ေရႊေရာင္သစ္ ေန႔

“ေဖေဖ ျပန္လာေတာ့ မွာလား” …

ေမးေလတုိင္း ေဖေဖခမ်ာ မသက္မသာရယ္ေမာေနရေလ့ရွိသည္ တဲ့။ ၿပီး… အၾကာႀကီး အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားေနသလုိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ညိဳက ဇြတ္ပင္…

“ေျပာဦးေလ။ ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”

သုိ႔တုိင္ေအာင္ ေဖေဖ့ဘက္က တုန္႔ျပန္စကား ျပန္မလာ။ ေတြေ၀ေနဆဲထင့္။

“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”

“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”

“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”

ညိဳတစ္ေယာက္ ေဖေဖ့အား မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာရေတာ့ကာ Gtalk box မွာ သည္စကားတစ္ခြန္းကုိပဲ ဆက္တုိက္ ရုိက္ထည့္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။ ေဖေဖ တစ္ဘက္မွာ ၿပံဳးေနႏုိင္ပါ့မလား။ ပင့္သက္ေမာေတြ ႀကိတ္ရွဳိက္ေနလွ်င္လည္း ညိဳ… မၾကားႏုိင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ေပ်ာ္ေနႏုိင္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ခံစားသိေနခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖက မိသားစုကုိ တြယ္တာတတ္သူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ညိဳ႕ကုိလည္း အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွတာ။ ညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖေဖ့ရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနခဲ့တာလည္း ညိဳသိပါသည္။ ညိဳက ေဖေဖ့ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး မဟုတ္လား။

ညိဳ႕ကုိ ေမြးဖြားစဥ္ကေတာ့ ေဖေဖ့အတြက္ သားေယာက်္ားေလး မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေမေမက ေဖေဖ့ကုိ အားနာေနခဲ့ေသးသည္တဲ့။ ဖခင္တုိ႔ထုံးစံ သားဦးမွာ ေလာက္ေလာက္လားလား သားေယာက်္ားေလးကုိသာ အရူးအမူး လုိခ်င္တမ္းတတတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေဖေဖလည္း ေမေမ့ကုိယ္၀န္ႏွင့္ပတ္သက္ကာ သားရူး ရူးခဲ့ဖူးသည္ပင္။

ဒါေပမယ့္ ျဖဴေဖြး၀ကစ္ေနကာ အငုိအရယ္နည္းပါးေသာ ညိဳကေလးက ေျခလက္ေတြေျမွာက္၊ ကန္ေက်ာက္တြန္းထုိး၊ လြန္႔လူးရုန္းကန္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ စေကာ၀ုိင္းထဲမွ ညိဳကေလးကုိ ေခ်ာ့ျမဴက်ီစယ္ရင္း ေဖေဖပါ စေကာတစ္ပတ္လည္ေအာင္ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနတတ္ခဲ့သည္တဲ့။

၏အိမ္ကပ္ေလ့မရွိေသာ ေဖေဖက ညိဳ႕ကုိေမြးၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိမ္ေနမၿမဲေသးသည့္တုိင္ အလွ်င္ကထက္ အိမ္ကုိ ပုိ၍ တြယ္တာလာတတ္သည္ဟု ဘြားဘြားက ေျပာဖူးသည္။ “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာလာလာ။ အျပင္ကျပန္ေရာက္ရင္ သူ႕သမီးကုိပဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚၿပီး အိ္မ္ေပၚတက္လာတာပဲ။ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း အတင္း နမ္းရွဳပ္၊ စကားနားမလည္တတ္ေသးတဲ့ကေလးကုိ တီတီတာတာ စကားေတြ ေျပာ…။ တကယ္ရူးတဲ့ေကာင္”

“ေဖေဖက မရူးပါဘူး ဘြားရယ္။ သမီးကုိ ခ်စ္လုိ႔ပါ”

ညိဳတစ္ေယာက္ ေဖေဖ့ဘက္က ခုခံကာကြယ္ေျပာေနပုံကုိ ဘြားဘြားက ေက်နပ္ၿပံဳးတစ္၀က္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထုိးေနျပန္ေတာ့သည္။

“ညည္းအေဖကုိ ညည္းပဲ ကာကြယ္ပါေနာ္။ ဟြန္း.. သူ႔အေဖဆုိရင္ အထိကုိ မခံဘူး”

ညိဳကေတာ့ ဘြားဘြား ဘာေျပာေျပာ ေဖေဖ့ကုိ ကာကြယ္ၿမဲပဲ။ တစ္သက္လုံးလည္း ေဖေဖ့အတြက္ ကာကြယ္သြားရမွာပဲဟု စိတ္မွာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေလသည္။

“ေဖေဖ့အတြက္ တကယ္ ကာကြယ္ေပးခ်င္ရင္ သမီး ပညာတတ္ေအာင္သင္။ ပညာတတ္ရင္ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္း ကုိမွ မဟုတ္ဘူး။ သမီးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က လူတုိင္းကုိ သမီး ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္းရွိလာမယ္”

ေဖေဖ့ဆုိလုိရင္းကုိ အဲသည္စဥ္တုန္းက ညိဳ.. သိပ္ေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ေသး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက ညိဳ႕ကုိ ပညာတတ္ေစခ်င္သည္ ဆုိလွ်င္ ညိဳ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု စိတ္မွာ စြဲမွတ္ၿပီးျဖစ္ေနေတာ့ၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း ညိဳက ပညာကုိ စိတ္၀င္စားေသာ၊ တတ္မက္လုိခ်င္ေသာ စိတ္အခံ ရွိႏွင့္ၿပီးသားပင္။ ညိဳ႕အား ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးမွ ကြန္ျပဴတာ အေျခခံသင္တန္းတက္ခြင့္ေပးေသာ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖက အားမရႏုိင္ခဲ့ေပ။

“သမီးကုိ အင္တာနက္ သုံးတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ။ သူ သုံးပါေစ”

ဘြားဘြားႏွင့္ ေမေမက သေဘာ မတူခ်င္ျပန္။

“သမီးအသက္ ငယ္လြန္းေသးတယ္”

ေမေမ့စကားကုိ ဘြားဘြားက အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံေလသည္။

“အင္တာနက္က အတတ္ေကာင္းေတြ ကေလး… တတ္လာပါ့မယ္ ဟယ္”

ဟုလည္း ပူပန္ရင္ဖိေနျပန္သည္။ ေဖေဖက….ေမေမ့အား…

“ကုိယ္.. သမီးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ သမီး အင္တာနက္ သုံးတတ္မွ ျဖစ္မယ္”

ေျပာေလမွ ညိဳတစ္ေယာက္ အြန္လုိင္းေပၚ ေရာက္ရေတာ့တာျဖစ္ေလသည္။ Gtalk box ကေလးပြင့္လာတာႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေဖေဖ့ အေကာင့္မီးကေလး စိမ္းေနတာေတြ႕လွ်င္ ညိဳေပ်ာ္သည္။ အားတက္ ေက်နပ္သည္။ ေဖေဖ့အေကာင့္ကေလးကလည္း အခါမ်ားစြာ စိမ္းေနတတ္တာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖေဖ့ အေကာင့္မက္ေဆ့ခ်္က…

“ေနသာေန႔ အဲဒီအခ်ိန္

ေကာင္းကင္တိမ္ ၾကည္ျပာလဲ့

ငွက္သံႏြဲ႔ေတးသီက်ဴး

ပန္းဖူးဖြင့္ လန္းလႈိင္ေ၀

ေလေျပေသြး ေမႊးေအးျမ

တစ္ပုဒ္ေတးလွ သံစဥ္ခ်ိဳမွ

တုိ႔ကြန္းကန္သာ ခ်မ္းၿငိမ္းျဖာလိမ့္

ေနသာေန႔ အဲဒီအခ်ိန္…။”

…တဲ့။

ညိဳတုိ႔၏ ဘ၀ေနသာခ်ိန္ေန႔ရက္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္ေမာစိတ္ေစာေနေသာ ညိဳကလည္း…

“မဂၤလာပါေဖေဖ။ ေဖေဖ ေနေကာင္းလား”

ေဖေဖ ေမးေလသမွ် ေမေမႏွင့္ ဘြားဘြားတုိ႔ အေၾကာင္း၊ တျခားေထြေထြရာရာေလးေတြကုိ ေဖေဖ့အားျပန္ေျပာျပရင္း ညိဳ႕အေတြ႕အႀကံဳ၊ ညိဳ႕ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိပါ ေဖေဖ ျမင္ေတြ႕နားလည္ႏုိင္မည္ပင္။ ေဖေဖ ညႊန္ေသာ လင့္ခ္ေတြဆီ သြားရေသးသည္။ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္လာကာ ေဖေဖႏွင့္ ျပန္ေဆြးေႏြးရသည္။

“ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ေပၚက ဘယ္စာအုပ္ေတြ သမီးဖတ္ၿပီး ၿပီလဲ”

“ဟီး.. တစ္အုပ္မွ ဖတ္ဖူးေသးဘူး”

“ဖုန္ေတြ ထုတက္ေနေရာေပါ့”

“ေမေမ ပုံမွန္ ရွင္းေပးထားပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ သမီလည္း ၀ုိင္းကူေပးပါတယ္”

“ေဖေဖ ဆႏၵကေတာ့ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ကုိ သမီးပဲ တာ၀န္ယူေစခ်င္တယ္။ သမီးလည္း အပမ္းမႀကီးဘူးဆုိရင္ေပါ့”

ညိဳ.. ျငင္းဆန္ရက္ပါ့မလား ေဖေဖ။ ၿပီး.. ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ကုိ ညိဳလည္း စိတ္၀င္စားစ ျပဳေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီစာအုပ္ကေလးေတြဟာ ေဖေဖ ဖတ္ရွဳခဲ့တဲ့၊ ေဖေဖ့ဘ၀ကို လမ္းျပထုဆစ္ေပးခဲ့တဲ့ အရာေတြပဲ မဟုတ္လား။ ေဖေဖျမတ္ႏုိးမဆုံးေသာ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေဖေဖ့ရဲ႕ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ခန္႔မွန္းပုံေဖာ္ရတာဟာ ႏွစ္ၿခိဳက္ေမြ႕ေလ်ာ္စရာ အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ ညိဳ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့ၿပီ။

“ညိဳ အမွတ္က ငါးရာေက်ာ္ရုံပါ ေဖေဖရယ္။ ဘြားဘြားက သူ အသက္ႀကီးၿပီတဲ့။ ဆရာ၀န္ လုပ္ပါတဲ့”

“ေဖေဖကေတာ့ သမီး သေဘာပါ။ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတာ ကုိယ္လုပ္။ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ေတာ့လုပ္…”

“ညိဳ.. ဥပေဒပဲ ေလွ်ာက္မွာ”

“so good ! း)”

တစ္ျပည္ရပ္ျခား ေ၀းလွမ္းေနျငားလည္း ေဖေဖ့ကုိ သမီးၾကည့္ျမင္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေဖေဖ ယုံၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ညိဳက ေဖေဖ့အႀကိဳက္ကုိ လုိက္လုပ္ျပရုံသက္သက္အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး ရင္းႏွီးေပးဆပ္မည့္သူ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ညိဳ.. တကယ္ ယုံၾကည္ရဲခဲ့လုိ႔သာ။

“ၿပီးေတာ့ ညိဳ..reportor လုပ္ဖုိ႔ သတင္းဂ်ာနယ္တုိက္ ႏွစ္ခုမွာ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ေမေမနဲ႔ ဘြားဘြားက ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ ကာဆီး.. ကာဆီး လုပ္ေနၾကတယ္။ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖ ေျပာေပးဦး”

“OK…”

“ၿပီးေတာ့ေလ… ေဖေဖ မရယ္ရဘူးေနာ္။ ညိဳ႕ကေလာင္နာမည္ကုိေလ ‘ မွ်ိဳ႕’ လုိ႔ေပးခ်င္တယ္”

“အဓိပၸါယ္က…” “ေအာင္ျမင္ျခင္း ေလ ေဖေဖရဲ႕”

“သိပ္ေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။ သတင္းေလာကမွာ မွ်ိဳ႕ ေအာင္ျမင္ပါေစ း)”

“ေဖေဖ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္၀ေအာင္ မွ်ိဳ႕ ႀကိဳးစားျပမယ္”

“မွ်ိဳ႕ က ေဖေဖ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သမီးေလးပဲ။ ကြက္တိပဲ”

ေမေမကေတာ့…

“ညည္းအေဖကေတာ့ေလ။ အရူး ဘုံေျမွာက္”

ၿငိဳျငင္စကားေတြ ဆုိေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖေဖခြင့္ျပဳလွ်င္ လုိက္ေလ်ာမည့္သူျဖစ္သည္ဆုိတာ ညိဳ႕ အေတြ႕အႀကံဳအရ သိေနပါၿပီ။ ညိဳ႕ကုိ ေမြးဖြားၿပီးစ အခ်ိန္ကေတာင္…

“ကုိယ့္အတြက္ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးမယ္ သိလား”

သားေယာက်္ားရူး ခ်ဥ္ျခင္းမေျပေသာ ေဖေဖ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္လွ်က္ ေဖေဖ့အလုိကုိ ဦးစားေပး ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့ေသးတာျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ေဖေဖကေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚက ေက်နပ္ၾကည္ႏူးၿပံဳးေတြကုိ လက္စမသိမ္းႏို္င္ေသးပဲ…

“အင္း.. ေမြးပါဦး မိန္းမရယ္။ ဒါမွ သမီလည္း အေဖာ္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တုိ႔သမီး တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမွာကြ”

ေျပာၿပီး သူ႔စကား သူ သေဘာက်ကာ တဟားဟားရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္တဲ့။ ေဖေဖဟာ အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခုဘ၀ျဖင့္ ကာလရွည္ၾကာ အထီးက်န္စြာ ႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။

“သားေတြ၊ သမီးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးမယ္ကြာ။ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း…”

မိသားစုဘ၀ကုိ ခုံမင္ေသာ၊ တပ္မက္တြယ္တာလြန္းေသာ ေဖေဖသည္ ေမာင္ေလးကုိ မေမြးဖြားမီမွာပင္ သူ ခ်စ္မက္တြယ္တာေသာ မိသားစုႏွင့္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ အားလုံးကုိ ထားရစ္ကာ မေပ်ာ္ေသာ္လည္း ေတာ္ရာ အရပ္သုိ႔ ေ၀းလြင့္ထြက္ခြာခဲ့ရေတာ့တာျဖစ္သည္ ။ ခုေန ေမာင္ေလးရွိေနေသးလွ်င္ေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း၊ အမွန္တရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးကာ သစၥာေစာင့္သိတတ္ခဲ့ပုံမ်ား အေၾကာင္းကုိ ေမာင္ေလးနားလည္ေအာင္ ေဖေဖ့ကုိယ္စား ရွင္းျပခ်င္ပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ျဖဴသလား၊ မည္းသလား မျမင္ဖူး၊ မခ်စ္ၾကင္လုိက္ရပဲ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္မွာ သူကေလး လသားအရြယ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ေသာကဒုကၡ ဟူသမွ် ရင္စီးခံကာ တစ္ခ်က္ကေလး မညည္းျငဴတတ္ခဲ့ေသာ ေမေမသည္ ခ်က္ခ်င္း ညွဳိးၿခံဳးက်သြားေတာ့သည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိတုိင္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိပါေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔သာ ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ထိ ေမေမ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏုိင္ေသးတာ မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသာ ေသဆုံးလွ်င္ ဘ၀လည္း ေသမည္ပင္။ ေမေမက သမီး၏ အနာဂါတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ေဖေဖ့၏ အိမ္အျပန္ေန႔ရက္ေတြ အတြက္လည္း မ၀ံ့တ၀ံ့ ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးျပျပေတာ့ ယေန႔တုိင္ရွိေနဆဲပါပင္။

ခုေတာ့ အၿငိဳးအမုန္းတုိ႔ သင္ပုန္းေျခရန္ အခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။ ေဖေဖျပန္လာဖုိ႔ အခ်ိန္သင့္ၿပီလား။

“ေဖေဖ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေလ”

“ေဖေဖ ျပန္လာခ်င္တာေပါ့ သမီးေလးရယ္။ ဒါေပမယ့္…”

“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ”

ေဖေဖက တစ္ဘက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနျပန္ကာ ခဏၾကာေလမွ…

“သမီး ဘြားဘြား ဘာေျပာေသးလဲ”

ဘြားဘြား၏ ေျပာစကားမ်ားကုိ ေဖေဖ့အား အတိအက်ျပန္မေျပာခ်င္ပါ။ ဘြားဘြား၏ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ၊ ေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးက သံသယကၽြန္းမွာ မြန္းနစ္ေနတတ္ေအာင္ သူမကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ယုံၾကည္ျခင္း ဆုိေသာ စကားလုံးကုိ ဘြားဘြားတစ္ေယာက္ စာလုံးေပါင္းေမ့ေနခဲ့ၿပီ။

“ ဘြား အသက္ ႀကီးလွၿပီ။ ေန႔ေသမလား၊ ညေသမလား အေျခအေနမွာ ဒီသား၊ ဒီသမီး၊ ဒီေျမးေတြနဲ႔ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း ေသခ်င္တာေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္သားကေလး အနားမွာ ထားၿပီး တထိတ္ထိတ္ေတြးပူေနရတာထက္စာရင္ ေ၀းေနရတဟာ… စိတ္မခ်မ္းသာေပမယ့္ အပူေတာ့ ေလ်ာ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား”

ေမေမလည္း တိတ္တိတ္ေမွ်ာ္ရွာမည္ပင္။ သုိ႔ေပမယ့္ စုိးရြံ႕စိတ္ငယ္မႈေသာကေတြ ေပြလီဖိစီးလွ်က္မုိ႔ မလူးသာ၊ မလြန္႔သာ ခံစားရခက္ခဲရွာမည္ထင္၏။ ေဖေဖကေတာ့…

အခါမ်ားစြာက ထုံးစံအတုိင္း အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ ေႏွးေကြးေလးအီကာ မက္ေဆ့ခ်္ ေရာက္မလာႏုိင္ျပန္ဘူး ထင္သည္။ ညိဳတုိ႔ သားအဖ၏ မီးအစိမ္းကေလးေတြ ေမွးမွိန္ ျဖဴေလ်ာ္သြားၾကၿပန္ျပီ။

ေနာက္တစ္ေန႔ လုိင္းေပၚျပန္အေရာက္ ေမးလ္ေဘာက္စ္ကုိ အေလာတႀကီး ဖြင့္စစ္မိေလလွ်င္ေတာ့ ေဖေဖ့ မက္ေဆ့ခ်္ကေလးက အားေလ်ာ့ ညွိဳးငယ္စြာ ေစာင့္ႀကိဳေနႏွင့္ပါသည္။

“သမီးတုိ႔ဆီျပန္လာဖုိ႔ ေဖေဖ အခ်ိန္ျပည့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔… ကံအခြင့္ေပးတဲ့ေန႔ေပါ့ သမီးေလးရယ္။ တကယ္တမ္းမွာလည္း အဲဒီေန႔က တုိ႔အားလုံးအတြက္ မေ၀းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”

သတုိး