တိုး၍ညွိဳးေသာမိုး

ကားတံခါးကိုဖြင့္ထြက္လိုက္ေတာ႔ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနတဲ႔ မိုးေပါက္ေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ဝါးမ်ိဳေတာ႔မလို အုံလိုက္က်င္းလိုက္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ခုန္ဆင္းလာၾကေတာ႔တယ္။ ဆံပင္ေတြကလည္း မိုးေရေတြေၾကာင့္ နစ္လို႔ရႊဲလို႔။ သံေခ်းအထပ္ထပ္တက္ေနတဲ႔ ၿခံစည္းရိုးတံခါးနားကို အေျပးသြား၊ အားနဲ႔ တြန္းဖြင့္အၿပီး ကားဆီကိုျပန္ေျပး အျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကားကိုအရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းၿပီး ၿခံထဲဝင္လာ ခ်ိန္မေတာ႔ ေနာက္ၾကည္႔မွန္ကေန ျမင္လိုက္ရတာ ဟင္းလင္းဖြင့္ထားမိခဲ႔တဲ႔ ၿခံတံခါးႀကီး။

ေရေတြဝပ္ေနတဲ႔ လမ္းအတိုင္း ဆက္ေမာင္းလာေတာ႔ မိုးသံေလသံေတြၾကားထဲမွာ တက်ည္က်ည္ငိုေနတဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးေတြ။ လမ္းအဆုံးက အိမ္အိုေလးကေတာ႔ ညေနခင္းဆည္းဆာေအာက္မွာ ေမွာင္ပိန္းလို႔။ အိမ္အိုေလးရဲ႕ အေပၚထပ္ညာဘက္ေထာင့္ စာၾကည္႔ခန္းကေတာ႔ မီးမွိန္မွိန္ေလး လင္းေနေလရဲ႕။

အိမ္ေရွ႕မွာကားထိုးရပ္လိုက္ေတာ႔ ကားဘီးေအာက္မွာ ေရေတြဖြာကနဲလြင့္ပ်ံသြားသံ၊ ကားေပၚကအဆင္းမွာ ဝတ္ထားတဲ႔ လည္ရွည္ဖိနပ္ေျခမ်က္စိအထိ ေရထဲျမဳပ္ဝင္သြားသံ၊ မိုးေရစိုတဲ႔ ထင္းရူးပင္ေပၚကေန ညေနခင္း ဌက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး တြန္က်ဴးသံ၊ ၿခံစည္းရိုးက ပင္လယ္ကဗြီးပင္ေတြ တရွဲရွဲျမည္ဟီးေန သံေတြ၊ ကားေခါင္မိုးေပၚကို မိုးေရစက္ေတြ က်ေနသံေတြ။

အေပၚထပ္ညာဘက္ခန္းကိုေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ၾကည္႔ေနတဲ႔ အရိပ္တစ္ခု။ မီးေရာင္ ကိုေက်ာေပးၿပီးရပ္ေနတာမို႔ ျမင္ေနရတဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းက စြဲမက္ဖြယ္ရာ။

“ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ႔သူ႔ဆံပင္ေတြေတာင္ ရွည္ေနၿပီပဲ”

ေရစပ္စပ္ျမက္ခင္းကိုျဖတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။

“ကၽြိ”

ခ်က္မခ်ထားတဲ႔ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္လိုက္တယ္။

အိမ္ေရွ႕ခန္းတစ္ခန္းလုံးက လႊမ္းၿခဳံလာေနတဲ႔ညရိပ္ေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။ မီးလင္းဖိုက မီးအလင္း   ေရာင္က ေကာေဇာေတြေပၚမွာ တိတ္တဆိတ္တြားသြားေနတယ္။ မီးလင္းဖိုက ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ ထင္းေတြမီး   ေလာင္ၿမိဳက္သံကေတာ့ ညအပ်ိဳမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂီတေတးသြားေတြလို။

အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ေရစိုေနတဲ႔လည္ရွည္ဖိနပ္ကိုခၽြတ္လို႔ ေထာင့္မွာေထာင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေလွကားအတိုင္းအိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီအိမ္အိုေလးမွာ အခန္းေတြအမ်ားႀကီး မရွိပါ ဘူး။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ေရွ႕ခန္းနဲ႔ မီးဖို၊ ေနာက္ၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္ခန္းေသးေသးေလး။ မီးဖိုမွာလည္း ၿခံေနာက္ဘက္ကိုထြက္တဲ႔ တံခါးေပါက္တစ္ေပါက္ပဲ ရွိတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာေတာ႔ အိပ္ခန္းသုံးခန္းနဲ႔   ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခန္း၊ စုစုေပါင္း ေလးခန္း။ တစ္ခန္းကိုေတာ႔ စာၾကည္႔ခန္းလုပ္ထားတယ္။ ေလွကားက တက္ တက္ျခင္း တည္႔တည္႔မွာရွိတဲ႔အခန္းကေတာ႔ သူ႔စာၾကည္႔ခန္းေပါ့။

ေလွကားထိပ္ကေန စာၾကည္႔ခန္းထဲကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ေနဆဲအရိပ္တစ္ခုက အျပင္ဘက္ကမိုးေရေတြကို ေငးၾကည္႔ေနဆဲပဲ။ သူ႔အနားကိုတိုးကပ္သြားၿပီး သူ႔ေနာက္တည္႔တည္႔မွာ စကားမဆို.. ကိုယ္ ရပ္ေနခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ကိုျဖတ္ၿပီး ကိုယ္႔ထံကို တိုက္ခတ္လာေနတဲ႔ ျပတင္းအျပင္ ဘက္က မိုးေငြ႔ရစ္ဝဲေလေတြက ခ်ိဳအီလို႔။

မ်က္စိကိုအသာမွိတ္ သူ႔ကိုယ္နံ႔နဲ႔ေရာယွက္ေနတဲ႔ မိုးသက္ေလေျပကို ခပ္တိုးတိုးရႈရိႈက္လိုက္လို႔ သူ႔ထံကို အသာတိုးကပ္သြားလိုက္တယ္။ သူ႔ခါးကို ေနာက္ကသိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔ေက်ာျပင္မွာ ပါးအပ္ထားလိုက္မိ တယ္။

သူ႔ခါးကိုဖက္ထားခ်ိန္မွာ သူ႔ခါးဟာ အရင္ရက္ေတြကထက္ ပိုၿပီးသိမ္လာသလိုရွိတာကို သိလိုက္ရလို႔ သက္ျပင္းႀကိတ္ခ်လိုက္မိျပန္တယ္။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ စာၾကည္႔စားပြဲကို အၾကည္႔ေရာက္တယ္။ David Lynn ရဲ႕ Wrestling with Gabriel က ေမွာက္ခုံေလး။

သူ .. ကိုယ္႔ဘက္ကိုအသာလွည္႔လာတယ္။ လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ကိုင္ထားဟန္ရွိတဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အညိဳေလး။ မိုးေရေတြနဲ႔စိုနစ္ေနတဲ႔ ဆံႏြယ္ေတြကို သုတ္ေပးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္ရႈသံသဲ႔သဲ႔က ညွင္းညွင္းသြဲ႔သြဲ႔။ 
“မိုးေတြရြာေနကို… မ… ရယ္…”

သူ႔အသံကေတာ႔ ႏူးညံ႔မေနဘဲ ျပစ္တင္လိုတဲ႔ေလသံ။
သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ေခါင္းကိုအသာမွီၿပီး သူ႔ကိုေမာ႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔မ်က္လုံးေတြဟာ အလြန္အမင္း ရီေဝေနခဲ႔ၾကမယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေသခ်ာလိုက္မိခ်ိန္မွာ တိုးကပ္လာတဲ႔ သူ႔ထြက္သက္ေလနဲ႔   ႏႈတ္ခမ္းေပၚက ႏူးညံ႔ေႏြးေထြးမႈ တစ္ခု…။

ပင့္သက္အရိႈက္အဆုံးမွာ သူက ဆံပင္ေတြကို ဆက္ၿပီးသုတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ပခုံးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တြန္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကိုလွမ္းဖို႔ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ေျခလွမ္းလိုက္တယ္။
“ေနာက္တစ္ခါ မိုးေတြဒီေလာက္ရြာေနရင္ မလာနဲ႔၊ ေၾသာ္…. ေရေႏြးအဆင္သင့္ႀကိဳထားေပး တယ္ေနာ္၊ ေကာ္ဖီလား လက္ဘက္ရည္လားလည္း မေသခ်ာလို႔ ေရေႏြးပဲလုပ္ထားတယ္”

“ေမာင္… ေကာ္ဖီလား၊ တီးလား”

မီးဖိုထဲမွာ လက္ဘက္ရည္သြားေဖ်ာ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ရင္း ေလွကားထိပ္မွာရပ္လို႔ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ေခါင္းငဲ႔ၿပီး လွမ္းအေမး၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေခ်ာင္းဆိုးသံခပ္ျပင္းျပင္းကို ၾကားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေအာ႔အန္ သံေတြ။ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို အေျပးေလးေလွ်ာက္သြားၿပီး တံခါးကိုတြန္းဖြင့္အဝင္… မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ မွာ ေရေတြဖြင့္ၿပီး အန္ေနတဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေက်ာျပင္ကိုဖိေပးရင္း ဝဲလာတဲ႔မ်က္ရည္ေတြကို သူမ သိေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ရတာ စိတ္ပင္ပန္းလိုက္တာ…။

သူက ပလုတ္က်င္းအၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္ေတာ႔၊ တစ္ရူးေလးကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ေရစေလးေတြ ကို သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ စိုက္ၾကည္႔လာတဲ႔ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို ေရွာင္ဖယ္ရင္း သူ႔ေမးေစ့က ေရစက္ေလး   ေတြ ကိုပဲ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔ရတာေပါ့။

“စိတ္မပူပါနဲ႔ေနာ္… မ”

အခုေလာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ႔ေလသံကေတာ႔ မာ ေနဆဲပဲ။

*****

ေကာ္ဖီမေဖ်ာ္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ လိေမၼာ္၊ပန္းသီးနဲ႔နာနတ္သီးေတြ အကုန္ေရာႀကိတ္ထားတဲ႔ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ အေအး ခြက္ႏွစ္ခြက္က ေအာက္ထပ္က မီးလင္းဖိုေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။

ခပ္ခြာခြာထိုင္ေနရင္း အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္႔လက္ေတြကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲယူၿပီး သူက သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားလိုက္တယ္။

“ေမာင္.. မေသေသးပါဘူး... မ... ရယ္...”

တစ္ခ်ိန္လုံး ဝဲခ်င္ေနတဲ႔မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ေတြနဲ႔ပုတ္ခတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ေခါင္းေမာ႔လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာၾကက္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ မိုးေရယိုလို႔ကြက္ေနတဲ႔ အကြက္တစ္ကြက္။

“အထဲမွာေတာ႔ လိုက္ေဆြးေနေလာက္ၿပီ၊ အိမ္ကလည္း အိုေနၿပီေလ”
သူ႔အသံက လိႈက္ေမာေဆြးေျမ့သြားသေယာင္။

သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းမီွရင္း အျပင္က မိုးသံေလသံေတြ၊ သစ္ကိုင္းေတြနဲ႔ ေခါင္မိုးရိုက္ခတ္ေနသံေတြကို နားေထာင္ေနခဲ႔လိုက္တယ္။ သူက ဆိုဖာကိုမွီထိုင္၊ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုေငးရင္ ဆံပင္ေတြထဲ လက္ထိုးဖြေန ခဲ႔တယ္။

“စာေရးျဖစ္ေသးလား၊ ေမာင္ေတာ႔ ကြန္ျပဴတာေတာင္ မဖြင့္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ”
“ေရးေတာ႔ ေရးေနတာပါပဲ…. ဒါေပမယ္႔ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြခ်ၿပီး ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေစတဲ႔ အႏုပညာကိုမွ အဆင့္မီတယ္လို႔ တိုင္းတာေနမႈေတြနဲ႔ စီးခ်င္းယွဥ္ဖို႔ မႀကိဳးစားႏိုင္ေတာ႔သလိုပဲကြယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ပရင့္မီဒီယာေတြထဲက လူေတြက အြန္လိုင္းမီဒီယာေတြေပၚက စာေတြအေပၚမွာ အင္ေနၾကတုန္းပဲ”

“ဒီအေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ အသံကမာသြားေတာ႔တာပဲေနာ္…”

သူ႔စကားမဆုံးခင္ ကိုယ္က ျပတင္းေပါက္နားကုိေရာက္သြားၿပီ။ ျပတင္းေပါက္ကိုျဖတ္ၿပီး ေလျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေနလို႔ ဆံပင္ေတြက အတားအဆီးမဲ႔လြန္႔လူးေနလိုက္တာ။ လက္နဲ႔စုၿပီး ညာဘက္ပခုံးကဆြဲယူၿပီး ရင္ဘတ္မွာ ထိကပ္ထားလိုက္ရတယ္။

“ဒါေတြက သဘာဝပဲေလ Ploughshares ရဲ႕ ဒြန္လီး ေျပာသလိုပဲ၊ စာအုပ္ကိုကိုင္ဖတ္ခ်င္တဲ့ အယ္ဒီတာေတြ နဲ႔ စာဖတ္သူေတြကေတာ႔ အၿမဲရွိေနမွာပဲ”

သူက လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ရင္း ေျပာတယ္။

“ေရရွည္ကို ၾကည္႔ႏိုင္တဲ႔သူ၊ ေရစီးအတိုင္းေမ်ာႏိုင္မယ္႔ သူေတြကေတာ႔ ခရီးပိုေရာက္လိမ့္မယ္။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ဟာ စင္ေပၚမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိႏိုင္မလဲ။ shelf live ပိုမ်ားတာတယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥအေသးအဖြဲကအစ အြန္လိုင္းေပၚကစာေတြကို ေလ်ာ႔တြက္လို႔ မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕စာၾကည္႔တိုက္ေတြဟာ အြန္လိုင္းစာၾကည္႔တိုက္ေတြ အေနနဲ႔အစားထိုးလာၿပီ၊ scientific journals ေတြ၊ medical journals ေတြဆိုရင္ အြန္လိုင္းစာၾကည္႔တိုက္ကေနရွာမွ ရတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာၿပီ၊ ဘယ္သူမွ စာၾကည္႔တိုက္ အထိသြားၿပီး စာအုပ္ႀကီးေတြကိုရွာေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိၾကေတာ႔ဘူး၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြဆိုရင္လည္း အင္ထရာ နက္ေတြပဲ သုံးၾကေတာ့တဲ့ေခတ္၊ ဘယ္သူမွ ရုံးစာၾကည္႔တိုက္ထဲသြားၿပီး ေပၚလစီစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း မယ္နယူရယ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနဖို႔ မလိုေတာ႔ေအာင္ နည္းပညာေတြ က ပံ႔ပိုးေနၾကၿပီ”

ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုမွီၿပီး တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိခ်ိန္မွာ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႀကီးနားမွာ လွ်ပ္စီးျပက္ သြားတာ ဝင္းကနဲထိန္ကနဲ။

“အဲဒါက တိုးတက္တဲ႔ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ ျဖစ္ေနတာေလ.. မ ရဲ႕။ တိုးတက္ေနဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒါေတြသြားေျပာ လို႔ မရေသးဘူး၊ သူတို႔သိတဲ႔ အြန္လိုင္းကမၻာက သူတို႔အေတြးေတြထဲမွာ ေသးငယ္ေသးတယ္။ က်ယ္ျပန္႔ မလာေသးဘူး၊ ပရင့္မွာ ရွာမရႏိုင္တဲ႔ စာေပအႏုပညာနဲ႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာေတြထက္ ဘဝရဲ႕အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ လုံးပမ္းေနၾကရတုန္းပဲ။ မ ေျပာေနတာေတြက ကမၻာတစ္ျခမ္းဘက္မွာ လက္ေတြ႔က်ေနေပမယ္႔၊ အျခားကမၻာတစ္ဘက္ျခမ္းမွာက ေလထဲက ကိစၥေတြ”

သူက စကားအဆုံးမွာ မီးဖိုဘက္ကို ထထြက္သြားတယ္။ မီးဖိုဘက္ကို ခ်ိဳးမေကြ႕ခင္ ေခ်ာင္းေတြက ထပ္ဆိုး လာျပန္တယ္။ ကိုယ္ သူ႔အနားကို တိုးကပ္သြားဖို႔ဟန္ျပင္ခ်ိန္မွာ တံခါးေထာင့္မွာ ခၽြတ္ထားတဲ႔ လည္ရွည္ ဖိနပ္ကို လွမ္းျမင္သြားေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ဘက္ကို ေဒါသတႀကီးလွည္႔လာလိုက္တာဆိုတာ… ခ်ာကနဲ။

“ေတာက္…. ဟိုေကာင္ေပးထားတဲ႔ ဖိနပ္ကို စီးလာျပန္ၿပီလား”

“ေမာင္… အဲသလို ေတာက္… မေခါက္နဲ႔ေနာ္၊ မိုးေတြအရမ္းရြာေနလို႔ ေတြ႔ရာစီးလာတာ”

“ဘယ္လိုလုပ္ေတြ႔ရာစီးလာတာျဖစ္ရမလဲ၊ မိုးရြာတာကို အေၾကာင္းျပတာပဲ၊ ေခ်ာင္းဆိုးတာေတာင္ ရပ္သြား ၿပီ”
“ေမာင္က်ေတာ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ေပးထားတဲ႔ အေႏြးထည္ကို အခုထိ ဝတ္ေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား၊ အေပၚက ခုံေပၚမွာ လွမ္းထားတာ ေတြ႔သားပဲ”
“ေသာက္တလြဲေတြ လုပ္ျပန္ၿပီ”
“ေမာင္…. က်မကို အဲသလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္တမ္းမေျပာနဲ႔၊ ေတာ္ၿပီ… အရမ္းစိတ္ကုန္ေနၿပီ”
“ကုန္ပါ… ကုန္ေနမွန္းလည္း သိပါတယ္ဗ်ာ…”

“ေမာင္….. မဟုတ္တာေတြ မေျပာနဲ႔”

ကိုယ္ အရမ္းေအာ္လိုက္မိေတာ႔ သူတစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။
“မ က ေမာင့္ကိုမွ နားမလည္တာ၊ ေမာင့္ ႏွလုံးသားကို မ ႏွလုံးသားနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထိေတြ႔ၾကည္႔ဘူး”
“ေတာ္ၿပီရွင္… ေတာ္ၿပီ၊ ရွင့္ဆီကို မိုးေတြၾကားထဲက အေဝးႀကီးလာတာ၊ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုပဲ၊ စိတ္အရမ္း ညစ္ေနၿပီ”
သူ႔ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ဖိနပ္ကို အျမန္စြပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ မိုးရြာထဲ ကိုယ္ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ကားနားကိုေရာက္ေတာ႔ တံခါးခလုပ္ကိုႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ မိုးေရစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ အေျပးတစ္ပိုင္းေျခသံ။   ေျခသံက ကိုယ္႔အေနာက္မွာရပ္သြားတယ္။ သူက ကိုယ္႔လက္ေမာင္းကိုဖမ္းဆုပ္၊ ကိုယ္ကိုဆြဲလွည္႔လိုက္ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ဖိကပ္ထားလိုက္တယ္။

“ေမာင္…. မခြဲႏိုင္ဘူး .. မ..ရယ္…”

ကိုယ္႔ကိုတင္းၾကပ္စြာသိုင္းဖက္ထားရင္း သူခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္။ မိုးသံေတြကေတာ႔ တရွဲရွဲ။ ကိုယ္တို႔ မိုးေရထဲ မွာ အၾကာႀကီးရပ္ေနမိၾကတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ မိုးနဲ႔အတူ ရႊဲရႊဲစိုလို႔။   ေက်ာျပင္ တစ္ခုလုံး တုန္ခါလာေအာင္ ငိုရိႈက္ေနမိတာမို႔႔ သူကပဲ ကိုယ္႔ကို အိမ္ထဲကို ျပန္တြဲေခၚ လာခဲ႔တယ္။

“အေပၚမွာ ေမာင့္အဝတ္အစားေတြ ခဏယူဝတ္ထားေနာ္၊ ေရေႏြးထပ္တည္ၿပီး တက္လာခဲ႔မယ္”

မ်က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔အသာသုတ္ေပးၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာေနတဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ထြက္သက္ေလဟာ ကိုယ္႔ႏႈတ္ခမ္းနားတစ္ဝုိက္မွာ ေႏြးေႏြးေလး။

ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ သူ႔တစ္ပတ္ႏြမ္းရွပ္အက်ီၤေလးဝတ္လိုက္ၿပီး မိုးစုိသြားတဲ႔ဖုန္းေလးကို ရွပ္အက်ီ ၤအိတ္ေလးထဲ ထည္႔လိုက္တယ္။ အဝတ္လဲၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔စာၾကည္႔စားပြဲနားကိုေလွ်ာက္သြားၿပီး သူဖတ္လက္စ စာအုပ္ေလး ကို အသာအဟာ ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ David Lynn ရဲ႕ Wrestling with Gabriel …။

“ဝုန္း”

“ဟင္…. ေမာင္…. ေမာင္”

အိမ္ေအာက္က ၿပိဳလဲသံတစ္ခု….။
မ်က္စိေတြ ျပာေဝသြားတယ္။

“ေမာင္…”
အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ေလွကားကေန ေျပးဆင္းလာခဲ႔ တယ္။ ဘဝရဲ႕အေၾကာက္ရဆုံးအခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ လား။ ေလွကားကေန သုံးထစ္ေလာက္ ေျခေခ်ာ္က်သြားေသးတယ္။ လူးလဲထလိုက္ၿပီး မီးဖိုထဲကို ေျပးဝင္ လာခဲ႔တယ္။

“ေမာင္….”

မီးဖိုၾကမ္းျပင္မွာ လဲက်ေနတဲ႔သူ႕ေဘးမွ ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ေျခာက္ျခားစြာ ေပြ႔ထားရင္း စီးက်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကေတာ႔ တားမရဆီးမရ။  ေဆးရုံကားကိုေခၚဖို႔ ရွပ္အက်ီ ၤအိတ္ထဲက ဖုန္းေလးကိုထုတ္ယူေနတဲ႔ ကိုယ္႔လက္ေတြဟာလည္း အတားဆီးမဲ႔ တုန္ယင္လို႔။

“မေခၚပါနဲ႔ဦး မရယ္….။  ေမာင့္ကို ဖက္ထားေပးပါေနာ္”

သူက ေလသံယဲ႔ယဲ႔ေလးနဲ႔ ေျပာလာတယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ကိုယ္႔မ်က္ႏွာအပ္ထားမိတယ္။ သူ႕ဆံပင္ေတြ၊ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို တရိႈက္မက္မက္ နမ္းေန မိတယ္။ အားရပါးရ ငိုလိုက္ခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔ေရွ႕မွာ သတၱိရွိျပရမယ္႔ အခ်ိန္မို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရမႈဒဏ္က တစ္ကုိယ္ လုံးကို တုန္ခိုက္ေနေစခဲ႔တာေပါ့။

“မ…. ေမာင္တို႔ မခြဲဘူးေနာ္”
သူ႔စကားအဆုံးမွာ အင့္ကနဲ လြင့္စင္လာတဲ႔ ရိႈက္သံတစ္ခ်က္။

“ေျပာပါ… မ..ရယ္၊ ေမာင္တို႔ မေဝးဘူးေနာ္…”

ထြက္ခြာသြားေတာ႔မယ္႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ကို အားကိုးတႀကီးဆုပ္ကိုင္ထားေနတဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ရမယ္႔ လူရဲ႕ လက္ေတြဟာ ဒီေလာက္ပဲ ေဆာက္တည္ရာမရ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနခဲ႔ပါသလား။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ကေလးန႔ဲ တို႔ၾကည္႔ရင္း ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံးၿပိဳက်လာေတာ႔မလို။ မီးဖိုေပၚက ေရေႏြးအိုဆူသံဟာလည္း ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လို႔လာေနခဲ႔ၿပီ။

“ေမာင့္ကို….မ  မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔တစ္ေန႔… ေမာင့္ႏွလုံးသားကို မ ႏွလုံးသားနဲ႔ၾကည္႔ေပးပါ၊ ေမာင့္ ခံစားခ်က္ကို မ ခံစားခ်က္နဲ႔ ၾကည္႔ေပးပါ၊ မ်က္စိနဲ႔ၾကည္႔ရင္ေတာ႔ မ်က္စိနဲ႔ျမင္ႏိုင္တာေတြကိုပဲ မ… ျမင္ရလိမ့္ မွာ”

“မခြဲပါရေစနဲ႔… ေမာင္”အျပင္မွာ လွ်ပ္စီးျပက္သံတို႔က ညွိဳး၍ေဝးသြားခဲ႔ေလၿပီ။

“ေမာင့္ကို နမ္းပါဦး…မ”
အျပင္မွာ မိုးသံတို႔က တိုး၍စီးေမ်ာသြားခဲ႔ေလၿပီ။
“လြမ္းေနပါေနာ္…. မ”
က်မ ၏ ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္ သူႏွင့္အတူ ေသဆုံးခဲ႔ေလၿပီ။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္…

ေႏြဦးပန္း

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၄