တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ…

တစ္ညေနမွာ သူက မီးခိုးေရာင္ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို ကၽြန္မဆီ လွမ္းေပးေလ၏။ ထိုေဘာင္းဘီႏွင့္အတူ မီးခိုးရင့္ေရာင္ၾကယ္သီးတစ္လံုးလည္းပါသည္။ ျပဳတ္ေနေသာၾကယ္သီးကို ျပန္တပ္ေပးဖို႔ရန္ပင္။ ဟုတ္သားပဲ၊ သူ ကၽြန္မကိုေျပာေျပာေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီပဲေလ။

သူ႔လက္ထဲမွလွမ္းယူကာ အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္လံုးေရာင္စံုေလးမ်ား ထည့္ထားေသာဘူးကေလးကို အံဆြဲထဲမွ ထုတ္ၿပီး ၾကယ္သီးတပ္ေပးဖို႔ ျပင္ရေတာ့သည္။ တစ္ထပ္ထဲမက်ေသာ္လည္း အေရာင္ခ်င္းခပ္ဆင္ဆင္ မီးခိုးေရာင္အပ္ခ်ည္လံုးကေလးကို ေရြးထုတ္ၿပီး နဖားက်ယ္မည္ထင္ရေသာ ခပ္တုတ္တုတ္ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုပါ အပ္ဘူးအဝိုင္းေလးထဲမွ လွည့္ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။

လင္ရယ္မယားရယ္ဆိုေပမဲ့ အနည္းငယ္ အားနာစရာ။ သူ ေျပာေျပာေနၿပီး ကၽြန္မကလည္း တပ္ေပးတာေပါ့ ဟု ေျပာေနသည္မွာ လႏွင့္ခ်ီခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ဘာေတြမ်ား မအားမလပ္ျဖစ္ေနပါလိမ့္ေတြးမိေတာ့ ပိုလို႔ပင္ ရွက္ဖြယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မရွိပါဘဲ၊ စာေရးသလိုလို၊ စာေတြပဲ ဖတ္ေနသလိုလို၊ ပန္းခ်ီေတြပဲ ဆြဲေနသလိုလို၊ ဓါတ္ပံုေအာက္ဒိုးပဲ ထြက္ရိုက္ေနသလိုလို အမည္တပ္မရေသာ ကၽြန္မ၏ လိုလို မ်ားၾကားမွာ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနတာ စိတ္ကုန္္ဖြယ္ၾကာျမင့္လွၿပီ။ စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္၊ ဝါသနာအရ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာက ကၽြန္မဆီမွာ အသင့္ရွိေလသည္။ သည္ၾကားထဲ   ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာကုန္လြန္ေသာ အခ်ိန္မ်ားက တစ္ေန႔တာရဲ႕ထက္ဝက္ခန္႔ကို သိမ္းယူထားေသးသည္။

မက်န္းမာဘဲ အိပ္ရာထဲလဲေနတာနဲ႔စာလွ်င္ ခုလို ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ကာ ေနေပ်ာ္ေသာကၽြန္မကို သူ ကလည္း အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာ မဆိုခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္….သည္အခြင့္အေရးကို ၾကာရွည္မယူသင့္ဟု ခံစားမိေသာ အခါ ေနရထိုင္ရခက္သလို ျဖစ္လာမိသည္။ ေခတ္က ဟိုအရင္ကလို မဟုတ္၊ လင္ေရာမယားပါ ဝင္ေငြရ သည့္အလုပ္တစ္ခုစီ ရွိပါမွ ေတာ္ရံုက်သည္မဟုတ္လား။

သူက မနက္စာကို ရံုးမွာပဲစားေလ့ရွိသူမို႔ ကၽြန္မအေနႏွင့္ အိပ္ရာမွထကာ အထူးတလည္ျပင္ဆင္ေပးေနစရာ မလိုအပ္။ ေန႔လည္စာ ညစာဆိုသည္မ်ားကလည္း သူ အလုပ္မွအျပန္ ဝယ္လာတတ္သည္ကသာမ်ား ပါသည္။ ပင္ပန္းပါတယ္ကြာ၊ ႏွစ္ေယာက္စာထဲမို႔ ခ်က္တာထက္ ဝယ္စားတာက ပိုအဆင္ေျပတယ္ဟု သူ ေျပာတတ္ေသာစကားက ကၽြန္မအတြက္ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေသာလူနာနွင့္ မျခားေပ။ ကၽြန္မအႀကိဳက္ သာ ျဖစ္လို႔ေနျပန္သည္။

တခါကေတာ့ စေနတစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မ စိတ္ပါလက္ပါ ဟင္းခ်က္ခဲ့ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထိုေန႔မွာပင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေယာကၡမအေမဆီမွ ဖုန္းလာကာ သူတို႔သားအမိခ်င္းစကားေျပာၾကေတာ့ အေမ့သမီးက ဟင္းေတြခ်က္ေနတယ္ဟုဆိုကာ ကၽြန္မခ်က္ေနေသာဟင္းမ်ားကို စီရီရြတ္ျပေလသည္။ ကၽြန္မမွာေတာ့ မ်က္ႏွာပူကာ ရွက္ခ်င္ခ်င္။ သူ႔အေျပာအရေတာ့ ကၽြန္မဟင္းခ်က္ျဖစ္ေသာရက္မ်ားမွာ ေဟလီၾကယ္တံခြန္ ကို ေျမကမာၻမွလူေတြ ျမင္ခြင့္ရသလိုတူသည္ဟူ၏။  သို႔ေသာ္ သူ႔အေမကိုေတာ့ သူက ကၽြန္မအေပၚ အမႊန္းတင္စကားမ်ားသာ ေျပာခဲ့ေသးသည္ပင္။ မလံုမလဲဆိုေသာခံစားခ်က္ႏွင့္ကၽြန္မက ဒီေန႔ကစၿပီး သူ႔ကို ဟင္းေလးဘာေလး ေသခ်ာျပန္ခ်က္ေကၽြးဦးမွပါဟု ထိုစဥ္ခဏမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္…. ကၽြန္မ၏ နိစၥဓူဝမ်ားကား အရင္အတိုင္းရွိျမဲ။  ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ျမဲ။ ျပဳတ္ေနေသာ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးကို ျပန္လည္ တပ္ေပးလိုက္ဖို႔ရာလည္း ေမ့ေလ်ာ့ျမဲေပ။

သူက သိပ္အားနာတတ္သူျဖစ္သည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ Fair Price-NTUC မွာ ေဈးဝယ္ၿပီးလွ်င္ ထိုတံဆိပ္ ပါေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားကိုင္ကာ ေနာက္စူပါမားကက္တစ္ခုျဖစ္သည့္ Giant ထဲသို႔ဝင္၍ ေဈးဝယ္ရန္ ကိုပင္ အားနာစရာႀကီးဟု ေတြးတတ္သူ။  ေဈးတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပန္းဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ရွိရာ သူ ဝယ္ေနက်ပန္း ဆိုင္က ပန္း မလတ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ဆိုင္ေျပာင္းဝယ္ရန္ကိုပင္ အားနာတြန္႔ဆုတ္တတ္သူတည္း။

ကၽြန္မကေတာ့ အားမနာတတ္ပါ။ ပိုက္ဆံေပးဝယ္တာပဲ ကိုယ္ႀကိဳက္မွ ကိုယ္ဝယ္ေပါ့၊ ဘယ္ဆိုင္နဲ႔မွ စာခ်ဳပ္ ထားတာ မဟုတ္ဟု ခပ္တင္းတင္းေတြးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္သည္၊ ကၽြန္မမိတ္ေဆြမ်ားသည္ ကၽြန္မႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူႏွင့္ခင္မင္ၿပီးပါက ကၽြန္မထက္ သူ႔အေပၚ ပိုခ်စ္ခင္သြားၾကေလ့ရွိပါသည္။ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္ အေပါင္းအသင္းမင္သူဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မသာ ပိုခ်စ္ တတ္သူ၊ ခင္တြယ္တတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း သူႏွင့္ယွဥ္မွ ပို၍ပို၍သိလာရသည္။

သူက ဘယ္သူ႔အတြက္မဆို အမ်ားအပူ သူ႔အပူလုပ္ေလ့ရွိၿပီး ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥေတာင္ ကိုယ္ မေဆာင္ရြက္ႏိူင္၊ မေဆာင္ရြက္အား၊ မေဆာင္ရြက္လိုသူေပ။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အားလံုး ေနသားတက်ျဖစ္သြား မည္၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကား တကူးတကန္႔အားထုတ္ေနစရာမလိုဟု ကၽြန္မက ေသြးေအးစြာ ေတြးတတ္ေနတတ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ ဖာသိဖာသာေနတတ္သူပါေပ။

“ကိုေရ အပ္က နဖားတပ္မရဘူး၊ ကူစမ္းပါဦး”

ငယ္ငယ္က အေမတို႔ အဖြားတို႔က အပ္ေပါက္ထိုးမရလို႔ လာစမ္းပါဦးဟဲ့ ထိုးေပးစမ္းပါဦးဟဲ့ဆိုလွ်င္ ရယ္ဟဟ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေနာက္ခ်င္စခ်င္ေသာကၽြန္မသည္ ခုျဖင့္ မရယ္ႏိူင္ေလၿပီ။ အပ္ေပါက္ထဲ အပ္ခ်ည္စကေလး ဝင္သြားရန္ မည္မွ်ခက္ခဲေၾကာင္း ကၽြန္မ သိၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း သည္က ပို၍သက္သာသည္ မဟုတ္လား။

“ဟဟဟား ကိုေရ ကၽြန္မေတာ့ အိုၿပီထင္ပါရဲ႕၊ အပ္ေပါက္ေလးထိုးဖို႔ကို အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါလုပ္ေနရၿပီ”

ကိုကပါ ကၽြန္မႏွင့္အတူ လိုက္လံရယ္ေမာေပးကာ ကၽြန္မလက္ထဲမွ အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္ကို လႊဲေျပာင္းယူသည္။ အပ္ခ်ည္ကို အပ္ေပါက္ထဲဝင္ေအာင္ ကိုက ႀကိဳးစားတပ္ရွာပါသည္။ ကို႔မ်က္မွန္ေလး ဟိုစာအုပ္ေပၚမွာဟု ဆိုကာ သူ႔မ်က္မွန္ကို အယူခိုင္းသည္။  မ်က္မွန္အကူႏွင့္ မ်က္ေစ့ေလးလံုးစာျဖစ္သြားေသာ္လည္း အပ္ခ်ည္မွာ အပ္နဖားေပါက္ထဲ ေလွ်ာကနဲဝင္မသြားေသးေပ။

“ဟ ကိုလည္း မ်က္ေစ့အေတာ္မြဲတာပဲကြ၊ ေနပါဦး ဘာလို႔မရရမွာလဲ”

သို႔ေသာ္ မရပါ။  မရေသးပါ။  ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မိုးေပၚက အပ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေျမျပင္က အပ္တစ္ေခ်ာင္းထိဖို႔ ခက္သည့္နည္းတူ အပ္နဖားေပါက္ထဲ အပ္ခ်ည္ဝင္ဖို႔ရန္ အလြန္ခက္လွခ်ည့္။ ခဏေနေတာ့ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ႏွင့္ အပ္ႏွင့္အပ္ခ်ည္ကို သူ႔လက္မွခ်ကာ အတန္ငယ္ေအးလုလု ေရေႏြး ခြက္ဆီ လက္လွမ္းသည္။ အကြက္ဝင္သြားေသာ ကၽြန္မက သူ႔ကို စမိပါသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ကို၊ လက္ေလွ်ာ့ၿပီလား။ ကိုက ေမာင္သီဟ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဦးသီဟျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒါ လက္ခံလိုက္”

“သိပ္လက္ခံတာေပါ့ မိန္းမရာ၊ ကိုတို႔ ဒီႏိူင္ငံေရာက္ကာစက သံုး-ေလးႏွစ္ေန၊ အလုပ္လုပ္ၿပီး စုမိေဆာင္း မိရင္ ျပန္မယ္။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းေလး ကိုယ့္ေျမကိုယ္ျပန္ အေျခခ်၊ အလုပ္ေလးဘာေလးျပန္စမယ္ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ရထားေပၚတက္ရင္ ေနရာေတာင္ ဖယ္အေပးခံေနရတဲ့ စီနီယာစီတီဇင္ျဖစ္ေနၿပီ ဟားဟားဟား”

ကိုက သူ႔စကားသူ သေဘာက်ကာ တဟားဟားရယ္သည္။ ကၽြန္မေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ အိုၿပီပဲေလ။ မွန္ထဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္ဝန္းေလးေတြ အေရာင္မွိန္ေနတာ၊ ဆံျဖဴေလးေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္တြ႔စျပဳေနရ တာ၊ ေနထိုင္မေကာင္းမ်ားျဖစ္ၿပီဆို ေတာ္ရံုႏွင့္ အားျပန္မျပည့္ႏိူင္ေတာ့တာေတြ သတိမျပဳမိဘဲ မေနႏိူင္ေလာက္ေအာင္ကို သတိထားမိခဲ့ရၿပီ။

ကို႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုက ကၽြန္မထက္ပို၍ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ထင္ရွားေနခဲ့ၿပီ။ တခါက ကို႔ကို ေနပူထဲထြက္သည့္အခါလိမ္းဖို႔ ေနကာကရင္မ္-sun block ႏွင့္ ည မအိပ္ခင္လိမ္းဖို႔ ညကရင္မ္-night cream ဝယ္ေပးျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါႏွစ္ခါသာ ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္လူးျပၿပီး ေနာက္ မလူးေတာ့ပါေပ။

“ေစးကပ္ကပ္နဲ႔  ကိုယ္ မေနတတ္ပါဘူး။ ေနပါေစေတာ့ကြာ သူ႔အတိုင္းပဲထားလိုက္ပါ။ ဇရာဆိုတာ အခ်ိန္ တန္ရင္ လူေတြကုိ အိုမင္းေစတာ သဘာဝပဲ။ ကရင္မ္ေတြလူးၿပီး ဇရာကိုဆန္႔က်င္ဖို႔ရာ ကိုယ္ေတာ့ ဇရာကို အားနာပါတယ္၊ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ပါေလ့ေစ”

ၾကည့္ အားနာစရာရွားပါးလို႔ ဇရာကိုေတာင္ အားနာသည္တဲ့။ ကၽြန္မ ဘာမ်ားျပန္ေျပာႏိူင္ပါမည္လဲ။ ဒီလိုလူႀကီး အိုတာေတာင္ နည္းေသးသည္ဟု ပစ္ထားလိုက္ေတာ့၏။

သို႔ေသာ္ ခုေတာ့ သူေရာကၽြန္မပါ ဝန္မခံခ်င္၍မရေအာင္ အျမင္အာရံုတို႔ မြဲခဲ့ၿပီ။ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္မ တို႔ ခႏၶာႀကီးကပါ တေရြ႔ေရြ႔သြားေနခဲ့ၾကသည္။ ဇရာၿပီးလွ်င္ ဗ်ာဓိ မရဏတို႔ကို အစဥ္လိုက္ျဖစ္ေစ၊ ႀကံဳသလို   ျဖစ္ေစ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ပင္ ျဖတ္သန္းၾကရလိမ့္ဦးမည္။

“ထားလိုက္ပါေတာ့ ကိုရယ္၊  ညေန ကေလးေတြျပန္လာမွပဲ အပ္ေပါက္ထိုးခိုင္းတာေပါ့”

မီးခိုးေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ၾကယ္သီးကေလးတစ္လံုး၊ အပ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အပ္ခ်ည္လံုးတို႔ကို ျမင္သာေသာ   ေနရာမွာပင္ စုပံုေနရာခ်ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္မ၏ အမည္တပ္မရေသာ လိုလိုမ်ားၾကားမွာ ၾကယ္သီးျပန္ တပ္ေပးဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားဦးမွာ စိုးလွပါသည္။

ခုေတာ့ ၾကယ္သီးကေလးကိုၾကည့္ရင္း ေမ့ေလ်ာ့မႈ၏အေျဖကို ကၽြန္မ သိခဲ့ၿပီ။

ၾကယ္သီးကေလးကို ေဘာင္းဘီမွာ တြဲကပ္ခ်ဳပ္ေပးၿပီးတဲ့အခါ….

ပ်ိဳရြယ္မႈတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္တိုက္ခိုက္လာေသာ၊ ေမ့ေလ်ာ့ေစမႈတို႔အား မိတ္ဆက္ေခၚေဆာင္လာေသာ ဇရာဆို သည္ကိုပါ သတိအပ္ႏွင့္ျမဲျမံစြာ တြဲကပ္ခ်ုဳပ္လုပ္လွ်က္ရွိေစမည္။ က်န္ရွိေနေသးေသာေန႔ရက္မ်ားထဲ အခ်ိန္ အခါမေရြးေရာက္လာႏိူင္သည့္ ဗ်ာဓိ၊ မရဏမ်ားကိုပါ သတိႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္၊ အသိႏွင့္ရွင္သန္ကာ ေနထိုင္ရ ဦးမည္ေပ။

ခ်စ္ၾကည္ေအး