သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ

တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆင္းရဲဒုကၡႀကံဳေနရတဲ့အခါ အားေပးမႈျပဳပါ။ ေကာင္းပါတယ္။

ပိုၿပီးေကာင္းတာကေတာ့ သူနဲ႔အတူ ဆင္းရဲဒုကၡကို ေ၀မွ်ခံစားလိုက္ျခင္းပါ။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ ပူျပင္းလြန္းတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ခင္မင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ေျခေထာက္ေအာက္က ကတၱရာလမ္းမႀကီးက ေနေရာင္ျခည္ ေၾကာင့္ ပူျခစ္ၿပီး အရည္ေပ်ာ္လုမတတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ နင္းလိုက္တုိင္း ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ ၿခဳိင့္၀င္သြားမလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဲသည္လိုေလွ်ာက္လာၾကရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဖိနပ္ဟာ ျပတ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ခဏနားၾကၿပီး ျပတ္သြားတဲ့ ဖိနပ္ေလးကို ျပင္ၾကတယ္။ ျပင္စရာပစၥည္းကိရိယာကအစံုအလင္မရွိဘူးဆိုေတာ့ ျဖစ္သလိုျပင္လိုက္တဲ့ ဖိနပ္ေလးဟာ သိပ္ေ၀းေ၀းမေလွ်ာက္ရခင္မွာပဲ ထပ္ျပတ္ျပန္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ျပတ္တဲ့တစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္ ရတာအခက္ေတြ႕သြားၿပီ။ ျပတ္ေနတဲ့တစ္ဖက္ကို တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီးေလွ်ာက္ေပမယ့္လည္း အဆင္မေျပဘူး။ ခရီးမတြင္ဘူး။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေျခတစ္ဖက္ေလျဖတ္သြားသလို ေတာင့္ေတာင့္တန္းတန္းႀကီးနဲ႔ေလွ်ာက္ေနရတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ ျပတ္သြားတဲ့ ဖိနပ္ကေလးတစ္ဘက္ကို ေကာင္းေနတဲ့တစ္ဘက္နဲ႔ အတူယွဥ္ၿပီး လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ စြန္႔ထားခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ ေျခဗလာျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ၿပီး က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ရဲ႕ဖိနပ္အေကာင္းကိုယူစီးဖို႔ေျပာလာတယ္။ ေနကလည္း က်ဲက်ဲေတာက္ပူေနၿပီး၊ လမ္းမကလည္း တရွိန္ရွိန္ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ကတၱရာေတြနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္ျပတ္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းက လက္မခံဘူး။ သူဘာေၾကာင့္ ျငင္းတာလဲဆိုတာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အခ်င္းခ်င္းသိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ဘက္စီ စီးၾကဖို႔ေျပာျပန္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီးသြားလို႔ ဘာထူးမွာလဲလို႔ ေျခဗလာနဲ႔သူငယ္ခ်င္းက အၿပံဳးေလးနဲ႔ျငင္းျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္စီးထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းက အသာအယာပဲ သူ႕ဖိနပ္ေလးကိုခၽြတ္ၿပီး လက္နဲ႔ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေျပာေသးရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဆိုးအတူေကာင္းအတူ၊ ေ၀မွ်ရင္ဆိုင္သင့္တယ္တဲ့။

ေနက တစ္ရွိန္ရွိန္ပူျပင္းေနတယ္။ လမ္းမမွာ အပူရဲ႕အေငြ႕တံလ်ပ္ေတြကတစ္ရိပ္ရိပ္။ ကတၱရာေတြက ေပ်ာ့စိစိ။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေအးျမတဲ့ေမတၱာေတြကိုယ္စီနဲ႔ တစ္လွမ္းျခင္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ စကားလံုးေတြအမ်ားႀကီးမလုိပါဘူး။ ဒီလိုမ်ဳိး ဒုကၡကိုမွ်ေ၀ခံစားေပးလိုက္တဲ့အျပဳအမူေလးတစ္ခုဟာ ခင္မင္မႈ၊ သစၥာရွိမႈ နဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔လွစ္ဟျပသြားတာပါ။

သူငယ္ခ်င္းေရ …

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကေန ငါသိလိုက္ရတာကေတာ့ ႏႈတ္ဖ်ားကေန စာနာသနားမႈကိုေဖာ္ျပတာထက္၊ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈကို တစ္ဖြဖြေပးရတာထက္ အခုလိုမွ်ေ၀ခံစားလိုက္ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ အားအင္ေတြ၊ ၾကည္ႏူးမႈေတြကိုေပးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အတူတူေပါ့ ဆိုတဲ့ငါတို႔ေျပာေနက်စကားေလးတစ္ခြန္းရိွတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ ေနခ်ိန္မွာ လိုက္ပါၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေပးလိုက္တာဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ျဖစ္သလို၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ေယာက္က ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးေနတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္မႈေပးတဲ့အျပင္ လိုက္ပါၿပီးငိုေၾကြးေပးလိုက္တာဟာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုထိသက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေရ … ငါ့ကိုေရာင့္တက္တယ္ေတာ့မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ထပ္ေျပာလုိက္ခ်င္ေသးလို႔ပါ။ ငတ္မြတ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေျခြတာေရးတရားေဟာတာဟာ သူ႕ကိုေစာ္ကားတာနဲ႔တူတူပဲ။ သူလိုအပ္ေနတာ ေျခြတာေရးတရားမဟုတ္ဘူး။ အစာေရစာနဲ႔ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမႈပဲတဲ့။ ငါဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့စာသားေလးတစ္ခုေပါ့ကြာ။ အဲသည့္လိုပဲ တစ္ခ်ဳိ႕ျဖစ္ရပ္ေတြမွာလည္း ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကားမဟုတ္ဘဲ မွ်ေ၀ခံစားျခင္းကို လိုအပ္ပါတယ္သူငယ္ခ်င္း။

နီဟိန္းေအာင္