အိုုး မိုင္ ေဂါ့ ဒ္

“ၾကိဳဆိုုပါတယ္ရွင္”

“လူၾကီးမင္းရဲ့ ခုံနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ”

ေမးလာတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ကိုု ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလး ထုုတ္ျပလိုုက္ပါတယ္။ သူလမ္းညႊန္ရာ ခုုံတန္းဆီကိုု သြားခဲ့ပါ တယ္။ က်ေနာ္တည္းခိုုတဲ့ ေနရာက ထြက္လာတာ ေနာက္က်လိုု႔ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခ်ိန္လဲ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ အနည္း ငယ္ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွ တိုုင္၀မ္ကိုု ပ်ံသန္းမယ့္ေလယာဥ္ၾကီးေပၚမွာ လူေတြကေနရာယူထားၾကပါၿပီ။ က်ေနာ့္ ထိုုင္ခုုံက ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးရဲ့ အလယ္ခုုံတန္း၊ လမ္းေဘး အစြန္က ျဖစ္ပါတယ္။

ပါလာတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္အေသးေလးကိုု အေပၚမွာ ေနရာခ်အၿပီး ထုုိင္လိုုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ညာဖက္၊ ေဘးတန္း အစြန္ခုံမွာ ထိုုင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးကိုု သတိထားမိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘက္ မ်က္ႏွာမူ လက္အုုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ လိုုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေခါင္းညိမ့္အသိအမွတ္ျပဳၿပီး က်ေနာ့္ကိုု စကားေျပာခ်င္ဟန္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ စီး ထားတဲ့ ဘိနပ္က ဘုုန္းၾကီးစီး ဗမာဘိနပ္ကိုု အကဲခတ္မိလိုုက္တယ္။

“အရွင္ဘုုရား ဗမာျပည္က ဆရာေတာ္လားဘုုရား” လိုု႔ က်ေနာ္ကပဲ စတင္ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ပါတယ္။

“ဟုုတ္ပါတယ္ ဒကာေလး၊ မထင္မွတ္ဘဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဗမာနဲ႔ဆုုံရတာ ၀မ္းသာလိုုက္တာကြယ္” တဲ့။

ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က စကား ဆက္လာပါတယ္။

“ဒကာေလး ခရီးဆုုံးမွာက ဘယ္ေလဆိပ္လဲကြဲ႕” ဆရာေတာ္က ေမးလာပါတယ္။

“တင္ပါ့ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ကိုု သြားမွာဆိုုေတာ့ ခရီးဆုုံးေလဆိပ္က LAX ပါဘုုရား၊ တိုုင္၀မ္မွာ ခဏ ေစာင့္ၿပီး အီးဗားေလေၾကာင္းက ေလယာဥ္ေနာက္တစီးကိုု ေျပာင္းစီးရမွာပါ။” လိုု႔ ေျဖၾကား ေလွ်ာက္ထားလိုုက္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ့္မ်က္ႏွာေတာ္မွာ ၀မ္းသာသြားတဲ့ အမူအယာကိုု ျမင္လိုုက္ရပါတယ္။ သူ႔အိတ္ထဲက ေလယာဥ္ လက္မွတ္ေတြကိုု ထုုတ္ျပလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကြမယ့္ ခရီးစဥ္ကိုု ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္သြားမယ့္ခရီးနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုုက္ရပါတယ္။ ဒီခရီးမွာ တတ္ႏိုုိင္သေလာက္ ဆရာေတာ့္ကိုု ကူညီဖိုု႔ က်ေနာ္ ဆုုံးျဖတ္လိုုက္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ အရြယ္ဟာ သက္ေတာ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ လူလတ္ပိုုင္း အရြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္ ဘြဲ႔ေတာ္ နဲ႔ သူသီတင္းသုုံးရာ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကိုု သိလိုုက္ရတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ဟာ နာမည္ၾကီး တရားေဟာ တရားျပ ဓမၼက ထိက ဆရာေတာ္တပါးျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုုက္ရပါတယ္။ အင္တာနက္ကေန ဆရာေတာ့္တရားစီဒီေတြ က်ေနာ္နာဖူးၿပီး လူ ကုုိယ္တိုုင္ အခုုမွပဲ ဖူးခြင့္ရတာပါ။ တရားေတာ္အေၾကာင္း မရွင္းတာေတြ ေမးခြင့္ရေတာ့မွာမိုု႔ က်ေနာ္လဲ ၀မ္းသာပါတယ္။

“ေအးကြယ္ … အခုုလိုု ခရီးအစ အဆုုံး ဒကာေလးနဲ႔ တူေနတဲ့အတြက္ ဘုုန္းၾကီးအတြက္ အားလုုံး အဆင္ေျပသြားပါၿပီ၊ ႏိုုင္ငံျခားကိုု တခါမွ ခရီးမထြက္ဖူးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာလဲ တလုုံး တပါဒမွ် မသင္ခဲ့ဖူးဘူးဆိုုေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမ ေတြကိုု ငဲ့ၿပီးေတာ့သာ ဒီခရီးကိုု ထြက္ခဲ့ရတာ အဆင္ေျပပါ့ ေျပပါ့မလားလိုု႔ ဘ၀င္ေတာ့ သိပ္မက်ခ်င္ဘူးကြဲ ့”

“တင္ပါ၊ ရပါတယ္ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္ တတ္ႏိုုင္တာ ေဆာင္ရြက္ေပးမွာပါ။”

က်ေနာ္တိုု႔ စကားေကာင္းေနလိုုက္တာ ေဖ်ာ္ရည္၊ ေရ တြန္းလွည္းနဲ႔ ေလယာဥ္မယ္ေလးရဲ့ “ဘာမ်ား သုုံးေဆာင္ၾကမလဲ ရွင္” ေမးခြန္းသံၾကားေတာ့မွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ ဆရာေတာ့္ကိုု ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ေရသန္႔တခြက္စီ ကပ္လွဴေပးပါတ ယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆိုုဒါတဗူး ေတာင္းေသာက္လိုုက္ပါတယ္။

၀-၀-၀-၀-၀

တိုုင္၀မ္ေလဆိပ္ကိုု ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္အိတ္ကေလးကိုု ကူသယ္ေပးၿပီး ေလယာဥ္ေနာက္တစီး ေျပာင္းရမယ့္ ေနရာကိုု သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီဂိတ္ကလဲ ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ ဆိုုက္တဲ့ဂိတ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းပါဘူး။ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင့္ရင္း စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္ကိုု ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

မြန္းမတည့္မီ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရတဲ့အစားအစာေတြနဲ႔ ဆရာေတာ့္ကိုု ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ မေလာက္မင ျဖစ္ေနတဲ့ဆြမ္း အတြက္ ၀၀လင္လင္ ဘုုန္းေပးႏိုုင္ေအာင္ အေနာက္တိုုင္း အစားအစာအခ်ိဳ႕ကိုု ဆရာေတာ့္အတြက္ ေအာ္ဒါ ထပ္မွာေပးပါ တယ္။ ဆြမ္းကိစၥၿပီးတဲ့အခါ အိမ္သာ (ကုုဋီ) သြားခ်င္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ေျပာေတာ့ “တပည့္ေတာ္ လိုုက္ပိုု႔ေပးမယ္ ဘုု ရား” လိုု႔ ေလွ်ာက္ထားျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က လက္ကာျပၿပီး . . .

“အေတြ႔အၾကဳံရေအာင္ ကိုုယ္တိုုင္ပဲ သြားေတာ့မယ္” တဲ့ ဆရာေတာ္က ေျပာလာပါတယ္။

က်ေနာ္ စဥ္းစားျဖစ္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုု အားနာတာလဲပါမယ္၊ ငယ္ျဖဴရဟန္းေတာ္ေတြမိုု႔ ရွက္တာလဲ ပါလိမ့္မယ္ လိုု႔ ထင္မိပါတယ္။ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တလမ္းလုုံးလဲ အိမ္သာမသြားဘဲ တိုုင္၀မ္ေလဆိပ္ေရာက္မွ အမ်ားသုုံးအိမ္သာမွာ အေပါ့ သြားျဖစ္တာကိုု သတိထားမိလိုုက္ပါတယ္။

အခ်ိန္ရတာနဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚက မဂၢဇင္းစာအုုပ္ အေဟာင္းေလးေတြကိုု ယူဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက စာအုုပ္တအုုပ္ က “အြန္လိုုင္းေမာ” အေၾကာင္းနဲ႔ အြန္လိုုင္းကမွာရင္ ရႏိုုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုု ေၾကာ္ျငာထားပါတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားတဲ့ နာရီမ်ားအေၾကာင္းကိုု ေစ်းႏွဳံးနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပထားတာေတြ႔လိုု႔ အေသးစိတ္ ဖတ္ေနမိတယ္။ စာဖတ္ရင္း စိတ္၀င္စားေနခ်ိန္ မွာ ေလယာဥ္မယ္တဦးက အေရးတၾကီး က်ေနာ့္လက္ကိုု ကိုုင္လွဳပ္ၿပီး …

“Oh, my god! Your monk is getting trouble in the restroom.”

“အိုုး မိုုင္ ေဂါ့ ဒ္၊ အိမ္သာခန္းထဲမွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ ရဟန္းေတာ္ချမာ ဒုုကၡေရာက္ေနရွာၿပီ” တဲ့ဗ်ား။

စာဖတ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္သြားတဲ့ က်ေနာ္လဲ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုုင္းက ဆရာေတာ္ၾကြသြားတဲ့ အိမ္သာရွိရာကိုု ခပ္သုုတ္သုုတ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ အိမ္သာထဲက ကိစၥၿပီးလိုု႔ ထြက္လာၿပီျဖစ္ပါ တယ္။ အခုုန ျပာျပာသလဲ လာေျပာရွာတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးကေတာ့ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကိုု ၾကည့္ေနပါတ ယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေၾကာင္းကိုုပဲ သူ႔ကိုု ရွင္းျပလိုုက္ပါတယ္။

ထိုုင္ခုုံမွာ ေနရာ ျပန္ယူမိၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သူၾကဳံေတြ႔ခဲ့တဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြကိုု ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ဖိုု႔ျပင္ ပါတယ္၊ က်ေနာ္ကလဲ ဆရာေတာ္ အိမ္သာထဲမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့သလိုုဆိုုတာကိုု သိခ်င္ေနပါၿပီ။

ျဖစ္ပုုံက ဒီလိုုပါ . . .

တံခါးပြင့္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚက အိမ္သာထဲကိုု ဆရာေတာ္က တံခါးကိုု အသာတြန္းၿပီး ၀င္လိုုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တံ ခါးကိုု “ဂ်က္” ထိုုးလိုုက္ပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထင္ေတာ့ အဲသလိုု ဘယ္ညာခလုုတ္ကိုု ဆြဲတြန္းလိုုက္ရင္ ဂ်က္က်ၿပီ၊ ပိတ္ၿပီးသြား ၿပီလိုု႔ ယူဆပါတယ္။ တကယ့္ေတာ့ အိမ္သာတံခါးက လုုံျခဳံမွဳရွိေအာင္ မပိတ္ရေသးပါ။

က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳပ္က်ဳပ္ အခန္းေလးထဲမွာ ထိုုင္ၿပီးအသုုံးျပဳရတဲ့ “ဗိုုလ္ထိုုင္အိမ္သာ” က ဆရာေတာ့္အတြက္ အခုုမွ ေတြ႔ ဘူး၊ ၾကဳံဘူူး၊ သုုံးဘူးတဲ့ အသစ္အဆန္းမိုု႔ သုုံးရတာ ခက္ေနပါတယ္။ ၀မ္းေတာ္ကလဲ သြားခ်င္ၿပီဆိုုေတာ့ ဘာမွ စဥ္းစား မ ေနေတာ့ဘဲ ဗမာ့နည္း ဗမာ့ဟန္နဲ႔ ဗိုုလ္ထိုုင္အိမ္သာ ခုုံေပၚမွာ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုုင္ၿပီး လုုပ္ငန္း စပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အ တြင္းမွာပဲ လက္လွမ္းမွီရာ ခလုုပ္ေတြကိုု စူးစမ္းတဲ့အေနနဲ႔ လိုုက္ႏွိပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံသန္းေနတဲ့ေလယာဥ္ ၾကီးေပၚမွာ အိမ္သာသြားရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံကိုု ယူေနျခင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ႏွိပ္လိုုက္တဲ့ ခလုုတ္ေတြထဲမွာ ေလယာဥ္မယ္ကိုု ေခၚတဲ့ခလုုတ္ကိုု ႏွိပ္လိုုက္မိမွန္း ဆရာေတာ္ မသိပါ။ ဒါ အိမ္သာထဲမွာ အေရးေပၚအေၾကာင္းတခုုခုုရွိမွ ႏွိပ္ရတယ္ဆိုုတာကိုုလဲ မသိခဲ့ပါ၊ အဂၤလိပ္စာလဲ မဖတ္တတ္၊ မေျပာတတ္ပါ။

ခရီးသည္တဦး အိမ္သာထဲမွာ အခက္အခဲတခုုနဲ႔ မုုခ်ဧကန္ ၾကဳံေတြ႔ေနရၿပီ။ ငါ အျမန္သြားကယ္မွျဖစ္မယ္ဆိုုၿပီး ေခ်ာ ေမာလွပတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလး ချမာလဲ အိမ္သာနား အေျပးေရာက္သြားၿပီး အိမ္သာတံခါးကိုု ဆြဲဖြင့္လိုုက္ရာ . . .

ဗိုုလ္ထိုုင္အိမ္သာေပၚမွာ ဟိုုဟာေပၚ ဒီဟာေပၚနဲ႔ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုုင္ အိမ္သာတက္ေနတဲ့ ရဟန္းတပါးကိုု ျမင္ရေတာ့ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး “အိုုး မုုိင္ ေဂါ့ ဒ္” လိုု႔ အာေမဋိတ္သံ ထြက္ၿပီး တံခါးကိုု အျမန္ျပန္ ပိတ္လိုုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ ေလးက က်ေနာ့္ထံ အေျပးေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။

၀-၀-၀-၀-၀

အလြန္တည္ၾကည္တဲ့ အသြင္ကိုု ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ေလးဟာ သူ႔အေတြ႔အၾကဳံေတြကိုု ေျပာျပေနခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာေတာ္က ၿပဳံးေနပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ရယ္ခ်င္ေနတာ မရိုုေသရာ ေရာက္မွာစိုုးလိုု႔ မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ “အိုုးမုုိင္ ေဂါ့ဒ္” လိုု႔ လန္႔ေအာ္သြားတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးကေတာ့ ဘယ္လိုုထင္မယ္ မသိပါဘူး။ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူး၊ အေတြ႔အ ၾကဳံမရွိတဲ့ ခရီးသည္ေတြ ဒီလိုုျဖစ္တတ္ၾကတာ သဘာ၀ပါဘဲ။

ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္ေလဆိပ္ကိုု ေရာက္ေတာ့ လူ၀န္မွဳၾကီးၾကပ္ေရး စားပြဲေတြမွာ ၀င္တန္းစီဖိုု႔ ေနရာျပေပးလိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပစၥည္းေရြးတဲ့ေနရာမွာ ဆရာေတာ္ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ပစၥည္းေတြ လွည္းေပၚမွာ အတူတင္ၿပီး ဧည့္ ၾကိဳေနရာအထိ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ၾကိဳေနၾကတဲ့ ဆရာေတာ့္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက ဆရာေတာ့္ကိုု ၾကိဳဆိုုႏွဳတ္ဆက္ ၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္။

၀ါကြ်တ္ရင္ အေမရိကကိုု အလည္ၾကြခ်င္ေၾကာင္း ေျပာ ေျပာေနတဲ့ က်ေနာ့္အေမ ကိုုးကြယ္တဲ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုုရားကိုု ဒီအေၾကာင္းေလး ေလွ်ာက္ထားရဦးမယ္။ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းေတြ “အိုုး မိုုင္ ေဂါ့ ဒ္”လိုု႔ အလန္႔တၾကား မျဖစ္ေစခ်င္လိုု႔ပါဗ်ာ။

ကိုုသက္