာသည္ အစစ္မဟုတ္။ အစဥ္အလာအရ မနက္ခင္းဝယ္ စိတ္ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနႏွင့္ဟန္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အျပံဳးတု။ ေန႕စဥ္ျပဳမႈလုပ္ေဆာင္ေနက် အျပံဳးတု။ သားေလးက စာအုပ္ဖိုးေတာင္း၍ မိန္းမညည္းညဴသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ သားကို ျပံဳးျပလိုက္မိေသးသည္။ မင္းေမေမ ညည္းေနတာ ေတြ႕လား ဟု ေျပာလိုဟန္ႏွင့္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ညည္းညဴခ်င္မိေနသည္။ သို႕ေသာ္ မိန္းမ၏ ညည္းညဴသံၾကားဝယ္ သားေလးမ်က္ႏွာငယ္ေန၍ သားေလးအား ႏွစ္သိမ့္လိုစိတ္ျဖင့္ ျပံဳးျပမိျခင္းသာ။ ဒါသည္လည္း အျပံဳးစစ္မဟုတ္ေသး။

ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းဝိုင္းထိုင္ေတာ့လည္း မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပလိုက္မိေသးသည္။ ငပိရည္က်ိဳႏွင့္ အတို႕အရြက္စံု ပန္းကန္တစ္ခု၊ လက္ဖက္သားခ်ည္း သုပ္ထားေသာ ပန္းကန္တစ္ခု။ ထိုပန္းကန္ႏွစ္ခုၾကားဝယ္ လက္မွယပ္ေတာင္ေလးကို ဟိုယပ္ဒီယပ္လုပ္ေနေသာ မိန္းမ၏ မ်က္ႏွာက စိတ္မေကာင္းသည့္ဟန္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က စားျမိန္ပါတယ္ဟူေသာ အျပံဳးျဖင့္ ျပံဳးျပမိခဲ့သည္။ တကယ္ဆို မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အသားဟင္းစားခ်င္ေနခဲ့သည္။ စိတ္၏ အာသီသႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းသည္ စားသာစားလိုက္ရေသာ္လည္း စားျမိန္မႈအရသာစည္းစိမ္ကို ခံစားဖို႕ေမ့ေလ်ာ့စြာ၊ ဗိုက္ဝရင္ ျပီးျပီ ဟူသည့္ အေတြးႏွင့္ စားခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုအျပံဳးသည္လည္း မစစ္မွန္ေသး။ စာနာနားလည္မႈ တို႕မွ ေပါက္ဖြါးလာသည့္ အျပံဳးသာ ျဖစ္သည္။
ထမင္းစားျပီး၍ အလုပ္လာျပန္သည့္အခါတြင္မူ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္မို႕ ျပံဳးဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့စြာ။ သို႕ေသာ္ စက္ရံုကိုေရာက္ေတာ့လည္း ဂိတ္ေစာင့္ကို မဂၤလာနံနက္ခင္းဟူေသာ အျပံဳးမ်ိဳး ျပံဳးျပရေသးသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ ဝတ္ေက်တမ္းေက် အျပံဳးမ်ိဳး။ တကယ့္စစ္စစ္မွန္မွန္ကမူ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ထိုအခ်ိန္က ျပံဳးဖို႕ရာ မလိုလားခဲ့။ စိတ္ၾကည္လင္မႈ မရွိခဲ့။

စက္ရံုသို႕ေရာက္၍ အလုပ္စျပီဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ စကားတို႕သည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္စြာ ေပၚထြက္လာတတ္ျမဲ။ အိမ္မွ အေမာမ်ားကို လက္ေအာက္ငယ္သားတို႕အေပၚပံုခ်လိုက္မိသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း မမွား။ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ အျပံဳးဆို၍ ရွားလွ၏။ ျပံဳးျပီဆိုလွ်င္လည္းအလုပ္ထဲမွ အမွားအယြင္းမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္ျပံဳးျခင္းမ်ိဳးသာ။ အထက္အရာရွိလာ၍ ဖက္လည္းတကင္း ေဖၚေရြလြန္းေသာအျပံဳးကို ဖန္တီးျပံဳးရျခင္းသာ။ အျပံဳးစစ္ မျပံဳးတတ္ေတာ့ျပီေလာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရင္း ကၽြန္ေတာ္ထိတ္လန္႕လာမိသည္။ တကယ္ဆို အျပံဳးစစ္စစ္ တစ္ပြင့္ေလာက္ေတာ့ ရွာေတြ႕သင့္ပါသည္။ ေန႕လည္ခင္းထမင္းစားခ်ိန္တြင္ စားဖိုမႈးကို ျပံဳးျပေတာ့လည္း မစစ္မွန္သည့္ အျပံဳးသာ။ စားဖိုမႈးကိုျပဳံးျပလိုက္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ရသင့္သည့္ ေန႔လယ္စာသည္ မျပံဳးျပသူမ်ားထက္ ဟင္းပိုမ်ားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထိုအျပံဳးသည္လည္း ရယူလိုမႈအတြက္ ျပံဳးသည့္ အျပံဳးျဖစ္ျပန္သည္။

ညေန အျပန္မွာေတာ့ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေဘးဘီတို႕ကို ၾကည့္တတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေကာ အျပံဳးစစ္စစ္ကို ျပံဳးမိဖူးပါသလား။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဝယ္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။ တစ္ေန႕တာ ျပီးဆံုးေတာ့မည့္ အေနအထားပင္ေရာက္ေခ်ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အျပံဳးမ်ားတြင္ စစ္မွန္ေသာ အျပံဳးတစ္ခုေတာင္ ရွာမေတြ႕မိေသး။ စာနာနားလည္မႈႏွင့္ျပံဳးသည့္အျပံဳး၊ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးသည့္အျပံဳး၊ ဝတ္ေက်တမ္းေက်အျပံဳး၊ ေလွာင္ေျပာင္လိုေသာအျပံဳး၊ အထက္ဖါးအျပံဳး၊ ရယူလိုမႈအတြက္ ျပံဳးသည္အျပံဳး စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္စံုလင္စြာ ျပံဳးခဲ့သည့္ အျပံဳးမ်ားၾကားဝယ္ စစ္မွန္ေသာ ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ေပ်ာက္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။

မေန႕က ညကို ထပ္မံဆန္းစစ္ဖို႕ ေၾကာက္ရြံစြာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါယမ္းလိုက္မိသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီေန႕တြင္ေကာ ေတြ႕ႏိုင္ပါ့မလား ဟုေတြးရင္း  ဒီေန႕နံနက္ခင္းျမင္ကြင္းကို  မွတ္ဥာဏ္ထဲမွ ထပ္မံဆြဲထုတ္လိုက္မိသည္။

(၄)
သမားရိုးက် နံနက္ခင္းအေနျဖင့္ ဝတ္ေက်တမ္းေက်အျပံဳးမ်ား၊ စာနာနားလည္ျခင္းအျပံဳးမ်ားႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္နံနက္ခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အခါတိုင္းထက္ပိုသြားတာက ဒီေန႕နံနက္ခင္းမွပင္ ဘာမွန္းအမည္တပ္ရခက္ခဲေသာ အျပံဳးတုတစ္ခုကို တစ္လမ္းလံုး ဆင္ယင္လာခဲ့သည္။ ထိုအျပံဳးတုသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေလးလံေစခဲ့ေသာ၊ မလြတ္လပ္ေစခဲ့ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ထိုအျပံဳးတုသည္ကား ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ စိတ္ခ်မ္းသာေနသည္ဟု ညာခဲ့ေသာ အျပံဳးျဖစ္သည္။ ထိုအျပံဳးတုသည္ကား ခင္ဗ်ားတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ ဟု အျပံဳးတုျခင္းဖလွယ္ရန္ ရင္းႏွီးထားေသာ အရာပင္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအျပံဳးတုကိုပင္ လူတိုင္းက မရွိမျဖစ္ အသံုးျပဳေနရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။

(၅)
ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ျပံဳးမိခ်င္သြားရသည္။ သို႕ေသာ္ မျပံဳးရက္။ ကေလးငယ္ေလးက သူ႕အဘိုးျဖစ္ဟန္တူသည့္ အဘၾကီးတစ္ေယာက္ကို လက္တြဲေခၚလာျခင္းေၾကာင့္ပင္။ သို႕ေသာ္ သူေလး ေခၚပံုက တမ်ိဳးဆန္းသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားကို အဘၾကီးနင္းမိမည္စိုးသျဖင့္ ကာဆီးကာဆီးႏွင့္ခ်ိဳင့္ခြက္တို႕မွ လြတ္ကင္းရာဆီသို႕ဆြဲေခၚရင္းလမ္းေလွ်ာက္ေစသည္။ ကေလးငယ္၏ သိတတ္လိမၼာပံုကို ခ်စ္စႏိုးႏွင့္ ျပံဳးမိခ်င္သြားရေသာ္လည္း မ်က္ရည္ဝဲသည့္ အျပံဳးသာ ျပံဳးျဖစ္မိမည္မွန္းသိသည္မို႕ မျပံဳးရက္။ မျပံဳးရဲ။ အဘၾကီးကေတာ့ အလင္းမဲ့သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေ၇ွ႕ကိုၾကည့္ရင္း လက္ထဲမွ ေတာင္ေဝွးေလးကို ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ႏွင့္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အား ေငးၾကည့္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းတြင္ စြတ္စိုေနမည္ကို သူတို႕ကေတာ့ ေတြ႕မည္မထင္ပါ။ မ်က္ရည္တို႕ စြတ္စိုသည့္အျပံဳးမ်ိဳးက်  ဘာအျပံဳးဟုအမည္တပ္ရမည္ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႕ေသာ္ ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္ သနားၾကင္နာျခင္း အျပံဳးျဖစ္မည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ စတိုးဆိုင္တစ္ခုအတြင္းမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အျပံဳးေသျဖင့္ ဖိတ္ေခၚေနသည့္မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအျပံဳးေသကို တစ္ေန႕လံုးတပ္ဆင္ထားရသည့္ သူမ မည္မွ်ထိ ပင္ပန္းလိမ့္မလဲ ဟုေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ျပံဳးခ်င္လာသည္။ ဟုတ္၏။

(၆)
အျပံဳးတုသံသရာလည္ေနေသာ အျပံဳးတုႏြံအိုင္ကို မည္သူကမ်ား ေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္ပါမည္လဲ။ အျပံဳးစစ္စစ္ကို ပြင့္ဖူး ၾကဖူးပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ အျပံဳးတုႏြံအိုင္မွာလည္းကိုယ္စီ နစ္ေနၾကဦးမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႕။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားေရွ႕ဝယ္ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ျပေနၾကေသာ၊ အျပံဳးၾကီးျပံဳးျပေနၾကေသာ ျပည္သူေတြသည္ တကယ္ေပ်ာ္ပါရဲ႕လား။ ငါးစာကို ျမင္တဲ့ခဏမွာ ျပံဳးေပ်ာ္ၾကေပမယ့္လည္း တကယ္တမ္းေတာ့ သူတို႕၏ အျပံဳးမ်ားသည္…….။

“အျပံဳးေရာင္းတယ္ အျပံဳး၀ယ္ပါ။

ေကာင္တာမွာ အျပံဳးတစ္ပြင္႕ေျခြခဲ႕ပါ။

ဒါေပမယ္႕ စစ္မွန္ဖို႕ေတာ႕ လိုတယ္။”

သူငယ္ခ်င္း ရြတ္ျပေနက် ကဗ်ာေလးအား ခပ္တိုးတိုးရြတ္ဆိုရင္း ဂိတ္ေစာင့္ႏွင့္အတူ အျပံဳးႏြံထဲသို႕ ေခတၱခုန္ဆင္းလိုက္ျပန္သည္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးအမည္စံုလင္လွေသာ အျပံဳးမ်ားစြာကို တပ္ဆင္ရန္ မ်က္ႏွာကို အနညး္ငယ္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။

..
ရည္ေဝ