ႏုိင္ငံေရးဆုုိတာ ........ တဲ႔လား?

ၾကာေတာ႔ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာက ဆုိပါေတာ႔။ ထိုေန႔က အလုပ္ပိတ္ရက္ ၿဖစ္သၿဖင္႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အၿပင္မသြားေတာ႔ပဲ ေရဒီယိုဖြင္႔ၿပီး ၿငိမ္႔ေနမိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဖြင္႔ထားသည္က RFA အစီအစဥ္ ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ထိုအစီအစဥ္မ်ားမွာ ၿပည္တြင္းတြင္ အေတာ္ေလး ေၾကာက္ရေသာ အစီအစဥ္မ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ ယခုကဲ႔သို႔ လြတ္လပ္စြာ နားမေထာင္ႏိုင္ေသး ဆိုပါေတာ႔။ အခ်ိဳ႕ဆို အသံလည္း က်ယ္က်ယ္ မဖြင္႔ရဲၾက။ အိမ္ထဲ က်ိတ္နားေထာင္ရသည္ ဆိုေသာ အသံလႊင္႔ အစီအစဥ္မ်ား ၿဖစ္ပါသည္။

အသံမိၿပီးစ နားေထာင္ကာစပင္ အိမ္ေရွ႕မွ အသံၾကားရသည္။ အိမ္ေရွ႕သာ ဆိုေသာ္လည္း တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အခန္းနဲ႕ ဧည္႔ခန္းမွာ နီးနီးေလးပဲ။

“အကိုေရ ဧည္႔သည္လာတယ္ဗ်”  လွမ္းေခၚလိုက္သူက အလည္ေရာက္ေနသည္႔ ညီဝမ္းကြဲေလး။

ဒါနဲ႔ ဘယ္သူပါလိမ္႔ ဆိုၿပီး နားေထာင္လက္စ ေရဒီယိုေလးပင္ မပိတ္ၿဖစ္ေတာ႔ပဲ စားပြဲေပၚတင္ထားၿပီး အၿပင္ထြက္ၾကည္႔ေတာ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ စံုတြဲ။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုယ္႔ထက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ငယ္ၿပီး ႏိုင္ငံၿခား company တခုမွာ အင္ဂ်င္နီယာရာထူးနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ေနသူ။ လစာေလးလည္း မဆိုးဟု သိရတယ္ေပါ႔။ သူ႔ ေကာင္မေလးလည္း ေခသူမဟုတ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဟုတ္ေပမယ္႔ ေတြ႕ဖူး ၿမင္ဖူးပါပဲ။ ေကာင္မေလးကလည္း ဗိသုကာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ ရထားသည္ ထင္ပါသည္။ သူလည္း ႏိုင္ငံၿခားမွာ ဒီဇိုင္နာလား drafter လား လုပ္ေနပါတယ္ေပါ႔။ ဆိုလိုသည္က ႏွစ္ေယာက္စလံုး အႏုံညာတဟု ေၿပာလို႔ မရတဲ႔ လူေတြေပါ႔။

အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခြင္႔ယူၿပီး ၿပန္လာၾကတယ္တဲ႔။ အဓိကေတာ႔ မဂၤလာပြဲ က်င္းပရန္ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားနဲ႔ အစီအစဥ္ လုပ္ဖို႔ေပါ႔။ ဒါေတာ႔ ဟုတ္သားပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏိုင္ငံၿခားမွာ ဆိုေပမယ္႔ ဒီက မိဘေဆြမ်ိဳး အမ်ားစုက ဒီတိုင္းၿပည္မွာပဲ။ ဒီေတာ႔ ဒီမွာ မဂၤလာေဆာင္မွ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား တတ္ႏိုင္မွာေပါ႔။ ဟုိမွာကေတာ႔ အေပါင္းအသင္းေတြကို dinner ေလး ဘာေလး ေပးမယ္တဲ႔။ သူတို႔နဲ႔ စကားေၿပာရင္းက သိလိုက္ရတာ ၿဖစ္၏။ တကယ္က ကိုယ္သိသေလာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဟိုႏိုင္ငံမွာ living together ၿဖင္႔ အတူေနၿပီးသားေတြပင္။ အဲ ထားလိုက္ေတာ႔ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ personal ကိစၥ။ ေတာ္ၾကာ ေၿပာရင္းနဲ႔ personal နဲ႕ professional ေတြေရာကုန္လိမ္႔မည္။

သူတို႔နဲ႔ သာေရး နာေရးေလးေတြ ေၿပာရင္း သိလိုက္ရတာက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဟိုမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ႔ အဆင္ေၿပတယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ၿမန္မာၿပည္ကို လြမ္းေၾကာင္း ၿမန္မာၿပည္က မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ အတူမေနရေၾကာင္း ဟိုႏိုင္ငံက တိုးတတ္တယ္ ဆိုေပမယ္႔ မီးၿခစ္ဘူးေလာက္သာ ရွိေၾကာင္း။ အားလပ္ရက္ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ၿမန္မာၿပည္မွာလို မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဘုရားဖူးခရီးလို အပန္းေၿဖခရီးသြားလို႔ မရႏိုင္ေၾကာင္း စသၿဖင္႔ေပါ႔ေလ။ ဒါေတာင္ သူတို႔က စံုတြဲၿဖစ္ေၾကာင္း အခ်ိဳ႕မွာ သားမယားကို ၿမန္မာၿပည္မွာ ထားခဲ႔ရကာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနရသူေတြလည္း ရွိေသးေပါ႔။ သနားဖို႔ေကာင္းေၾကာင္း။

အမွန္ေတာ႔ ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔လည္း ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္လာၿပီး လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း။ ဒါေပမယ္႔ ၿမန္မာၿပည္မွာက အလုပ္အကိုင္ အခြင္႔အလမ္း ခက္ခဲလြန္းတယ္တဲ႔။ တကယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးက သူ႕အေနနဲ႔ သူတို႔ဟုိမွာရတဲ႔ လစာ အခြင္႔အေရးမ်ိဳး သံုးပံုႏွစ္ပံု သို႔မဟုတ္ တဝက္ေလာက္ပဲ ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္လာမွာလို႔ ၿငီးေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေခတ္က ေက်ာ္ေက်ာ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးက ၿမန္မာၿပည္မွာလာ ရင္းႏွီးၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံၿခား company ၾကီးေတြ မရွိေသးပါ။ အဲဒီေတာ႔ သူတို႔ ၿပန္လာလည္း ဘယ္လုိမွ အဲဒီလို အလုပ္မ်ိဳး မရႏိုင္ေတာ႔ လြမ္းေပမယ္႔ မၿပန္လာႏိုင္ဘူးေပါ႔။ တကယ္က အခုေန ၿပန္လာလည္း ရဖို႔ မလြယ္ေသးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေတာ႔ အၿပစ္မတင္ရက္ပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔ရပ္တည္မွဳေလးက ရွိေသးေတာ႔ ေတာ္ရာမေန ေပ်ာ္ရာေနေပါ႔ေလ။

ဒီလုိနဲ႔ မိနစ္ ၄၀ေလာက္ မနားတမ္း ေၿပာၿပီးေတာ႔ ေၿပာစရာစကား ခနကုန္သလို ၿဖစ္သြားၿပီး စကားၿပတ္သြားတယ္။ ကိုယ္လည္း ေရေႏြးတခြက္ ဌဲ႕ေသာက္သလို သူတို႔စံုတြဲလည္း ေရေႏြးခြက္ေလး တခြက္စီကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနတုန္း အခန္းထဲက ေရဒီယို အသံၾကားရတယ္။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ေရဒီယို ဖြင္႔ခဲ႔မိၿပီး စကားေကာင္းေနေတာ႔ အခန္းထဲက အသံကို မၾကားမိ။ အခုက်မွ စကားၿပတ္ၿပီး တိတ္သြားလို႔ ၾကားရေတာ႔တာကိုး။ အစီအစဥ္က ၿပီးေတာင္ ၿပီးခါနီးၿပီ။ ၿပီးခါနီး ေတြ႕ဆံု ေမးၿမန္းခန္း လာေနတာပါ။ အေမးခံေနရတဲ႔လူက ေကအင္န္ယူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိပါ။

ေရွ႕ပိုင္းမွာ ဘာေတြ ေမးသြားတယ္ မသိေပမယ္႔ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ေမးလိုက္တဲ႔ ေမးခြန္းက “အခု ၿမန္မာၿပည္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၿဖစ္ေနၾကတာက ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကိုယ္႔စီးပြားေရးပဲ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး ေၿပာေနၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ သေဘာထားေလး သိပါရေစ” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ၿပန္ေၿဖတဲ႔လူက “ဟာ ဒါကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္လြဲတဲ႔ အယူအဆပါဗ်ာ” လို႔ေၿပာရံုရွိေသး ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္ အားရဝမ္းသာထၿပီး “ဟာ အဲဒါ အမွန္ကန္ဆံုး အယူအဆပဲ။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ” လို႔ ေၿပာပါေလေရာဗ်ာ။ ဆက္ၿပီး absolutely right ေတြ totally agreed ေတြပါ ဆက္လုပ္လိုက္ေသးတယ္။

အမယ္ေလး က်ေနာ္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ႔အားသင္႔ သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “ဟဲ႔ ညီမေလး နင္ေၿပာတာ မွားေနတယ္” လို႔ေၿပာေတာ႔ သူကပဲ ကိုယ္႔ကို သနားသလိုလို ေလသံနဲ႔ “ညီမေၿပာတာ ဟုတ္တယ္ေလ အကိုရဲဲ႕။ ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာပဲ မဟုတ္လား” တဲ႔။ အေတြးအေခၚကေတာ႔ အဲဒီလို။ အမွန္ေတာ႔ ဒီစကားကို သာမန္ပညာမတတ္သူ တေယာက္က ေၿပာတယ္ဆိုရင္ ေအာ္ သူနားမလည္လို႔ပဲလို႔ ေတြးလို႔ ရေပမယ္႔ သူလို ပညာလည္း အေတာ္အတန္ ထူးခၽြန္ၿပီး လူငယ္တေယာက္က ေၿပာတာကေတာ႔ လြန္လြန္းတယ္လို႔ပဲ ေၿပာရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း “ဟဲ႔ နင္ေၿပာသလို ဘယ္အစုိးရတတ္တတ္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ ဆိုရင္ နင္ဘာလို႔ ဗိုလ္…. အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ ၿမန္မာၿပည္မွာ အလုပ္မလုပ္ပဲ ႏိုင္ငံၿခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနသလဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာပဲ အလုပ္လုပ္ ပါေတာ႔လား။ နင္ေၿပာသလို ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာပဲ” လို႔ ေၿပာလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ႔ သူလည္း ေၾကာင္ၿပီး ေၿပာစရာ စကားမရွိေတာ႔ဘူး။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္း ကိုယ္႔ေလသံ နည္းနည္းမာသြားမွန္း သိေတာ႔ ေအာ္ သူတို႔က လာလည္တာပဲ ဆိုၿပီးေတာ႔ ေလေၿပေလးနဲ႔ “ညီမေလး နင္ေၿပာသလို ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္တယ္။ ဘယ္အစိုးရမွလည္း နင္တို႔ကို အလုပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ အခ်ိန္မွန္ မန္မန္စားမယ္ဆိုၿပီး ထမင္းခြံ႕ မေကၽြးႏိုင္ဘူး။ အခု နင္တို႔ ဘာလို႔ ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရသလဲ။ ဒီႏိုင္ငံက နင္တို႔ အတြက္ ထိုက္သင္႔တဲ႔ အလုပ္အကိုင္ မဖန္တီးေပးႏိုင္လို႔ေပါ႔။ အစိုးရရဲ႕ တာဝန္ ဆိုတာက အဲဒီလို အခြင္႔အလမ္းေတြကို ႏိုင္ငံသားေတြကို ဖန္တီးေပးဖို႔ပဲ။ ဒါေတာင္ နင္က ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာလို႔ ထင္ေနတုန္းပဲလား” လို႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႕တို႔ ၾကည္႔ရတာလည္း ၿပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ တခါမွ အဲဒီလို ေတြးဖူးပံုလည္း မရဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခုမွ ၾကားဖူးသလိုပဲ။

တကယ္ေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ဒီလိုပဲ ေၿပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ သူက “အစိုးရဆိုတာ လူတေယာက္ခ်င္းကို ထမင္း လိုက္ေကၽြးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေကၽြးလို႔လည္း မရဘူး။ လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္ ရွာစားႏိုင္တဲ႔ အတတ္ပညာေတြ သင္ေပးဖို႔နဲ႔ ထမင္းရွာစားလို႔ရတဲ႔ အခြင္႔အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ပဲ” လို႔ ေၿပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။

သူေၿပာတဲ႔ မိန္႔ခြန္း အက်ဥ္းက “အားလံုးကို လိုက္ၿပီးေတာ႔ ထမင္းေဝဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္ ဝေအာင္ ရွာႏိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ အခြင္႔အလမ္းေတြ ရွိဖို႔။ က်မ ထပ္တလဲလဲ ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဟာ တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို မထားပါနဲ႕။” လို႔ ေၿပာခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ အတြဲလည္း ခဏေနေတာ႔ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ၿပန္သြားၾကတယ္။ အဲဒါ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ၾကားေတာ႔ ခင္ဗ်ားကလည္း သက္သက္ အမုန္းခံၿပီး ရွင္းၿပေနတယ္။ ၿမန္မာၿပည္မွာ အဲဒီလုိ ေၿပာတတ္တဲ႔ လူေတြက အမ်ားၾကီး။ က်ဳပ္ေတာင္ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ သူဘာေၿပာေၿပာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ ၿပီးတာပဲ။ အဲဒီလိုေတြ ခင္ဗ်ား ရပ္တည္ခ်က္ကို ၾကပ္ၾကပ္လုပ္။ အလကား အမုန္းခံရလိမ္႔မယ္ ဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင္႔ပါေလေရာ။

မတတ္ႏိုင္ပါ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသက္စြန္႔ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္တတ္သည္ ဆိုေသာ လူေတြေလာက္ေတာ႔ မရဲရင္႔ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ႔ သူေၿပာသလို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနတတ္။ ယားက်ိက်ိနဲ႔ အလြန္ကို ေၿပာခ်င္လွသည္။ ေနာက္တခါ သူတို႔နဲ႔ ၿပန္ေတြ႕ေတာ႔လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး အမ္းတမ္းတမ္း ၿဖစ္ေနၾကသည္။

တိုက္ဆိုင္လာ၍ ပုဂံရာဇဝင္မွ ရာဇသၾကၤန္ အမတ္ၾကီးကို သတိရမိပါ၏။ အမတ္ၾကီးသည္ ဘုရင္ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေသာ စကား ေၿပာမိသၿဖင္႔ ရာထူး စည္းစိမ္မ်ားသိမ္းၿပီး ဒလသို႔ ပို႔ခံရသည္႔အခါ လမ္းတြင္ မုန္တိုင္းတိုက္သၿဖင္႔ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံေနေသာ အပင္ၾကီးမ်ား ၿပိဳလဲကုန္ေသာ္လည္း ေလယူရာလိုက္ၿပီး ယိမ္းႏြဲ႕ေနသည္႔ ပန္းၿပားပင္မ်ား ဘာမွ မၿဖစ္သည္ကိုၿမင္လွ်င္ ငါကား ပဲ႔ၿပားပင္ကဲ႔သို႔ မက်င္႔ေသာေၾကာင္႔ ဤသို႔ ၿဖစ္ရေလၿပီ ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ခဲ႔သည္တဲ႔။

ထိုကိစၥကို ငယ္စဥ္က ဖတ္စာအုပ္တြင္ သင္ရသည္႔အခါ အမတ္ၾကီးကို အားမလို အားမရ ၿဖစ္ခဲ႔ဖူးပါသည္။ အမတ္ၾကီးႏွယ္ ပညာရွိ စစ္သူၾကီး ၿဖစ္ပါလွ်က္ ေၿဖာင္႔ေၿဖာင္႔မတ္မတ္ ရွိေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကို အားမက်ပဲ ေလယူရာတိမ္းေသာ ပဲ႔ၿပားပင္မ်ားကို အားက်ရသလား ဆိုၿပီး စဥ္းစားခဲ႔မိသည္။ အမွန္ေတာ႔ ထိုအခ်ိန္တြင္ အမတ္ၾကီးမွာ လက္ရွိစည္းစိမ္မ်ား ဆံုးရံွဳးသြားေသာေၾကာင္႔ လူ႕သဘာဝအတိုင္း ေသာက ၿဖစ္ရာမွ ထိုကဲ႔သို႔ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ခဲ႔ရသည္ ထင္ပါသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ စကားစပ္မိေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက အမတ္ၾကီး ေမ႔သြားတာ တခုရွိတယ္ကြ။ တကယ္ေတာ႔ နန္းေတာ္တို႔ တန္ေဆာင္းတုိ႔ ေက်ာင္းတို႔ဆိုတဲ႔ ခမ္းနားတဲ႔ အေဆာက္အအံုၾကီးေတြကို ေဆာက္ေတာ႔ အႏွစ္မရွိတဲ႔ ပဲ႔ၿပားပင္လို အပင္ေတြနဲ႔ ေဆာက္လို႔ မရပဲ မယိမ္းမယိုင္တဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေတြနဲ႔ပဲ ေဆာက္လို႔ရတယ္ ဆိုတာေပါ႔တဲ႔။ က်ေနာ္လည္း သူ႕စကားေလးကို အလြန္ ၾကိဳက္သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔ သူဟာ ေက်ာင္းစာမွာ ေတာ္ရံုမက စာအလြန္ဖတ္သူ ၿဖစ္ပါတယ္။

“ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ”ဆိုတဲ႔ စကားေလးက အေတာ္ ေရစက္ဆံုပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဒါမ်ိဳး တခါေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ထမင္းဝိုင္းမွာပါ။ သူ႕နာမည္က ကိုထင္ေက်ာ္ ဆိုပါေတာ႔။ တကယ္က သူလည္း ၿမန္မာၿပည္က ဌာနၾကီးေတြမွာ အရာရွိအၿဖစ္ အလုပ္လုပ္သြားတဲ႔အၿပင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ technician အၿဖစ္ေတာင္ အလုပ္လုပ္ ေနပါၿပီ။ တကယ္႔ကို ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ပါ။ ကိုယ္႔ထက္လည္း အသက္ပိုၾကီးၿပီး စီနီယာ က်ပါတယ္။ ၾကံဳတုန္း ဆံုတုန္း မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းေတြ စားေသာက္ဆိုင္ တခုမွာ gathering party လုပ္တုန္းမွာ စကားစပ္မိၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စကားေရာက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူက ယံုၾကည္ခ်က္ အၿပည႔္နဲ႔ ေၿပာခ်လိုက္တာက “ငါကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ကို မဝင္စားဘူး။ ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာပဲ” တဲ႔ဗ်ာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ အေတြးအေခၚ စိတ္ညစ္ဖို႔လို႔ ေၿပာရမလိုပဲ။

အဲဒီမွာ ရွင္းၿပဖို႔ က်ေတာ႔လည္း အေၿခအေန မေပးပါဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ စကားနဲ႔ ရွင္းၿပတယ္ ဆိုတာက စာေရးသလို အရွည္ၾကီး ေရးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အမ်ားၾကီး ေၿပာရဦးမယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ိဳးသင္႔ေၾကာင္းသင္႔ နားမေထာင္ပဲ ၿပန္ၿငင္းရင္ gathering party ဆိုေတာ႔ မသင္႔ေတာ္တာနဲ႔ ဘာမွ မေၿပာၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ စာေရးသူ အေနနဲ႔ေတာ႔ အဲဒီလူရဲ႕ အေတြးအေခၚကို အထင္မၾကီးေတာ႔တာ အဲဒီအခ်ိန္ထဲကပါပဲ။ အေတြးအေခၚ တိမ္လြန္းလို႔ပါ။

ေနာက္တၾကိမ္လည္း ထပ္ေတြ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒါလည္း ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ပညာတတ္ တေယာက္ပါပဲ။ သူေၿပာတာလည္း အဲဒီအတိုင္း အတိအက်ပါပဲ။ သူက ပိုဆိုးပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားစပ္မိလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း ေမးေန ေၿပာေနၾကတာကို ၾကားၿပီး လွမ္းေၿပာလိုက္တာပါ။ သူ႕ၾကည္႔ရတာ ဒီအေတြးအေခၚရွိတဲ႔ သူလို လူသာ မွန္ကန္တဲ႔ အေတြးအေခၚရွိတယ္ ဆိုၿပီး သူမ်ားေတြကိုေတာင္ သူက သနားေနသလိုပဲ။ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္ စိတ္ညစ္ဖို႔။

အို စာဖတ္သူ အေဆြ ဟုတ္ပါ႔မလားဆိုၿပီး ေတြးေကာင္း ေတြးမိပါလိမ္႔မည္။ မယံုမရွိပါနဲ႔။ စာဖတ္သူ အေဆြတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ထိုကဲ႔သို႔ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ စကားမ်ိဳးကို ၾကားဖူးေကာင္း ၾကားဖူပါလိမ္႔မည္။ ၿမန္မာလူငယ္ ပညာတတ္မ်ားထဲတြင္ပင္ ထိုကဲ႔သို႔ ေၿပာဆိုတတ္သူမ်ားကို ကၽြႏု္ပ္ မၾကာခဏ ေတြ႕ဖူးပါသည္။

ထို “ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ” ဆိုေသာ မဟာ အဆိုအမိန္႔ အေတြးအေခၚၾကီးကို ၿမန္မာၿပည္တြင္ ဘယ္အေတြးအေခၚ ပညာရွင္က စတင္ေၿပာဆို ၿဖန္႔ၿဖဴးခဲ႔သည္ မသိပါ။ က်ေနာ္႔ အေနၿဖင္႔ အႏွီ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးအား သိလိုလွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ သူ၏ မဟာ ဥာဏ္ပညာၾကီးကို ႏွစ္တလက္မတုတ္ၾကီးၿဖင္႔ ပူေဇာ္လိုေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြ သင္ကိုယ္တိုင္ ထိုကဲ႔သို႔ ေတြးေတာထားသူ ၿဖစ္ေနပါသလား။ အၿမန္ဆံုး ထိုအေတြးအေခၚအား စြန္႔လႊတ္ပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ လင္းပါဦးအံ႔။ အမွန္ေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးကို ပညာရွိကဝိ သုခမိန္မ်ား အဆိုမပါပဲ မိမိ၏ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရး ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အေရးပါတည္း။ တနည္းအားၿဖင္႔ သင္႔အေရး သင္႔မိသားစုအေရးလည္း ၿဖစ္သည္။ သင္ႏွင္႔ မပက္သက္ေသာ သီးၿခားအရာတခု မဟုတ္ပါ။ ထိုအရာသည္ အစိုးရကိစၥ သက္သက္မဟုတ္။ သင္ႏွင္႔ မ်ားစြာ သက္ဆိုင္ပါသည္။ သင္႔အေရး သင္႔မိသားစုအေရး သင္႔ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားႏွင္႔ပင္ သက္ဆိုင္ေသာ အေရးကို သင္စိတ္မဝင္စား ဘယ္အစိုးရတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာလို႔ လူပံုအလည္ ေၿပာမိၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အသိဥာဏ္နည္းေနသူ ၿဖစ္ေနၿပီလို႔သာ နားလည္လိုက္ပါေတာ႔။

သင္႔ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး မေကာင္းပါက အဘယ္မွာလွ်င္ တည္ၿငိမ္မွဳ ရွိမည္နည္း။ တည္ၿငိမ္မွဳ မရွိေသာ ႏိုင္ငံအား အဘယ္မွာလွ်င္ ရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံမွဳ လုပ္ငန္းမ်ား လာအံ႔နည္း။ ရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံမွဳ လုပ္ငန္းမ်ား မရွိပါက အဘယ္ႏိုင္ငံသားသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ အလုပ္ရအံ႔နည္း။ အလုပ္မရပါက အဘယ္မွာလွ်င္ ထမင္းစားရန္ ပိုက္ဆံရအံ႔နည္း။ ႏိုင္ငံသားမ်ား ပိုက္ဆံမရွိပါက အဘယ္သို႔ ၾကြယ္ဝေသာ ႏိုင္ငံ ၿဖစ္အံ႔နည္း။ ႏိုင္ငံ မၾကြယ္ဝပါက အဘယ္သို႔လွ်င္ ပညာေရး က်န္းမာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ သံုးစြဲႏိုင္အံ႔နည္း။ ႏိုင္ငံသားမ်ား ပညာေရး က်န္းမာေရးတြင္ ခ်ဴခ်ာပါက အဘယ္မွာလွ်င္ တည္ၿငိမ္ေသာ ႏိုင္ငံ ၿဖစ္အံ႔နည္း။ တည္ၿငိမ္မွဳ မရွိေသာ………..။ မုန္႔လံုးစကၠဴ ကပ္ေနၿပီ အေဆြ ရွဳေလာ႔။

ဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဟု ေတြးေကာင္း ေတြးမိပါလိမ္႔မည္။ မစိုးရိမ္ပါႏွင္႔။ လူတိုင္း ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္ရန္မလိုပါ။ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားရမည္ ဆိုၿခင္းမွာ စာဖတ္သူအား လူရႊင္ေတာ္ ကိုဇာဂနာကဲ႔သို႔ အစိုးရကို ေဝဖန္ၿပီး ေထာင္ထဲသြားေနရန္ သံုးခြဦးစိန္ဝင္းကဲ႔သို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင္႔ အသက္ကို လဲလွယ္ရန္ တိုက္တြန္းေနၿခင္း မဟုတ္ပါ။ စာေရးသူလည္း ထိုမွ် သတၱိမရွိပါ။

ႏိုင္ငံေရး ဆိုသည္မွာ စာေရးသူ၏ အၿမင္အရ ကိုယ္တုိင္ လွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္သူႏွင္႔ ေလ႔လာအကဲခတ္သူမ်ား ဟူသည္႔ ႏွစ္စုရွိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ လွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္သူ မဟုတ္လွ်င္ ေလ႔လာအကဲခတ္သူေကာင္း တေယာက္ ၿဖစ္ဖို႔လိုပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္တြင္ သင္႔ကိုယ္စားလွယ္ကို သင္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ရမည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္ပါသည္။

ထိုအခါ ကိုယ္က ဘာမွ မေလ႔လာထားသူ ၿဖစ္ပါက ကိုယ္႔ကိုယ္စားလွယ္ ကိုယ္ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ၾကမည္နည္း။ ေရြးခ်ယ္ရံုႏွင္႔ မၿပီးေသး သင္႔ကိုယ္စားလွယ္၏ လုပ္ရပ္မ်ားကိုလည္း အကဲခတ္ေနဖို႔ လိုပါေသးသည္။ ဒါမွသာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ေသာ လူသည္ အမွန္တကယ္ ထိုက္တန္ အရည္အခ်င္း ရွိသူလား။ ကိုယ္ႏွင္႔တကြ ကိုယ္႔ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း သာမက ႏိုင္ငံႏွင္႔လူမ်ိဳး အက်ိဳးကို အမွန္တကယ္ ေဆာင္ရြက္မည္႔သူလား အက်ိဳးယုတ္စမည္႔လူလား ဆိုတာကို သိႏိုင္ပါလိမ္႔မည္။ အက်ိဳးယုတ္ေစသူ ဆိုလွ်င္ ေနာက္တၾကိမ္တြင္ သူ႕ကို ေရြးခ်ယ္ေတာ႔မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သူသိသည္ႏွင္႔ ႏိုင္ငံႏွင္႔ လူမ်ိဳး အက်ိဳးယုတ္ေစမည္႔ ကိစၥမ်ားလုပ္ရန္ သူတြန္႔သြားပါလိမ္႔မည္။ စာဖတ္သူမ်ားတြင္ ထိုအခြင္႔အေရး ရွိပါသည္။

အမိ ၿမန္မာၿပည္သည္ ယခုအခါ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ ကူးေၿပာင္းရန္ ၾကိဳးပမ္းေနၿပီ ဆိုသၿဖင္႔ တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံေရး ဗဟုသုတႏွင္႔ စိတ္ဝင္စားမွဳတို႔ ရွိရန္လိုပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ႏုိင္ငံေရးသည္ သင္ႏွင္႔ မဆိုင္ေသာ ကိစၥ မဟုတ္ပဲ သင္ေရာ သင္႔မိသားစုေရာ သင္႔ပတ္ဝန္းက်င္ေရာ သင္႔ႏိုင္ငံ အတြက္ပါ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥ ၿဖစ္လာပါေတာ႔မည္။ သင္႔ႏိုင္ငံ အေရးသည္ သင္႔အေရး ၿဖစ္ပါသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ခဲ႔လွ်င္ ၿမန္မာၿပည္ လြတ္လပ္ေရး ရရန္မရွိပါ။ ေအဗရာ ဟမ္လင္ကြန္း ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားပဲ ဘယ္သူတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ ဆိုသည္႔ ခပ္တိမ္တိမ္ အေတြးအေခၚ ရွိခဲ႔ပါက အေမရိကန္ ၿပည္ေထာင္စုတြင္ ကၽြန္စနစ္ တည္ၿမဲေကာင္း တည္ၿမဲ ေနႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ မလုပ္ရဲေသးလွ်င္ လုပ္ႏိုင္သူမ်ား ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ရင္ မုဒိတာပြားပါ။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးေနသည္ကို မေလွာင္မိပါေစႏွင္႔။ ေလွာင္မိသူသည္ အလြန္ ရယ္စရာေကာင္းသူ ၿဖစ္သြားပါလိမ္႔မည္။

ဖတ္ဖူးေသာ ဂ်ပန္ပံုဝတၳဳေလး တခုရွိပါသည္။ တခါက ႏိုင္ငံၿခားသား ခရီးသည္တဦး ဂ်ပန္ၿပည္တြင္ မီးရထားၿဖင္႔ ခရီးသြားရာ ဂ်ပန္အဘိုးၾကီး တဦးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခံုတြင္ ေနရာရပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မီးရထားထိုင္ခံုတြင္ ေပါက္ေနေသာ ေနရာကို ေတြ႕သြားသၿဖင္႔ ဂ်ပန္အဘိုးၾကီးက ထိုေနရာကို ဖာေထးရန္ ၾကိဳးစားပါသည္တဲ႔။ ႏိုင္ငံၿခားသားလည္း အံ႔ၾသသြားသၿဖင္႔ အဘိုးၾကီး၏ လက္ကိုင္အိတ္ကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ရာ အိတ္ေပၚတြင္ ေရးထားေသာ နာမည္အရ ဂ်ပန္ကုမၸဏီၾကီးတခု၏ ပိုင္ရွင္ သူေဌးၾကီး ၿဖစ္ေနပါသည္တဲ႔။ သည္တြင္ အဘိုးၾကီးအား လွမ္း၍ ခင္ဗ်ား အခု ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ေမးလိုက္ရာ အဘုိးၾကီးက ထိုင္ခံု ေပါက္ေနလို႔ ၿပင္မလို႔ေလလို႔ ၿပန္ေၿပာသည္တဲ႔။ ဒီေတာ႔မွ ႏိုင္ငံၿခားသားက ခင္ဗ်ားပစၥည္းမွ မဟုတ္တာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လည္း ေမးေတာ႔ အဘိုးၾကီးက ဘယ္လို ေၿပာလိုက္တာလည္း မိတ္ေဆြရာ ဂ်ပန္တမ်ိဳးသားလံုးပိုင္တဲ႔ ေဟာဒီ ရထားဟာ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသားတေယာက္ ၿဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္လည္းပဲ ပိုင္တာေပါ႔ အဲဒီေတာ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ဆိုင္တာေပါ႔လို႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါသတဲ႔။

ဒီေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးသည္လည္း ထိုနည္းအတူပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဝင္စားသင္႔ပါသည္။ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုပါက စိတ္ဝင္စားသူေတြ႕လွ်င္ မကဲ႔ရဲ႕မိပါေစႏွင္႔။ “ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဘယ္သူတတ္တတ္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ” ဆိုၿပီး ေၿပာသည္႔သူ ေတြ႕ပါက ထိုသူသည္ ထံုနေပ အေတြးအေခၚ ရွိသူၿဖစ္သည္ ဟုသာ ယံုၾကည္လိုက္ပါေတာ႔။

အမွန္ေတာ႔ ပညာတတ္ ၿမန္မာလူငယ္မ်ားထဲတြင္ ထိုစကားကို ယံုၾကည္စြာ ေၿပာေနသူမ်ား ေတြ႕ရသည္မွာ မေကာင္းေသာ လကၡဏာ ၿဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေၿပာတတ္သူမွာ အနည္းစု ၿဖစ္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း စာေရးသူ အေနၿဖင္႔ ထိုမွ်ေလာက္ တိမ္ေသာ အေတြးအေခၚမွာ ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားထဲတြင္ လံုးဝမရွိသင္႔ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။

ၿမန္မာလူငယ္မ်ား မိမိ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း စာသာမက အားလပ္ခ်ိန္တြင္ အၿခားစာေပမ်ားလည္း အၿမန္ဆံုး ဖတ္ရွဳႏိုင္ၾကပါေစဟု တိုက္တြန္းပါသည္။ ေတာ္ၾကာမွ တိုင္းၿပည္က ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ ခ်ီတတ္ပါေတာ႔မည္ ၿပည္သူ႔အစိုးရၾကီး ေပၚလာပါေတာ႔မည္ ဆိုကာမွ “ႏိုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားပါဘူး ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ” ဆိုေသာ ခပ္တံုးတံုး အေတြးအေခၚ အမ်ားစု ၿဖစ္ေနလွ်င္ ပဲ႔ၿပားပင္ ဒီေမာင္တသိုက္နဲ႔ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဆိုက္မွာပါလိမ္႔ ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါေတာ႔သည္။

စံလွႀကီး

( စာေရးသူ စံလွႀကီးေရးသားတဲ႔ ” ႏုိင္ငံေရးဆုုိတာ ........ တဲ႔လား? ” ေဆာင္းပါး စာမူက ေရႊေဒါင္းေတာင္အြန္လုုိင္း မဂၢဇင္းကုုိ ၂၀၁၃ခုုႏွစ္၊ ေအာက္တုုိဘာလကတည္းက ေပးပုုိ႕ထားခဲ႔တဲ႔ စာမူပါ။ အခက္အခဲအမ် ဳိးမ် ဳိးေၾကာင္႔ စာမူအသစ္တင္ျခင္းမ်ားကုုိ ရပ္ဆုုိင္းထားခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔ စာမူကုုိ မတင္ျဖစ္ခဲ႔ဘဲ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ယခုု ဆုုိဒ္ျပန္လည္စတင္လည္ပတ္ေတာ႔မွပဲ စာမူကုုိ ေသခ်ာဖတ္မိၿပီး ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုုဒ္ျဖစ္တာမုုိ႕ ေဖာ္ျပေပးလုုိက္ပါတယ္။)

ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လုုိင္းမဂၢဇင္း