လူေတြကုိ ကၽြန္မ မုန္းတယ္

စားစရာ႐ွိတာ ခပ္သုတ္သုတ္စားၿပီး ကြ်န္မ အျမန္သြားမွျဖစ္မယ္။ သူတို႔ခ်ည္းပဲ ထားခဲ႔ရတာ သိပ္စိတ္မခ်ရဘူး။ သူတို႔ အေဖက ဘာမွ သိတတ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေလွ်ာက္အေလလိုက္ေနတာပဲ။ ခဏေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔။ ကိုယ္႔ရင္ေသြးကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္ရေကာင္းမွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မ ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီဆို သူက ျဖဴမတို႔ ၿခံဘက္ကို ကူးသြားေတာ႔တာပဲ။ အို …. သူ႕အေၾကာင္းေျပာေနရတာ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္ … ကိုယ္႔ေနရာကိုယ္ ျမန္ျမန္ျပန္မွပါ…….

ကြ်န္မရဲ႕ ေနရာေလးက ေကာင္းပါတယ္… ေျမႀကီးကေန (၃)ေပေလာက္ အျမင္႔ စင္ေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေတာင္းေလးတစ္ေတာင္း တင္ထားတာေလ။ အထဲမွာ ေကာက္႐ိုးေတြ ခင္းထားတာဆိုေတာ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႐ွိတာေပါ႔….. ဒီေန႔နဲ႔ဆိုရင္ ကြ်န္မ ဥထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ…. ဗိုက္ထဲမွာလည္း ကုန္ေနပါၿပီ…. သူတို႔ကို ကြ်န္မရင္အုပ္နဲ႔ ကပ္ၿပီး အခ်ိန္ရွိသ၍ အပူေပးေနရတာေလ… အပူဓာတ္ထဲမွာ ကြ်န္မရဲ႕ ေမတၱာကိုပါ ေရာလႊတ္ထားတယ္…..

အမယ္ေလး… သူတို႔ကို ဥခါနီးတုန္းက ကြ်န္မမွာ နာလိုက္တာမွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပဲ…. ပါးစပ္ကလည္း ကေတာ္ကေတာ္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းရတယ္… ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ႔ လင္သားလုပ္တဲ႔ အစ္ကိုႀကီးေရႊနီကလည္း ၀ိုင္းေအာ္ၿပီး ကူညီေပးရွာပါတယ္… အိမ္ေပၚက ေအာင္ေအာင္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကေတာ႔ ဒါကို သိပ္မႀကဳိက္ၾကဘူး… နားၿငီးတယ္ဆိုၿပီး ကိုႀကီးေရႊနီကို ဒုတ္နဲ႔ လွမ္းလွမ္းေပါက္တတ္တယ္….

လူေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေတာ္ေတာ္နဲတယ္ေနာ္…. ဟိုအရင္တခါ ကြ်န္မအေမ ဥေတြဥတုန္းက ဆိုရင္ ဥေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ႔ …. ေနာက္မွသိရတာက အဲ႔သည့္ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ႔ အေကာင္ေပါ႔ …. အေမ႔တင္းထဲက ဥေတြကို အလစ္ႏိႈက္ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေပၚမွာ သြားစားတာပဲ…. ၿပီးေတာ႔ အခြံေတြကို ေအာက္ပစ္ခ်လိုက္တယ္ေလ….. ဒါကို အေမျမင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာေပါ႔…. သိပ္မၾကာပါဘူး… အေမလည္း ဒီစိတ္နဲ႔ ဆံုးတာပါပဲ…

လူေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေတာ္ေတာ္နဲလြန္းပါတယ္… ကြ်န္မ အလွည့္မွာလည္း ဒီအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ မႀကဳံရေအာင္ တင္းနားက သိပ္မခြာဘဲ အၿမဲလိုလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေနေနရတယ္… တင္းနားကို လူတစ္ေယာက္ ကပ္လာတိုင္း ကြ်န္မကေတာ႔ ရန္လုပ္လႊတ္လိုက္တာပဲ… ဒါကို သူတို႕က ကြ်န္မကို ႐ိုင္းတယ္လို႔ ေျပာသြားေသးတယ္… စဥ္းစားၾကည့္ေလ… ဘယ္သူက ႐ိုင္းတာလဲလို႔…. ျပင္ပေလာကကိုေတာင္ ေရာက္မလာေသးတဲ႔ သေႏၶသားေသးေသးေလးေတြကို စားဖို႔လာတဲ႔သူကမ်ား ကိုယ္႔ရင္ေသြးကိုယ္ ကာကြယ္ေနတဲ႔ ကြ်န္မကို ႐ိုင္းတယ္တဲ႔… ေတာ္ေတာ္႔ကို ဆိုးတဲ႔ လူေတြပဲေနာ္……

အဲေတာ႔္ … ကြ်န္မ အခုမွ သတိထားမိတယ္… ကြ်န္မရဲ႕ ဥေတြထဲက တစ္လံုးက အ၀ါေရာင္မဟုတ္ဘဲ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနပါလား…. ထူးျခားတဲ႔ဥကေန ထူးျခားတဲ႔ သားေလး ေပါက္လာရင္ေတာ႔ ေကာ္တာပဲ ….. ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ ၀ပ္ရမယ္… မေမြးခင္ ကတည္းက တအားကို ခ်စ္ေနမိၿပီေလ……

အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း ေရႊအဆင္းရွိတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြဟာ ဥခြံကိုခြဲကာ အျပင္ေလာကထဲကို ဒီေန႔က စလို႔ ထြက္လာၾကၿပီေလ…. ကြ်န္မေတာ႔ အစာေတာင္ ထြက္ရွာမစားေတာ႔ဘူး… အိမ္ေပၚက မမႀကီးလာေကြ်းတာေလာက္ပဲ ဆင္းစားေတာ႔တယ္… ပိုတယ္လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္… သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ရာက်မယ္ မဟုတ္လား….. ဟိုဘက္အိမ္က ေရႊ၀ါတို႔ရန္ကလည္း ရွိေသးတယ္….. မေန႔ကေတာင္ အဲသည္ ေရႊ၀ါဆိုတဲ႔ ေကာင္မက လာေခ်ာင္းေသးတယ္… မမႀကီး ေမာင္းထုတ္လိုက္မွ.. ေညာင္ကနဲေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတာ… သူ႕လက္သည္းေတြက ခြ်န္လည္းခြ်န္.. အစြယ္ေတြကလည္း ထက္ပါဘိသနဲ႔.. အခုန္အပ်ံကလည္းေကာင္းတယ္… အေျပးကလည္း သန္မွသန္.. အံမယ္ေလး …. ကြ်န္မကေလးေတြကို လာစားသြားမွျဖင္႔ … ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ…. ေနာက္ဆို ဘာမွဆင္းမစားေတာ႔ဘူူး…..

အခုဆို ကြ်န္မ မွာ သားေလး(၂)ေကာင္နဲ႔ သမီးေလး(၄)ေကာင္ရွိေနၿပီ…. ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ဥအျဖဴေလးလဲ ဒီေန႔ဆို ေပါက္ေတာ႔မွာ…. သားေလးလား သမီးေလးလားေတာ႔ မသိဘူး… ဒါေပမယ္႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ရမွာပဲေလ…  ထူးျခားတဲ႔ကေလး… အေထြးဆံုးေလးမို႔ မေမြးခင္ ကတည္းက အေထြးေလး လို႔ ႀကဳိေခၚထားတယ္…

ေဟာ …. ေျပာရင္းဆိုရင္း ရင္ဘတ္ေအာက္က လႈပ္တယ္ …. အေထြးေလး ထြက္လာၿပီ…. သူ … ေလာကကို စၿပီး မိတ္ဆတ္ၿပီ…. သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေအာင္ ကြ်န္မရဲ႕ အေတာင္ပံကို အေပၚမတင္ လိုက္တယ္…

ဟင္ …… သားေလးပဲ … ေမာင္ေထြးေပါ႔….. အဲေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာက ကြ်န္မတို႔နဲ႔လည္း မတူဘူး… သူ႔ႏုတ္သီးက ျပားေနတယ္… သနားပါတယ္… ဆန္ေစ႔ေတြကို သူေကာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး…. ဟင္!ေျခေထာက္ကလဲ ျပားလို႔… တန္းေတြကို သူကုတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး…. အို …. အျဖစ္ဆိုးလိုက္တဲ႔ သားေလးရယ္….

ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမာင္ေထြးတို႔ တစ္သိုက္ေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေနၿပီ… ကြ်န္မလည္း ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္ကို႐ႈပ္ေနတာပဲ….. ေၾကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြ၊ စြန္ေတြ၊ ေျမႀကြက္ႀကီးေတြရဲ႕ ရန္ကလည္း မေသးဘူး… တစ္စက္မွ အလစ္ေပးလို႔ မရဘူး…. မေန႔ကေတာင္ သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ လာ၀ဲေနလို႔ ကြ်န္မအေတာင္နဲ႔ သူတို႔ကို အုပ္ၿပီး ကာထားရေသးတယ္…. ေမာင္ေထြးေလးကေတာ႔ က်န္တဲ႔အေကာင္ေတြေလာက္ အေၾကာက္အလန္႔ မရွိဘူး… လမ္းေပၚမွာလည္း ေရေတြ႕ရင္ တျခားကေလးေတြလို မေရွာင္ဘဲ ျဖတ္ျဖတ္ေလွ်ာက္တယ္…. အင္းးးးးး သူက လမ္းေလွ်ာက္တာ နဲနဲေႏွးေတာ႔ က်န္တဲ႕ အေကာင္ေတြကို အမီလိုက္ဖို႔ ခက္ေနလားမသိဘူး… သူလမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ ပံုစံကလည္း မွပါဘူး… ကားတား ကားတားနဲ႔… အင္းေလ သူက ေျခေထာက္မွ မသန္တာကိုး…..ပိုးေကာင္ေလးေတြ၊ တီေကာင္ေလးေတြကိုလည္း သူ႔ဘာသာသူ ရွာစားတယ္… ဆန္ေတြ စပါးေတြကို သူ မႀကဳိက္ဘူးနဲ႔ တူတယ္…. သူ႔ႏုတ္သီးနဲ႔ စပါးလံုးကို ေကာက္ရတာလဲ သိပ္အဆင္ေျပပံု မရပါဘူး…. ဒီလိုနဲ႔ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ၿခံျပင္က ေရအိုင္နားကို ေရာက္လာတယ္… ေရအိုင္ထဲမွာ ဘဲတစ္အုပ္ ေရကူးလိုက္ အစာစားလိုက္ လုပ္ေနၾကတယ္… ေရအိုင္ကိုလည္းျမင္ေရာ ေမာင္ေထြးတစ္ေကာင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ မသိပါဘူး… အတင္းေျပးေတာ႔တာပဲ….. ကြ်န္မ ကေတာ႔ သူ႔ကို ေရအိုင္ထဲက်မွာစိုးလို႔ အတင္းတားရတာေပါ႔…. ဒါေပမယ္႔ သူက ေရအိုင္ထဲကို အတင္းခုန္ခ်တယ္…. ကြ်န္မမွာေတာ႔ သူ႔ကို ေသေတာ႔မယ္ေအာက္ေမ႔တာ… သူက ေရကူးၿပီး ဘဲအုပ္ရွိတဲ႔ဆီကို သြားတယ္…. ကြ်န္မေရာ ကိုႀကီးေရႊနီေရာ အမ်ဳိးေတြ အကုန္လံုး ဘယ္သူမွ ေရမကူးတတ္ဘူး… သူ႕က်မွ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတာ္…. ေမာင္ေထြးေရ ျပန္လာ .. ျပန္လာ .. အေမ စိတ္ပူလွၿပီ…. သူက တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ကူးသြားတယ္… ေရထဲကိုလည္း သူ႔ႏုတ္သီး ျပားျပားေလးနဲ႔ လိုက္ထိုးေနေသးတယ္… ကြ်န္မလည္း ေယာင္ယမ္းၿပီး ေရထဲခုန္ခ်မိေလရဲ႕…. ကံေကာင္းလို႔ေပါ႔…. ေရအစပ္က တိမ္လို႔သာ ကြ်န္မ ကမ္းေပၚျပန္တက္ႏိုင္တာ…. ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ကြ်န္မ

သေဘာေပါက္ေတာ႔တယ္… ေမာင္ေထြးက ကြ်န္မရင္ေသြး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး… သူက ဘဲေလးပဲ ျဖစ္ရမယ္… ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္… သူ႔႐ုပ္ကလည္း ဘဲ႐ုပ္… လမ္းသြားေတာ႔လည္း ဘဲလိုသြားတယ္… ေရလည္းကူးတတ္တယ္… ဒါဆို လူေတြက ငါ႔ကို သက္သက္ အ႐ူးလုပ္တာပဲ… ဘဲဥကို ငါ႔တင္းထဲလာထည့္ၿပီး ၀ပ္ခိုင္းတာ… ဘဲမေတြက သူတို႔ဥကို ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး… ေတြ႕ကရာ ေနရာမွာ ဥခ်ခဲ႔တာ… ဒါကို ေတြ႕တဲ႕လူက ေကာက္လာၿပီး ငါ႔တင္းထဲလာထည့္သြားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္…. အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေထြးကိုေတာ႔ ငါခ်စ္တယ္…. သူ႔ကို ခ်စ္မိလို႔လဲ အခုေတာ႔ ငါ႔ရင္ေတြ ကြဲရေတာ႔မယ္ ထင္ပါတယ္… ေၾသာ္ လူေတြလူေတြ … ရက္စက္လိုက္ၾကတာ… ငါဘယ္ေလာက္ ခံစားရမယ္ဆိုတာကို သူတို႔ မသိၾကဘူးလား… သူတို႔ မသိဘူးဆိုတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…. သူတို႔က အကုန္သိတာပဲဥစၥာ…. ဒါသက္သက္မဲ႔လုပ္တာ…. လူေတြကို အရမ္းမုန္းတာပဲ…..

သည္ေန႔ အိမ္ကို ၿမဳိ႕ေပၚက ဧည့္သည္ေတြေရာက္တယ္… ၿခံထဲမွာ လူသားကေလးေတြ ေဆာ႔ၾက ကစားၾကနဲ႕ ႐ႈပ္ေနတာပဲ… ၿခံအ၀နားက တိုင္ထိပ္မွာ ကိုႀကီးေရႊနီတစ္ေကာင္ သူ႔အေတာင္ပံကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ခတ္ၿပီး ရင္အံုကိုေကာ႔လို႔ တြန္သံက်ယ္က်ယ္ေပး ဟန္ေရးျပေနေလရဲ႕…. ကိုႀကီးေရႊနီ အဲသည္လိုတြန္ရင္ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ… သူက နကိုယ္ကလဲ အေသြးအေရာင္က စိုစိုေျပေျပ… အလံုးအထည္ကလည္းထြား… အေမြးေတြက အနီအ၀ါျခယ္လို႔ လွမွလွ… သူ႔အၿမွီးဆို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ာ..ျမစိမ္းေရာင္မွာ ပိတံုးေဖာက္လို႔ စိုေျပ လွပ တင္႔တယ္လွပါတယ္… ၾကက္မတိုင္းက ရင္ခုန္ရသူေလ…. အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ သူဘယ္ေလာက္လွလွ ကြ်န္မ ကေလးတစ္အုပ္ထက္ေတာ႔ သူ႕ကိုပိုၿပီး ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေပါင္…. ခ်စ္တာေတာ႔ ခ်စ္တာေပါ႔ ကိုႀကီးေရႊနီရယ္… ဒါေပမယ္႔ ကေလးေတြက ငယ္လြန္းပါေသးတယ္…..

ဒီအခ်ိန္မွာ … ျဗန္းကနဲ အသံ တစ္ခုနဲ႔ အတူ ၿခံစည္႐ိုးတိုင္ကို တခုခုလာမွန္တယ္… အိမ္ဘက္ကို ကြ်န္မလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ႔ အေကာင္ ေလးခြကိုလို႔… သူ႔ညီ ထြန္းထြန္းက တုတ္ကိုင္ၿပီး ၿခံေရွ႕ကိုေျပးထြက္လာတယ္… အေျခအေနကို ကြ်န္မ သေဘာေပါက္သြားၿပီ…. ကေလူးအုပ္ကိုေခၚၿပီး ၿခံေရွ႕က ၿခဳံပုတ္ထဲကို အတင္းတိုး၀င္ေနလိုက္တယ္.. ကေလးေတြကိုလည္း အေတာင္ပံေအာက္မွာ ထည့္၀ွတ္ထားလိုက္တယ္… ကိုႀကီးေရႊနီလည္း ခုနလို ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔ေလး မတြန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး… ဟိုမိစာၦညီေနာင္က သူ႔ေနာက္ကို မဲလိုက္ေနလို႔ ကေတာ္ကေတာ္ ေအာ္ရင္း လြတ္ေအာင္ေျပးေနရတယ္… ၾကာၾကာမေျပးႏိုင္ပါဘူး…. ဥာဏ္မ်ားလွတဲ႔ လူသားညီအစ္ကို(၂)ေယာက္လက္ထဲကို ကိုႀကီးေရႊနီ ေရာက္သြားရတာပါပဲ….

သူတို႔က ကိုႀကီးေရႊနီကို ေပြ႕ၿပီး အိမ္ေပၚတင္သြားၾကတယ္… ခဏၾကာေတာ႔ ကိုႀကီးေရႊနီရဲ႕ နာနာက်င္က်င္ေအာ္လိုက္တဲ႔အသံ တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရတယ္…. ေတာ္ေတာ္ေလးလဲၾကာေရာ ေအာင္ေအာင္က ဆန္ကာနဲ႕ထည့္ယူလာတဲ႔ ကိုႀကီးေရႊနီရဲ႕ အေမြးေတြကို ၿခံေထာင္႔မွာ လာပံုသြားတယ္…. ကြ်န္မျဖင္႔ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ကိုႀကီးကိုလည္းသနား၊ ငိုလည္းငိုခ်င္နဲ႔ တဆက္ဆက္တုန္ေနေလရဲ႕….. ရက္စက္လိုက္ၾကတာ… ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ႔ ကိုႀကီး.. ကြ်န္မရဲ႕ခ်စ္သူ… ကြ်န္မရဲ႕ လင္ေယာက်္ားဟာ… သူတို႔ဧည့္သည္ေတြအတြက္ တေန႔စာဟင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္သြားေလရဲ႕…. လူေတြကို ကြ်န္မ တအားမုန္းတယ္…….

ကြ်န္မသားသမီးေတြလည္း အခုဆို ၾကက္လားေျမာက္လို႔ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ခြဲေနေနၾကၿပီ….. သားအႀကီး(၂)ေကာင္ဆို သူ႔တို႔အေဖ ေရႊနီႀကီးထက္ကို ပိုၿပီး အရပ္အေမာင္ေကာင္းအုန္းမယ္… အခု ၾကက္ပ်ဳိဘ၀မွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အရပ္ျမင္႔ေနၿပီ…. က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ဖ်က္ဖ်က္လက္လက္ေလးေတြ…..

ေဟာ႔ေတာ္… ဟိုမိစာၦညီအစ္ကို ဘာလုပ္အုန္းမလို႔လည္း မသိဘူး… သားႀကီး(၂)ေကာင္ကို ခ်ီၿပီး အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္…..

ညေနေစာင္း သူတို႔ညီအစ္ကို ျပန္လာေတာ႔မွ သားႀကီးတို႔ကိုေတြ႕ရတယ္…

အမေလး….ငါ႔သားေတြ..ငါ႔သားေတြ… ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ…. ဒဏ္ရာ ဗလဗြနဲ႔ .. ေသြးေတြလဲထြက္လို႕ …. ဟင္ အၿမီွးေတြလဲ ၫွပ္ခံထားရတယ္… ငုတ္တိုေလးျဖစ္လို႔….ေနာက္တစ္မ်ဳိး ႏွိပ္စက္ၾကျပန္ၿပီ…… ကြ်န္မသားေတြကို ခြပ္ခိုင္းၾကတာေပါ႔ေလ…. ကြ်န္မသာ ၾကက္တစ္ေကာင္မျဖစ္ဘဲ က်ားတစ္ေကာင္သာျဖစ္ၾကည့္ လူေတြကို အကုန္ကိုက္သတ္ပစ္မိေတာ႔မွာပဲ….. အခုေတာ႔ ကြ်န္မမွာ ေၾကကြဲ ငိုယိုေန႐ံုကလြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး… လူေတြကို အရမ္းစိတ္နာမိတယ္ရွင္…….

ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာတဲ႔အခါ ၿမဳိ႕က လူေတြေရာက္လာၿပီး သားႀကီး (၂)ေကာင္ကို ေငြေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ၀ယ္သြားေလရဲ႕… ကိုႀကီးေရႊနီနဲ႔ ေသကြဲကြဲခဲ႔ရတယ္… ေမာင္ေထြးနဲ႔ သားႀကီးတို႔ကို ရွင္ကြဲကြဲရတယ္…. ဒါေတြအားလံုးဟာ လူေတြလက္ခ်က္ခ်ည္းပဲ…. ကြ်န္မ ရင္ေတြနာက်င္လွပါၿပီ….. ရက္စက္လြန္းတဲ႔ လူသားမ်ားကို လံုး၀ အခဲအေက်ေအာင္ မုန္းတီးသြားၿပီ… ကြ်န္မနားကို လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာတာနဲ႔ ကြ်န္မလဲ ထြက္ေျပးတတ္တဲ႔ အက်င္႔ ရသြားၿပီ……….

အခုေတာ႔ ကြ်န္မလည္း အရင္လို မသန္စြမ္းေတာ႔ဘူး… အေမြး အေတာင္ေတြလဲ အရင္လို မစံုလင္ေတာ႔ဘူး… ကြ်န္မမွာ ထူးျခားတဲ႔ ေရာဂါတစ္မ်ဳိး ရေနၿပီေလ….

အရင္လိုလဲ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ မေျပးလႊားႏုိင္ေတာ႔ဘူး…. လူေတြကိုေတာ႔ ယံုလည္းမယံုေတာ႔သလို လံုး၀ကို အခဲမေက်ႏိုင္ေတာ႔ဘူး….. သူတို႔ေကြ်းတဲ႔ အစာေတြ ေဆးေတြကို လံုး၀ မစားေတာ႔ဘူး….

ေဟာ … ဟိုမိစာၦညီအစ္ကို ကြ်န္မဆီေလွ်ာက္လာၾကျပန္ၿပီ…. ဒုကၡေတာ႔ ေပးေတာ႔မယ္…. ကြ်န္မလည္း ရိွသမွ် အင္အားကို ဖ်စ္ညွစ္ထုတ္ၿပီး ထြက္ေျပးေပမယ္႔ သန္မာလွတဲ႔ သူတို႔ကို လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး… အမယ္ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ႔ေကာင္က ဒီတစ္ခါေတာ႔ တယ္ၾကင္နာေနပါလား… ကြ်န္မရဲ႕ေခါင္းကို ျငင္ျငင္သာသာေလးပြတ္ေပးရင္း အိမ္ေပၚကို ေပြ႕ခ်ီသြားတယ္…. သိပ္ေတာ႔ မယံုရေသးဘူး… ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္မ နဲနဲေတာ႔ ပီတိျဖစ္မိသား…..

ဟဲ႔..ဟဲ႔..အို……. ေခါင္းကို ပြတ္ေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႕လက္က ႐ုတ္တရက္ ကြ်န္မရဲ႕ လည္မ်ဳိကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္… ကြ်န္မ မေအာ္ႏိုင္ခင္မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ သန္မာတဲ႔ လက္ေတြနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ၿပီး လိမ္ခ်ဳိးပစ္လိုက္တယ္အသံအက်ယ္ႀကီး ေအာ္လိုက္ေပမယ္႔ ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ႔ပါဘူး….. …. နာလိုက္တာ… ကြ်န္မရဲ႕ လည္ေခ်ာင္း႐ိုးလည္း က်ဳိးသြားၿပီ…ေလျပြန္လဲ ကြဲေၾကသြားၿပီထင္ပါတယ္… အသက္႐ႈၾကပ္လိုက္တာ… ကြ်န္မေသရေတာ႔မယ္….. မေသခင္ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကေတာ႔ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ႔ရင္ ကြ်န္မကက်ား လူသားေတြက သမင္ ျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းခ်င္ပါတယ္….. နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႏွိပ္စက္ခဲ႔တဲ႔ လူေတြရဲ႕လက္ကေန ကြ်န္မ အခု လြတ္ေျမာက္သြားပါၿပီ…… လူေတြရဲ႕လက္မွာ ဒုကၡခံဖို႔သက္သက္ ၾကက္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကြ်န္မဘ၀ နားပါရေစေတာ႔ …………

ကုိဘဲ