ညအေမွာင္ယံထဲမွာ

 

ညသည္ ေမွာင္မုိက္လြန္းေနသည္။ ဘာကုိမွ သည္းကြဲစြာမျမင္ရပါဘဲ ေျခလွမ္းမ်ား ဗြက္ထဲသုိ႕ စြပ္ခနဲ စြပ္ခနဲ ၀င္၀င္သြားသည္။ လာမိသည့္လမ္းေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္ သာလွ စိတ္မကူး။

သည္ခရီး သည္လုိလာခ်င္လုိ႕ ပင္ တမင္သက္သက္ ကုိလွေမာင္ကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေခၚခဲ့ေသးတာ။ ေရွ႕တြင္ မည္မွ်ပင္ ဒုကၡႀကီးႀကီး အေရာက္သြားမည္ဟု  စိတ္ကုိဒုံးဒုံးခ်ထားသည္။ သာလွလက္ထဲတြင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ မည္းႀကီး တစ္လုံးဆြဲထားသည္။ ထုိအိတ္ထဲတြင္ သည္ညအတြက္ ရိကၡာအျပည့္ အစုံပါလာသည္။ ဘီယာ ၆လုံးေလာက္ႏွင့္ အားလူးေၾကာ္၊ ငါးမုန္႕ေၾကာ္၊ ေဆးလိပ္ စျဖင့္ စုံလင္သည္။

ညေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္ကေလးေတြ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းေနရုံမွလြဲၿပီး လမုိက္ညျဖစ္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကလည္း မည္းမည္းေမွာင္ေမွာင္ေနသည္။ သာလွႏွင့္ ကုိလွေမာင္ အပါအ၀င္ ေနာက္ထပ္ အေဖာ္လုိက္လာသူႏွစ္ေယာက္ရွိေသးသည္။ ထုိႏွစ္ေယာက္ကား ေမာင္လြင္ႏွင့္ မင္းေမာင္။ သာလွႏွင့္ကိုလွေမာင္သြားလွ်င္ ငရဲအထိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုိက္မည္ဟု ေတြးထားသူေတြ။ခုလည္း ခရီးတစ္၀က္ေလာက္ကစ၍ မျမင္မကန္းႏွင့္ စြပ္ရြတ္လာခဲ့သည့္ ခရီးသည္ မည္သည့္ေနရာသုိ႕ဦးတည္ေနမွန္းမသိေသာ္လည္း သာလွဦးေဆာင္ေသာ လမ္းခရီးျဖစ္သျဖင့္ ယုံယုံရဲရဲလုိက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ရုတ္တရက္ ေျပာလုိက္ေသာ သာလွစကားေၾကာင့္ ေမာင္လြင္ႏွင့္ မင္းေမာင္ ေရွ႕ဆက္သင့္ႏုိး မသင့္ႏုိးေတြးေနရၿပီ။

“ကိုသာလွ ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ“

“ဦးေသာင္းလယ္တဲကုိသြားမွာ“

“ဗ်ာ အေ၀းႀကီးေနာ္ ကုိသာလွေရာက္ဖူးလုိ႕လား“

“ေရာက္ဖူးပါ့ကြာ ဒါေပမယ့္တစ္ခုပဲ“

“ဘာလဲဗ်“

“လမ္းမသိတာ“

“ဗ်ာ“

“ဟဲဟဲဟဲ သိပ္လည္း စိတ္မပ်က္သြားပါနဲ႕ အရင္တစ္ခါလာတာ ေန႕ဆုိေပမယ့္ လမ္းေတာ့ မွတ္မိပါတယ္ကြာ။ ခုက လမသာေတာ့ ေရးေတးေတးျဖစ္ရုံေလးပါ ေရွ႕ဆုိရင္ေရာက္ေတာ့မွာပါကြ“

မေသခ်ာေသာ သာလွ၏ စကားတြင္ မ်က္လုံးကေလးေတြ ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ခုမွေတာ့မထူးေတာ့သည့္ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ဆက္လုိက္ရေခ်ၿပီ။

သာလွ ရြာေတြကုိျဖတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေရေတြေတာင္ျဖတ္ရေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ ဗြက္ေတြ ျပင္က်ယ္ႀကီး ေပါက္ေနသျဖင့္ ပုဆုိးေတြမ..ကာ ဆ..ကာျဖင့္သြားရသည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပုဆိုးေတြမရလြန္းသျဖင့္ လက္ေညာင္းလာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ပုဆုိးမ်ား စလြယ္သုိင္းလွ်က္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတုိေလးေတြႏွင့္ ေလးဦးသား လမုိက္ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ေလသလွပ္ခံရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ႏွယ္ရွိေခ်သည္။

ခုထိလည္း သာလွေျပာေသာ ဦးေသာင္းလယ္ကုိမေရာက္ေသး။ ေျခေတြတုိၿပီး ေညာင္းေနၿပီ။

“ဘာစိတ္ကူးေပါက္ရတာလဲ သာလွရာ ။ခုညမွ မင္းကလယ္ထဲသြားမယ္။ဆုိေတာ့။ “

“ဘာရယ္ဟုတ္ပါဘူး စိတ္ထဲပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ကုိလွေမာင္ကုိဖုန္းဆက္ ဟုိႏွစ္ေကာင္ကုိ ေခၚထြက္လာခဲ့တာ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဦးေသာင္းလယ္တဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတာ။ ခုေတာင္ မ်က္စိလည္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕“

“ဘာရယ္“

“ဘယ္လုိ“

“ဘယ္လုိေျပာလိုက္တယ္“

က်င့္သားရေနေသာ ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ သာလွက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ သာလွ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ခ်မ္းသာသည့္ သေဘာျဖင့္ က်န္သုံးဦးမွာ ေနာက္လုိက္လုပ္ရင္း လယ္ေတြျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ေျမာင္းေတြ ခြေက်ာ္ၾကသည္။ ဗြက္တြင္ ရုန္းလုိက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တဗုိင္းဗုိင္းလဲၾကသည္။ လူတစ္ကုိယ္လုံးလည္း ဗြက္ေတြေပက်ံေနၿပီ။ လယ္တစ္ကြက္အေက်ာ္တြင္ေတာ့ သာလွ ေျခစုံရပ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း

“ေရာက္ၿပီ..ေဟာဟုိေရွ႕က တဲပဲ“

ခုမွ စိတ္ကုိေလွ်ာခ်လွ်က္ သာလွညႊန္ရာ လယ္တဲကုိ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိစဥ္ ကုိလွေမာင္ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ကုိလွေမာင္၏ မေဟသီျဖစ္မည္မွန္းလည္း သိလုိက္ၾကသည္။

“ေအးပါ ငါးလား မမွ်ားရေသးဘူး။ ဘာ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ ဟုတ္လား။ သာလွေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေယာက်ာ္းေတာ့ ေႏြေပါက္မွျပန္လာေတာ့မယ္“

ထုိစကားသည္ သာလွအား ရြ႕ဲေစာင္းေျပာဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ လာခဲ့သည္ခရီးသည္ ဗြက္တစ္ရာ၊ ေျမာင္းတစ္ရာ၊ လယ္တစ္ရာ မျဖတ္ခဲ့ရေသာ္ျငား ဤသုိ႕နယ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေခ်ၿပီမဟုတ္လား။ သာလွက သူ႕ေခၚလာသည့္ လူဆုိေတာ့လည္း ဘာမွ၀င္မေျပာသာ။ တဲနားအေရာက္တြင္ သာလွ ဦးေသာင္းကုိေအာ္ေခၚသည္။

“ဦးေလးေသာင္း ဗ်ဳိ႕ ဦးေလးေသာင္း ဦးေလးေသာင္း“

တဲသည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ သာလွ၏စိတ္ထဲတြင္ ဦးေသာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ မႏုိးသလားဟုထင္ေနသည္။ေနာက္ထပ္ ေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း အသံမၾကားသျဖင့္ တဲအနားသုိ႕ ေလးဦးသားတုိးကပ္လာၾကသည္။ တဲသည္ တိတ္ဆိတ္ၿမဲတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သာလွက အိပ္ေထာင္ထဲမွ မီးျခစ္ကုိထုတ္ကာ မီးျခစ္ၾကည့္ုလုိက္သည္။ တဲအတြင္း ရွင္းလင္းလွ်က္ရွိသည္။လူသူတစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးေလးလုံးရွိသည္။ သာလွကမေျပာမဆုိႏွင့္ မီးဖုိေဘးနားထုိင္ခ်လွ်က္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ထင္းေျခာက္မ်ားကုိ မီးေမႊးလုိက္သည္။ တဲသည္ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့မွ လင္းရွင္းလာေလသည္။

သာလွတုိ႕ေလးဦး ပုလင္းမ်ားကုိထုတ္ကာ အာလူးေၾကာ္ႏွင့္ငါးမုန္႕ေၾကာ္ထုပ္ေတြေဖာက္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္ၾကမွ  သူတုိ႕ေလးဦး ဗုိက္ေတြဆာေနမွန္းသိၾကသည္။ သာလွက

“သူငယ္ခ်င္းတို႕ဘာမွမပူနဲ႕ ဒီတဲက ငါလာဖူးတယ္။တဲရွင္ ဦးေသာင္းက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ။ ခု သူမရွိလဲ တဲထဲမွာ စားစရာအေျခာက္အျခမ္းေတာ့ရွိမွာပဲ။ ေနာက္ေန႕မွ ျပန္၀ယ္ထည့္ေပးလုိက္တာေပါ့။ ငါရွာလိုက္ဦးမယ္“

က်န္သုံးဦးမွ သာလွ၏သေဘာသာလွ်င္ဟု သာလွသေဘာ သာလွကုိေဆာင္ခုိင္းထားသည္။သာလွ ပန္းကန္ေတာင္းထဲကုိရွာၾကည့္ရာ ရွားရွားပါးပါး ၾကက္ဥတစ္လုံးေတြ႕သည္။အားရ၀မ္းသာျဖင့္

“ေတြ႕ၿပီ“

ကုိလွေမာင္တုိ႕၀မ္းသာသြားရသည္။

“ဘာေတြ႕တာလဲ သာလွ“

“ၾကက္ဥ“

“ေၾကာ္လုိက္ကြာ စားရေအာင္“

“ေအး“

သာလွက ဟုိလွန္ ဒီရွာျဖင့္ ဆီကုိေတြ႕သည္။ ဆားႏွင့္ အခ်ိဳမႈန္႕လည္းရွိသည္။ ဒယ္အုိးတစ္လုံးတင္ကာ ၾကက္ဥေၾကာ္လုိက္သည္။ၿပီးေတာ့ ကုိလွေမာင္တုိ႕ ၀ုိင္းတြင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ကုိ ခ်လုိက္သည္။

“ဟင္ ဒါလား ၾကက္ဥေၾကာ္ဆုိတာ“

ဟုတ္သည္။ သာလွေၾကာ္ထားေသာ ၾကက္ဥတစ္လုံးမွာ ပန္းကန္ကုိမွအားမနာ အလယ္တြင္ ပင္လယ္ထဲမွ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းပမာ ေသးေသးေကြးေကြးေလး။

ကုိလွေမာင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ပန္းကန္ကုိၾကည့္လွ်က္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။

“ဟုတ္တယ္ေလ ၾကက္ဥက တစ္လုံးတည္းရွိတာ ။ေၾကာ္ဆုိလုိ႕ေၾကာ္ေပးတာ။“

မွတ္ေရာ။ ကုိလွေမာင္က ၾကက္ဥေတြ႕သည္ ဆုိျခင္းေၾကာင့္ ေလးဦးစာေတာ့ ရွိေလာက္သည္ဟု ထင္ကာ ေၾကာက္ခုိင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ျဖစ္ပုံက တလြဲ။

“သာလွရာထပ္ရွာပါဦး။ လယ္တဲဆုိေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ရွိမွာပါ။ “

သာလွပဲအရွာေကာင္းသည္လားေတာ့မသိ။ သာလွ၏ ေတြ႕ၿပီ ဒီမွာဟူေသာ အသံလာရာကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သာလွလက္ထဲတြင္ ၾကက္ကေလး သုံးေကာင္။

“ဟင္ ၾကက္ကေလးေတြ အရြယ္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး။ မင္း ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ သာလွ“

“သတ္ၿပီးေၾကာ္မလုိ႕ေလ“

“ဘုရား ဘုရား မင္းကုိလယ္တဲရွင္က ခြင့္ျပဳပါ့မလား။ သူလည္းသိတာမဟုတ္။“

“ရပါတယ္ကြာ ငါၾကက္သုံးေကာင္ ျပန္ေပးလုိက္မွာေပါ့။“

ခက္ေခ်ၿပီ။ ရပါတယ္ဟုခ်ည္း သာလွက ဆုိေနသျဖင့္ ကုိလွေမာင္ မ်က္ခုံး လွဳပ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာရသည္။

“မင္းၾကက္ေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြရွိေသးတာ“

“ဟာကုိလွေမာင္ကလည္း တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ ငုံးေၾကာ္ဆုိၿပီးေတာ့ ၾကက္ေပါက္စေတြေၾကာ္ေရာင္းေသးတာ ခု ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေၾကာ္ေတာ့မယ္ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္လြင္နဲ႕မင္းေမာင္ ဒီလာ ၾကက္သတ္ရေအာင္“

ဘုရား..ဘုရား သာလွ ဘီလူးသရဲမ်ား စီးေနေလေရာ့လား။ကုိလွေမာင္စိတ္ထဲကေတြးေနရၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း လမုိက္ညျဖစ္သျဖင့္ ေမွာင္မည္းကာ ေနသည္ကုိလည္း သတိထားမိသည္။ လုိက္လာခဲ့သည္မွာ မွားမ်ားမွားေနေရာ့လား။ ခုခ်ိန္ၾကီး ၾကက္သတ္ၿပီးေၾကာ္စားၾကမည္ဆုိေတာ့ ေကာင္းပါ့မည္လားဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြးမိလာသည္။

ကုိလွေမာင္ သာလွမ်က္ႏွာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီေကာင္ရုိးေရာရုိးရဲ႕လားဟု ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမီတြင္ ၾကက္ေၾကာ္နံ႕သည္ တဲအတြင္းပ်ံ႕ႏွံ႕လာသည္။ သြားၿပီး အနိစၥသေဘာႏွင့္ ကိစၥေခ်ာသြားေသာ ၾကက္ကေလးသုံးေကာင္။ အမွ် အမွ် အမွ်။ ကုိလွေမာင္ အမွ်ေတြေ၀ေနသည္။ လူခၽြတ္မွ ကၽြတ္သည္ဆုိျခင္းထက္ လူသတ္လုိ႕ေသရသည့္ ၾကက္ကေလးသုံးေကာင္..။

“ကုိလွေမာင္“

`          “ေအာင္မေလး ျမတ္စြာဘုရား “

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ပုလင္းေတြဖြင့္ေတာ့ ေသာက္ၾကမယ္ ေရာ့ၾကက္ေၾကာ္“

ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ ၾကက္ေၾကာ္ ပန္းကန္ထဲတြင္ ၾကက္ကေလးသုံးေကာင္ ေျခေထာက္ ေျခာက္ေခ်ာင္းကုိ မုိးေပၚေထာင္လွ်က္ ပက္လက္ကေလး။

သာလွစိတ္ထဲတြင္ ၾကက္ေၾကာ္ ပန္းကန္ကုိ ျပဴးၾကည့္ေနေသာ ကုိလွေမာင္ကုိ တင္ကာ မကင္းျဖစ္လာသည္။ ေစာေစာတုန္းက ၾကက္ေၾကာ္ေနစဥ္ အတြင္းကတည္းက ကုိလွေမာင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ကေတြေငးေနသည္ကုိ ၾကက္ေၾကာ္ေနရင္း သာလွ ျမင္ေနရသည္။ ေနာက္ သူ႕ကုိလည္း ကုိလွေမာင္ စူးစူႀကီးစုိက္ၾကည့္ေနသည္ကုိ သူ မသိခ်င္ေယာင္ေတာင္ ေဆာင္လုိက္ရေသးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ႏွင့္ကုိယ္မကပ္သလုိျဖစ္ေနသည္ဟု သာလွထင္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း ဟုိေဒါင့္သည္မွာ ေျပးလႊားေနသည္။ သာလွ ကုိလွေမာင္ကုိ မတင္ကာေတာ့။

အခ်ိန္သည္ လမုိက္ည သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သည္။ ေရာက္ေနသည့္ေနရာက ၿမိဳ႕ႏွင့္အလွမ္းေ၀းေသာ လယ္တဲတစ္ေနရာတြင္ျဖစ္သျဖင့္ ဘီလူးသရဲမ်ား ၀င္စီးေနေရာ့သလားဟု သာလွထင္လာေလသည္။ ခုခရီးက သာလွ ေပ်ာ္ခ်င္ပါခ်င္၍ ဦးေဆာင္လာေသာ အေပ်ာ္ခရီး။ သြားခ်င္လွ်င္ သြားလုိက္ရမွဆုိသည့္ သာလွ၏ စိတ္ဓါတ္ေနာက္တြင္ ပါရမီျဖည့္ၾကကုန္ေသာ ကုိလွေမာင္၊ ေမာင္လြင္ ႏွင့္ မင္းေမာင္တုိ႕ေလးဦးသား ဦးေသာင္းလယ္တဲတြင္ ဘီယာေဖာက္၍ ညအား အရသာရွိရွိျမည္းေနၾကၿပီ။ ေမာင္လြင္က လက္သိပ္ကေလးထည့္လာေသာ ၀ီစကီတစ္ေထာင့္ကုိ ဘီယာကုန္ခါနီးေလာက္တြင္ထပ္ခ် သျဖင့္ ၀ုိင္းသည္ စကားလုံးတုိ႕ျဖင့္  စည္ကားလာသည္။ ကုိလွေမာင္က သာလွကုိတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုိးၾကည့္ေနသလုိ သာလွကလည္း ကုိလွေမာင္ကုိ မသိမသာ ခ်က္ေနသည္။ ေမာင္လြင္ႏွင့္ မင္းေမာင္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ စားစားေသာက္ေသာက္ႏွင့္ အခ်ိန္သည္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။

ကုိလွေမာင္က ၾကက္ေၾကာ္ကုိမထိသျဖင့္ သာလွ သံသယက ပုိမုိ၀င္လာသည္။ ပုိ၍ထူးဆန္းသည္က ေမာင္လြင္ေရာ မင္းေမာင္ပါ ၾကက္ေၾကာ္ကုိ ေယာင္၍မွပင္ မကုိင္။ ကုိလွေမာင္က သာလွ ဘာေၾကာင့္ၾကက္ေၾကာ္ပန္းကန္ကုိ ဆုိက္ၾကည့္ေနသလဲဆိုသည္ စဥ္းစားမရျဖစ္လာသည္။ သာလွ သူ႕ကုိ မသိမသာ ခုိးၾကည့္ေနတာကုိလည္း သိသည္။

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖေယာင္းတုိင္မီးေရာင္ေအာင္တြင္ စူးရွသြားေသာ အၾကည့္မ်ားကုိ သူမၾကိဳက္။ ဘီယာကုိမွ်င္းေသာက္ၿပီး အနည္းငယ္က်ေနေသာ စိတ္ကုိ ၀ီစကီ တစ္ပက္ၿပီးတစ္ပက္ ထည့္က ရဲေဆးတင္ေနလုိက္သည္။

“ဒါ ကုိလွေမာင္ မဟုတ္ဘူး“

သာလွ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနမိသည္။ မ်က္လုံးတုိ႕ရီေ၀စြာ မ်က္ေထာင့္နီၾကီးႏွင့္ သူ႕ကုိၾကည့္ေနေသာ ကုိလွေမာင္။ သာလွ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ ၾကက္ေၾကာ္ တစ္ေကာင္ကုိယူကာ စိတ္လြတ္လြတ္ႏွင့္ တစ္ကုိက္ၿပီးတစ္ကုိက္ ပလုပ္ပေလာင္း ဖဲ့စားေနမိသည္။ ေနာက္ ၀ီစကီခြက္ကုိ တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ခ်ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ကုိငဲ့ၿပီး ထပ္ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္သည္။ ထုိစဥ္ ေလသည္ ေျမာက္ဘက္မွ တုိက္လာသျဖင့္ ဖေယာင္းတုိင္မီးမွာ တစ္ေမွးမွိန္သြားသည္။

“ကုိသာလွတုိ႕ေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဒီေလာက္ဗြက္ေတြထဲကုိလာၿပီး အရက္လာေသာက္ရတယ္လို႕ ရွားရွားပါးပါး။ တကယ့္ကုိ ရွားရွားပါးပါးေနာ္ မင္းေမာင္ ေအ့“

“ဟုတ္ပါ့ ငလြင္ရာ ကုိသာလွက သြားမယ္ဆုိ ေဟာ ငါတုိ႕အစ္ကုိႀကီးကုိလွေမာင္က ဘယ္ေနမလဲ။ ကုိလွေမာင္မွ မေနရင္ ငါတုိ႕ကလည္း မေနဘူးေလ။ ကုိသာလွတုိ႕ ကုိႀကီးလွေမာင္တုိ႕ဆုိတာ ငတုိ႕ အစ္ကုိအရင္းလုိ ခ်စ္ရတဲ့ ခင္ရတဲ့ ေလးစားရတဲ့ အစ္ကုိေတြဆုိလည္းမမွားဘူး ေအ့ ေအ့“

“ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္မလဲ ငါတုိ႕ေက်းဇူးရွင္ဆုိလည္း ဟုတ္ေနတာကုိးကြ ဟာ ေဟ့ ကုိလွေမာင္ႀကီး ဘာေတြ ေတြေ၀ေ နတာတုန္း။ ကုိသာလွကလည္း ၾကက္ေၾကာ္ကုိ ေလြးေနလုိက္တာ စကားေတာင္မေျပာဘူး“

“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေအ့ ငါတုိ႕ အစ္ကုိတုိ႕မ်ား ေအ့ စကားနည္းေနလုိက္တာ ဒီညမွ ထူးထူးျခားျခား ဗ်ဳိ႕ ကုိသာလွႀကီး ဘာလဲဗ်ာ ၾကက္ေၾကာ္ကုိ ဘီလူးသရဲစီးေနသလုိ ေလြးေနလုိက္တာ“

မူးမူးႏွင့္ မင္းေမာင္ေျပာေသာ စကား၏ေနာက္တြင္ ကုိလွေမာင္၏ သံသယသည္ ပုိမိုခုိင္မာသြားခဲ့ၿပီ။  ဟုတ္ေလာက္သည္။ ခုပင္လွ်င္ ၾကက္ေၾကာ္ကုိ အငမ္းမရ ကုိက္ဖဲ့စားေသာက္ေနေသာ သာလွမွာ လူစင္စစ္မဟုတ္။ သရဲသဘက္၀င္စီးေနသူသာျဖစ္ေလာက္သည္။ လမ္းတြင္ ေရထဲ ဗြက္ထဲ၌ သာလွ ခဏခဏ ေလွ်ာ္လဲက်သည္။ သူတုိ႕သုံးဦးလည္း တစ္ဗုိင္းဗုိင္းပစ္လဲခဲ့ၾကသည္။ ဤသုိ႕ဆုိလွ်င္ ေမာင္လြင္ႏွင့္ မင္းေမာင္ကေရာ ရုိးပါရဲ႕လား။ ၀ီစကီခြက္ကုိ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ေမာ့လွ်က္ ၾကက္ေၾကာ္ကုိ တကုိက္ၿပီး တကိုက္စားေနျခင္းမွ ရုိးရုိးမဟုတ္ဟု ကုိလွေမာင္ထင္သည္။ ကုိလွေမာင္၏ အၾကည့္မ်ား သာလွထံမွ မခြာ။ ထုိ႕အတူ သာလွ၏ စူးရွေသာ အၾကည့္မ်ားကလည္း ကုိလွေမာင္ထံမွ လုံးလုံးမခြာေတာ့။

ေမာင္လြင္ႏွင့္ မင္းေမာင္ တအိအိႏွင့္ မူးေ၀က ေလသံေတြေပ်ာ့လာသည္။ ထုိစဥ္ ေ၀းေ၀းမွ ေခြးအူသံကိုၾကားလုိက္ရသည္။ သာလွႏွင့္ ကုိလွေမာင္ ႏွစ္ဦးသား ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား ဖ်န္းခနဲထသြားၾကသည္။ ဘာလုပ္ရမည္လဲဟူသည္ကုိ သာလွက ၾကက္ေၾကာ္စားရင္းေတြးေနသည္။     ကုိလွေမာင္က လည္း ၾကံစည္ေတြးေတာရင္းျဖင့္ ေမာင္လြင္တုိ႕ႏွစ္ေကာင္မထိေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ကုိ တစ္လုပ္ထဲ ပစ္ထည္း၀ါးပစ္လုိက္သည္။ သာလွမ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားခဲ့သည္။

ေစာေစာတုန္းက ၾကက္ဥတစ္လုံးတည္း ေၾကာ္သျဖင့္ စားမေလာက္ဟုဆုိကာ မစား မေသာက္ေတာ့ မည့္ႏွယ္ ေျပာခဲ့ေသာ ကုိလွေမာင္ ယခု ၾကက္ဥေၾကာ္ကုိ တစ္ခ်က္တည္း ပါးစပ္အတြင္းသုိ႕ပစ္ထည့္ကာ ၀ါးပစ္လုိက္ပုံက ထူးထူးဆန္းဆန္း။

“ဟုတ္ပါၿပီ ကုိလွေမာင္မဟုတ္ဘူး“

“ဟုတ္တယ္ သာလွမဟုတ္ဘူး“

သာလွမ်က္စိက ေစာေစာတုန္းက ထင္းခြဲခဲ့ေသာဓါးဆီ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ ဟုိငမူးႏွစ္ေကာင္က ဘာမွမသိသျဖင့္ သူ႕ကုိ ကုိလွေမာင္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ အေကာင္ကတစ္ခုခု ထလုပ္လွ်င္ ျပန္လည္ခုခံရန္ လက္နက္တစ္ခုခုရွိေနမွရမည္။

ၾကက္ေၾကာ္ကုိ ခ်ထားက လက္တုိ႕က အသင့္အေနအထားျဖင့္ျပင္ဆင္ထားသည္။ ကုိလွေမာင္ေလွ်ာ္လဲရင္း အသက္ပါသြားခဲ့ေလသလား။ ဒါေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကုိလွေမာင္ခႏၶာထဲသုိ တစ္ေကာင္ေကာင္ ပူးကပ္လုိက္သလား။ သံသယေတြ ပြားစီးလွ်က္ မ်က္စိကလည္း တစ္ခ်က္ကေလးမွကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္မိေတာ့။ နားကလည္း ကားကားစြင့္လွ်က္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမွ ထြက္လာမည္ျဖစ္ေသာ အသံတစ္သံကုိ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။ လက္ေျခ မ်က္စိနားတုိ႕မွာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ သတိလက္လြတ္၍မျဖစ္ဟု သာလွေတြးထားသည္။ ဟုိႏွစ္ေကာင္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

မ်က္ေတာင္ေတာင္ မခတ္ေတာ့ပါလား။ တစ္ေယာက္တညး္ ထုိင္ေနလုိက္သည္မွ တုတ္တုတ္ကုိမလွဳပ္။ သူ႕အား သာလွ စူးစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္မွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ သာလွမဟုတ္ေသာ သာလွကုိၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ခုခု ထလုပ္ေတာ့မည့္ဟန္ ေပါက္ေနသည္။ ကုိလွေမာင္က ကြတ္ပ်စ္ေနာက္နားရွိ ေပါက္ျပားတစ္လက္ကုိ ျမင္ထားသည္။ အကယ္၍ တစ္ခုခုလွဳပ္ရွားမည့္ဟန္ လုပ္လွ်င္ သာလွအရင္ သူက လက္သြက္မွရမည္။ အားကုိးအားထားျပဳရမည္ ႏွစ္ေကာင္မွ တုတ္တုတ္ပင္မလွဳပ္ေတာ့ပဲ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ကုိလွေမာင္ မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ သာလွကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အလာတုန္းက ေရကုိျဖတ္လာရသျဖင့္လားေတာ့မသိ ကုိလွေမာင္ နာမြန္လာသလုိလုိခံစားလာရသည္။ ေလသည္တခ်က္တခ်က္ တုိက္ခတ္လာၿပီး ပုိေအးသလုိ ခံစားလာရသည္။ ႏွာေခါင္းမွ မုိးသက္ေလကုိပါ အနံ႕ရသလုိလုိရွိသည္။ မုိးမ်ားရြာလာမလား။ ဖေယာင္းတုိင္မွာ ၿငိမ္းလု ၿငိမ္းခင္ျဖစ္လုိက္ ျပန္လည္ ေတာက္ပလာလုိက္။ လယ္တဲသည္ လင္းသြားလုိက္ မွိန္သြားလုိက္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္။ တဲအတြင္းတြင္ေတာ့ အသက္ရွဴသံခပ္ျပင္းျပင္းႏွစ္ခ်က္သည္ စည္းႏွင့္၀ါးႏွယ္ အခ်ီအခ် မွန္မွန္ႀကီး ထြက္ေပၚေနေလသည္။

ထုိစဥ္ေလသည္ ဟုတ္ခနဲတုိက္လုိက္သျဖင့္ ဖေယာင္းတုိင္မီးသည္ ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။

“မီးျခစ္ဘယ္နားမွာလဲ“

ၾကားလုိက္ရေသာ ႏွာသံ၀ါ၀ါႀကီးေၾကာင့္ သာလွ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား တဖ်င္းဖ်င္းထကာ ဦးေခါင္းတစ္ခုလုံး ဆယ္ဆမကႀကီးသြားသည့္ႏွယ္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ဘုရား ဘုရား ကုိလွေမာင္အသံမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ ဒါ ကိုလွေမာင္အသံမွ မဟုတ္တာ။ မီးထြန္းရမလား။ မီးကုိမထြန္းလွ်င္ အေမွာင္ထဲတြင္ ဘာကုိမွမျမင္ရသျဖင့္ အႏၱရယ္သည္ သာလွကုိ လက္တကမ္းအလိုမွာပင္ ၀ါးၿမိဳသြားႏုိင္သည္။ မီးထြန္းလုိက္လွ်င္ မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ အလင္းေၾကာင့္ သတိၱေတြရွိကာ အႏၱရယ္ကုိ ရင္ဆုိင္ရဲမည္။ မီးျခစ္ မီးျခစ္ ဘယ္မွာလဲ။

လက္ကုိ အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလးလွဳပ္ရွားက မီးျခစ္ကုိလုိက္စမ္းေနရသည္။ ကုိလွေမာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ အသက္ရွဳသံ ျပင္းျပင္းကုိေတာ့ ၾကားေနရေသးသည္။တစ္ခါအစမ္းတြင္ ပုလင္းတစ္လုံးကုိတုိက္မိသျဖင့္ အသံျမည္သြားခဲ့သည္။

“ခလြမ္း“

ဘာျဖစ္လို႕ မီးမထြန္းေသးတာလဲ။ သာလွဘက္က အသံတိတ္ေနသည္။ မုိးသံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ကုိ ၾကားလာရသည္။ မုိးသည္ ျဖည္းညွင္းစြာရြာေနရာမွ တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ ရြာလာေတာ့သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ေစာေစာတုန္းက ပုလင္းတုိက္က်ကြဲသံမွလြဲ၍ သာလွဘက္မွ မည္သည့္အသံကုိမွ မၾကားရ။ ကုိလွေမာင္ ၏ လက္ေတြ ကြတ္ပ်စ္ေနာက္ေက်ာကုိ စမ္းသပ္ေနရသည္။ ခုထိ ေပါက္ျပားရုိးကုိမကုိင္မိေသး။ အသက္ကုိခပ္မွန္မွန္ရွဴလွ်က္ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။ ခုမွ အေမွာင္သည္ သူ၏ ေၾကာက္စိတ္ကုိ ပုိမိုႀကီးထြားေအာင္ ပင့္သင့္ေပးလုိက္သလုိရွိသည္။ ေခၽြးမ်ား တဒီးဒီးက်လွ်က္ ေနရာမွမလွဳပ္ရဲ။ အလင္းမရွိသျဖင့္ မုိးထဲေလထဲတြင္ လယ္တဲမွာ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလေဆာင့္တုိက္သျဖင့္ မုိးကာဖ်င္စမွာ ဘတ္လွပ္ဘတ္လွပ္ျဖင့္ စည္းက်က် လွဳပ္ရမ္းေနသည္။ သာလွ၏ လွဳပ္ရွားသံကုိ နားစြင့္ေနမိသည္။ ထုိစဥ္ အေမွာင္ထဲတြင္ တစ္ခုခုလွဳပ္ရွားလုိက္သည္ကုိ အေမွာင္ကုိ အသားက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကုိလွေမာင္မ်က္လုံးကျမင္လုိက္ရသည္။ သာလွမဟုတ္ေသာ သာလွႀကီး အေမွာင္ထဲတြင္ မုိးတိုးမတ္တပ္ရပ္လုိ႕ေနသည္။ ဘုရားဘုရား အသက္ဇီ၀န္သည္ ေၾကြရေတာ့မည္လား။

ထုိအခုိက္အတန္႕တြင္ မီးျခစ္ျခစ္သံကုိၾကားလုိက္ရသျဖင့္ သာလွ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းမွ ရုတ္တရက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနမိလုိက္သည္။ ကိုလွေမာင္မဟုတ္ေသာ ကုိလွေမာင္ ဘက္အျခမ္းမွ မီးျခစ္ျခစ္သံသည္ ျဖည္းညွင္းေႏွးေကြးစြာ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ျခစ္ေနသည္။ သာလွ စိတ္ကုိလာ ဆြေနသည္လား။ ႏွလုံးခုန္သံသည္ တစ္စကၠန္႕တြင္ အခ်က္ေပါင္း ရာခ်ီသည္ဟုပင္ ထင္ေနရသည္။ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနေသာ ႏွလုံးခုန္သံႏွင့္ နားထင္သုိ႕ ေဆာင့္တက္ေနေသာ ေသြးေၾကာမ်ားသည္ ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့ မေယာင္ထင္ေနရသည္။ ေခၽြးမ်ားသည္ နဖူးျပင္မွ၊ နားထင္မွ ၊ လည္ဂုတ္ဆီမွ အဆက္မျပတ္ တဒီးဒီး က်လွ်က္ရွိေနသည္။ မုိးႏွင့္ေလႏွင့္ လယ္တဲထဲတြင္ သာလွသည္ ပူေလာင္ အုိက္စပ္ လွ်က္ရွိေနရသည္။ ခုခ်ိန္ထိ မီးျခစ္သံမွ မရပ္တန္႕ေသး။

သာလွ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မလွဳပ္မယွက္ျဖင့္ ရပ္ေနရသည္။ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းတြင္ အရိပ္တစ္ခုက သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ငုတ္တုတ္ႀကီးထုိင္ေနသည္ကုိ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လုံးကျမင္၏။ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ေနရာမွ ေဆာင့္ေၾကာင့္ျပင္ထုိင္လုိက္သည္ကုိေတြ႕လုိက္ရသျဖင့္ သူ႕လက္သည္ ရုတ္ခနဲအျပင္တြင္ မီးျခစ္သံအဆုံး မီးပြင့္ကေလးလင္းလာေလသည္။

“အား……..“

“အား…………..။“

“အား………………..။“

“အား……………………..။“

ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးထုိင္လွ်က္ ေခၽြးေတြတဒီးဒီးက်ေနေသာ ကုိလွေမာင္ႏွင့္ ကြတ္ပ်စ္ေဘးနားတြင္ မတ္တပ္ႀကီး ဆန္႕ဆန္႕ရပ္လွ်က္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးက ေခၽြးမ်ား တဒီးဒီးက်ေနေသာ သာလွကုိျမင္လုိက္ရသျဖင့္ မင္းေမာင္ႏွင့္ ေမာင္လြင္မွ အားဟု ထေအာ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ရာ သာလွႏွင့္ ကုိလွေမာင္မွာလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုက္ေအာ္မိျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိေနာက္လူသံမ်ားကုိၾကားလာရၿပီး ဓါတ္မီးကုိယ္ဆီႏွင့္ လူအမ်ားေရာက္လာၾကသည္။ ကုိလွေမာင္ႏွင့္ သာလွမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီးျဖစ္လွ်က္ စကားေျပာဆုိႏုိင္ျခင္းမရွိရာ ေဆးရုံသုိ႕ အျမန္ပုိ႕ရေတာ့သည္။ ယခုတြင္မွ သူတုိ႕ေလးဦးေနေသာလယ္တဲအနီးတြင္ လယ္တဲကေလးမ်ား အစီအရီရွိေနလွ်က္ သူတုိ႕ေနေသာ လယ္တဲမွာ ဦးေသာင္း၏ တဲမဟုတ္ပဲ ဦးေသာင္း၏လယ္တဲမွာမူ ယခုတဲႏွင့္ လယ္တစ္ကြက္ေ၀းေနေသးသည္။ အနီးအနားမွ လယ္တဲမ်ားမွာ သူတုိ႕ေလးဦးေရာက္လာၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေန ကတည္းက အသံေတြကုိၾကားေနရၿပီး လယ္တဲရွင္၏ ဧည့္သည္မ်ားဟု ထင္မွတ္ ေနခဲ့ဲၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိလွေမာင္ႏွင့္ သာလွ၏ စိတ္ထဲတြင္ရွိေနေသာ သံသယသည္ကား….။

ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)