အေၾကာင္းတရားတို႔အလြန္

လည္ေခ်ာင္းအတြင္းမွ ပူေလာင္စူးရွမႈက ရွားပါးစြာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို လန္႔ႏိုးလာေစ သည္။ မူးေနာက္ရီေ၀ေသာ အသိအာရံုကို ၾကိဳးစားစုစည္းရင္း ပူေလာင္မႈအား သက္သာရာသက္သာျငားႏႈတ္ခမ္း အစံုကိုသပ္လွ်က္ တံေတြးျမိဳခ်မည္ၾကံေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။

ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေရဓာတ္တို႔ အလံုးစံု ပ်က္ ျပယ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားေလျပီလား။ လိႈက္ဟာ၀မ္းနည္းမႈက ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ပူတို႔ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာေစ သည္။ ပါးလႊာေနေသာ အသားအေရ၀ယ္ ပူေလာင္လွခ်ည့္။ ေရဓာတ္တို႔ေတာ့ က်န္ေနေသးသည္ပဲ။ ေရေသာက္ ရန္အားယူထေတာ့ ၀န္းက်င္သည္ ေမွာင္အတိ ျပီး၏။

အိပ္ရာေဘးရွိ မီးခလုတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေသာ္ အခန္းတြင္းသည္ လင္းထင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ အေမွာင္ထု ဟု သူခံစားေနရဆဲ။ ေရပုလင္းကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ သို႔စဥ္လွ်က္ မျမင္ေတြ႔သလို။ ရင္တြင္းမွ ပူေလာင္လြန္းလွ သည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ၀န္းက်င္သည္ ေအးစက္မာေက်ာစြာ လႊမ္းျခံဳလွ်က္ရွိ၏။

နာရီသံက တခ်ပ္ခ်ပ္...။

******************

(၁)

အိမ္ထဲသို႔ လွမ္း၀င္၀င္ခ်င္း ဆက္တီခံုေပၚ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္နွင့္ ကၽြတ္ခ,နဲစုတ္သပ္မိသည္။ အေမ…အေမ လုပ္ျပန္ျပီ။ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ အေဖြးသားကို စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးစြာၾကည့္ရင္း အခါတိုင္း ေသသပ္စြာ ခၽြတ္ေလ့ရွိသည့္ ဖိနပ္ကိုေတာင္ ေထာင့္သို႔ကန္ခၽြတ္မိေလသလားမသိ။ အသံက်ယ္က်ယ္ မထြက္ရက္သမွ် ပြစိ ပြစိလုပ္ရင္း ေနၾကာေစ့ခြံေတြကို သိမ္းဆည္းေနမိသည္။ သဲရွပ္ရွပ္ၾကမ္းျပင္ကိုပါ သတိထားမိျပီး လွည္းက်င္း၊ တိုက္ခၽြတ္၊ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စီဒီခ်ပ္ေတြကို စီစီရီရီျခင္းထဲထည့္။ တလက္စတည္း ဆက္တီခံုေတြႏွင့္ တီဗီ၊ ပန္ ကာတို႔ကို ဖုန္သုတ္ကာ သန္႔ရွင္းလိုက္သည္။ ရွင္းလင္းေတာက္ေျပာင္ျပီးသြားေတာ့ ေမာဟိုက္စြာေျခပစ္လက္ပစ္။

“ဟယ္ သမီးေလး ျပန္ေရာက္ျပီ။ ေဟာ ဧည့္ခန္းကိုရွင္းထားျပီထင္တယ္။ ေရာက္မဆိုက္ သမီးရယ္။ အ ၀တ္လဲျပဳ နားျပီးမွ လုပ္လည္းရတာကို”

မၾကည္လင္ေသာ စိတ္အခံေၾကာင့္ တံု႔ျပန္စကားမဆိုျဖစ္။ ဒီသမီး၏ မ်က္ႏွာေၾကာကို ေနာေၾကေနလွ သည့္ အေမက သူ႔အနီးသို႔ ပန္ကာကိုတိုးေရႊ႕ကာ ေလရရံုခလုတ္အနိမ့္ကိုဖြင့္လွ်က္ “ၾကည့္စမ္း ငါ့သမီးရွင္းလိုက္ ရင္ သန႔္ျပီးေတာက္ေျပာင္သြားတာပဲ” ဟု ပတ္ပတ္လည္ေ၀့ၾကည့္ရင္း သေဘာက်စြာ ေျပာေနသည္။ ေနာက္က်ိ ေနသည့္ စိတ္တြင္ ေက်နပ္မႈ လွစ္ခ,နဲျဖစ္လိုက္မိသည္။ ဒါပဲေလ…၊ သြယ္သြယ္ယု ဟူသည့္ မိန္းမက ကိုယ့္ လုပ္ေဆာင္မႈတစ္ခုခုကို တစ္ဖက္သားတို႔က သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ၾကလွ်င္ အတြင္းစိတ္၌ စိတ္ေက်နပ္မႈ ပီတိေတြ လွ်ံက်လာတတ္တာ။

“ကဲ ထ ထ သမီးေလး။ ေခၽြးတိတ္သြားျပီဆိုေတာ့ ေရ မိုး ခ်ိဳး လန္းသြားေအာင္ ေရတ၀ခ်ိဳးလိုက္”

ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္လွ်င္လည္း အဘယ္အရာေတြ ရွင္းလင္းရေပဦးမယ္မသိ။ အင္မတန္ေသာက္ခ်င္ လွသည့္ ေရေႏြးတစ္ခြက္လည္း ေသာက္ခ်င္သည္ဟု မေျပာမိေအာင္ ပါးစပ္ကို နာနာပိတ္ထားရသည္။ ေသာက္ ခ်င္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ေတာ့ “ေအး ေအး အေမတည္ေပးမယ္ ခဏေစာင့္” ဟု ဆိုကာ မီးဖိုခန္းထဲ အေျပး၀င္ မည္သာ။ သူ ေသာက္ခ်င္သည္ေျပာ၍ သြားတည္ရသည့္အေျခအေနကိုလည္း မႏွစ္ျမိဳ႕။ အလုပ္မွ ျပန္လာတိုင္း အျမဲတေစ ၾကံဳေနရသည့္ နိစၥဓူ၀ ျဖစ္ရပ္ဆိုေတာ့လည္း ကၽြဲျမီးက တိုခ်င္သည္။

အိပ္ရာေပၚ စိတ္ေမာ၊ လူေမာစြာ ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္ရင္း အလိုမက်ေသာစိတ္ကိုအသာ ေျဖေလ်ာ့ ရသည္။ အိမ္ဟူေသာ အမည္နာမကို သာယာေသာဟူသည့္ နာမ၀ိေသသနျပည့္ေစခ်င္တာ သူ႔အတၱေပလား..။ အိမ္အတြင္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနမွ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အိမ္သားမ်ားကေတာ့ သူႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္။ အထူးသျဖင့္ အေမ။ အေဖႏွင့္ ဆယ္ႏွစ္တိတိကြာေသာ အေမသည္ ကေလးဆန္ကာ အိမ္တြင္းစည္းစနစ္ေလ်ာ့ ရဲလွသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္သည္ အေမခ်က္ျပဳတ္ျပီးသြားတိုင္း ပစၥည္းမ်ားရႈပ္ပြက်န္ခဲ့သည္မွာ အျမဲလိုလိုပင္။ ေၾကာင္ အိမ္၊ ပန္းကန္စင္၊ ေဘစင္ စသည္တို႔မွာ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာသည့္အရာ မဟုတ္သည့္အလား…ဖုန္အလူးလူး ေခ်းအထပ္ထပ္ပင္။ ထမင္းစားခါနီးမွ ထမင္းစားပြဲ ေကာက္သုတ္တတ္သည္မွာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပင္ ျဖစ္လို႔ေန သည္။ သူ အလုပ္မရခင္က အိမ္တြင္းသန္႔ရွင္းေရးသည္ ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့။ သူခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အေမ ခ်က္ ျပဳတ္၍ ကူညီေပးသည္ျဖစ္ေစ တစ္လက္စထဲ သန္႔ရွင္းေရးပါလုပ္သြားသည္မွာ မီးဖိုခန္းထဲမွအထြက္ အရာရာ သပ္ရပ္ျပီး သားပင္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေရေႏြးဆိုသည္မွာ ေသာက္ခါနီးမွ တည္ရေသာအရာမဟုတ္။ လက္ဖက္ေျခာက္ေဖာက္ ျပီးသား တစ္ဗူး၊ ေရေႏြးအျဖဴက တစ္ဗူး..ခ်က္ျပဳတ္ျပီးသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္ျဖစ္ျမဲပင္။

ဧည့္ခန္းသည္ ဖုန္ရွိေသာအရာမဟုတ္၊ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြသည္ ဖုန္ကပ္ညိေသာအရာမဟုတ္။ အိမ္သည္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ကာ ေနခ်င္စဖြယ္အတိပင္။ ယခုေသာ္ (သူ အလုပ္၀င္ျပီးသည့္ေနာက္မွ စ၍) အိမ္ သည္ အမိႈက္ပံုနီးနီးျဖစ္လာသည္။ သူကပဲ အႏုစိတ္ေလသလား၊ အိမ္ကလူေတြပဲ ေနတတ္ေလသည္လား.. အိမ္ ျပန္ လာခ်ိန္တိုင္း စိတ္တို႔အလိုလို ေနာက္က်ိရစျမဲပင္။

ရႈပ္ပြေပေရေနေသာ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုျမင္တိုင္း သူ ထမင္းစားမရပါ။ သို႔အတြက္ ထမင္းပန္းကန္ကိုယူကာ သူ႔ အခန္းထဲသို႔ ယူစားရသည္။ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္လုလု အခ်ိန္မွျပန္လာသည့္ သူ႔အတြက္ တစ္အိမ္လံုးသန္႔ရွင္း ေရး လုပ္ရန္လည္း အခ်ိန္မရလွပါေခ်။ ဖုန္တေသာေသာ၊ ခါတရံ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ မသိမ္းရေသးသည့္ ဧည့္ခန္း တြင္းလည္း မထိုင္လိုေတာ့သျဖင့္ သူ႔အိပ္ခန္းအတြင္းသာ အျမဲလိုလို ရွိေနတတ္ေတာ့သည္။

တစ္ခု စိတ္ခ်မ္းသာစရာမွာ ဘုရားခန္းကိုေတာ့ အေမသည္ အထူးသန္႔ရွင္းထားတတ္သျဖင့္ ျငိမ္းေအးမႈကို ေပးနိုင္ေလသည္။ အေမ ၀ါသနာပါသည္မွာ ဘုရားပန္းအိုးမ်ား တလက္လက္ေတာက္ပေနဖို႔၊ ဘုရားစင္ဖုန္မတင္ ေစဖို႔၊ ဘုရားခန္းအတြင္း ေမႊးပ်ံ႕ကာ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေစဖို႔ျဖစ္ရာ အိမ္တစ္ခုလံုး စိတ္ခ်မ္းသာစရာသည္ ဘုရားခန္း တစ္ခုသာပင္။ က်န္သည့္ေနရာမ်ားကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေယာင္၍ေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ရဲ။ အိမ္အမိုးထုပ္ တန္းေတြရွိ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား၊ ဖုန္နွင့္ေရာေနေသာ ၾကပ္ခိုးမ်ားကို ျမင္မိမွာစိုး၍ ျဖစ္သည္။

သူ႔ျဖစ္အင္ကို အေမ မသိ၍မဟုတ္။ သိ၍လည္း သူ ျပန္လာတိုင္း အျပံဳးနွင့္ဆီးၾကိဳကာ ေခ်ာ့ေမာ့ယုယ တတ္ဖို႔၊ သူထမင္းစားမည့္ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို အျပန္ျပန္အလွန္္လွန္ ေဆးေၾကာေပးဖို႔၊ ေရေႏြးေသာက္ခ်င္ ေသာက္ႏိုင္ရန္ တစ္ခြက္ အျမန္ၾကိဳေပးဖို႔စသျဖင့္ သူ႔စိတ္ၾကည္လင္ေအာင္ မိခင္တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ တတ္ အားသေရြ႔ ၾကိဳးပမ္းေပးရွာေလသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္သည့္ အရာမ်ားမွာ ဒံုရင္းကဒံုရင္းသာျဖစ္ရာ အေမ့ကို သူ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ထိုအရာေတြ မလုပ္လည္း အိမ္သည္ အတန္ငယ္သပ္ရပ္ေနလွ်င္ အဆင္ေျပပါ ေသးသည္။ သူ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ သူလာမွပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ ထေဆးသည္ထက္ ေဆးေၾကာျပီးသားျဖစ္ေနလွ်င္ ပိုမေကာင္းေပ ဘူးလား။ သူ႔စိတ္ကို အနည္းငယ္ၾကည္လင္ေစရန္ၾကိဳးစားေပးရင္း စိတ္မရွည္လာလွ်င္ေတာ့ အေမ ေျပာတတ္ ေသးသည္။

“ငါ့ ေယာက်ာ္းေတာင္ ညည္းေလာက္ ဇီဇာမေၾကာင္ဘူး”

ထိုအခါမ်ားတြင္ လွစ္ကနဲတစ္ခ်က္ျပံဳးမိလွ်က္ ေအးေဆးလွေသာအေဖ့ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အေဖ ကား ဦးေရခဲပင္။ အေမခ်က္ေကၽြးသည္ကိုစား၊ ခ်ိဳသည္၊ ခါးသည္ တစ္ခြန္းမဆို မေနႏိုင္လြန္းလွ်င္ သူ႔ဘာသာ တံျမက္ စည္းကိုင္ ခါတရံလွည္းလိုက္လွ်က္ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သူ႔စာေရးခန္းေလးထဲ စာေရး၊ စာဖတ္လုပ္ေနသည္ သာ။ ျခံဳငံုဆိုရလွ်င္ေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုးေနတတ္ၾကလွ်က္ သူ သာလွ်င္သင္းကြဲျဖစ္ေနသလိုပင္။

အလုပ္အားရက္တြင္ စိတ္ၾကိဳက္ရွင္းလင္းျပီး ထို တနဂၤေႏြတစ္ေန႔တာကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာေနရသေလာက္ က်န္အလုပ္ဖြင့္ရက္မ်ားကေတာ့ အိမ္သည္ သူ႔အတြက္ စိတ္ေနာက္က်ိဖြယ္ အျပည့္ပင္။ သူကပဲ အစြန္း ေရာက္ေလသည္ လားမသိ၊ အိပ္ခန္းထဲ ေအာင္းပါမ်ားလာ၍ အိမ္သားမ်ားနွင့္ စကားဟဟေတာင္ မေျပာျဖစ္ ေတာ့သလို ျဖစ္လာသည္။ အေဖ သည္လည္းေကာင္း၊ အေမ သည္လည္းေကာင္း၊ အစ္ကို သည္လည္းေကာင္း မသိေယာင္ျပဳကာ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာ ဆိုၾကေသာ္လည္း အိမ္သားေတြႏွင့္ ေ၀းသထက္ေ၀းလာျပီး သီးသန္႔သ ဖြယ္ ျဖစ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုဆိုလွ်င္ ေခါင္းယမ္းစရာ ျဖစ္မေနေပ ဘူးလား။ သို႔ေသာ္ တကယ့္ကိုပင္ အျဖစ္အပ်က္က ဤသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဖန္လာခဲ့ေလသည္။

********

(၂)

လုပ္ငန္းခြင္မွ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည့္ေအာ္ဒါထြက္ေသာအခါ စိုးစဥ္းမွ၀မ္းမနည္းမိဘဲ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသို႔ ေျပာင္းရန္ သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပင္ ျပင္ဆင္ေနခဲ့သည္။ အိမ္သားမ်ားမွာမူ စိတ္မေကာင္းလွ။ အထူးသျဖင့္ အေမက စိုးရိမ္ ပူပန္စြာ သူ႔ကို တတြတ္တြတ္ မွာေနသည္။ ေရေျမသစ္မွာ ဂရုတစိုက္ေနဖို႔၊ လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ဖုန္း ဆက္ဖို႔ စသျဖင့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ စိတ္မခ်ျခင္းမ်ားျဖင့္ မွာစရာမကုန္ႏိုင္လွေပ။ သူကေတာ့ ေနရာသစ္တြင္ ဘယ္လို ေသေသသပ္သပ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ေနမည္ဟု ေတြးေတာစိတ္ကူးယဥ္ေနရသျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတာင္ ရိပ္ရိပ္ကေလးမွမေပၚျဖစ္ေနသည္။ အိမ္မွ ထြက္ခြာပ်ံသန္းဖို႔ တက္ၾကြလြန္းေနသည္မွာ သိပ္ဘ၀င္က်စရာ မ ေကာင္းလွေပမယ့္ ဤသို႔သာ ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။

တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရသည္မွာ သူ စိတ္ကူးယဥ္သလို ျဖစ္မလာခဲ့။ လစာႏွင့္အလ်ဥ္မီ ေအာင္ ခိုနားရေသာ အမ်ိဳးသမီးေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြသည္ ၾကိဳတင္ေတြးထားသလို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာေနထိုင္ရန္ အေၾကာင္းမသင့္လွပါေပ။ အမ်ားသံုး ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ စသည္တို႔သည္ မည္မွ်ပင္ စည္းကမ္းထုတ္ထားပါေစ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုၾကံဳေတြ႔ရသည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္ခန္းမဟုတ္ေသာ သံုး၊ ေလးေယာက္ စုေနရသည့္ အခန္း မ်ားတြင္ ဇာတိအိမ္မွာေနစဥ္ကထက္ ပိုမိုဆိုးရြားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားနွင့္သာ ၾကံဳေတြ႕ရေတာ့သည္။ ထိုအခါ မၾကာခဏ ျငိဳျငင္ခဲ့မိေသာ အေမ့ကို ျမင္ေယာင္လွ်က္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ လြမ္းမိသားပင္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ ျပန္ခ်င္သလား ဆိုေတာ့လည္း မျပန္ခ်င္လွ။ သူေမွ်ာ္မွန္းရာ အိုေအစစ္တစ္ခုဖန္တီးႏိုင္မည့္ တစ္ေနရာကိုသာ မျပတ္ရွာေဖြလွ်က္ ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရွင္သန္ခဲ့ေလသည္။

သူသည္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ အခက္အခဲ၊ အေႏွာက္အယွက္ဟူသည္ ၾကီးမားစြာမၾကံဳေတြ႕ရ ဘဲ၊ အကယ္၍ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရလွ်င္ေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားရာ လုပ္ငန္းခြင္သည္ သူ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈအလီလီကိုသာ ေဆာင္ၾကဥ္းလာႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲစြာပင္ပန္းေနသည့္ အရာ ကား နားခိုစရာပင္။ ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ လမွ ႏွစ္စားကာ ကာလရွည္ၾကာလာသည္ႏွင့္မွ် တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာ ေျပာင္း ေရႊ႕ခဲ့ရသည့္ ေနရာဌာနမ်ားမွာ အေရအတြက္မ်ားသထက္ မ်ားလာခဲ့သည္။ သူမေနထိုင္ဖူးသည့္ ျမိဳ႕နယ္ပင္ခပ္ ရွားရွား ျဖစ္လာသည္။ လူစည္ကားေသာ လမ္းမ်ား၊ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္မ်ား၊ ျမိဳ႕ထဲႏွင့္အလွမ္းေ၀းလွေသာ ျမိဳ႕သစ္ မ်ား စသည့္ေနရာမ်ားမွ အမ်ိဳးသမီးအေဆာင္မ်ားစြာသို႔ သူ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရဖူးသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို သူ႔ စိတ္ၾကိဳက္ အိုေအစစ္ကိုမရရွိခဲ့။ အတူေနသူမ်ားႏွင့္ တက်က္က်က္ ျဖစ္ကာ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည္ ခ်ည္းပင္ျဖစ္၏။

တစ္ခါတရံေတာ့လည္း သူနားမလည္ႏိုင္လွပါ။ ျပင္ပတြင္လန္းဆန္းေမႊးပ်ံ႕ကာ ခ်စ္စဖြယ္အသြင္ေဆာင္ သည့္ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနအိမ္အတြင္းတြင္ ညစ္ေပေအာင္ ေနတတ္ၾကသည္လဲမသိ။ ည ၀တ္အိပ္အက်ႌကိုပင္ ဆယ့္ေလး၊ ငါးရက္မေလွ်ာ္မဖြပ္ဘဲ ၀တ္ဖူးေသာ၊ ရွိသမွ်ပန္းကန္ မကုန္မခ်င္းစားျပီးလွ်င္ ေခ်ာင္ထိုးထားကာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထည့္စရာပန္းကန္မရွိေတာ့မွ စုျပံဳထ ေဆးတတ္ေသာ၊ အခန္းတြင္းဖုန္မတင္ ေစဖို႔ေ၀းစြ…တံျမက္လွည္းရန္ပင္ တြန္႔ဆုတ္တတ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို အံ့ၾသမိလွသည္။

သူ႔ အိမ္တြင္ ညစ္ညဴးခဲ့ရသည္ ဟူေပမည့္ ထိုမွ်ေလာက္ အေျခအေနမဆိုးဟုသာ ဆိုရမည္ထင္သည္။ သူ မုန္းတီးလွေသာ ေနၾကာေစ့ခြံမ်ား၊ အခ်ဥ္ထုပ္မ်ားမွ ပလတ္စတစ္အိတ္ခြံမ်ားမွာ ထာ၀စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ အ ရာမ်ားပင္။ ခါတစ္ရံ မိန္းကေလးကိစၥ မေသသပ္မႈမ်ားပင္ ရြံမုန္းစြာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့ရေသးသည္။

တစ္ေနရာတြင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာသူမ်ားနွင့္ ေရရွည္သည္းမခံႏို္င္၍ ေနာက္တစ္ေနရာ၊ ထိုမွ ထိုမွ စသျဖင့္ သူ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရသည့္ ေနရာေတြမ်ားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပိတ္ရက္ရွည္ရ၍ အိမ္သို႔ျပန္ေလတိုင္း ထို ထို အ ေၾကာင္းတို႔ကို မေမာမပန္းႏိုင္တိုင္ေတာေျပာဆိုျမဲပင္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္းလည္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ အနားရသြားျပီဟု မဆိုႏိုင္။ မိဘရိပ္ျမံဳျပန္ေရာက္လာ၍ လံုျခံဳေသာအားအင္ရွိျခင္းက သက္သက္္၊ ထံုးစံႏွယ္ျဖစ္ ေနေသာ အိမ္တြင္းတည္ရွိမႈေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရသည္က သက္သက္ပင္။

အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေသာ အစ္ကိုမွာ မိသားစုႏွင့္ အတူပင္ေနထိုင္ရာ ေယာင္းမျဖစ္သူက အိမ္တြင္းထိန္းသိမ္း ေရးကို ယူေလသည္။ အေဖက စိတ္ခ်မ္းသာစြာ စာေပမ်ားေရးသားရင္း၊ အေမက သူ႔ ဘုရားခန္းကိုသာ သပၸာယ္ ေအာင္ဖန္တီးလွ်က္ ဘာ၀နာႏွင့္ေနရင္းျငိမ္းခ်မ္းစြာရွိသည္။ ပ်ိဳပ်ိဳရြယ္ရြယ္ လုပ္ႏိုင္၊ ကိုင္ႏိုင္ေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္ မတစ္ေယာက္ ရွိလာ၍ အိမ္သည္သန္႔ရွင္းေသသပ္သြားမည္ ထင္ရေသာ္လည္း တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလသ တည္း။ ပိုဆိုးသည္မွာ အစ္ကိုတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ အိမ္တြင္းတႏိုင္တပိုင္ အာလူးေၾကာ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကေလရာ ေရွးယခင္ကထက္ ရႈပ္ေပြေသာ၊ ညစ္ေထးေသာ အေျခအေနကိုသာ ၾကံဳေတြ႔ရေတာ့သည္။

အိမ္တြင္ ေရေသာက္ရန္ ေရခြက္မွအစ သီးသန္႔သံုးစြဲေသာ၊ အမိႈက္ေတြ႔လွ်င္ ရြံရွာသလိုၾကည့္တတ္ေသာ သူ႔အား ေယာင္းမျဖစ္သူကလည္း အျမင္မၾကည္လင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိတ္ရက္ရွည္ရတိုင္း အိမ္တြင္ လည္း ၾကာၾကာ မေနခ်င္။ ျမိဳ႕ေတာ္ရွိ ခိုနားရာသို႔လည္း မျပန္ခ်င္ႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္တိုင္းသည္ သူ႔အတြက္ ဒိြဟပြားရျမဲပင္ ျဖစ္သည္။

ေယာင္းမျဖစ္သူ လက္စြမ္းျပေလေသာ ရႈပ္ေပြညစ္ေပလွသည့္ အိမ္ကိုျမင္ေယာင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ သူ႔အတြက္ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်လာခဲ့သည္။ ပိတ္ရက္ရွည္တြင္ မ်က္ႏွာျပရံု တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ ေနထိုင္၍ က်န္ပိတ္ရက္မ်ားကို ျမိဳ႕ေတာ္တြင္သာ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ အခ်ိဳ႕ေသာ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း ျပန္ တစ္လွည့္၊ မျပန္တစ္လွည့္။

ကာလရွည္ၾကာရင္း ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေျခက်လာေသာအခါ သူ႔ စိတ္ၾကိဳက္ခိုနားရာကို ဖန္တီးခြင့္ရလာ၍ အိမ္ျပန္ခ်ိန္သည္ သူ႔အတြက္ ပိုေ၀းလံလာသည္။ သူ႔စည္းကမ္း၊ သူ႔လိုအင္ကို လိုက္မွီေအာင္ မည္သူကမွ သဟ ဇာတမျဖစ္လွ၍ သူသည္ အျမဲလိုလိုတစ္ကိုယ္တည္းပင္။

အေမ ဆံုးပါးသြားျပီမ်ားမၾကာမီ အေဖက ရဟန္းေဘာင္သို႔၀င္သြား၍ အိမ္သည္ သူ႔ အတြက္ သူစိမး္ျပင္ ျပင္ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ သူ႔ အျပဳအမူ၊ စရိုက္ကို တေလွ်ာက္လံုး စိတ္ပ်က္ခဲ့ေလေသာ အစ္ကိုႏွင့္ သူ၏ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးမွာ မ ရွိေတာ့သေလာက္ မႈန္၀ါးသြားခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာ ႏွစ္ကာလသည္ပင္ ဆယ္စုနွစ္တစ္ ခုကို ေက်ာ္လြန္ေလျပီပဲ။ အခ်ိန္ကာလသည္ ေသြးသားသံေယာဇဥ္ကို ျဖတ္ေတာက္ေစႏိုင္သည့္အရာေပပဲလား။ သူ ကင္းျပတ္ခဲ့ေလေသာ အျဖစ္သနစ္တို႔က အဓိကတြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့မည္ထင္သည္။

သူ႔ စိတ္ၾကိဳက္ဖန္တီးထားေသာ ခိုနားရာတြင္ ေနရာတိုင္း၌ သန္႔စင္ဖိတ္လက္လွ်က္ရွိသည္။ အိပ္ရာသည္ ေမႊးပ်ံ႕လွ်က္။ အခန္းတြင္း၀န္းက်င္သည္ Air Fresherနံ႔တို႔ျဖင့္ သင္းပ်ံ႕လွ်က္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း သံုးစြဲေသာ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာသည္ပင္ သန္႔စင္ေတာက္ေျပာင္ကာ အေမႊးနံ႔တို႔ျဖင့္ လန္းဆန္းလွ်က္ရွိသည္။

ရံဖန္ရံခါေခတၱလာေနေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နဒီသည္ပင္ သူ၏ အေသးစိတ္ေသာ သန္႔ရွင္းမႈမ်ားေအာက္၀ယ္ အေနၾကံဳ႕ဖူးသည္။ ခ်စ္ခင္ရေသာ နဒီ့ကို အားနာမိေသာ္လည္း ထိုသို႔ သန္႔ရွင္းေမႊးပ်ံ႕ ေနမွ သူက စား၀င္ အိပ္ေပ်ာ္သည္ျဖစ္ရာ သူ၏ ျပဳျမဲေဆာင္တာတို႔ကို အနည္းငယ္မွ်ေလွ်ာ့ရန္ စိတ္မကူးခဲ့ပါေပ။

ေမာင္ နွင့္ ပတ္သတ္ေတာ့လည္း ထို႔အတူပင္…။

*********

(၃)

ေက်ာခိုင္းထြက္သြားသည့္ ပံုရိပ္ကိုျမင္ေလမွ သက္ျပင္းခပ္ဖြဖြခ်ကာ ဆုပ္ေခ်ထားေသာ ခန္းဆီးစကို အ သာေျဖေလ်ာ့ ရင္း တစ္ဘက္သို႔ လွည့္မိေတာ့ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ နဒီ့ကို ေတြ႔ရသည္။

“အာ လန္႔လိုက္တာ။ အသံမေပး ဘာ မေပးနဲ႔ မိနဒီ”

“ငါ အသံေပးလိုက္ရင္ နင့္ရဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္းစ်ာန္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ေဟ့”

ခပ္ေငါ့ေငါ့ နဒီ့စကားအဆံုးမွာ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာမိသည္။

သို႔ေသာ္ ဒီရယ္သံေတြမွာ နာက်င္မႈေတြစြက္ေနတာ သူတင္မက နဒီပါ ရိပ္မိေကာင္းရိပ္မိႏိုင္သည္။

“ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ဘာလို႔ ညွဥ္းဆဲေနရတာလဲ သြယ္”

“ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာ ဟာ….”

“အဲဒီ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က အဓိပၸာယ္မွ မရွိတာပဲ…နင္ ဟာေလ လိုတာထက္ ပိုေနျပီ သိလား”

လိုတာထက္ပိုေနျပီတဲ့လား။

ဒီစကားကို နဒီ့ထံမွသာမက အျခားသူမ်ားထံကပါ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားဖူးခဲ့ျပီးျပီ။ အေဖ၊ အေမ၊ အစ္ကို၊ ေယာင္းမ၊ ေနာက္ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ရာ လူမ်ား။ အေဖႏွင့္ အေမကေတာ့ ကရုဏာေဒါေသာျဖင့္ ေျပာခဲ့ သည္ပဲထင္သည္။ အေမ့ကို သတိရမိခိုက္ ရင္သည္ဆို႔နင့္နာက်င္လွသည္။ သူ႔ကို စိတ္မွ ခ်သြားပါေလစ ။ “ညည္း ခက္မယ္ ” ဟုသာ ေတြေတြေလးေလး ေျပာေလ့ရွိေသာ အေမသည္ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူပန္ရျခင္းမ်ားျဖင့္ အဘယ္မွ် ေနာက္ဆံတင္းခဲ့သနည္း။

“မိသြယ္ကို ပစ္မထားပါန႔ဲ တဲ့..အေမ က ေျပာခဲ့တာ”

ခပ္ဆတ္ဆတ္ အစ္ကို႔ေလသံအဆံုးတြင္ နက္ရိႈင္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက်သလို သူ လစ္ဟာဆို႔နင့္ေန ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကီးမားေသာ အေၾကာင္းကိစၥၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘဲ အိမ္ႏွင့္ ေ၀း ေ၀း သြားခဲ့ေသာ အသိရခက္သည့္ သမီးျဖစ္သူကို အထီးတည္းမျဖစ္ေစခ်င္ဟန္တူသည္။ တျခားသူေတြ နားမလည္ေတာင္ အေမကေတာ့ နားလည္ ခဲ့မွာပါပဲ။ မိဘႏွင့္ ေ၀းရာသို႔သာ ဦးတည္ေစခဲ့ေသာ သူ႔အတၱကို သူ ပင့္သက္ရိႈက္မိပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ အမ်ား သူငွာ ေလွာင္ရယ္ ရယ္ၾကေလမည္လား..။

သူ သည္ လူဆိုးဟု အမည္တြင္ခဲ့ျပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေမာင္သည္...။

*******

(၄)

ေမာင္သည္ သူ႔ဘ၀တြင္ ပထမဆံုးနွင့္ေနာက္ဆံုးခ်စ္ရသူပင္။ ေသြးသားသံေယာဇဥ္မ်ား ျပတ္ေတာက္ခဲ့ သည့္သူ႔အတြက္ အရင္းႏွီးဆံုးေသာ သူစိမ္းတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ သီးသန္႔ေနေလ့ရွိေသာ ေျခာက္ေသြ႕သည့္ သူ႔ဘ၀က ေမာင့္ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးအသက္၀င္လာခဲ့သည္။ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ သူ႔ထက္ ေျခာက္ႏွစ္တိတိငယ္သည့္ ေမာင္က သူ႔အား အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ေလသည္မသိ။ သူ၏ တည္ တင္းေနတတ္ေလ့႐ွိေသာ ဟန္ပန္ကေလးမွာ စြဲမက္စရာျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ေမာင္က ဆိုခဲ့ဖူး၏။

ေမာင္က ေအးေဆးႏူးညံ့သူ။ သူက ျပတ္သားတိက်သူ။ ေမာင္က အႏုပညာနွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာအလုပ္ တစ္ခုကို လုပ္ကို္င္လွ်က္ ျပည္ပကၽြန္းႏိုင္ငံေလးႏွင့္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ရွိေနျပီး၊ သူကေတာ့ ေန႔စဥ္ စာရင္းဇယား မ်ား၊ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ ႏိုင္ငံတြင္းအေျခစိုက္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြင္းမွာ လုပ္ကိုင္သူ။ မတူညီ ျခားနားေသာ ဘ ၀၊ ရပ္တည္ခ်က္အသီးသီးေပမယ့္ ေမာင္နွင့္ သူ၏ ႏွလံုးသားခ်င္းကေတာ့ ထပ္တူက်ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ သည္ သူ႔ေလာက္ စည္းစနစ္မက်လွေသာ္လည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သူျဖစ္ေၾကာင္း တစတစ သိလာရေသာအခါ သူ ၀မ္း သာအားရျဖစ္ရသည္။

ရနံ႔တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕လွ်က္ရွိေသာ ေမာင့္အက်ႌီမွ ေကာ္လာစ၊ လန္းဆန္းသန္႔စင္သည့္ ေမာင့္လက္ ေခ်ာင္း,ေျခ ေခ်ာင္းကေလးမ်ား၊ ၾကည္စင္ေနေသာ ေမာင့္ပါးျပင္ႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ား။ ေမာင္သည္ ရည္မြန္သိမ္ေမြ႔ လွေသာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ပင္။ အရိုင္းဆန္ကာ ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ပင္ ေမာင့္ ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးညင္သာလာခဲ့ရသည္။

“နင့္ မ်က္ႏွာေၾကာ မနည္းေလ်ာ့သြားတာ လင္းရိပ္ကို အေတာ္ေက်းဇူးတင္တယ္”

နဒီက သည္ႏွယ္ေျပာေတာ့ ေမာင္ နွင့္သူ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။ နဒီ့ေရွ႕မွာပင္ျဖစ္လွ်က္ ေမာင္သည္ သူ႔လက္ကိုေႏြးေထြးစြာဆုပ္ကိုင္ၿပီး “အခုမွ မက ပိုခ်စ္စရာေကာင္းသြားတာ” ဟု ၾကည္ႏူးညင္သာ စြာေျပာေတာ့ သူ႔မွာ ေမာင့္ အေပၚခ်စ္စိတ္ေတြ အဆမတန္တိုးကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ရလွသည္။

နဒီက “အမေလး ေျပာကာမွ ငါ့ေရွ႕ Love Sence ရိုက္ေနၾကျပန္ျပီ” ဆိုကာ တဟားဟားေအာ္ရယ္ေတာ့ ေမာင္ နွင့္ သူသည္လည္း မ်က္ႏွာနီနီနွင့္ ရယ္ေမာခဲ့ရေတာ့၏။

ထိုစဥ္ရက္မ်ားကေတာ့ သာယာၾကည္လင္ခဲ့သည့္ ေန႔ရက္မ်ားပင္။

*******

အသိအျမင္ဗဟုသုတနည္းလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ မသိေသးေသာအရာမ်ားရွိေနေသးေၾကာင္း သိ ရွိခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္က ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။ သိမ္ေမြ႔ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔၌ အဆံုးစြန္ေသာေခ်ာက္နက္မ်ား အဘယ္ ေၾကာင့္သို၀ွက္ တည္ရွိေနၾကပါလိမ့္။ ထိုေခ်ာက္နက္သည္ ညင္သာေသာ ဂီတ၊ ႏူးညံ့ေသာရင္ခုန္မႈဟု သူ ထင္ မွတ္မွားခဲ့၏။ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္းနာက်င္ေစရပါသ နည္း။

ရုန္းမသာေအာင္ သိုင္းဖက္ေထြးေပြ႕ပါေလေသာ ေမာင့္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔သည္ ဤမွ်သန္မာခိုင္ ျမဲလိမ့္မည္ဟု သူမေတြးမိခဲ့။ မြန္းၾကပ္ေမာဟိုက္ေစလွေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ သူ႔မ်က္ႏွာမွ ေခတၱခြာခိုက္ အနီး အပါးရွိေလထုကို ေခါင္းေမာ့ကာ အသက္ကို၀၀လင္လင္ ရႈမိသည္။ တဆိတ္ ေမာင္…ရွင့္ရဲ႕ စပါးႀကီးေျမြလို ရစ္ ပတ္ေႏွာင္တြယ္မႈေတြ တစ္ပတ္ေလာက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူးလား။ ေမာင့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ “အရမ္းခ်စ္တယ္ မရယ္” ဟူေသာ ေလသံသည္ တိုးညွင္းတုန္ခိုက္စြာ ထြက္ေပၚလာ၏။

ဒါ အခ်စ္….အခ်စ္ တဲ့လား။ ၀မ္းနည္းနာက်င္ရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႔မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တလိမ့္လိမ့့္က်ဆင္း လာသည္ကို ေမာင္ ျမင္မွ ျမင္ပါေလစ။

အမွန္စင္စစ္ ဤအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ေမာင္က ဇြတ္ဖန္တီးခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ခိုင္မာေသာခ်စ္ျခင္းတရား တို႔ျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ခဲ့ေလေသာ သူႏွင့္ ေမာင္တို႔ သေဘာတူညီခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထပ္ျခင္းဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္၏ ေအာက္တြင္ သူ မႏွစ္ျခိဳက္ ရြံမုန္းေလေသာအရာမ်ား ရွိေနသည္ကို မသိခဲ့ပါေပ။ သူ႔ကို ႏံုနဲ႔လြန္းသူ မိန္းမသားဟု လက္ညိႈးထိုးအျပစ္တင္ေလမည္လား။ သူ ထင္မွတ္ခဲ့ျခင္းသည္ သာယာေသာဂီတႏွင့္ ခ်ိဳျမိန္ေသာ ရင္ခုန္မႈကိုသာ ေပးစြမ္းလိမ့္မည္ဟုသာပင္။

ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕တြင္ရွိေသာ ေမာင့္မိဘမ်ားထံသို႔ အေၾကာင္းၾကား ထားျပီး ထံုးစံ၀တၱရားမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳရေသးမီ နဒီႏွင့္ ေမာင့္ရံုးမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို သက္ေသျပဳလို႔ ၍ ျမိဳ႕နယ္တရားရံုး တစ္ခုတြင္ ေမာင္ႏွင့္သူ လက္ထပ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ ညင္သာသိမ္ေမြ႔ေသာ ခ်စ္ျခင္းတ ရားတို႔ျဖင့္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စြာ ေအးခ်မ္းခဲ့ေသာ သူသည္ ေမာင္ႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေ၀းေနရန္ ေစာင့္ဆိုင္းမေန လိုေတာ့ေပ။ ေမာင့္အေပၚ ေလးနက္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔က ျမန္ဆန္ေသာတြန္းအားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္ထင္ သည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္ေစာေစာတြင္ ၾကိဳတင္ခ်ိန္းဆို ထားသည့္အတိုင္း ဆံုရပ္တစ္ခုသို႔ နဒီႏွင့္ ေမာင့္သူ ငယ္ခ်င္းတို႔လာေရာက္ၾကမည္ျဖစ္သည္။

ယေန႔ည သူ႔တိုက္ခန္းမွ ေမာင္ မျပန္ေတာ့ျခင္းအတြက္ ေမာင့္ကို စိုးစဥ္းမွ်အျပစ္မတင္လို။

ေမာင္သည္ ရက္စက္စြာ ျပတ္သားၾကမ္းတမ္းရမည့္ သူစိမ္းမဟုတ္။ သူ႔ဘ၀အတြက္ အရင္းႏွီးဆံုးသူျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀တစ္ ေလွ်ာက္လံုး ေႏြးေထး စြြာလက္တြဲရင္း အတူယွဥ္တြဲရင္ဆိုင္ရမည့္သူလည္း ျဖစ္သည္။

ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔ သူ႔ထံ နီးကပ္လာျပန္၍ အေတြးတို႔လြင့္စင္ရျပန္သည္။ သူ ရုန္းဖယ္ေနသည္လား၊ ေမာင္က တင္းၾကပ္ေနသည္လား။ ရွင္သန္ရန္ခက္ခဲလွေသာ ေလထုထဲေရာက္ေနသူလို သူ မြန္းၾကပ္လွသည္။ မႏွစ္ျမိဳ႕ျခင္းစိတ္ အေျခအေနမ်ား တစစတိုးပြားလာေၾကာင္း သိရွိခ်ိန္တြင္ သူ႔ရုန္းဖယ္မႈတို႔က ပိုမိုအား ေကာင္းလာ ခဲ့သည္။ သူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ေလေသာ ေမာင့္ကို ဤညျမင္ေတြ႔ရျခင္းေလာက္ စက္ဆုပ္ျခင္း မရွိခဲ့။

ေမာင့္ အနမ္းမ်ား ပိုမိုတင္းၾကပ္ကာ ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္ေလေသာ မြန္းၾကပ္မႈတစ္ခဏ မည္သို႔ေသာအား အင္ျဖင့္ သူ တြန္းထုတ္လိုက္မိေလသည္မသိ။

သတိျပဳမိေတာ့ ေမာင္ က သူ႔ကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနလွ်က္…၊ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းမွလည္း ခ်ဳပ္ထိန္းထားခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းက အလိုအေလ်ာက္ထြက္ေပၚသြားခဲ့ျပီ။

“ကိုယ္ အန္ခ်င္တယ္ ေမာင္ ”

ေမာင့္မ်က္ႏွာက ရဲရဲနီေစြးသြားသည္မွာ ၾကည့္ရက္စရာမရွိ။ ေမာင့္ကို သနားအားနာကာ နာက်င္လွ သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးတြင္လည္း ရွက္ရြံ႕တုန္ရီမႈမ်ား၊ ေအာ္ဂလီဆန္မႈမ်ား လႊမ္းျခံဳလွ်က္ တဆတ္ဆတ္တုန္ ယင္လွ်က္ရွိေနခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္ ရိႈက္ငင္မိေလသည္လားမသိ။

********

(၅)

အတိအက်စီစဥ္ထားျပီးေသာ အေရးၾကီးမႈတစ္ခုကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔၊ ဘ၀တြင္တစ္ဦးတည္းခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ေမာင့္ကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ အားအင္ေမြးရသည္မွာ သူ႔ႏွလံုးသားကို သူ ဓားပါးပါးႏွင့္လွီးသလိုပင္။ ထိုေန႔ညက ဆႏၵ တို႔ကို ခ်ဳပ္ထိန္းကာ သူ႔အေပၚခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရင္း တုန္လႈပ္မႈေလ်ာ့ပါးေစေအာင္ ေမာင္ ၾကိဳးပမ္းေပးခဲ့ရွာပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ နဒီတို႔ႏွင့္ ခ်ိန္းဆိုေသာေနရာသို႔ သြားၾကမည္ျပင္ေသာအခါ ေမာင့္ ကိုအရင္သြားႏွင့္ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ နားမလည္ေသာအမူအယာရွိေသာ္လည္း သူ႔ကိုဆန္႔က်င္ျခင္းမျပဳသည့္ ႏွယ္ ေမာင္တစ္ေယာက္ အရင္ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။

တေရြ႔ေရြ႕ေ၀းသြားေသာ ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို ျပတင္းတံခါးမွ ေငးၾကည့္ကာ တသိမ့္သိမ့္ရိႈက္ငိုေနမိသည္။ ေနာင္ေသာအခါ ဒီျပတင္းအကြယ္သည္ ေမာင္စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ လွည့္ျပန္သြားေလတိုင္း ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္ နာရေသာေနရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“သြားေပဦးေတာ့ ေမာင္။ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္၊ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့သူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္နားမလည္ခ်င္ေတာပါဘူး။ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႕ ေ၀းရာမွာ ရပ္တည္ရျခင္းသက္သက္ လူျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ထင္ရဲ႕ကြယ္။ တစ္ဘ၀လံုးစာ ေမာင္နဲ႔ေ၀းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ….”

လူသူေ၀းရာတစ္ေနရာတြင္ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း သူ႔အလာကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ကာလည္တဆန္႔ဆန္႔ရွိေနၾက မည့္ ေမာင္တို႔သံုးဦးကို ျမင္ေယာင္မိေသာအခါ ရင္သည္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ နာက်င္မိလွ၏။

လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီပဲကြယ္။ ေမာင္မွ မဟုတ္၊ ကိုယ္ဟာ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွ် လက္ထပ္ရန္မျဖစ္ေသာ သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။

ကန္ေရျပင္ကို ေမွာင္ရိပ္လႊမ္းသည္အထိေငးၾကည့္ရင္း တစ္ေန႔တာ၏အခ်ိန္နာရီတို႔ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ သူ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။

********

လက္မထပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟူသည့္စကားကို ေမာင္ႏွင့္ နဒီ ႏွစ္ဦးစလံုးခါးခါးသီးသီးျငင္းဆိုၾကလွ်က္ လက္မခံ ႏိုင္ ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေဖ်ာင္းဖ်ေသာစကားမ်ား၊ ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ေသာစကားမ်ား၊ ခါတရံၾကိမ္း ေမာင္းဆူပူေသာ စကားသံမ်ားေအာက္မွာ သူက မတုန္မလႈပ္ေၾကာက္ရုပ္။ ၀မ္းနည္းနာက်င္ေနေသာ ေမာင့္သြင္ ျပင္ကိုၾကည့္ကာ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး မေဆြးေျမ့ေစဖို႔ စကားတစ္ခြန္းကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာေျပာထြက္ခဲ့ရသည္။

“ကိုယ္ မင္း ကို တကယ္မခ်စ္ခဲ့ဘူး လင္းရိပ္…..ေဆာရီး”

လည္ျပန္အရိုက္ခံရသည့္ႏွယ္ ပ်က္ယြင္းေၾကမြသြားခဲ့ေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ သူ႕ရင္တြင္း အနက္ရိႈင္း ဆံုးေနရာ၌ နာက်င္စြာသိမ္းဆည္းထားမိေသာ ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ေမာင္က လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ သူ႔ကို တစ္ခုခု နာက်င္ေအာင္ ျပဳလုပ္သြားပါေစဟု မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာ ျငိမ္သက္ေနေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေပၚ နာက်င္ေအာင္ ေမာင္မျပဳမူခဲ့။ အခ်ိန္အတန္ၾကာျပီးသည့္ေနာက္ စ ကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ သူ႔အပါးမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

ေမာင္က ျပစ္တင္စကားမဆိုသြားျခင္းအတြက္၊ နာက်င္ေအာင္ မျပဳမူသြားခဲ့ျခင္းအတြက္ သူ႔အဖို႔ရာ ပိုမိုဆို႔ နင့္ရသည္။ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းအရာကို နဒီနားလည္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ရွင္းျပခဲ့ေသာ္လည္း ေဘးလူျဖစ္သည့္ နဒီကိုယ္တိုင္က အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဟု တဖြဖြေရရြတ္ေနခဲ့ေလသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားစြာ ေမာင္ လာေတြ႔ဖို႔ၾကိဳးစားတိုင္း သူတံခါးဖြင့္မၾကိဳဆိုခဲ့။ ညိႈးႏြမ္းစြာျပန္သြားသည့္ ေမာင့္ ေက်ာျပင္ကိုသာ ျပတင္းအကြယ္မွ မ်က္စိတဆံုးေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ သူ႔ကို စိတ္မခ်စြာ အတူလာေနေပးခဲ့ေသာ နဒီက မၾကာခဏ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ ေသာ္လည္း သူမသိခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေန၍ မၾကားဟန္ျပဳေနခဲ့ရသည္။

လေပါင္းမ်ားစြာေက်ာ္လြန္ျပီး တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးဆီသို႔ ေမာင္အျပီးထြက္ခြာသြားျပီဟု သတင္း ၾကားရေသာအခါ ေမာင့္ဘ၀သာယာေအးခ်မ္းပါေစဟု လိႈက္လွဲစြာဆုေတာင္းမိေလသည္။ သူ႔အေပၚ နာက်ည္ းျခင္းတို႔ႏွင့္ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ျပီး ဘ၀သစ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစဟု သူ႔ရင္မွ တဖြဖြဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သမိေလသည္။

သူ႔ အဖို႔ရာမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ ေမာင္ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပင္တည္း။ သို႔ေသာ္ ဤသည္ကို ေမာင္သိရွိရန္ မလိုအပ္လွပါေပ။

*********

နာက်င္ေၾကမြေသာႏွလံုးသားသည္ ေအာင္ျမင္ေသာဘ၀ကို ပို္င္ဆိုင္ရန္တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္လား။ အခ်ိဳးက်ျခင္း မဆီေငၚလွေပမည့္ သူ႔ဘ၀က ထိုသို႔သာျဖစ္ခဲ့သည္။ သဘာ၀တရားတို႔ကိုလက္မခံႏိုင္ေသာ သူ သည္ အလုပ္ တာ၀န္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ျပီး ေသသပ္ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀ကိုေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္သူျဖစ္ခဲ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အနား၀ယ္ မည္သူမွ မရွိေတာ့။ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နဒီသည္ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ အေျခခ်ရာ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔လိုက္ပါေနထိုင္ေနခဲ့ျပီ။ နဒီ့ထံမွ အီးေမးလ္လာတိုင္း စာခ်ည္းသက္သက္ပါ၀င္ သည္က အလြန္ရွားခဲ့သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ သမီးငယ္ေလးနွင့္အတူ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးေနေသာ ဓာတ္ပံုကေလးမ်ား မ ထပ္ရေအာင္ တြဲလ်က္ ပါျမဲျဖစ္သည္။ ၾကည္လင္သာယာေနေသာ နဒီ့သြင္ျပင္မ်ားကိုျမင္ရတိုင္း စိတ္သေဘာ ထားျဖဴစင္လွသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ အတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရေလ၏။

“သြယ္သြယ္ယု” ဆိုတာ အခ်စ္မရွိသည့္ မိန္းမတဲ့။

သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္က မွတ္ခ်က္မ်ားပင္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေယာက်ာ္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလႈပ္ရွားကာ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္အတြင္း လိုအပ္လွ်င္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ ၀န္မေလးတတ္လွသည့္ သူက စိတ္လႈပ္ရွားမႈ စိုးစဥ္းမွမရွိ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သူရယ္တဲ့ေလ။ အထိအေတြ႕မွာ မသာယာတတ္ျခင္းက ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာခန္းေျခာက္ျခင္းဟု ယူဆေလသည္လား။ သူ႔ရင္ထဲမွ ျမွပ္ႏွံသိမ္းဆည္းခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႔အ ေၾကာင္း၊ ျဖဴစင္ခိုင္က်ည္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔အေၾကာင္းကို သူသာ သိေလသည္။

ေသြးသားသံေယာဇဥ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့သူ ျဖစ္ပါလွ်က္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညတိုင္းတြင္ တစ္ခ်ိန္က “မိသားစု” အား ျမင္ေယာင္တမ္းတ ေနတတ္သည္ကို မည္သူသိႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ညစ္ေပေသာ အမိႈက္သရိုက္တို႔ကို ဖယ္ရွား ရန္ ၾကိဳးစားရင္း စိတ္အေရျပား၀ယ္ ညစ္ေထးမိုက္ေမွာင္လာသည္ကို ေရွးယခင္က သူမသိရွိခဲ့။

အေမ....

ေလသံသဲ့သဲ့မွ်သာ ရြတ္ဆိုရင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ခဲ့ရသည္။

သူ႔ရင္သည္ ပကတိမိုက္ေမွာင္ေလ၏။

*****

လျပည့္ညတိုင္းအား ညြတ္ႏူးသာယာေသာ သူ႔အတြက္ လျပည့္ညသည္ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႔ျခင္းကို ခံစား ေစေလသည္မွာ အသို႔နည္း။ တစ္ခုေသာေဆာင္းေႏွာင္းကာလ လျပည့္တစ္ညတြင္ ၾကည္စင္ေအးျမေသာ လ ေရာင္သည္ ၀ရံတာကိုေက်ာ္လြန္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ပါ ျဖာက်လင္းထင္းလွ်က္ရွိသည္။

၀ရံတာတြင္ ရပ္မိေတာ့ သူ႔ႏွယ္ပင္လေရာင္၏ ဖမ္းစားမႈကို ေပ်ာ္ေမြ႔ဟန္တူသည့္ ေဘးအိမ္မွလူငယ္တစ္စု သည္လည္း ၀ရံတာတြင္၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ ဂစ္တာတီးေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လေရာင္ႏွင့္ဂီတသည္ အဘယ္မွ်ပ နံရလွပါသနည္း။ သိမ္ေမြ႔ျခင္းမရွိလွသည့္ သူသည္ပင္ လေရာင္ေအာက္၀ယ္ဂီတသံကို နားဆင္ရင္း ပိတ္ေႏွာင္ ထားခဲ့ေလေသာ ျမိဳသိပ္ျခင္းတို႔ ေျပေလ်ာ့က်ကာ လိႈက္ေမာေႏြးေထြးလာသည္။ အထီးတည္းေသာဘ၀သည္ အစုအဖြဲ႔အရိပ္အေယာင္ကိုျမင္ရံုမွ်ႏွင့္ တစ္စံုတရာကို ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္သလိုျဖစ္လာသည္။ ဂီတကိုစိတ္လြတ္ လက္လြတ္ ဟစ္ေၾကြးတီးခတ္ေနၾကေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား၏ သြင္ျပင္အား လေရာင္၏အလင္းကို အားျပဳ၍ သူေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မေ၀းလွေသာအကြာအေ၀းေပမယ့္ နီးကပ္လွသည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အ ေသးစိတ္အထိျမင္ေတြ႔ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိ။

သို႔ေသာ္ သူတို႔၏မ်က္ႏွာ၀ယ္ ခံစားအသက္၀င္ေလေသာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနသလို သူ သိရွိခံစားရသည္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ျဖစ္တည္ျခင္း၊ သဘာ၀တရား၏ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာတို႔ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာႏိုင္ေသာ ေသြးေရာင္မ်ား…။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေယာင္ယမ္းစမ္းၾကည့္မိသည္။

ပါးျပင္၌ ေသြးေၾကာတို႔ ရွိေလသလား။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္း လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေသြးသည္ မည္သို႔ ေသာ ေသြးမ်ိဳးမ်ားပါလိမ့္။ နီရဲပူေႏြးေသာ ေသြးတို႔ ဟုတ္မွဟုတ္ပါေလစ။ သို႔ဆိုလွ်င္ အျဖဴသက္သက္ေပလား။ အျဖဴေရာင္ကို သူထာ၀စဥ္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ အစြန္းအထင္းလံုး၀မထင္ေလေသာ၊ ၀ါညစ္ျခင္းကင္းစင္ သည့္ အျဖဴေရာင္ကိုသာ ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့သည္။ အျဖဴေရာင္အသံုးအေဆာင္မွန္သမွ် ညစ္ရာတစ္ခ်က္ မရွိရေလေအာင္ ဂရုတစိုက္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ အျဖဴေရာင္စစ္စစ္ မဟုတ္ေတာ့လွ်င္ စြန္႔ပယ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။

ပကတိအျဖဴေရာင္သည္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ေဆာင္ေလသလား။ အေရာင္ဟူသည့္ အမည္နာ မ၊ အမ်ိဳးအစားခြဲျခားေဖာ္ျပမႈ၊ လူသားတို႔၏ ပိုင္းျခားဖြင့္ဆိုမႈတို႔အရ အျဖဴေရာင္ကိုသန္႔စင္မြန္ျမတ္ျခင္းဟု သူ ယူ ဆေလသည္။ ညစ္ေထးမႈေတြကို ေရွာင္ရွားရင္း သူ႔ဘ၀ကို အျဖဴေရာင္မ်ားႏွင့္သာ မြမ္းမံတည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ သို႔စဥ္လွ်က္ ေမွာင္မိုက္ေနသည္မွာ အသို႔နည္း.။

အခန္းတြင္းသို႔ အမွတ္မဲ့စြာ လွမ္းၾကည့္မိေသာအခါ ေမႊးပ်ံ႕သန္႔စင္ေသာအခန္းက အိေျႏၵရစြာရွိေနသည္။ ဖုန္မတင္ေသာၾကမ္းျပင္သည္ တလက္လက္ထလွ်က္။ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတိုင္းသည္ သန္႔စင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္း ခဲ့မႈမ်ား၏ ရလာဒ္အျဖစ္ ေသသပ္က်နစြာေတာက္ေျပာင္ေနၾကသည္။ တစ္ကိုယ္စာအိပ္ရာသည္ သန္႔စင္ေနဆဲ ပါဟု တစာစာ ရြတ္ဆိုေနသေယာင္ရွိသည္။ ထို ထို အရာတို႔သည္ သူ ဖန္တီးေသာ ျဖတ္သန္းရာျဖစ္သလို သံသ ရာ၏ အက်ိဳးဆက္အေမြ လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

********

သူသည္ အရာ၀တၳဳတို႔ကို ညစ္ေပမႈကင္းစင္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့၏။

သို႔ေသာ္... အဇၥ်တၳကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။

သူသည္ သန္႔စင္မႈျဖစ္တည္ရန္ ျဖစ္တည္ခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ခႏၶာကို ပယ္ဖ်က္ရန္ သတိမမူမိခဲ့။

********

အက်ိဳးတရားတို႔ ျဖစ္တည္ရန္ အေၾကာင္းတရားတို႔တြဲလ်က္ပါလာၾကကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းတ ရားတို႔သည္ တိမ္းေစာင္းသြားေသာအခါ အက်ိဳးတို႔ မျဖစ္ေလျပီတကား…။ ။

ေရႊအိမ္စည္ေမ