အနီေရာင္ေလာကဓံ

(၁)

“ ကိုထြန္းတင္ .. ေတာ္ သက္သာရဲ႕လားဟင္ ”

“ သက္သာပါတယ္ ဖြားသြဲ႕ရယ္ ”

ကိုထြန္းတင္ရဲ႕အသံက တိုးညင္းညင္းေလးရယ္။ ကိုထြန္းတင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚဖြားသြဲ႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ မာေနတုန္းကေတာ႔ ဒီပါးစပ္ႏွစ္ေပါက္လႈပ္ရဖို႔ အလုပ္မွန္သမွ်ကုန္းရုန္းလုပ္ခဲ႔ရရွာတာ။ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ႔လဲ အိပ္ယာထဲ ဘုန္း ဘုန္းလဲေတာ႔တာပဲ။ အသက္ေတြလည္းငယ္ေတာ႔တာမွမဟုတ္ပဲ။

အခုခ်ိန္အထိမညည္းမညဴရွာေႂကြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ရယ္ပါ။ အမ်ားသူငွာလို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္မေနရေပမယ္႔ ဝမ္းဝေအာင္စားခဲ႔ရတယ္။ မိသားစုငါးေယာက္ လံုလံု ၿခံဳၿခံဳ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနခြင္႔ရခဲ႔တယ္။

“ မင္းရဲ႕ သားေတြလာေသးလား ”

“ မလာပါဘူး ကိုထြန္းတင္ရယ္၊ သူတို႔လဲမသိၾကလို႔ထင္ပါတယ္ ”

ေျပာရင္းနဲ႔လိပ္ျပာမလံုပဲ ေဒၚဖြားသြဲ႕အသံေတြ တိမ္ဝင္သြားတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္ထဲအတူေနၾကတဲ႔ သားသံုးေယာက္က တစ္လၾကာလို႔ တစ္ခါေပၚလာရင္ကံေကာင္း။ အေဖနဲ႔အေမ ဘယ္လိုေနၾကတယ္ရယ္လို႔လည္း တစ္ခါမွေတြးမိၾကပံုမေပၚဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တဲ႔သားေတြ။ ကိုထြန္းတင္ကလည္း သားေတြကိုစိတ္ထဲကပဲခ်စ္တဲ႔သူ။ သားေတြမလာရင္ ကိုထြန္းတင္ လည္း သားေတြဆီမသြားဘူး။ တကယ္တမ္း ကိုထြန္းတင္ ရင္ထဲဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ေဒၚဖြားသြဲ႕အသိဆံုး။ အလုပ္အားရင္ အိမ္ေရွ႕ကေန သားေတြကိုေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ႔ ကိုထြန္းတင္ေလ။ အျပင္မွာမာေနေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ က်ိတ္ေမွ်ာ္ေနရွာတာ။ ေဒၚဖြားသြဲ႕ကေတာ႔ သားေတြ အိမ္မလာလည္း ေထြေထြထူးထူးခံစားမေနေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔မွာလည္း အပူေတြနဲ႔။ သားေတြ အတြက္ မပူပင္ရတာပဲ ကံေကာင္း။ သားေတြ အဆင္ေျပေနရင္ပဲ ဝမ္းသာလွပါၿပီ။

“ ဖြားသြဲ႕.. က်ဳပ္ေနမေကာင္းတာ ဟုိေကာင္ေတြမသိေစနဲ႔၊ ကိုယ္႔အပူ ကိုယ္ခံတာအေကာင္းဆံုးပဲ ”

ဝမ္းနည္းရိပ္တစ္ဝက္ ေဒါသတစ္ဝက္ ေရာယွက္ေနတဲ႔ ကိုထြန္းတင္အသံက တျဖည္းျဖည္းတိမ္ဝင္သြားတယ္။ သားေတြမလာလို႔ ကိုထြန္းတင္ ေဒါသထြက္ေနတာ ေဒၚဖြားသြဲ႕သိတယ္။ ေဒါသထြက္မယ္ဆိုလည္း ေဒါသထြက္ခ်င္စရာပါ။ ကိုထြန္းတင္ ေနမေကာင္းတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြေတာင္ သတင္းလာေမးၾကေသးတာ။ သားေတြက်ေတာ႔ တစ္ေယာက္မွေပၚမလာၾကဘူး။ ေခၽြးမေတြဆို ေဝလာေဝး။

“ ေတာ့္သားေတြ မသိလို႔ေနမွာပါေတာ္၊ သိရင္လာၾကမွာပါ ”

ေဒၚဖြားသြဲ႔ေျပာေတာ႔ ကိုထြန္းတင္က မၾကားခ်င္သလို တစ္ဖက္လွည့္သြားတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႕သက္ျပင္းသဲ႔သဲ႔ခ်လိုက္ မိတယ္။ ဒီသားအဖေတြအၾကား ဖာလိုက္ေထးလိုက္နဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႕လည္း စိတ္ေမာလွပါၿပီ။

“ ကဲပါ ကိုထြန္းတင္ရယ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာေတြေတြးမေနပါနဲ႔၊ ေတာ္ ဘာစားခ်င္လဲေျပာ ”

ေမးလိုက္မွ ကိုထြန္းတင္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္မေကာင္းရိပ္ေတြေပၚလာတယ္။ ေမးမယ္႔သာေမးရတာပါ။ ကိုထြန္းတင္ က အစားအေသာက္မက္တဲ႔အထဲကမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ေမးလိုက္မိလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ေဒၚဖြားသြဲ႕သိတယ္။ ကိုထြန္းတင္ အလုပ္မသြားႏုိင္တဲ႔တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ဝင္ေငြမရွိေပမယ္႔ ကိုထြန္းတင္ စားခ်င္တာေလးေတာ႔ ႀကံဖန္ၿပီးရွာေကၽြး ခ်င္တယ္။

“ ဘာမွေထြေထြထူးထူးလုပ္မေနနဲ႔၊ ငါ႔အတြက္ ဆန္ျပဳတ္ဆိုရၿပီ ”

ကိုထြန္းတင္ကေျပာၿပီး ေဘးကိုေစာင္းလွည့္သြားတယ္။ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕ ရင္ဘတ္အနားထိ ေစာင္ကိုဆြဲတင္ေပးခဲ႔ၿပီး ေဒၚဖြားသြဲ႕ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ျပီးေတာ႔ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ဖို႔ မီးေမႊးလိုက္တယ္။ မီးေမႊးၿပီး ဆန္အိုးကိုဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ တစ္ဆုပ္စာ ေလာက္ေတာင္မရွိတဲ႔ဆန္ေလးေတြက ေဒၚဖြားသြဲ႕ကိုေလွာင္ေနၾကတယ္။ အားျပတ္စြာနဲ႔ပဲ မီးဖိုအနားမွာထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ရိပ္ခနဲ ေဝ႔တက္လာတဲ႔မ်က္ရည္ေတြက မီးခိုးေၾကာင္႔မဟုတ္တာေတာ႔ေသခ်ာတယ္။

ပါးျပင္ေပၚျဖတ္စီးလာတဲ႔မ်က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။ ငိုေနလို႔ဆန္အုိးထဲဆန္ျပည့္လာမွာမွ မဟုတ္ တာ။ ေနာက္ဆံုး သားငယ္အထြန္းရဲ႕အိမ္ဘက္ကိုေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ အထြန္းဆီမွာပဲ ဆန္ေလးတစ္ဘူးေလာက္ ေတာင္း မွ။ ကိုယ္႔အေမ အဆင္မေျပမွန္း သူတို႔သိတာပဲ။ ဆန္ေလးတစ္ဘူးေလာက္နဲ႔ေတာ႔ ၿငိဳျငင္မွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး။

“ အေမ .. ဘယ္ကေနလွည့္ဝင္လာတာလဲ ”

အိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ႔အထြန္းက လွမ္းေမးတယ္။ အထြန္းရဲ႕အေဘးမွာ ေဒၚဖြားသြဲ႕ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ အထြန္းက အလုပ္ကျပန္လာကာစထင္တယ္။ ေခၽြးတၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔။

“ သားဆီကိုပဲတမင္လာတာသားေရ၊ အိမ္မွာ သားအေဖေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ အလုပ္မထြက္ႏိုင္တာ တစ္ပတ္ ေလာက္ရွိၿပီ၊ အလုပ္မရွိတာနဲ႔ဆန္အိုးထဲ ဆန္ျပတ္ေတာ႔တာပဲ၊ အေမ႔ကို ဆန္ေလးတစ္ဘူးေလာက္ေပးပါလား  ”

ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔သားသမီးဆိုေတာ႔လည္း မရွက္ႏုိင္ေတာ႔ပဲ ေျဗာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ အထြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ ကို ျဖတ္ေျပးသြားတဲ႔ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အကဲခတ္မိေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႕ ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေလ။ ေဒၚဖြားသြဲ႕ အကဲခတ္မွားသြားတာေနမွာပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုပဲ မဝံ႔မရဲနဲ႔တင္းထားလိုက္မိတယ္။

“ အေမကေတာ႔ လိုမွပဲေပၚလာေတာ႔တယ္၊ မိေအးေရ ဆန္ရွိေသးလားေဟ႔ ”

အထြန္းက ေဒၚဖြားသြဲ႕အခုမွလာတာကိုပဲ အျပစ္တင္သလိုနဲ႔ သူ႔မိန္းမမိေအးကိုေအာ္ေမးတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ပထမဆံုး ခံစားမိတာက ရွက္စိတ္။ ရွက္စိတ္ေတြက ဘယ္ကေန ဘယ္လိုဝင္လာလဲမသိဘူး။ ရိပ္ခနဲတက္လာတဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေခါင္းကိုငံု႔ထားလိုက္ျပီး မညွပ္ျဖစ္ေသးတဲ႔လက္သည္းရွည္ေတြနဲ႔ ေဟာင္းေနတဲ႔ထဘီစေလးကိုပဲ တက်ိက်ိ ကုပ္ေနမိခဲ႔တယ္။

“ ဒီေန႔ဝယ္ထားတဲ႔ ဆန္သံုးဘူးပဲရွိတယ္ ကိုထြန္းေရ၊ ေတာ္႔အလုပ္ကမွ အေျခအေနမေကာင္းတာ ”

အထဲကေန မိေအးကလွမ္းေအာ္ျပန္တယ္။ ရွက္ရြံ႕စိတ္ေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႕ထိုင္ေနရမလား ထပဲျပန္ သြားရမလားမသိေအာင္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ရာသီဥတုကသိပ္မပူပါပဲနဲ႔ ေခၽြးတၿပဳိက္ၿပိဳက္က်လာတယ္။ ဒီကိုလာမိတဲ႔ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုပဲ အျပစ္တင္ရင္း ၿငိမ္ေနေပမယ္႔ ထြက္ေျပးခ်င္လွပါၿပီ။ မိဘနဲ႔သားသမီးအၾကား အတံု႕အလွည့္ကိုမေတြးခ်င္ေပမယ္႔ ကိုယ္ ေပးခဲ႔တုန္းက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါ။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူတို႔လူေမြးသူေမြးေျပာင္သြားရင္ေတာင္ ၾကည္ႏူးမဆံုးျဖစ္ခဲ႔ရတာ။ မတတ္ သာလို႔ လက္ျဖန္႔ေနရေပမယ္႔ ရွက္စိတ္ေလးနဲ႔ မာနစိတ္ေလးက ဒြန္တြဲေနခဲ႔တယ္။

“ လွ်ာရွည္မေနနဲ႔ေဟ႔၊ အဲဒီထဲကဆန္တစ္ဘူးယူလာခဲ႔ ”

အထြန္းရဲ႕ေအာ္သံအဆံုး မိေအးထြက္လာၿပီး ဆန္တစ္ဘူးကိုေဆာင္႔ေဆာင္႔ေအာင္႔ေအာင္႔ခ်ေပးတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္မထင္ပဲ ျပန္လွည့္ဝင္သြားတယ္။

“ အေမလည္း ကံဆိုးလြန္းပါတယ္၊ အေဖ႔အသက္အရြယ္က လုပ္စားကိုင္စားလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသးတယ္၊ အရက္ ေသာက္လြန္းေတာ႔လည္း ေနမေကာင္းျဖစ္မွာေပါ႔၊ အခုေတာ႔ အေမ႔မွာ ဟုိလိုက္ေတာင္းရ ဒီလိုက္ေတာင္းရနဲ႔၊ အေဖ႔ေၾကာင္႔ လည္းခက္ပါတယ္ ”

“နင္႔အေဖလည္း သူႏိုင္သေလာက္လုပ္ေနတာပဲ၊ သူလုပ္ေကၽြးလို႔ နင္တို႔ႀကီးလာၾကတာ၊ အေဖကို အျပစ္မျမင္ၾကနဲ႔”

ကိုယ္႔ကိုဘယ္လိုေျပာေျပာခံႏိုင္ေပမယ္႔ ကိုထြန္းတင္ကိုထိေတာ႔ မခံခ်င္။ ဆန္ထုပ္ကိုေကာက္ယူလိုက္တဲ႔ လက္ေတြ ကလည္း တုန္ယင္ေနခဲ႔တယ္။ အထြန္းကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္မိတယ္။ ဒါေတာင္ အထြန္း ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ေသးတယ္။

“ အေမေၾကာင္႔လည္းခက္တယ္၊ အေဖ႔ကိုဆို အထိမခံျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင္႔ အေဖက ႏုိင္ေနတာ ” တဲ႔။

(၂)

ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီး ေဒါသေၾကာင္႔ရဲရဲနီေနတယ္။ သားသံုးေယာက္ကလည္း ဒီေန႔မွ တစ္စုတစ္ေဝးတည္းေရာက္လာတယ္။ အေဖေနမေကာင္းလို႔လာၾကည့္တယ္ဆိုလည္း ရိုးရိုးသားသားလာၾကည့္ပါလား။ အခု ေတာ႔ သားအဖေတြစစ္ျဖစ္ၾကမယ္႔အေနအထားျဖစ္ေနၿပီ။ ေဒၚဖြားသြဲ႕ကေတာ႔ သားအဖေတြအၾကားေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါလုပ္ ရုံကလြဲၿပီး ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။

“ အေဖကဘာမဟုတ္တာေလးကိုေဒါသထြက္ေနရတယ္လို႔၊ ၿခံဝိုင္းကအႀကီးႀကီးပဲေလ၊ တစ္ဝက္ခြဲေရာင္းလိုက္ေတာ႔ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ ”

“ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား ”

ကိုထြန္းတင္က အံႀကိတ္ၿပီးေျပာတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔လည္း သက္ျပင္းပဲခ်မိတယ္။ ဆန္အိုးထဲမွာဆန္ရွိရဲ႕လားလို႔လွည့္ ၾကည့္ေဖာ္မရၾကတဲ႔ သားေတြ။ အခုေတာ႔ ဒီၿခံႀကီးကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလာၾကၿပီ။ လြတ္ေနတဲ႔ၿခံကြက္မွာ စိုက္ခင္းေလးစိုက္ မလားလို႔ေတြးမိတုန္းရွိေသးတယ္။ သားေတြကလက္ဦးမႈယူခ်င္ေနၿပီ။ ကိုထြန္းတင္ကလည္းလြယ္လြယ္နဲ႔လက္ခံမွာမဟုတ္ ဘူး။ ေဒၚဖြားသြဲ႔လည္း ေထြေထြထူးထူးဝင္မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ ကုိထြန္းတင္ ဆံုးျဖတ္တဲ႔အတုိင္းပဲေပါ႔။

“ မင္းတို႔ေရာင္းခိုင္းတိုင္းေရာင္းရေအာင္ ငါမေသေသးဘူးကြ၊ မင္းတို႔ အခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားၾက ”

ကုိထြန္းတင္က သားေတြကိုၾကည့္ၿပီး လွမ္းေအာ္တယ္။ သားေတြကလည္း သူ႔အေဖေရွ႕မွာ ေခါင္းကုတ္တဲ႔သူက ကုတ္။ ေခါင္းခါတဲ႔သူကခါနဲ႔။ ေဒၚဖြားသြဲ႔လည္း ဘာ၀င္ေျပာရမလဲေတာင္မသိေတာ႔ဘူး။ ကိုထြန္းတင္ကေတာ႔ သားေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဟုိဘက္လွည့္အိပ္ေနေတာ႔တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ သားသံုးေယာက္လည္း ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အိမ္ေပၚကဆင္းသြား ၾကတယ္။ ဒါလား သတင္းလာေမးတာ။ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ အေဖတစ္ေယာက္လံုး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို အေမြလာခြဲ တာ။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ကေတာ႔ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕လုပ္ရပ္က မွန္တယ္လို႔ပဲေထာက္ခံလိုက္မိတယ္။

“ ငါ အလုပ္သြားေတာ႔မယ္ ဖြားသြဲ႔ ”

သားေတြလည္းျပန္သြားေရာ ကုိထြန္းတင္က အိပ္ေနရာကေန ေငါက္ကနဲထထိုင္ၿပီးေျပာတယ္။ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕ နဖူး ကို လက္ေလးနဲ႔အသာစမ္းၾကည့္ေတာ႔ အပူေငြ႔ေတြရွိေနေသးတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း နီေနေသးတယ္။ ဒါေတာင္ အလုပ္သြားမ လုိ႔တဲ႔။

“ ေတာ္ကလည္း .. ေနမေကာင္းေသးတဲ႔အထဲ အလုပ္သြားဦးမလို႔လား၊ ဒီေန႔ေတာ႔ နားလိုက္ပါဦး ”

“ မင္း ဆန္အိုးကိုဖြင္႔ၾကည့္ၿပီးၿပီလား ”

ကုိထြန္းတင္ရဲ႕စကားေၾကာင္႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ဆြံ႕အသြားမိခဲ႔တယ္။ ဆန္အိုးကို ၾကည့္ၿပီးၿပီလားတဲ႔။ ေျဗာင္ေျပာတဲ႔ စကား ဆိုေပမယ္႔ ရွက္ရမဲ႔အစား ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ေလးေဝ႔ရျပန္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား ဆန္အိုးကိုဖြင္႔ၾကည့္ခဲ႔လဲမသိ ေပမယ္႔ ဆန္မရွိတာကိုျမင္ၿပီး ကိုထြန္းတင္မ်က္ႏွာႀကီး စိတ္မေကာင္းရိပ္နဲ႔နီေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ႔ သမုဒၵရာ ၀မ္းႏွစ္ ထြာအတြက္ ကိုထြန္းတင္ အလုပ္သြားမွာကို ေဒၚဖြားသြဲ႔ ဘယ္လိုတားလို႔ရႏိုင္ဦးမွာလဲ။

“ ငါေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ၿပီ ဖြားသြဲ႕၊ မင္းရဲ႕သားေတြကို အားကိုးမေနနဲ႔ေတာ႔၊ ငါ႔မွာရွိရင္ မင္းရမယ္၊ မင္းမွာရွိရင္ ငါပိုင္တယ္၊ အဲဒီလိုပဲ အၿမဲေတြးထား .. ကဲ ငါသြားေတာ႔မယ္ ဖြားသြဲ႔ ”

“ ေသခ်ာသတိနဲ႔လည္းသြားဦး၊ ေတာ္က ေနေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး ”

“ ေအး ”

ေအးဆိုတဲ႔စကားတစ္ခြန္းက ေဒၚဖြားသဲ႔နားထဲတိုးဝင္လာေတာ႔ ကိုထြန္းတင္က ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနၿပီ။ ကိုထြန္းတင္ ရဲ႕အရိပ္ေလးေပ်ာက္သြားတဲ႔အထိ ေဒၚဖြားသြဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအသက္အရြယ္ေတြက သားသမီး လုပ္စာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးနားေနရမယ္႔အရြယ္။ ဘုရားတရားေလးလုပ္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္လွၿပီ။ သားေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳသြားၾကေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ေဒၚဖြားသြဲ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ႔ေရာ။ ပ်ဳိဇာတာသိပ္မေကာင္း ခဲ႔တဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔အတြက္ေတာ႔ အိုဇာတာလည္း အခုထိေကာင္းမလာခဲ႔ဘူး။

အေတြးစကိုျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေဒၚဖြားသြဲ႔ အိမ္ေဘးကေျမကြက္လြတ္ေလးကို ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ေျမကြက္က ခပ္ က်ယ္က်ယ္ေလးဆိုေတာ႔ သားေတြမ်က္ေစာင္းထိုးလာၾကတာလည္း မဆန္း။ ဒီေျမကြက္ေလးကို ဝယ္စတုန္းကေတာ႔ ေစ်း သိပ္မရွိေသးဘူး။ ေငြငါးေထာင္တည္းနဲ႔ရခဲ႔တာ။ ငါးေထာင္ဆိုေပမယ္႔လည္း ေဒၚဖြားသြဲ႔တို႔ေခတ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ႔ တန္ဖိုးပါ။ အခုဆို ဒီေျမကြက္ေလးက သိန္းဂဏန္းျဖစ္လာျပီတဲ႔။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ေတာ႔သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ကိုထြန္းတင္နဲ႔ သား ေတြေျပာေနတာကို ၾကားခဲ႔ရတာ။

ကိုထြန္းတင္က ေျပာဖူးတယ္။ ဒီေျမကြက္ေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွမေရာင္းဘူးတဲ႔။ ဒီေျမကြက္ေလးက အိုစာမင္းစာတဲ႔။ ကိုထြန္းတင္ေျပာတာလည္းဟုတ္တယ္။ သားေတြက အားကုိးမရေတာ႔ ဒီသက္မဲ႔ေျမေလးကိုပဲ အားကိုးရတာ။ ဒီေျမကြက္ ေလးကုိ ဟင္းရြက္စံုစိုက္ခင္းေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာ။ ကိုထြန္းတင္က ပန္းရံေခါင္းေဆာင္ဆိုေပမယ္႔ အပင္စိုက္တာလည္း ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပ်ဳိးေစ႔ေလးေတြ၀ယ္ျပီး စိုက္မွာ။ စိုက္ခင္းေလးျဖစ္ေျမာက္လာျပီဆိုရင္ ေစ်းထဲကကုန္စိမ္းသည္ ေတြကို ေဖာက္သည္သြင္းႏိုင္မယ္။ အေၾကာ္ဆိုင္ကိုလည္း ဟင္းရြက္ေတြသြင္းႏုိင္မယ္။ ကိုထြန္းတင္ အလုပ္မဆင္းႏိုင္တဲ႔ ေန႔ေတြဆိုရင္ ဒီစိုက္ခင္းေလးနဲ႔ ဝမ္းျဖည့္ႏိုင္တာေပါ႔။ မစိုက္ျဖစ္ေသးတဲ႔ေျမကြက္ေလးကိုၾကည့္။ စိတ္ကူးေလးေတြယဥ္လို႔။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမိခဲ႔တယ္။

“ ေဒၚဖြားသြဲ႔ .. ဦးထြန္းတင္ မူးလဲလို႔ဗ်၊ အဲဒါ ေဆးရံုကိုေခၚသြားၾကၿပီ ”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ကေျပာလိုက္တဲ႔စကားတစ္ခြန္းက ေဒၚဖြားသြဲ႔ နားကို ခပ္ျပင္းျပင္းဝင္ေဆာင္႔တယ္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ေပါက္တူးကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး လာေျပာတဲ႔သူေနာက္ကို ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေျပးလိုက္လာခဲ႔တယ္။ ကုိထြန္းတင္တြက္ စိုးရိမ္ စိတ္ေတြကလည္း ေဒၚဖြားသြဲ႔ရင္ကုိခပ္ျပင္းျပင္းေမႊေႏွာက္ေနတယ္။ ေဆးရံုကုိလည္းေရာက္ေရာ ကုိထြန္းတင္ရဲ႕အသက္မဲ႔တဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ဆီးႀကိဳေနခဲ႔တယ္။ ကိုထြန္းတင္ မူးလဲရာကေနၿပီး သတိျပန္မလည္လာေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္သြားတာတဲ႔။

ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳၿပီဆိုတဲ႔အသိက ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ကိုတိုက္စားလာတယ္။ ပုိးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားက ကိုထြန္းတင္ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကုိျမင္ေနရတယ္။ ဆန္အိုးထဲမွာ ဆန္မရွိလို႔ ေနမေကာင္းတဲ႔အၾကားက အလုပ္ထြက္လုပ္ ခဲ႔ရတာ။ အဲဒီလိုမွန္းသိရင္ ေတာ္႔ကို အလုပ္မသြားေအာင္ အတင္းတားပါတယ္ ကုိထြန္းတင္ရယ္။ က်ဳပ္ ထမင္း မစားပဲေန ႏုိင္ပါတယ္။ ေတာ္မရိွရင္ က်ဳပ္ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုထြန္းတင္ရယ္..။

ရင္ဘတ္ထဲက ဆို႔နင္႔နာက်င္လာတဲ႔ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မူးမိုက္လဲက်သြားခဲ႔တယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ရဲ႕ အာရံုထဲ မွာေတာ႔ ကုိထြန္းတင္ရယ္ .. ေျမကြက္ေလးမွာစိမ္းစိုလွပေနတဲ႔ဟင္းရြက္စံုစိုက္ခင္းရယ္ .. ၿပီးေတာ႔ နက္ရိႈင္းလြန္းလွတဲ႔ အေမွာင္ထုႀကီးရယ္ ..။

(၃)

ကုိထြန္းတင္မရွိေတာ႔တဲ႔ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိးမွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ရဲ႕စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြလည္း တစစီေၾကပ်က္သြားခ႔ဲရတယ္။ ကိုထြန္းတင္ မရွိေတာ႔တာက ေဒၚဖြားသြဲ႔ရဲ႕ရင္တစ္ခုလံုးလစ္ဟာသြားသလိုပဲ။ ေန၀င္ခ်ိန္နဲ႔နီးကပ္လာတဲ႔ဘ၀က ပိုၿပီး ေျခာက္ ေသြ႔လာတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ရဲ႕ဘ၀ကြက္လပ္မွာ ကိုထြန္းတင္က ဘယ္ေတာ႔မွျဖည့္လို႔မရေတာ႔တဲ႔ ကြက္လပ္ တစ္ခုျဖစ္သြားခဲ႔ရၿပီ။ ဘ၀ခရီးၾကမ္းကိုရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းဖို႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔မွာ အင္အားေတြခ်ိနဲ႔လြန္းေနခဲ႔တယ္။

“ အေမ .. သားတို႔ဒီၿခံနဲ႔အိမ္ကိုေရာင္းလိုက္ေတာ႔မယ္ေနာ္ ”

ကိုထြန္းတင္ ဆံုးတာ တစ္လမျပည့္ေသးဘူး။ သားသံုးေယာက္က ေဒၚဖြားသြဲ႔ကို စကားလက္နက္ေတြနဲ႔ပစ္လာၾက တယ္။ သားသံုးေယာက္ရဲ႕စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေခါင္းခါဖို႔သတၱိေတြမဲ႔ေနခဲ႔တယ္။ အရင္လို ေဒၚဖြားသြဲ႕ ေရွ႕ မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးမယ္႔ ကုိထြန္းတင္ကိုပဲသတိရမိတယ္။ သားေတြကလည္း ဒီၿခံေလးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေန ၾကတာ။

“ ဒီအိမ္နဲ႔ၿခံ၀င္းေလးကိုေတာ႔မေရာင္းပါနဲ႔လား သားတို႔ရယ္၊ ဟုိဘက္အျခမ္းကိုေရာင္းခ်င္ေရာင္းလိုက္ပါ ”

လက္က်န္ခြန္အားေလးနဲ႔ ေဒၚဖြားသဲ႔ ျငင္းဆိုမိတယ္။ သားေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္ညစ္တဲ႔အမူအယာေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒီအိမ္ေလးကုိေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မေရာင္းခ်င္ဘူး။ ကိုထြန္းတင္ ေခါင္းခ်သြားတဲ႔ေနရာမွာပဲ ေဒၚဖြားသြဲ႔ တစ္သက္လံုးေနခ်င္မိတယ္။ ဟုိဘက္ကၿခံေလးကိုေတာ႔ သားေတြေတာင္းဆိုေနလို႔ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးေရာင္းရေတာ႔မွာပါပဲ။ ကုိထြန္းတင္သာရွိရင္ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူး။

“ အေမကလည္းဗ်ာ၊ ဘာမွမဟုတ္တာေလးကိုသံေယာဇဥ္တြယ္ေနေသးတယ္၊ ဒီအိမ္နဲ႔ၿခံကိုေရာင္းလိုက္ေတာ႔ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ၊ ေရာင္းလိုက္ပါအေမရာ၊ အေမက သားတို႔အိမ္မွာလိုက္ေနလည္းရတာပဲ ”

“ ကုိႀကီးေျပာတာဟုတ္တယ္ အေမ၊ အေမတစ္ေယာက္တည္းဒီအိမ္ႀကီးမွာေနလို႔ေရာဘာထူးမွာလဲ၊ အေဖလည္း ရွိေတာ႔တာမွမဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာလိုက္ေနၿပီး အဆင္သင္႔ထိုင္စားရံုပဲ ”

သားေတြရဲ႕စကားလံုးေအာက္မွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေျပာစရာစကားရွာမရေအာင္ဆြံ႔အသြားမိေတာ႔တယ္။ သားေတြရဲ႕ အခ်က္က်တဲ႔စကားေတြကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ျငင္းဆန္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေခါင္း ညိတ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေခါင္းအညိတ္မွာ မ်က္ရည္စက္တစ္ခ်ဳိ႕လြင္႔က်သြားတာကို သားေတြမျမင္ၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာလားမသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၾကတဲ႔ သားေတြကေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳသြားၾကတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ အိမ္နဲ႔ၿခံကို ၀ယ္မယ္႔သူေတြလာၾကည့္တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ သားေတြရဲ႕ပါးနပ္မႈကို ေဒၚဖြားသြဲ႔ အံ႔ၾသယူရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဘယ္လိုမ်ားေျပာထားၾကလဲမသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္းကို အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သြားၾက တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရင္နာစရာေကာင္းတဲ႔စကားကိုလည္း ေဒၚဖြားသြဲ႔ၾကားရေသးတယ္။ သူတို႔က ၿခံကိုႀကိဳက္လို႔၀ယ္တာတဲ႔။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္ဖ်က္မွာတဲ႔။ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြက ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ကို တျမည့္ျမည့္နဲ႔တိုက္စားသြားတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေန လာခဲ႔ရတဲ႔ အိမ္နဲ႔ ၿခံကို ေဒၚဖြားသြဲ႔ ခြဲရေတာ႔မယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ထဲမွာနင္႔ေနမိတယ္။

သားေတြကေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ အလွည့္က်ေနပါတဲ႔။ တစ္အိမ္မွာ တစ္လေနရမယ္တဲ႔။ အခုေတာ႔ သားငယ္ အထြန္းရဲ႕အိမ္မွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ပထမဆံုး လိုက္ေနရတယ္။ အထြန္းရဲ႕ေနာက္ကလိုက္လာခဲ႔ရေပမယ္႔ ဘာမွမဆိုင္ေတာ႔တဲ႔ အိမ္ ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ႏွေျမာစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ အထြန္းရဲ႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေနမထိ မထိုင္သာျဖစ္မိျပန္ တယ္။ ကိုယ္႔သားအိမ္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္အိမ္ကိုယ္႔ယာလိုမ်ဳိး ေဒၚဖြားသြဲ႔ေနသားမက်ခဲ႔ဘူး။ က်န္ရစ္ခဲ႔ရွာၿပီျဖစ္တဲ႔ အိမ္ေလးကို ပဲ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕တမ္းတေနမိတယ္။

အိမ္နဲ႔ၿခံကိုေရာင္းလိုက္တဲ႔ေငြကို သားေတြညီညီမွ်မွ်ခြဲယူေနခ်ိန္မွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔က ေခ်ာင္တစ္ခုမွာ ႀကိတ္ၿပီးမ်က္ရည္ က်ေနမိခဲ႔တယ္။ ေငြဘယ္ေလာက္နဲ႔ေရာင္းလိုက္တာလဲဆိုတာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မသိဘူး။ သားေတြကလည္း အေရးတယူေျပာျပ လာတာမရွိခဲ႔ေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔လည္း ေမးမေနေတာ႔ဘူး။

“ အေမ .. ေကာင္းေကာင္းေနခဲ႔ေနာ္၊ အိမ္႔ကိုယ္လိုပဲသေဘာထားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနေပါ႔အေမရာ ”

အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနၾကတဲ႔သားေတြက လွမ္းေျပာတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေခါင္းပဲညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ အဆင္မေျပ ပါဘူးသားရယ္ လို႔ေျပာလိုက္လို႔ေရာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခြင္႔ရွိလာမွာမွမဟုတ္ေတာ႔တာ။

“ ကိုထြန္း .. ေတာ္ကလည္း ေတာ္႔အေမကိုမွာေနတာနဲ႔ လိုရင္းကိစၥကိုလည္းေမ႔သြားဦးမယ္၊ က်ဳပ္ မွာတာလည္း မေမ႔နဲ႔ေနာ္ ”

“ ေအးပါ မိေအးရယ္၊ စိတ္ခ် ျဖစ္ေအာင္ဝယ္လာခဲ႔မယ္ ”

ေဝစုတည့္သြားၿပီျဖစ္တဲ႔သားေတြက အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္။ အထြန္းမိန္းမ မိေအးကလည္း အထြန္းကို တတြတ္ တြတ္မွာေနတယ္။  ေဒၚဖြားသြဲ႔ကေတာ႔ ရီေဝစြာနဲ႔ပဲၾကည့္ေနမိတယ္။ သားေတြယူသြားၾကတဲ႔ေငြေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကိုထြန္းတင္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုျမင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင္႔မရလိုက္တဲ႔ စိုက္ခင္းေလးကိုျမင္မိတယ္။ အရာအားလံုးက ေဒၚဖြားသြဲ႔နဲ႔အေဝးဆံုးကိုေရာက္သြားခဲ႔ရၿပီ။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ပိုင္တာဆိုလို႔ အိုမင္းေနတဲ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ႔ အသက္ေလး တစ္ခုပဲရွိေတာ႔တယ္။

“ အေမလည္း ေရာက္ကတည္းကထိုင္ေနလိုက္တာ၊ လမ္းေလးဘာေလးထေလွ်ာက္ပါဦးအေမရယ္၊ အေညာင္းမိေန ပါဦးမယ္ ”

မိေအးက ေရာက္ကတည္းက ေနရာမေရြ႕ပဲက်ဳံ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ေနတဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ ရြဲ႕ၿပီးေျပာ တာလား။ အေကာင္းပဲေျပာလားမသိေပမယ္႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေခါင္းညိတ္ၿပီးျပန္ေျဖလိုက္မိတယ္။

“ ရပါတယ္သမီးရယ္၊ အေမလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ႔ ထိုင္ခ်ည္းထိုင္ေနမိတာ ”

“ ဒီေန႔မွစေရာက္ေတာ႔နားလိုက္ပါဦး အေမရယ္ ၊ ေနာက္ေန႔ဆို အိမ္အလုပ္ေတြဝိုင္းကူလုပ္ေပးေပါ႔”

“ အင္းပါ သမီးရယ္၊ အေမ အခု လုပ္လိုက္ပါ႔မယ္၊ အေမလည္းအားေနတာပဲေလ ”

နားလိုက္ပါဦးလို႔ေျပာေပမယ္႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မနားေတာ႔ဘူး။ အိမ္ေနာက္ေဖးကိုပဲ လွမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ဘာလုပ္ရ မလဲလို႔မ်က္လံုးေဝ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေဆးစရာပန္းကန္နဲ႔ အိုးေတြကိုျမင္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ လတ္တေလာမွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ အလုပ္တစ္ခုရသြားခဲ႔တယ္။ ပန္းကန္ေတြေဆးတယ္။ အိုးေတြကုိလည္း ေျပာင္လက္သြားေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ေနလိုက္တယ္။        အလုပ္ၿပီးသြားေတာ႔ အနားမွာရွိတဲ႔တိုင္ေလးကိုမွီၿပီး ေဒၚဖြားသြဲ႔ထိုင္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးေလးကိုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ႔ အေတြး ေတြက ကစဥ့္ကလ်ားျပန္႔က်ဲသြားၾကတယ္။ အေတြးေတြထဲမွာ အက္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ႔ပံုရိပ္ေတြက ကိုထြန္းတင္နဲ႔ စိုက္ခင္း ေလးပါပဲ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ မရႏိုင္ေတာ႔မွန္းသိေပမယ္႔လည္း ေဒၚဖြားသြဲ႔ အေတြးထဲမွာ အခ်ိန္တိုင္းစုိးမိုးေနခဲ႔တယ္။

“ ဟယ္ .. ကိုထြန္း ျပန္လာၿပီ၊ က်ဳပ္ မွာတာပါလာရဲ႕လား ကိုထြန္း ”

“ ပါလာတာေပါ႔ မိေအးရာ၊ ေရာ႔ .. ၾကည့္စမ္းပါဦး လွရဲ႕လားလို႔ ”

မိေအးနဲ႔ အထြန္းရဲ႕အသံၾကားမွ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ျပန္ပြင္႔လာခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အထြန္းက မိေအးကို ဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကံုးေပးတာျမင္လုိက္ရတယ္။ မနာလိုျဖစ္တာ မဟုတ္ေပမယ္႔ ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ ကိုထြန္းတင္ ရွိတုန္းက ေျပာဖူးတယ္။ “ ဖြားသြဲ႔ရယ္ မင္းကိုေရႊေလးေတာင္မဆင္ေပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး”  တဲ႔။ အဲဒီစကားကိုျပန္သတိရမိေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ အနာေဟာင္းက တဆစ္ဆစ္နာက်င္လာတယ္။ မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာခဲ႔တယ္။

မ်က္ရည္ကိုသုတ္ၿပီး ေခါင္းျပန္ေမာ႔လိုက္ေတာ႔ အထြန္းနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားခဲ႔တယ္။ အထြန္း မ်က္ႏွာညိဳသြားေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားရတယ္။ အထြန္း အထင္မ်ားလြဲသြားတာလား။ မိေအးကို ဆြဲႀကိဳးဝယ္ေပးလို႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မ်က္ရည္က်တယ္လုိ႔မ်ား အထြန္း ထင္သြားၿပီလား။ အေတြးေတြနဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ အသက္ရွဴရၾကပ္လာခဲ႔တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထြန္းက ေဒၚဖြားသြဲ႔ အနားကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ေတြလည္း တထိတ္ထိတ္အခုန္ ျမန္လို႔။ အထြန္း ဘာေျပာမွာလဲ။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ကိုမ်ား တစ္ခုခုေျပာမွာလား။ အထြန္းကို ရင္ဆိုင္ရမွာ ေဒၚဖြားသြဲ႔ မ်က္ႏွာအပူႀကီး ပူေနမိခဲ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထြန္းဆီက ထြက္လာတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက ..

“ အေမ ေျမပဲစားမလား ”

တဲ႔။ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ေယာင္ရမ္းၿပီးေခါင္းညိတ္မိသြားလားမသိခဲ႔ဘူး။ လက္ထဲကိုေျမပဲထုပ္ေလးေရာက္လာတဲ႔အထိ ငူငူ ငုိင္ငိုင္ျဖစ္ေနမိတုန္း။ မ်က္၀န္းကမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာမွ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းစိတ္ေတြျပည့္သိပ္ေနမွန္း သတိထား မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားကမွ ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕ပံုရိပ္ကို ေဝဝါးစြာနဲ႔ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ကိုထြန္းတင္ေပါ႔ ..။ ေျမပဲထုပ္ေပးတဲ႔ အထြန္းကို ေဒါသတႀကီးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုထြန္းတင္ စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ ေဒၚဖြားသြဲ႔ အျမန္ ေျပာလိုက္ရတယ္။

“ က်ဳပ္ ေျမပဲဆိုအရမ္းႀကိဳက္တာ ကိုထြန္းတင္ရဲ႕၊ က်ဳပ္ ေရႊမလိုခ်င္ပါဘူးေတာ္၊ က်ဳပ္ ေျမပဲ ပဲႀကိဳက္တာ၊ က်ဳပ္ ေျမပဲဆို အရမ္းႀကိဳက္တာ ”

တစ္ေနရာကိုေငးၾကည့္ၿပီး အလန္႔တၾကားေရရြတ္ေနရွာတဲ႔ ေဒၚဖြားသြဲ႔ကို အထြန္းနဲ႔ မိေအးက မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနပါေတာ႔တယ္။

နတ္ရဲ (ရူပေဗဒ)